Azië & Arabië rondreis dag tot dag

---

Lufthansa staakt. Morgen. Wij vliegen met Lufthansa. Morgen. Of niet, is nu de vraag. Want morgen worden de korte vluchten niet uitgevoerd. En daar hebben wij er één van, van Amsterdam naar Frankfurt. Ik check de website van Lufthansa en inderdaad, onze eerste vlucht is gecanceld. De 2e niet, die van Frankfurt naar Singapore. Dus hoeven we alleen maar voor 10 uur morgenavond in Frankfurt zien te komen. Nou, dat moet wel lukken. Desnoods gaan we met de auto of de trein.

Maar eerst de ticketmaatschappij te pakken zien te krijgen. Want we kunnen niet zomaar op eigen houtje een ander plan maken, dan lopen we kans dat de 2e vlucht automatisch vervalt. Dus bel ik met WTC, waar we de tickets hebben geboekt. Die kan onze boeking niet vinden. Eindelijk, na 3 uur 25 minuten in de wacht hangen, is het gevonden. Omdat we vorig jaar geboekt hebben was het niet te vinden, want toen hadden ze een ander systeem, blablabla. Anyhow, we moeten zelf even met Lufthansa bellen, want WTC kan ons niet omboeken. Fijn, om daarvoor bijna een half uur aan de telefoon te hebben gehangen á veel cent per minuut. Plus de kosten van uw mobiele telefoon.

Maar goed, we bellen Lufthansa. Die hebben het een beetje druk, want de lijnen zijn niet gewoon bezet, ze worden meteen al afgekapt. Na 4 uur lang proberen (tussendoor wel van werk naar huis gereden, eten gekookt, bord leeggegeten, etc.) heb ik eindelijk een vriendelijke dame aan de lijn. Die kan ons morgenmiddag op een vlucht van KLM zetten, van Amsterdam naar Frankfurt. Yuk, KLM. Het zijn blijkbaar de enige en allerlaatste 2 stoelen die ons op tijd in Frankfurt kunnen afleveren, dus we hebben geen keus. Doe ons die dan maar.

Deze vlucht vertrekt 4 uur eerder dan de oorspronkelijke vlucht. Wat aan de ene kant fijn is, want de oorspronkelijke overstaptijd was best krap, 1 uur 20 minuten. Nu hebben we 5 uur overstaptijd, dus hoeven we in Frankfurt in elk geval niet te stressen. Maar aan de andere kant niet fijn, want ik wilde op onze vertrekdag nog van alles doen. En we wilden ’s middags voor vertrek nog even langs Pa Eysbroek, om zijn nieuwe appartement in Haarlem te bewonderen. Dat laatste gaat duidelijk niet lukken en voor het eerste zal ik in een iets andere versnelling moeten. Oftewel: om 6 uur opstaan, wakker worden, nog een beetje werken, douchen, naar het dorp voor de laatste medicijnen en om printinkt te halen. Want alle documenten moeten nog uitgeprint worden. Dat ben ik op het werk van de weeromstuit vergeten. En thuis is de inkt op. Dus nog even langs de computerwinkel en dan de boel uitprinten. Oh, en nog even langs de kapper. Oh, en broodjes halen bij Bakker Bart, want nu zijn we rond lunchtijd onderweg en ik heb niet zoveel meer in huis.

Raar maar waar ben ik zo rond 11 uur helemaal klaar met alles, is Andy ook geboend en gekleed en is alles gepakt. Om half 12 rijden we weg. Ik heb een parkeerplaats gereserveerd via Travel Parking Service: voor€ 75,- mag ons Toledootje daar 3 weken logeren. “Daar” is in Aalsmeer, waar we een ruime plek krijgen. Dan in de shuttlebus naar Schiphol. We voorzien toestanden vanwege het omboeken. Want daardoor konden we niet thuis inchecken en had de Lufthansadame ons verteld bij een balie in te checken. We beginnen bij een kiosk, want dat moet van de KLM-muts grondstewardess. Goh, raar, inchecken lukt niet… Dus gaan we in de rij staan voor een balie. Dat duurt even, maar dat is ook logisch met al die omboekingen vandaag. Als we aan de beurt zijn, wordt ons verteld dat Lufthansa de omboeking niet goed heeft verwerkt, waardoor KLM ons niet kan inchecken. Dus moeten we eerst langs de balie van Lufthansa. Get. Gelukkig zijn we daar redelijk vlot aan de beurt en wordt ons ticket aangepast.

Ondertussen kletsen we gezellig met de medewerker van Lufthansa. Hij vraagt of we misschien een cruise gaan maken, gezien onze vliegroute. Inderdaad! Hij blijkt zelf een ervaren cruiser te zijn, dus we wisselen wat verhalen uit. Hij geeft ons 2 vouchers voor iets te eten of te drinken. Geen idee waarom, maar toch bedankt! Met het aangepaste ticket op zak gaan we terug naar de kiosk van KLM, waar het nu wel lukt om zelf in te checken. Dat lukt alleen voor de eerste vlucht. We zullen in Frankfurt moeten inchecken voor de volgende. De bagage wordt wel doorgelabeld naar Singapore, zoals blijkt bij de zelf-incheck-luiken.

Door al dat oponthoud wordt het tijd om richting gate te gaan, want boarden begint al over een half uur. We gaan door de beveiliging en eerst even naar het restaurant achter de douane. Hee, we zijn Hollanders, dus wisselen we die vouchers in voor 2 flesjes drinken en 2 muffins. Dan naar de gate, waar we al snel kunnen boarden. Omdat we de laatste 2 stoelen hadden zitten we elk aan het gangpad, maar wel naast elkaar. De vlucht is namelijk afgeladen vol.

Een uurtje later landen we op Frankfurt Airport. Waar we toch maar even via de bagageband lopen. Even checken of niet per ongeluk onze koffers voorbij komen. Dat doen ze niet, dus dat is mooi. We zijn geland bij Terminal 2 en moeten voor de volgende vlucht naar Terminal 1, naar de incheckbalies. De weg binnendoor naar Terminal 1 is afgesloten. We gaan even buiten kijken en zien een shuttlebus naar Terminal 1. Die levert ons daar 10 minuten later af. We gaan naar een kiosk van Lufthansa en kunnen gelukkig weer zelf inchecken en boarding passen printen. Zo, nog maar 4 uur door zien te komen…

Trouwens bizar hoe leeg het vliegveld is! Wat zal deze staking een geld kosten. Niet alleen voor Lufthansa, maar ook voor de ondernemers op het vliegveld, de taxichauffeurs die tevergeefs op passagiers staan te wachten, enz. We vermaken ons met rondslenteren, winkeltjes kijken, koffie drinken en rondhangen. Als onze Airbus 380 aankomt, is dat natuurlijk een leuk moment. We hebben zo’n grote joekel nog niet eerder van dichtbij gezien. En groot istie! Boarden gaat verrassend vlot, met een rij links voor de dure mensen en een rij rechts voor ons Economy-volk.

We zitten in een klein compartiment met 10 rijen van 3-4-3 stoelen. Wij hebben een rij van 4. Er komen geen medebewoners in onze rij, dus wij zitten lekker ruim! Tja, en dan kan de lange zit van 12 uur beginnen. We krijgen onderweg 2 maaltijden: vrij snel na het opstijgen het avondeten en vlak voor landing het ontbijt. Hmm, we hebben wel eens lekkerder gehad. Het lukt ons goed om tijdens de vlucht te slapen. Ik kan zelfs een paar uurtjes uitgesmeerd over 3 stoelen liggen. Andy kan daar zijn draai niet vinden, dus die houdt het op zittend slapen. Ik kijk een film, lees wat en voor we het weten is die 12 uur voorbij. Verrassend snel; we hebben niet het idee gehad dat het nog erg lang duurde. En gelukkig maar, want zo leuk vinden we het reisgedeelte niet.

We gaan onze bagage ophalen en dan naar de douane. In het vliegtuig hebben we een visumformulier moeten invullen en dat mogen we hier laten zien. We krijgen een stempel en een deel van dat visumformulier in ons paspoort en mogen verder. We zijn in Singapore! We wilden een airport shuttle naar ons hotel nemen, voor 9 Singapore Dollar per persoon. Maar het duurt nog even voor die komt. Dus nemen we voor een tientje meer een taxi. Als de 1e koffer erin ligt, vraag ik even of we met creditcard kunnen betalen. Nee. Oeps, we hebben nog geen contant geld…

Gauw weer uitladen dus. Gelukkig zijn er ook taxi’s waar we wel met creditcard kunnen betalen. Dus laden we onze bagage in een andere wagen en worden dan naar ons hotel in de stad gebracht. Dat is het Santa Grand Bugis Hotel, waar ik voor 3 nachten en voor €253,- totaal een kamer heb geboekt. In de kelder. Zonder ramen. Maar zoals al snel zal blijken, is dat een stuk beter tegen de hitte. Want heet is het hier! Dat is nog niet zo erg, maar het is hier ook gruwelijk klam. Er is een zeer hoge luchtvochtigheid, waardoor je nog zweet onder de douche.

Onze kamer is prima, daar kunnen we wel 3 dagen mee uit de voeten. Als we zijn geïnstalleerd, wandelen we naar Bugis Junction. Dat is onze wijk, Bugis, en Bugis Junction is een soort winkelcentrum. Daar proberen we geld te pinnen. Dat lukt niet, want er is een minimum van $ 200,-. Dat is veel te veel, dat gaan we nooit opmaken dit weekend hier. Dus kijken we hoe ver we zonder geld komen. In het gezellige maar drukke winkelgedeelte van Bugis Junction – daar waar alle souvenirzooi wordt verkocht – komen we niet ver. Nieuw plan: broodje halen bij Subway, kijken of we cashback kunnen krijgen op onze creditcard. Broodje lukt, cash back niet. Maar de jongeman vertelt wel dat het minimum misschien kwam doordat we met creditcard wilden pinnen Morgen dan maar eens proberen met de bankpas. Nu gaan we terug naar ons hotel, douchen en lekker slapen. Want het is hier 7 uur later dan in Nederland, dus moeten we snel in het goede ritme zien te komen. Om half 11 Singapore tijd gaan de luiken dicht.

---

Brr, wat hadden we het koud vannacht! Natuurlijk hadden we de airco aan en die doet het goed. Beddengoed is niet al te dik, logisch, dus hadden we het koud. Maar dat wisten we niet van elkaar en daarom wilden we de airco niet lager zetten, om de ander niet… Dat dus. Vannacht kiezen we een andere aanpak.

We zijn om half 6 wakker, tenminste, voldoende wakker om op te staan. Aangezien het ontbijt vanaf 7 uur is, hebben we alle tijd om rustig op te starten. Het ontbijt bestaat uit nasi, mie, gewokte groente, gebakken ei, toast, meloen of cereals. Ach, waarom zouden we ook niet beginnen met nasi?

Voor vandaag heb ik een hop-on dagje gepland. Tickets online gekocht voor €24,95 per twee. Volgens de papieren worden we met een busje opgehaald vanaf ons hotel.

Daarmee worden we dan naar het startpunt van de tours bij de Singapore Flyer gebracht. Ik bel nog even voor de zekerheid of ik dat goed heb begrepen. Jawel, om 9 uur worden we opgehaald. En inderdaad, iets te vroeg staat er een shuttlebusje voor de deur. Wij zijn de eerste gasten, er moeten er onderweg nog een aantal worden opgehaald. Dan worden we er bij de Flyer uitgegooid. De Flyer is een giga reuzenrad waar capsules aanhangen. Ik hoop voor de meerijders dat ze airco gekoeld zijn, want man, wat is het hier heet en vochtig!

We melden ons bij de tour balie, waar we echte tickets en stickers voor op het lijf krijgen. Daarmee kunnen we de hele dag op 3 verschillende tours stappen. We beginnen met de groene. Die maakt het grootste rondje door Singapore. Het is een open bus en we gaan dapper achterop zitten. Daar zit het heerlijk zolang we rijden en er dus een windje staat. En daar is het uitzicht geweldig.

Wat een leuke stad! Er is hier genoeg te zien. Prachtige oude, maar vooral ook veel nieuwe gebouwen, veel kunst op straat en een gezellige drukte.

Na een uur zijn we terug bij de Flyer. Het duurt nog 3 kwartier voor de volgende tour gaat. Daarom lopen we naar de waterkant, van waar we een fantastisch uitzicht hebben op de Gardens by the Bay. Dat bestaat uit een verzameling bijzondere torens, die afzonderlijk en gezamenlijk een groot park vormen. Mooi hoor.

Tijd voor de rode route. Die gaat naar Sentosa, het speeleilandje van Singapore. Daar vind je strand, golfbanen, pretparken, dat soort dingen. Verder is er niet zoveel te zien. We eindigen weer bij de Flyer, waar we nog een rondje in de groene nemen. Houden we alleen nog de oranje route over. Die hadden we voor het laatst bewaard, want de een na laatste stop van die route is vlakbij ons hotel. Daar stappen we uit en gaan eerst maar eens in ons hotel douchen. Want door die hitte en luchtvochtigheid van bijna 100% zijn we nat en klam. Daarna houden we een siësta.

Want door die hitte en luchtvochtigheid van bijna 100% zijn we moe. Na ons tukje lopen we naar Bugis Junction. Eerst een ATM opzoeken en nu lukt het om met de bankpas een normale hoeveelheid geld op te nemen. We wandelen wat rond in de buurt, langs alle winkeltjes en langs de eetstalletjes van het Hawker Centre. Zo noemen ze hier een verzameling eetstalletjes bij elkaar. Als we zelf ook hongerig worden, zoeken we een stalletje uit met de langste rij en bestellen 2 maaltijden. Eentje met kip en eentje met varkensvlees. Het smaakt heerlijk! En dat voor slechts 7 dollar.

Dus nemen we nog een bordje, dat we samen delen. Lekker hoor en ongelofelijk voor slechts een tientje! Helaas is er hier geen airco, want het is soort van buiten eten. Dus zijn we alweer doorweekt. Gauw terug naar het hotel. Weer onder de douche en dan lekker relaxen!

---

Vandaag gaan we verder met sightseeing, maar dan in ons eigen tempo. En dat doen we met de metro. We starten rustig op, nemen een ontbijtje van Aziatische gerechten en wandelen dan naar het metrostation Bugis.

We kopen 2 dagkaarten bij de ticket balie. Dat kost een tientje per kaart en we moeten 10 piek borg betalen. Dat krijgen we terug als we de kaart binnen 5 dagen weer inleveren.

We hebben 4 dingen op het programma staan: Clarke Quay, Orchard Road, Chinatown en de Gardens by the Bay. En verder zien we wel. We proberen onze dag zo in te delen dat we niet teveel last van de warmte hebben. Dat is een vergeefs streven, want het is hier gewoon bloedheet. En vochtig. Dus zweet je je gek.

We zijn het erover eens dat dit een erg leuke stad is, maar voor ons niet veel langer uit te houden dan een paar dagen. Veel te warm en klam. Andy’s vader heeft hier jaren als expat geleefd. Volgens Andy vindt hij dit klimaat juist fijn. Nou, wij vinden het niks! Maar dat weerhoudt ons er niet van vandaag nog even lekker te genieten. En te zweten. We nemen eerst de metro naar Clarke Quay. Dat betekent een keertje overstappen. Bij Clarke Quay kijken we even buiten naar de Quay, de bootjes en de vrolijk gekleurde gebouwen aan de kade.

En we nemen een ijsje. Voor de belachelijke prijs van 8 piek voor 2 keer een bolletje. Prijzen zijn hier een beetje gek. Gisteravond aten we een heerlijke maaltijd voor een tientje, maar nemen we een ijsje of iets anders bij een Amerikaanse keten dan zijn we een godsvermogen kwijt. Zoals straks bij Haagen Dasz, waar we een kopje koffie en een ijscappucino nemen voor bijna 14 dollar…

Maar dat is later. Eerst zijn we nog op Clark Quay. Niet te lang, we gaan op weg naar Orchard en naar het winkelcentrum ION. Want daar hebben ze airco. En minstens 100 winkels, waarvan minstens de helft een bekend, onbetaalbaar merk verkoopt. Tag Heuer, Prada, Louis Vutton, Chanel, dat soort winkels.

We willen naar de Sky. Want dat kan in het ION, daar is een observatieplatform die zo heet, op de 5e verdieping. Dat het hele weekend gesloten is vanwege een privé evenement. Gowd blimy foo. Het duurde namelijk even voor we eindelijk de juiste verdieping en plek hadden gevonden, dus dan is dat extra zuur. ION is zo ingericht dat je er nooit meer uitkomt en dus maar spullen gaat kopen. Zoals die veel te dure koffie bij Haagen Dasz. Waarom we daar geen ijsje namen dan? Je wilt niet weten wat dat kost! Bovendien: we hadden zin in koffie.

We wagen ons even buiten. Daar maken we wat foto’s en gaan dan snel weer naar binnen. Nieuw plan: we nemen een bus. Want dat kan op dezelfde citypas en dan zie je meer dan onder de grond. En de bus heeft ook airco. We nemen de eerste de beste bus die voor de deur stopt. En die gooit ons er bij het Fullerton Hotel uit. Dat is mooi, want dat is een leuke plek om rond te kijken, met prachtig uitzicht op de Marina Bay. Waar gelukkig een lekker briesje staat.

We zien het Marina Bay Sands Hotel. Dat is een bijzonder bouwwerk dat je vanaf bijna elk punt in de stad wel ziet. Voor slechts 8 miljard euro is het 55 verdiepingen hoge gebouw neergezet. Het gebouw bestaat uit 3 grote pijlers met een plank eroverheen. Soort van. Het heeft o.a. 2561 hotelkamers, een ruimte van 120.000 m2 waar beurzen, evenementen en concerten gehouden kunnen worden, een museum, twee grote theaterzalen, zeven sterrenrestaurants, een schaatsbaan en het grootste casino ter wereld. Op het dak van het complex is een 340m-lang SkyPark en… een 150 meter lang zwembad. Voor wie durft en er heeft gereserveerd, want het zwembad is alleen voor gasten. Het resort werd officieel geopend op 23 en 24 juni 2010.

Het museum dat bij het hotel hoort is het ArtScience Museum. Dat is helemaal een bijzonder bouwwerk. Het lijkt een beetje op een open hand, maar vooral ook op een lotusbloem. Ik kan het in elk geval wel waarderen.

We nemen een verkoeling en een muffin bij Starbucks, voor we verder wandelen naar de Merlion. Die staat daar aan de waterkant water te spuwen. Merlion? Ja, dat is een combinatie van Mermaid en Lion, oftewel zeemeermin en leeuw. Het is een leeuw met een zeemeerminnenstaart. Of een zeemeermin met een leeuwenkop. De Merlion is in 1964 ontworpen en was jarenlang het boegbeeld van de Singapore Tourism Board. En inmiddels is het hét symbool van de stad. Het origineel staat hier, aan de Marina Bay. Op Sentosa, waar we gisteren met de hop-on langskwamen, staat een nog veel grotere replica. Hier bij het origineel is het een drukte van jewelste, met al die toeristen die er een selfie mee willen nemen.

Als we hier zijn uitgekeken, nemen we weer een willekeurige bus terug de stad in. Die stopt vlakbij ons metrostation en dus vlakbij ons hotel. We hebben besloten eerst even te gaan douchen en af te koelen, voor we weer verder gaan met deze dag. Dat doen we rond half 6 en dat is precies op tijd om een tropische stortbui mee te maken. Het gaat echt hard, dus schuilen we bij een bushalte. Als het ietsepiets minder hard plenst, vluchten we snel het metrostation van Bugis in.

We hadden de tip gekregen om in de Chinatown Food Street te gaan eten. Dus doen we dat, zo zijn wij. We nemen de blauwe metrolijn naar Chinatown. Eerst even rondkijken, want het is een leuke buurt, met Chinese ballonnen en ontelbare marktkraampjes. Dan strijken we neer in de Food Street, wat doordeweeks gewoon Smith Street heet. Het Food Street-deel is een gezellige boel, met allemaal restaurantjes, Hawker stalletjes en spontane kioskjes. We kiezen een bordje eten en gaan ergens aan één van de vele tafeltjes zitten. Wel lekker, maar dat van onze Hawker op Bugis is minstens zo lekker en de helft goedkoper. Ja, we zijn nu verwend natuurlijk. Na het tientje van gisteren vinden we de twintig piek van vandaag duur! En we zitten nog niet vol. Dus nemen we nog een bordje saté. Dat minder lekker smaakt dan we hadden verwacht. Het kan sowieso niet tippen aan Andy’s sateetjes. Niet dat we niet lekker gegeten hebben hoor, maar we zouden eerder anderen adviseren bij de Bugis Hawker te gaan eten dan hier.

We lopen nog een rondje door Chinatown en nemen dan de metro naar Bayfront. Dat is de halte voor het Marina Bay Sands Hotel en de Gardens by the Bay. Je kunt in het hotel helemaal naar boven en dan sta je bovenop dat zeer bijzondere dakterras, dat je vanaf bijna elke plek in de stad kunt zien. Dat willen we wel, dus kopen we 2 kaartjes voor 23 Singapore dollar per stuk. Dan met de lift naar boven, naar de 55e verdieping, en we kunnen genieten van het prachtige uitzicht over de mooi verlichte stad. Vooral de Gardens by the Bay zijn schitterend verlicht.

We kijken een tijdje naar de fonteinshow onder ons, tegenover de Merlion waar we vanmiddag waren. Daar dobberen ook allemaal leuk verlichte bootjes rond. Dan nemen we positie aan de achterkant, met uitzicht op de Gardens. Want om 20.45 is daar een licht- en geluidshow. Spectaculair allemaal!

Als we er genoeg van hebben, gaan we weer op zoek naar de metro, terug naar Bugis. Ik heb eigenlijk nog een beetje honger, dus lopen we nog even naar onze Hawker. Ik overtuig Andy om “fried carrot cake“ te nemen, en dan zowel de black als de white version. Het lijkt hem helemaal niks. Tot hij de eerste hap neemt…… Lekkah! Letterlijk vertaalt betekent “fried carrot cake” “gebakken wortelcake”. Er valt echter geen wortel en geen cake in te ontdekken. Wel rijstmeel, rettich en ei. Dat is voor de witte variant; door de zwarte gaat nog ketjap. We eten er veel te veel van. Dan lopen we zeer moe maar erg voldaan terug naar ons hotel. Gauw douchen en lekker slapen!

---

Vandaag begint onze cruise. We kunnen tussen 11.30 en 17.30 inschepen, dus we hebben alle tijd. Rustig wakker worden, spullen inpakken, ontbijten.

Dan loop ik even naar het metrostation, om de dagkaarten van gisteren terug te brengen. Want daar had ik een tientje borg per kaart voor betaald, weet u nog? Het kaartjesloket gaat om 10 uur open. Het is kwart voor 10. Dus loop ik een rondje door Bugis langs de winkels. Dan terug naar het loket, waar ik de betaalde borg terug ontvang. Contant. Crap. Wat moeten we nou met 20 Singapore dollar, als we vandaag verder gaan? De taxi betalen, maar dan hebben we waarschijnlijk nog geld over.

Terug in het hotel probeer ik eerst even af te koelen, want ik ben alweer helemaal warm en bezweet van die korte wandeling. We hoeven pas om 12 uur uit te checken en we kunnen vanaf half 12 inchecken op de cruise, dus we hebben nog even. Lekker relaxen, beetje lezen, genieten van de koele kamer. Dan gaan we naar de lobby en laten een taxi komen. Die brengt ons voor SGD 8,80 naar de Marina Bay, waar de gigantische Celebrity Century al ligt te wachten. We geven de taxichauffeur een tientje. Hebben we nog 20 piek over (tientje van gisteren, tientje van vandaag).

We moeten voor de cruise eerst door de beveiliging, net als op een vliegveld. Dan naar de incheckbalie, waar we het ingevulde incheckformulier ruilen tegen een cruisecard, een soort creditcard voor aan boord. Die is gekoppeld aan de gewone creditcard en dus kun je ermee betalen. En in- en uitchecken als je van en aan boord gaat. Dan weten ze waar je uithangt. Vinden ze fijn. Vooral in de landen waar we naartoe zullen gaan.

Als we onze kaarten hebben, moeten we op de geijkte foto, whoohoo. Dan mogen we verder, aan boord van de Century. Daar leveren we onze paspoorten in. Dat moet omdat we dus naar allerlei andere landen gaan. En volgens mij ook om ons af te melden in Singapore, want daar hadden we immers een visum van. Dan kunnen we de boot echt op. De kamers zijn nog niet klaar, het lunchbuffet wel. Hè wat vervelend… Nou ja, dan scharrelen we maar langs het buffet, waar weer van alles te krijgen is. Lekker hoor. Qua eten zullen we de komende 2 weken vast niets tekort komen!

Als wordt omgeroepen dat de kamers klaar zijn, gaan we die van ons maar eens opzoeken. We hebben kamer 4100 op de 4e verdieping. En dat is een prima kamer! Wij vinden hem behoorlijk ruim, voldoende loop-, beweeg- en opbergruimte. Helemaal niets mis mee. De koffers komen iets later en als die er zijn, berg ik meteen maar even alles op.

Om 4 uur is de verplichte veiligheidsuitleg. We zoeken ons “muster station” op, de plek waar we naartoe moeten als er stront aan de knikker is. Die van ons is in het casino. Kunnen we gokken of we wel of niet zullen zinken… We wachten braaf tot de uitleg begint en luisteren geduldig.

We lopen een rondje over het schip, tot het begint te hozen. Weer zo’n heftige tropische bui, inclusief onweer. Tot nu toe hadden we die elke dag en elke dag een uur vroeger. Vrijdag om half 7, gisteren om half 6 en nu om half 5. Ik heb een vermoeden hoe laat die morgen komt… De boot vertrekt hierdoor iets later, want het is echt even heel slecht weer. Maar dan gaat hij toch op pad. En gaan wij even uitrusten.

Om 7 uur is de openingsshow en die willen we graag zien. Dus zorgen we dat we op tijd in het theater zitten. De show valt ons tegen, we hebben toch wel eens spectaculairdere gezien. De entertainment baas, John Grantham, lult ook veel te veel. Dus eigenlijk zijn we wel blij als het erop zit.

Want dan kunnen we….. eten! Ja, het is bijna half 9 en we hebben nog geen avondeten op. We nemen lekker vlees, aardappeltjes, ach vooruit, nog wat pasta, meloen en toet-gebakjes na. We scharrelen nog wat rond over de boot en gaan dan niet te laat slapen, want we zijn best een beetje moe. Gelukkig hebben we 4 zeedagen om uit te rusten!

---

Het is vakantie! En dan hoef je niks! We beginnen met eens lekker uitslapen. Pas om 9 uur worden we wakker. Na het plassen, wassen, aankleden ritueel gaan we ontbijten. Teveel keus, teveel eten.

We hebben één verplichting vandaag, namelijk alle documenten voor India invullen. Dat moeten we tussen 11 en 12 doen op dek 12, in de Hemisphere Lounge. We moeten een aankomst- en vertrekverklaring invullen en per haven in India een kaartje. Dat is even een werkje. Maar dan zit het er ook weer op en kunnen we lekker uitrusten.

Het is heerlijk buiten, hoewel we deze dag wel wat buitjes gaan tegenkomen. We banjeren wat over het schip. Om 4 uur is het koffie-met-een-koekje tijd. Of met 3 taartjes, dat kan ook.

Andy’s haar is te lang. Dus neemt hij plaats op de prullenbak in de douche, zodat ik het kan knippen. Zo, dat is beter. Dan maken we ons langzaam klaar voor het diner. Het is vanavond formal night, dus wij blijven uit de buurt van restaurant en atrium, want daar lopen allemaal opgedirkte mensen rond. Wij schuifelen langs de buffetten op het 11e dek.

Dan gaan we nog wel even mensen kijken in het atrium, kijken wat ze allemaal hebben aangetrokken. Omdat het formal night is, zijn de shows vanavond iets later. De verwachting is dat de 1e om half 9 helemaal vol zit, dus die slaan we voor de zekerheid over. Wij nemen die van half 11. Dat begint met een toost door de kapitein en zijn senior officers. De kapitein is een Griek, net als een derde van zijn senior officers. En hij is grappiger dan onze cruise director John, die, zoals ook vanavond zal blijken, veel te veel lult en not in a good way.

Na de toost komt een Engelse gozer piano spelen, op een hele vervelende manier en met loeiharde violen uit een bandje erbij. We verlaten dan ook na het eerste nummer de zaal. Dat is tijdens zijn verhaal vanaf toen hij werd geboren tot nu… Pfoe, daar zijn we aan ontsnapt! We horen in een andere zaal nog net de laatste klanken van een bandje. De laatste inderdaad, dus dat schiet niet op. Nou, dan nemen we nog wel pizza, voor we terug gaan naar onze kamer en gaan slapen. Het is namelijk opeens al half 1!

---

Onze tweede volle dag op zee. Wij vinden de activiteiten die worden aangeboden niet super. We kunnen o.a. kiezen uit trivia, pingpong of shuffle board, danslessen en fitness & spa. Mwa. Not our cup of tea.

Laten we lekker relaxen op een strandstoel. Boekje erbij, af en toe wat drinken en wat eten, klinkt prima! Dus trekken we de badkleding aan en gaan op weg naar het bovendek. Waar het regent. Gowd blimy foo. Gelukkig duren die tropische buien nooit zo lang en het voordeel is dat nu de ligstoelen vrij zijn.

We willen wel graag een beetje rustig liggen, dus moeten we uit de buurt van het zwembad blijven. Want daar ligt de halve boot al te bakken en te braden. Dek 14 wordt dat dan. Of eigenlijk 13, maar dat bestaat niet in Amerika, een 13e verdieping. Of kamernummer 13, dat kom je ook maar zelden tegen. Na de 12e verdieping, waar de spa is, komt dus dek 14. Die bevindt zich aan beide kanten van het schip. Aan de ene kant met een basketbalveld in het midden, aan de andere kant met de uitlaat van de boot. Wij gaan bij de laatste liggen.

Ik scharrel ergens kussens en badlakens vandaan en we installeren ons. Om er dan achter te komen dat we zo in de zon geen fluit zien op tablet of laptop. Dus die film kijken (Andy) en dat boek lezen (Janneke) gaat zo niet lukken. Bovendien vinden we het alweer veel te warm. Het is een graadje of dertig en de zon schijnt inmiddels weer volop. Dus gaan we naar dek 6. Want daar heb je ook ligstoelen, maar dan onder een afdak. Liggen we uit de zon en kunnen we wel wat zien.

Nou, en zo vermaken we ons wel een tijdje. Tussendoor haal ik een keer lekkere koffie van de speciale koffiebar. En een ijsje. IJs is op deze cruise ook inclusief en elke dag zijn er andere smaken.

We hebben laat ontbeten, dus lunchen we ook laat. En nemen we laat ons avondeten Er is vanavond weer 2x een show, om 7 uur en om 9 uur. Vanavond is dat met een magician genaamd Steve Marshall. Man, wat is die niet-leuk! Hij is zó niet leuk dat we niet eens de hele kwelling uit blijven zitten.

Kom, dan gaan we eten. We hebben dezelfde keus als de voorgaande dagen, namelijk Indiaas, Amerikaans, pasta, pizza of salades. Oh en sushi. Ik probeer de sushi en besluit definitief dat ik daar niets aan vind. Andy gaat voor een Amerikaans diner. Na het eten gaan we naar onze kamer, waar we lekker een film kijken op de laptop. “About Time”, is een mooie film en een aanrader!

---

We zijn vannacht een nieuwe tijdszone binnengevaren en een uur terug in de tijd gegaan. Het tijdverschil met Nederland is nu 6 uur.

Vandaag zijn we ook weer de hele dag op zee, dus het uitzicht is: water. We varen ter hoogte van Sri Lanka. Het is weer heerlijk warm en na een ontbijtje gaan we ons klaar maken om op een ligbed aan dek te gaan liggen. Lekker uit de zon, in de wind, boekje erbij. Digitaal boekje natuurlijk. Geniale uitvinding, e-readen. Want met de bagagerestricties van tegenwoordig kun je moeilijk een stapel boeken meesjouwen. Dan biedt zo’n tablet met tientallen boeken uitkomst! Ik ben er in elk geval erg blij mee, blij dat ik die voor de vakantie nog had aangeschaft.

Als we uitgesudderd zijn op het dek gaan we even opfrissen en dan lunchen. Na de lunch zien we dat we eindelijk antwoord kunnen geven op de vraag: Verkleur je in de schaduw? Nou, dat kun je wel stellen! We hadden ons niet ingesmeerd en nu zijn we allebei kreeftenrood….. Ach, morgen weer in de zon, zonnebrand erop en dan zijn we overmorgen lekker bruin!

We brengen de middag door met een beetje rondhangen, beetje rusten, beetje winkeltjes kijken (ze verkopen mooie horloges, altijd gevaarlijk met mijn man in de buurt….), beetje drinken en nog een beetje rondhangen.

Om 7 uur is er weer een show. En deze keer is die wel echt leuk! Het is The Man from Mars en zijn vrouw, oftewel Dizzy en Janna. Ze doen wat acrobaat-achtige dingen. Vrouwlief blijkt enorm lenig en goed met hoepels. Manlief is grappig. Vooral de laatste act met de mensgrote ballon is erg leuk. We hebben zowaar genoten.

Dan door naar het buffet voor ons avondeten. We gaan een keer voor pasta. Ach, kon slechter. We lopen nog een rondje over het schip en constateren dat er maar weinig te beleven valt, het lijkt wel uitgestorven. Dus gaan we lekker op onze kamer nog wat relaxen, filmpje kijken en dan slapen.

---

Vandaag is dag 4 van 4 op rij op zee. Dus brengen we deze dag ook lekker weer relaxed door. Uitslapen, ontbijten, badkleding aan en naar het bovendek. Waar het….. niet regent!

We installeren ons weer op hetzelfde plekje op dek 14, waar nu meer zon is dan gisteren. Gelukkig hebben we ons vandaag wel goed ingesmeerd. We zijn namelijk nog steeds behoorlijk rood. We liggen heerlijk ontspannen, e-boekje erbij, muziek erbij, heerlijk.

Daarna gaan we lekker afkoelen in het zwembad. Of eerst in één van de vier jacuzzi’s, dan in het zwembad, terug in de jacuzzi, terug in het zwembad.

We gaan douchen en nemen een late lunch. Dan maken we ons klaar voor de show van vanavond, die met de Celebrity Singers & Dancers, die een Broadway show weggeven. Altijd gezellig.

Na de show gaan we eten. Tja, laat ontbijt, late lunch, dus laat diner.

En dan gaan we niet te laat naar bed. Morgen komen we namelijk in India aan, in Cochin om precies te zijn. Dat is de eerste dag weer aan land. Voordat we de wal op mogen, zullen we door de Indiase douane moeten. En onze excursie is al om 9 uur, dus dat wordt vroeg plassen!

---

We zijn al om half 7 wakker, na een nacht niet lekker te hebben geslapen. Andy heeft eigenlijk al sinds het vertrek uit Singapore last van een onbekend geluid, dat klinkt als een dichtschuivende deur, maar niet door buren. Hij kan er niet goed van slapen. Ik slaap meestal wel overal doorheen, maar niet vannacht. Dat kwam door de oproep om 3 uur en om 4 uur nog een keer, of een zekere Duitse meneer zich bij de front desk wil melden. Lullig dattie kwijt is, maar ik heb er niet lekker door geslapen. Nee, niet omdat ik bezorgd ben (hoogstens nieuwsgierig of hij weer boven water is gekomen), maar omdat ik er 2 keer wakker van werd.

Dus zijn we al vroeg op en maken we ons klaar voor het ontbijt. Daarna naar het bovendek, want om een uur of 8 zullen we Cochin binnenvaren. Dat willen we natuurlijk wel zien! Cochin wordt ook wel Kochi genoemd en is de op 1 na grootste stad van Kerala, het deel van India waar we nu zijn.

Dan snel naar dek 6, waar we aansluiten in de rij om door de douane te gaan. De lange rij om door de douane te gaan. De héle lange rij om door de douane te gaan. Die rij kronkelt over het schip, van dek 6 achteraan tot de Chrystal Room op dek 7 vooraan, waar de douane-mensjes zitten. Het duurt zó lang dat er parallelle rijen gevormd worden voor mensen met een excursie.

Al met al doen we er 1,5 uur over om ein-de-lijk onze van-boord-kaart en kopie paspoort-met-stempel te ontvangen. Dat ligt niet aan de Indiase douane, want als we daar eindelijk zijn gaat het erg vlot. Maar het ligt wel aan Century, want die heeft dit niet bepaald goed georganiseerd. Ze hadden beter de excursies achter elkaar kunnen plannen in plaats van bijna allemaal tegelijk. En dan per excursie oproepen, in plaats van iedereen maar laten gaan. Chaos.

Gelukkig wachten de excursiebussen geduldig. Wij zitten in groep 12 en volgen onze gids de bus in. Als we op pad gaan, maken we al snel kennis met het leven in India. Overal om ons heen schieten tuktuks en brommers met 1, 2, 3 of 4 mensen erop voorbij. En iedereen toetert. Het is hier enorm warm, misschien nog wel warmer dan het in Singapore was. En ook vochtig. Zelfs onze Indiase gids vindt het te warm. Maar ja, daar doe je niks aan, anders dan insmeren, petje op en fles water mee.

We rijden met de bus door oud Cochin, op weg naar een theater. Daar zullen we een Kathakali dansvoorstelling gaan bijwonen. Deze dans is hier in Kerala ontstaan. Als het goed is, is het “een opmerkelijk samenspel van drama, dans en ritueel. De personages dragen uitgebreide, beschilderde maskers en bijzondere kostuums.” Aldus Wikipedia.

Vanaf de bus moeten we een klein stukje lopen. Ik weet nog net aan de kant te springen voor de bijna blote Indiase meneer, die mij volgens mij graag even wil aanraken. Ik dacht het niet, vriend.

In het theater krijgen we koud drinken en een snackje. Dan wachten we een klein eeuwigheidje tot eindelijk iedereen zit en de voorstelling begint.

Het is oervervelend! Duurt veel te lang, de dansers zijn kerels en er zit weinig dynamiek in. Er wordt ook niet gedanst. Nee, eerst kijken we hoe iemand het verhaal vertelt van de ijstijd tot nu, in oogbewegingen. Aldus Andy. Daarna beeldt hij dat ook nog even uit in handgebaren. Oh, en iemand maakt er geluid bij. Ik kan het geen zingen noemen, het is namelijk een redelijk naar geluid. Andy valt al snel in slaap, ondanks de herrie. Ik kijk nog hoe er een andere “danser” bij komt, die zich ook al helemaal in het zweet werkt – omdat het zo warm is, niet omdat hij nou zoveel beweegt. We klappen dan ook luid als het is afgelopen, zo blij zijn we dat ze er een eind aan gemaakt hebben.

Als we ein-de-lijk weg mogen, probeer ik een plekje op een wc te bemachtigen Dat blijkt ook een uitdaging. Teveel dames, te weinig wc’s. Uiteindelijk word ik met nog 3 dames naar een achterafkamertje geleid, waar ook een wc blijkt te zijn verstopt. Er is geen papier, maar gelukkig heeft 1 van de dames een extra zakdoekje in de tas. Altijd handig.

Terug bij Andy vertelt hij me dat hij heeft bijgekletst met de meneer naast hem op het bankje. Andy vroeg of hij de voorstelling leuk vond. Nee. Oh, zegt Andy, ik ook niet, ik was in slaap gevallen. Oh, zegt de meneer, ik ook!

We lopen terug naar de bus en langs een kruiderijenwinkeltje. Dat levert wat mooie plaatjes op.

We moeten langs wat locals en ik sommeer Andy om onmiddellijk naast me te gaan lopen. Een van delocals kijkt namelijk wel erg eng naar me. Nou ben ik niet bepaald bang uitgevallen, maar dit heerschap geeft me een naar gevoel. Tja, we kennen allemaal de verhalen over India, toch?

We gaan weer in de bus, op weg naar een boot. Want er staat nog een boottocht op het programma. Daar was het ons eigenlijk om te doen. Maar eerst kijken we naar de befaamde Chinese visnetten. Dat zijn reusachtige netten, die waarschijnlijk al van voor de 14e eeuw in Cochin gebruikt worden om de vis, die vlak voor de kust zwemt, te vangen. De netten hebben een contragewicht en een draaipunt, om het gewicht van het net en de vangst in evenwicht te houden. Als er niet gevist wordt, hangt het net met het ondersteunende frame boven het water. Het vissen begint ’s ochtends vroeg en duurt zo’n uur of vier, vijf. Langzaam zakken de netten het water in, als de vissers de gewichten aan de andere kant van het balanceersysteem bijstellen. Het net wordt vijf tot twintig minuten onder water gelaten. Dan wordt het voorzichtig omhoog gehesen. Zo worden de vissen die dicht bij de kust zwemmen, binnengehaald. Het is in elk geval een prachtig gezicht.

Hierna lopen we naar onze boot, voor het tweede deel van deze excursie. We gaan dus varen. Om precies te zijn, door de Backwaters van Cochin. De Backwaters zijn een keten van brakwater lagunes en meren die parallel lopen aan de Arabische Zeekust van Kerala. Ze zijn gevormd als gevolg van golfbewegingen en kuststromingen, waardoor er bij de mondingen van de vele rivieren die omlaag stromen vanuit de West-Ghats, lage barrière-eilanden ontstonden. Ze vormen een ingewikkeld netwerk van wederzijds verbonden kanalen, rivieren, meren en inhammen, met meer dan 900 km aan waterwegen.

Nou, daar varen wij nu overheen. En dat is een mooi tochtje. We zien allerlei soorten en maten vissersboten. En nogmaals die Chinese visnetten.

We eindigen bij het nieuwe deel van Cochin. Dat is overduidelijk een stuk moderner dan het oude deel. Zo van een afstandje zou het voor een Westerse stad kunnen doorgaan.

Uit de boot gaan we weer in de bus, terug naar onze grote boot. Inmiddels zweten we al weer hele bossen wortels, dus we vinden het niet erg om terug te zijn.

Om weer aan boord te mogen, moeten we onze Sea Card laten scannen, dan door de scanpoorten en we zijn er weer.

Eerst gauw douchen, dan gauw eten. Want het is al 2 uur en we lusten wel weer wat! Terug in de kamer horen we steeds weer het onvindbare geluid. Nu zijn we het beu en we gaan eens navraag doen bij de front desk. Er wordt een onderzoek ingesteld: er zal iemand komen luisteren. Gaan wij ondertussen relaxen op dek 6, overdekt op een ligbed, met een klein beetje wind erbij.

Als we weer naar onze kamer gaan, blijkt dat men niets heeft kunnen vinden. Er wordt ons een andere kamer aangeboden. Daar gaan we even over nadenken. Eerst gaan we kijken hoe de boot weer wegvaart uit Cochin. Daarvoor moet hij draaien, wat hij vernuftig doet op een krap stukje water.

Dan gaan we naar onze oude kamer waar we al snel weer het geluid horen. Okay, laten we de nieuwe kamer eens bekijken. Die is heerlijk rustig! We doen het. Dat betekent alleen wel verhuizen…… Get. Ik gooi in recordtijd alle spullen in de koffers en één van de servers helpt ons de boel verhuizen, van dek 4, kamer 4100 naar dek 9, kamer 9020. Deze kamer is bijna hetzelfde, alleen heeft het als extra nog 2 bunkbeds aan de muur hangen. Ook is de binnenkomst in de kamer anders. Maar verder hetzelfde. Tja, en na alles in recordtijd te hebben ingepakt, moet het nu weer uitgepakt worden. Want ik had het maar zo in de koffer gegooid en ik heb geen zin het later vanavond allemaal uit te zoeken. Beter nu, dan hebben we het maar gehad.

Maar dat brengt ons wel een beetje in tijdsnood. Want als ik klaar ben is het al half 9. We hebben nog niet gegeten en willen graag naar de show van 9 uur. Dus rennen we gauw langs het buffet en zitten toch nog op tijd in het theater. Vanavond krijgen we Greg Scott, een Engelse violist. Die speelt erg leuk, van Bach tot Whitney Houston en van James Bond tot de salsa. Na de show laten we onze passen aanpassen, zodat we ook in onze nieuwe kamer naar binnen kunnen. Wel zo prettig. Dan gaan we ons klaarmaken om te gaan slapen. Morgen komen we aan in New Mangalore en hebben we weer vroeg in de ochtend een excursie.

---

Andy heeft vannacht heerlijk geslapen! Geen vreemde geluiden en deze kamer is sowieso een heel stuk rustiger dan de vorige. Het enige dingetje is dat je hier op de 9e verdieping meer van de bewegingen van het schip voelt dan op de 4e. Ach, daar slaap je lekker op.

Vanochtend zijn we in Mangalore aangekomen. Dat is de belangrijkste havenstad van Karnataka, het deel van India waarin we ons nu bevinden. Hier vlakbij ligt Bangalore. Inderdaad, ze waren niet bijster origineel met het bedenken van plaatsnamen. Bangalore is het Silicon Valley van India. Veel IT dus.

Onze tweede dag aan land en de tweede dag dat we een excursie gaan doen. Vandaag is dat Artisans Village. Eerst krijgen we per bus een scenic rondrit door de stad. Dan gaan we naar een openluchtmuseum, waar diverse Indiase ambachten worden getoond. Tot slot mogen we nog een kijkje nemen in het Guthu House, een traditioneel herenhuis van de oude Indiase adel.

De tour is om half 10 en daarom moeten we om 9.15 in het theater opdraven. Dus staan we om half 8 op, zitten even over achten aan het ontbijt en gaan om 9 uur naar het theater. Waar de boel alweer uitloopt, want ze zijn nu pas de groepen van de excursies om 9 uur aan het doen. Wij zijn om kwart voor 10 aan de beurt, nadat we de stickers van onze tour hebben opgehaald.

Dan gaan we naar dek 3, waar we onze shore passen krijgen. Dat is een afgestempelde toestemming van India om ook hier aan land te mogen.

Zo, nu kunnen we naar onze bus. Die gelukkig op ons heeft gewacht. We hebben weer een hele aardige Indiase gids die ons door de stad kletst. We krijgen een goed beeld van het leven in India en dat is wel ongeveer hoe we dat ons voor hadden gesteld: druk, vies en lawaaierig.

Het is een uurtje rijden naar Artisan Village. Daar worden we langs de diverse handwerkhuizen geleid en in elk krijgen we een demonstratie te zien. Best leuk, als je van oude ambachten houdt. Toch vinden we het niet erg als deze tour erop zit en we in de bus mogen, want het is nog weer warmer en vochtiger dan het gisteren was. Ik weet niet of het ooit gaat wennen, dat klimaat hier.

Onze volgende stop is bij het Gunthu House. Daar moeten de schoenen uit om in het huis te mogen kijken. Gelukkig is de vloer lekker koel aan de voetjes.

Dan weer in de bus voor een rit van een uur terug naar de haven. De rit gaat dwars door de stad en het is blijkbaar op zaterdagmiddag rond 1 uur spitsuur, want het is onwijs druk. Alles rijdt naast elkaar, door elkaar en toetert er lustig op los. We zijn allang blij dat we hier zelf niet hoeven te rijden. Wat een chaos!

Terug op de boot doen we hetzelfde als gisteren: gauw douchen, gauw eten en gauw relaxen. En dat doen we vandaag in de kamer, want het is veel te heet buiten. Doordat de boot niet vaart is er natuurlijk geen wind, dus niks afkoeling.

Om 5 uur gaan we kijken hoe de boot weer wegvaart uit Mangalore. Daarna gaan we naar het winkeltje aan boord, want Andy’s slippers zijn overleden. En de enige andere schoenen die hij bij zich heeft, zijn dichte schoenen. Daar wil je liever niet de hele dag op lopen, bij gemiddeld 35 graden. In het winkeltje verkopen ze verschillende damesslippers en 0 herenslippers. En de damesslippers zijn ècht damesslippers, die zien er niet uit. Dat wordt ‘m niet vandaag.

Dan gaan we maar kijken wat voor excursies ze nog voor morgen hebben, in Goa. Want daar hebben we niets geboekt. Er zijn nog allerlei excursies vrij, maar ze beginnen allemaal om een uur of 8. We liggen namelijk maar tot 3 uur in Goa, dus moet iedereen weer op tijd terug aan boord zijn. Wij vinden 8 uur veel te vroeg om op pad te gaan. Wij zijn namelijk fan van rustig wakker worden, rustig ontbijten en dan op pad.

En de reden dat we hier geen excursie hadden geboekt, was omdat de aangeboden excursies ons niet leuk lijken. Of we vinden ze veel te duur. Nou, dat is nog steeds zo. Dus besluiten we om lekker zelf erop uit te gaan morgen. Volgens de kenners (dat is de ober uit het Island Café hier aan boord, die in Goa woont) is de stad zelf op loopafstand. Alleen de stranden en kerken en dergelijke, daarvoor moet je een bus of taxi nemen. Wij hoeven niet perse kerken te zien en hebben geen behoefte om op het strand te hangen.

Zo, als we dan toch geen excursie hoeven te boeken, kunnen we mooi naar de show van 7 uur. Dat is er weer eentje met de Celebrity Singers & Dancers. De show is wel aardig. We zijn alleen geen fan van de zang. Dat vinden we niet zo mooi. Tja, als de zangers echt erg goed waren, speelden ze waarschijnlijk niet op een cruiseboot, toch?

Na de show gaan we eten. Gewoon weer van het buffet in het Island Café. Van die ober uit Goa. Andy neemt pasta, ik Indiaas en het smaakt wel aardig.

We hangen nog wat op het bovendek rond en gaan dan naar onze kamer. Nog een beetje lezen, foto’s overzetten en lekker slapen.

---

En als we wakker worden, zijn we in Goa. Mormugoa, om precies te zijn. Nou ja, zo heet de haven waar we aanleggen. Goa is de deelstaat waarin het ligt. Onder veel mensen wel bekend, want als je een strandvakantie in India wilt, ga je naar Goa.

Omdat we geen excursie hebben geboekt, kunnen we lekker in ons eigen tempo opstarten. Rustig ontbijten en zo. Dan naar dek 5 om onze shore passen op te halen, want anders mogen we van de Indiase mensjes niet aan land. En dan gaan we dus aan land. Meteen op de pier kunnen we geld wisselen. Dat doen we; we hebben namelijk nog steeds iets van 20 Singapore dollar, waar we voorlopig niets mee doen. Dus ruilen we dat tegen 710 Indiase roepies.

We gluren even om de hoek en aangezien we geen stad of zoiets zien, besluiten we dat het niet op loopafstand is. We lopen een stukje terug en informeren wat een taxi kost. Twintig piek naar de stad, 40 voor een retourtje. Dat is in dollars, US dollars. Die hebben we niet. We hebben wel 710 Indiase roepies, maar die hebben we nodig voor andere zaken. Namelijk voor slippers voor Andy. Want zijn oude zijn gestorven en aan boord hebben ze alleen kitscherige damesmodelletjes, weet u nog? Dus hol ik even terug aan boord, want daar staat een ATM waar we dollars kunnen pinnen.

Met geld op zak gaan we nu richting taxi. We spreken af dat de chauffeur ons voor 20 dollar naar Vasco da Gama brengt. Dat is een stadje. Ja, ook een Portugese ontdekkingsreiziger.

In Vasco da Gama stappen we uit en verbazen we ons weer over India. Het is druk, lawaaierig, chaos op straat en alles is vies.

Hoewel het zondag is, wordt er allerlei koopwaar op straat aan de man gebracht. Dat varieert van meloenen tot bananen, van verse kip – ze kakelen nog, dus dat moet wel vers zijn – tot vis en van onderbroeken tot….. slippers! Jawel! We kopen meteen maar 2 paar en betalen daar 350 roepies voor. Dat zou dan zo’n 10 Singapore dollar zijn en dat is volgens mij iets van 7 piek. Nou, goed te doen!

We struinen een beetje rond. Maar niet te lang, want het zal u inmiddels niet verbazen: het is stervensheet en enorm vochtig, dus we drijven alweer in onze kleding. De chauffeur van onze taxi is blijkbaar op ons blijven wachten Dat is fijn. En hij heeft versterking van iemand die Engels spreekt. Dat is ook fijn, want we hebben nog wel een wens: we willen wel via het strand terug naar de boot. Strand? Ja, alleen even kijken. Goa staat  bekend om haar prachtige stranden. Dus vinden we dat we niet kunnen vertrekken zonder die stranden te hebben gezien. Dat kost 40 dollar. Hebben we er niet voor over, dus laat maar.

We stappen in om terug naar de boot te worden gebracht. Blijkbaar hebben chauffeur en tolk even overlegd: 30 dollar dan. Okay dat is goed. Ik denk dat hij niet veel ritjes meer zal hebben vandaag, zodra onze boot weg is. Dan is elk extra tientje mooi meegenomen natuurlijk.

We worden naar Bogmalo Beach gebracht. De rit er naartoe is alweer een belevenis. We verbazen ons allang niet meer over het getoeter, links en rechts inhalen, auto’s, scooters, bussen, motoren, voetgangers, koeien, fietsen en vrachtwagens die dezelfde weg delen. Of over de meneer die net zijn broek weer omhoog en dicht doet, nadat hij volgens mij een “number 2” heeft zitten doen langs de weg. Tja, als je moet dan moet je, blijkbaar. We nemen ons nogmaals voor niet in de goot of aan de kant van de weg te lopen, gewoon net als de rest midden op straat. God weet waar je in gaat staan.

We komen bij het strand. Daar werpen we een blik. Dan duik ik een winkeltje binnen. Ik zie een aardig strandjurkje. 750 roepies. Heb ik niet. Want na de slippers van Andy hebben we nog 360 roepies over. Omgerekend in dollars heb ik het ook niet, want we moeten de taxi nog betalen. Hoeveel wil ik dan betalen? 350, meer heb ik niet. 500 dan? Nee, heb ik niet. Hoeveel dan? 350. Okay, 400! Nee, heb ik niet. Hoeveel dan? 350. Nee. Okay, dan niet. Nou, vooruit maar dan. Huh? Oh, ik heb net voor 350 roepies een jurkje gekocht…… Dat is dan weer 10 Singapore dollar en dus een euro of 7. Het was niet mijn bedoeling zoveel af te pingelen, dus ik heb lol.

Andy zegt dat we nog in een winkeltje moeten kijken, want dat heeft hij soort van beloofd aan die meneer en die is zo aardig. Vooruit maar dan. En toevallig vinden we er ook nog iets leuks: een houtsnijbeeldje van meneer Ghandi. Kost een tientje. Dollartientje. Nou, dat hebben we nog net over, dus doe maar dan.

Zo, nu terug in onze taxi, die ons weer netjes bij de boot aflevert. We betalen de afgesproken 30 dollar en gaan gauw naar het schip. Voor de brug staat de jongen met de koude natte handdoekjes alweer te wachten. Dat is waarschijnlijk de meest populaire jongen van de boot.

We gaan langs de Indiase beveiliging, aan boord, kaart scannen, spullen door de X-ray en naar binnen, naar een bekertje koud drinken.

Nou, vandaag was weer een hele belevenis, waarvoor we slechts 50 dollar kwijt waren. Dat moeten we misschien maar eens vaker doen, op eigen gelegenheid in plaats van de best wel prijzige cruise excursies boeken. Nu gaan we eerst douchen, lunchen en uitrusten. Live is good. De show van vanavond is weer met die viooljongen Greg Scott. Oh ja, funny story: de act van vanavond moest gisteren in Mangalore aan boord komen. Maar ze hadden problemen met de Indiase autoriteiten waardoor hij (of zij, of hunnie, dat weten we niet) niet aan boord mocht. Dus nu doet die violist nog maar een keer zijn kunstje.

Wij hebben daar geen zin in, dus gaan we lekker zwemmen. Want het merendeel van de gasten zit of te eten, of is bij de show, dus hebben we de jaccuzzi’s voor onszelf en is er haast niemand in het zwembad. Heerlijk hoor. Dan weer douchen en optutten, zodat we kunnen gaan eten.

We praten met de kok van gisteren, die uit Goa, die vandaag zijn gezin weer zou zien. Hij glimt van trots als we vragen hoe zijn dag was. Zijn gezin is de hele dag aan boord bij hem geweest. Wij zeggen hoe bijzonder we zijn hometown vonden en dat levert een nog grotere lach op. Aangezien we een laat schema hebben, is het al tegen tienen als we klaar zijn met eten, nog een beetje buiten hangen, dat soort dingen. Dus gaan we lekker terug naar onze kamer. Morgen weer een warme dag in India: dan zijn we in Mumbai!

---

We zijn in Mumbai! Mumbai? Ja, Mumbai. Of Bombay, wat jij wilt. Het heet eigenlijk Mumbai. Tot de Portugezen kwamen. Die hadden het over Bom Bahia, wat “goede baai” betekent. Tot de Engelsen kwamen. Die verengelsten Bom Bahia naar Bombay. Dus toen heette het Bombay. Tot 1996. Toen werd de naam officieel teruggewijzigd in het oorspronkelijke Mumbai. Maar in Nederland heeft iedereen het nog stug over Bombay.

Mumbai dus. In de deelstaat Maharashtra. Het is de grootste stad van India, met rond de 14 miljoen inwoners.

Vandaag moeten we weer face-to-face meeten met de Indiase immigratiedienst. Komt omdat dit onze laatste dag in India is en het uitreisdocument ingeleverd moet worden. En we moeten een stempel krijgen op onze shore pass voor Mumbai.

Onze excursie van vandaag is pas om half 11 en deze keer hebben ze het beter geregeld met de immigratie. Eerst moeten de individuele reizigers die zelf op pad willen, naar de immigratie. En daarna gaat het per excursietijd. Wij moeten ons om 10.15 melden in het theater, wat we netjes doen. Eerst onze paspoorten ophalen met de uitreiskaart erin.

Dan sticker ophalen van onze excursie. Zodra onze groep compleet is, lopen we met zijn allen achter de juf aan naar de andere kant van het schip. Daar zit de immigratie op ons te wachten. Er zitten 3 strenge heren, maar het loopt allemaal vlot en we mogen verder.

Met zijn allen naar dek 5, waar we van boord kunnen. Beneden en buiten moeten we door de cruise terminal, waar ook weer immigratiemensen of zo staan te controleren. Die van mij is gelukkig aardig en laat me vlot door.

Dan de bus in. Vandaag doen we de excursie Mumbai’s Market Town. De eerste stop is bij Crawford Market. Daar is het een gekkenhuis. Er wordt van alles verkocht, van de normaalste tot de vreemdste producten, variërend van ontzettend stinkend tot heerlijk ruikend. Mannen lopen met gigantische manden op hun hoofd met de boodschappen erin. Of met grote voorraden van het een of ander op schouder of hoofd. Het zijn hoofdzakelijk mannen hier en niet alleen wij kijken onze ogen uit, zij blijkbaar ook…..

Ik probeer maar geen oogcontact te maken, want ik heb het gevoel dat we op een vleeskeuring zijn en ik het vlees ben. Andy blijft dan ook pal naast me lopen. Tja, ik ben de jongste in deze groep, zie er het meest Europees uit en ben zo’n beetje de slankste in ons gezelschap. Blijkbaar zien ze dat hier niet zo vaak. Geen prettig gevoel. Ik blijf maar stug foto’s maken, wetende dat Andy vlakbij is om me te beschermen.

Als we uitgekeken zijn bij deze markt, gaan we gauw de bus weer in, op weg naar de volgende markt.

Oh, ik vergeet helemaal te vertellen over Mumbai. Mumbai heeft een oud gedeelte, waar mooie stenen gebouwen staan van uit de tijd dat hier de Portugezen en daarna de Engelsen de baas waren. En onze eerste stop was niet bij die markt, sorry daarvoor, maar bij het treinstation. Want dat is een prachtig gebouw en het station verwerkt de meeste passagiers ter wereld. Zeggen ze.

Dit gedeelte van Mumbai is wel mooi. Maar wordt gelukkig afgewisseld met wat wij nu als het Indiase straatbeeld herkennen: veel mensen op straat, allerlei kraampjes om spullen te verkopen, vuil langs de weg, vervallen huizen waar toch mensen in wonen, rotondes waar iemands was aan hangt te drogen (serieus) en gewoon één grote gekkigheid. Niet normaal, zo druk. Maar niemand doet boos en we hebben wonder boven wonder niet één ongeluk gezien. Terwijl er in 5 minuten al 100 hadden kunnen gebeuren.

De tweede markt waar we naartoe gaan is meer een winkeltjesbuurt en heet Zaveri Bazaar. We worden gedropt bij een grote stoffenmarkt en we krijgen een half uur om rond te struinen. Daarna moeten we vooraan bij de moskee Jama Masjid wachten.

We struinen er lustig op los. In de stoffenmarkt zijn we al snel uitgekeken maar in de straatjes er omheen kijken we onze ogen uit. Wat India ook is, het is in elk geval fotogeniek!

Binnen het half uur staan we braaf bij de afgesproken plek, net als 2 andere echtparen. We kletsen wat en puffen er op los, want we staan in de hitte met nauwelijks schaduw en al helemaal geen wind. Het water gutst van ons lijf. We beginnen ons een beetje zorgen te maken; we waren toch niet te laat? Nee, besluiten we met zijn zessen, wij waren op tijd. En het zou wel vreemd zijn als ze 6 mensen zouden zijn vergeten.

Uiteindelijk komen er wat meer mensen van onze groep opdagen. En we zien onze gids een keer terug. Na 20 minuten wachten zijn we bijna compleet. En bijna chagrijnig. Er missen er nog 2. Kom op zeg, je kunt mensen niet zo lang in deze hitte laten wachten, alleen omdat anderen zich niet aan de afspraak houden! Uiteindelijk gaan we naar de plek waar we uit de bus waren gestapt. Wij denken heel naïef dat er dan een bus staat. Dat is niet zo. We moeten weer wachten, weer een minuut of 20. Nu is er helemaal geen schaduw. En nu worden we wel chagrijnig. De bus bleek vast te zitten in het verkeer. Wat ons een vrij normale zaak lijkt, het verkeer zit hier zo te zien altijd vast.

Maar goed, we kunnen eindelijk instappen en een beetje afkoelen. Op naar de laatste stop, een ander winkelgebied in de stad, het Colaba District. Hier vinden we niet veel aan, maar we kunnen er in elk geval even plassen. Dat is ook wel eens fijn. Ook hier hebben we een half uur om rond te struinen. Andy en ik verbazen ons vooral over de zooi die sommige cruisegasten kopen. Alsof ze daar thuis blij mee zullen zijn….

We mogen weer in de bus en vinden het niet heel erg dat we terug naar de boot gaan Man, wat een hitte! Bij de loopbrug staat weer de jongen met de koude, natte doekjes. Ik verklaar hem de liefde.

Gauw weer ons nieuwe ritueel uitvoeren: douchen, omkleden, lunchen, rusten. En om 6 uur kijken hoe de boot wegvaart, met een mooie ondergaande zon over Mumbai. Dat was meteen het laatste dat we van India zien, we gaan nu richting het Midden Oosten.

We zijn weer een hele ervaring rijker! We hebben een goed idee gekregen van India en het leven in India. En dat hadden we voor geen goud willen missen! Maar we hoeven er niet nog een keer naartoe. Nou ja, misschien nog eens naar de Taj Mahal…. Oh, Andy zegt van niet. Hmm.

Andy’s pasje doet het opeens niet meer, dus laten we die eerst even repareren bij de front desk. Dan gaan we lekker zwemmen. Want alweer zit de rest aan het avondeten of bij de show. Oh ja, want daar hadden we ook vanavond geen zin in. Ene Dale Kristien komt iets musicallerigs doen. En daar houden we niet van. Dus gaan wij weer lekker zwemmen. Wat is er nou fijner dan in de maneschijn een beetje in een jacuzzi liggen, ergens voor de kust van India? Niets! Wij genieten in elk geval.

Na deze zwempartij gaan we maar weer eens douchen. Echt, we hebben nog nooit zoveel gedoucht als op deze cruise! Als we weer fris & fruitig zijn, kleden we ons netjes aan. Want we hebben nog niet gegeten. Er is op dit tijdstip – half 10 – niet heel veel meer, maar er is altijd pasta en pizza!

We kijken even in het casino, maar net als op andere avonden is daar niet veel te beleven. En gokken is toch leuker als je met een groepje mensen bent, dus houden wij de dollartjes in onze zak. We gaan eens lekker uitrusten. Morgen weer een drukke dag… Hahaha, niet dus, want morgen (en overmorgen) zijn we weer de hele dag op zee, op weg naar Oman.

---

Het is vandaag zo’n 10 graden koeler dan het de afgelopen 2 weken was. En dat is heerlijk! Het is nog steeds 25 graden, maar dat is een stuk prettiger dan 35. En de luchtvochtigheid is ook een stuk minder, wat helemaal fijn is.

Vandaag is weer een relaxdag op zee. Dus doen we ook rustig aan. Rustig ontbijten. Langs de front desk om te informeren naar de “achter-de-schermen”-tour. Dat is een tour over het schip, met een kijkje op de brug, in de machinekamer, achter de schermen van het theater, etc. Je krijgt er een lunch bij in het enige restaurant aan boord waarvoor je moet betalen, het Murano restaurant. En dat voor slechts 150 dollar per persoon. Nou nee, dank u, dat vinden we een beetje teveel geld.

We gaan lekker relaxen op dek 6, uit de zon, met een digitaal boekje en film erbij. Heerlijk.

Om 3 uur nemen we een late lunch en dan vinden we het tijd voor een tukje. Live is good. Na het tukje gaan we naar de show van vanavond. Die is met ene Marco Romano en dat schijnt een grote jongen in de Italiaanse musicalwereld te zijn. Al met al is het best een aardige show.

Na de show gaan we eten. En na het eten hangen we rustig een beetje rond. Vanavond is er een “All Star Deck party” bij het zwembad, met de huisband, het huisorkest en wat mensen die menen te kunnen zingen.

Dat valt wel mee, dat ze kunnen zingen. Maar het is wel leuk, vooral als Cruise Director John in spijkerbroek en met gitaar op het podium stapt. Dat blijkt een echte rock en roller te zijn en niet eens een hele slechte! Hij zingt er leuk bij en hij heeft tenminste volume en timing, wat de andere zangers en zangeressen missen. We hebben het in elk geval prima naar onze zin.

En voor onze doen gaan we laat naar bed, pas om half 1. Maar dat geeft niet, want we zijn weer een nieuwe tijdzone binnen gevaren en is het opeens weer 1,5 uur vroeger. Nu is het tijdverschil met Nederland nog maar 2 uur. Dat komt ook doordat Nederland afgelopen weekend op zomertijd is overgegaan. Wij gaan in elk geval lekker slapen!

---

Omdat we laat zijn gaan slapen, worden we ook laat wakker. Maar doordat we dus 1,5 uur extra tijd hebben gekregen, valt het wel weer mee en zitten we om half 10 aan het ontbijt, as usual.

Na het ontbijt trekken we badkleding aan en smeren ons goed in. We gaan eens lekker zonnebaden, op dek 14. Dat is weliswaar in de zon, maar er staat een behoorlijke wind, waardoor het prima uit te houden is. En waardoor we als een tierelier verkleuren. Nou waren we al aardig bruin geworden, maar na vandaag zijn we helemaal verkleurd. Vooral Andy, die heeft een bijna zwarte kop. We houden het tot 1 uur vol. Dan zijn we uitgebakken. Tijd voor een lunch. En daarna tijd voor een douche.

Er is vanmiddag bingo, net als op andere dagen. Maar vandaag kun je een cruise winnen. Want bij je bingokaarten krijg je tickets die in een tombola gaan en om half 4 wordt daar een winnend lot uit getrokken.

Ach, laten we het maar proberen. We kopen voor 30 dollar 6 bingokaarten. Of eigenlijk een bord met 6 kaarten: het is een verhergebruikbord, want je kunt de vakjes open en dicht schuiven. Er worden 3 rondjes bingo gespeeld en jawel: we hebben geen prijs! We blijven nog even zitten voor die cruise die verloot wordt, en de 3 troostprijzen (t-shirt & mok of zoiets). En wat denk je? Wij zijn gelukkig in de liefde… Nou, lekker dan. We willen ook wel eens gelukkig in het spel zijn. Maakt niet uit, we hebben ons prima vermaakt vandaag. Tijd voor een tukje!

Vanavond is de derde en laatste show van de Celebrity Singers & Dancers. We besluiten weer die van 7 uur te bezoeken. Het thema is Dance around the World en de dansers zijn erg goed. Van de zangers en zangeressen zijn we bepaald geen fan, dus dat negeren we maar een beetje. Ik denk dat u het patroon inmiddels wel een beetje herkent: na de show gaan we eten. En vanavond gaan we niet te laat naar bed. Want de boot schommelt behoorlijk en ik ben een beetje misselijk. Beetje zeeziek misschien? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik gelukkig snel in slaap val!

---

En we zijn in… Oman! Yeah baby. En wat een verschil met India! Het eerste dat we zien is bergen. Dat hadden we niet verwacht, nooit over nagedacht of het land vlak is of niet. Verder zien we witte gebouwen, best veel hoogbouw en hier en daar tekenen van moskeeën. Heel wat anders dan het kleurige, vieze India!

Voor het vermaak vandaag hebben we zelf de hoppie-hoppie geboekt, thuis via internet. Een hoppie-hoppie is een sightseeing bus van Bigtours. Inderdaad, zo’n open bus waar je telkens in en uit kunt stappen.

We hebben een combi deal: 1 dag met de Hop On voor Muscat in Oman en 1 dag met de Hop On in Abu Dhabi in de UAE. Dus hebben we de tijd aan onszelf om van boord te gaan.

Oman is minder streng dan India als het om toeristen gaat. Als passagiers van een cruiseboot hoefden we namelijk niet zelf visa te regelen, zoals we wel voor India moesten. Nee, voor Oman heeft Celebrity de visa voor alle gasten geregeld. Wel zo makkelijk. Nu kunnen we gewoon van boord met onze Sea Pass. Op de kade krijgen we dan van een Omaanse official pasjes uitgereikt waarmee we het land in kunnen. Dus doen we dat. Het land in gaan, bedoel ik.

Het is hier, oh verrassing, heet. Maar heel anders dan in India en Singapore. Want hadden we in Azië een vochtige hitte met een luchtvochtigheid van bijna 100%, hier in Arabië is het een droge hitte. En heet is het, met meer dan 40 graden!

We mogen niet in de cruise area lopen, dus worden met een shuttlebus net voor de poort gebracht. Daar laten we onze zojuist verkregen Omaanse pasjes zien en moeten dan nog een klein stukje verder met de bus, voor we eruit worden gezet.

We vragen waar de Big Bus stopt: op 10 minuutjes lopen, voor de Mutrah Suq. Of soukh, ligt eraan in welk land je bent. Als we er zijn, ben ik al zeiknat van het zweet. Maar heel anders dan in Azië. Daar voelde het klam en plakte alles, hier loopt het water gewoon in straaltjes van mijn lijf. Ja ik weet het, niet het meest frisse verhaal. Gelukkig hebben ze douches uitgevonden.

We vinden de busstop, laten onze internetkaart afvinken en wachten even op de bus. Die zit bomvol met bootgasten. Want je kon de hoppie ook via Celebrity boeken. Maar dan betaal je 67 dollar per ticket, terwijl ik nu voor 100 dollar per persoon 2 tickets heb, voor 2 verschillende steden. Gelukkig besluiten een paar gasten om eruit te gaan, om te winkelen in de suq. Daardoor hebben wij nog net 2 plekjes op het bovendek, gescheiden door het gangpad en in de brandende zon. Laten we hopen op wat verkoeling en wind tijdens het rijden.

We maken een rondje door Muscat, die zo’n 2 uur duurt. En zo zien we de hoogtepunten van Muscat: de kerken, tempels en forten die de stad rijk is, het mooie strandgedeelte Al Qurum Beach, het centrum van de stad, het paleis en parlementsgebouw en de gezellige haven.

Bij de derde stop stappen weer wat mensen uit, waardoor we achterin kunnen gaan zitten, met een beter zicht op de omgeving.

Weer terug bij het beginpunt wilden we eerst blijven zitten voor nog een rondje. Want tijdens het tweede rondje weet je wat je kunt verwachten. Maar de bus gaat eerst terug naar de boot. Nou, dan gaan wij ook wel even winkelen in de suq.

Maar eerst: drinken! We hebben allebei enorme dorst. Blijkbaar verlies je meer vocht bij deze droge hitte, want in Singapore en India hadden we lang niet zo’n behoefte aan drinken als hier. De fles water die we mee hadden gebracht was dan ook al snel op.

Bij de busstop zit een soort cafeetje. Andy bestelt een groot glas Coke, ik een groot glas mango milkshake. Heerlijk!

Dan gaan we de suq binnen en bekijken alle koopwaar die de kleine winkeltjes aanbieden. Dat is hier een stuk prettiger dan in India, waar ik me niet op mijn gemak voelde onder al die mannenogen. Hier proberen ze je aandacht te trekken om je iets te verkopen.

Ik zie geweldige muiltjes en laat me verleiden ze te passen. Andy slaat ondertussen aan het onderhandelen over de prijs. Het begon bij 40 dollar en uiteindelijk mogen ze voor 30 dollar mee. Het zijn muiltjes geheel van leer, met spiegeltjes en een krul erop. Inderdaad, echte Janneke-schoenen!

Een kraampje verder zien we een kleppet met de vlag van Oman en de naam Oman erop. Dat vind Pa Eysbroek vast leuk, aangezien die hier een tijd als expat heeft gewerkt, ingehuurd door Shell.

Als we klaar zijn met winkelen gaan we weer richting bus. We kunnen nu de bus terug naar de boot nemen, of even wachten voor een andere bus door de stad. We gaan maar terug naar de boot. We zijn warm, dorstig, zeiknat van de zweet en hebben best honger. Want het is alweer 1 uur geweest. Dus terug met de bus.

Bij de boot moeten we helaas onze passen voor Oman weer inleveren. Was een leuk souvenir geweest. Nou ja, gelukkig hebben we de stempels in de paspoorten nog.

Na terugkomst werken we eerst aan ons vochtpeil, want dat moet dringend aangevuld worden. Dan gauw die zweet eraf spoelen en een hapje eten. Zo, we voelen ons weer wat meer mens. Na de lunch trekken we onze bak-kleding aan en zoeken een plekje op het bovendek, in de schaduw, om weer een beetje aan onze teint te werken.

Om 5 uur vertrekken we uit Oman en als het schip de uitgang probeert te vinden, draait het dichter naar de stad. Zo hebben we nog eens fantastisch zicht op Muscat en de vele forten eromheen. Onze conclusie: leuke stad!

We brengen onze spullen terug naar de kamer en besluiten om nog even te gaan zwemmen. Want niks zo lekker als in de jacuzzi liggen onder de maneschijn, om daarna even wat baantjes in het zwembad te trekken. En weer te bubbelen in de jacuzzi.

We gaan daarna gauw weer douchen, chloor en zeewater afspoelen, en dan een hapje eten.

Vandaag gaan we eens een keer naar de show van 9 uur. Die is vanavond met de komiek van morgenavond: Stevie Jo. Want de act van vanavond is vast komen te zitten in een zandstorm in Dubai of Bahrein of zo en heeft daardoor de boot gemist. Letterlijk. Dus is er morgen een probleem, want dan zijn ze door de acts heen. Er had er namelijk al eerder eentje de boot gemist, in India, weet u nog?

Daarom laten ze de Man from Mars morgenavond nog een keer optreden. Samen met zijn lieftallige echtgenote. Maar dat is morgen. Nu zitten we bij Stevie Jo. Die soms een beetje langdradig is, maar ons af en toe laat schudden van het lachen. Zoals zijn verhaal dat hij jaren op Tenerife heeft gewoond, maar nooit een kanarie heeft gezien. Maar toen hij op de Virgin Eilanden woonde…. Of wat het verschil is tussen een doodskist en een condoom? Het één is voor als je gaat, het ander….

Na de show gaan we richting kamer. Nog een beetje relaxen en dan lekker slapen.

---

Vandaag is onze laatste zeedag. En de laatste dag dat we kunnen uitslapen, want dat is er tot en met dinsdag niet meer bij. Dus we nemen het er lekker van.

Als we ein-de-lijk wakker, gepoetst, gestreken en aangekleed zijn, gaan we ontbijten. Dan de badkleding aan, boekje, filmpje, zonnebrand mee en lekker op het bovendek in de zon, maar ook in de wind, en bij zo’n 30 graden nog een beetje bijkleuren.

Om 2 uur zal Cruise Director John vertellen over zijn verleden als stuntman in Hollywood. Dat willen we wel even zien en blijkt best interessant. Dan wordt het tijd voor een late lunch. Hmm, we zitten blijkbaar weer eens tussen 2 shifts in. Er is niet veel open in het Island Café. Nou ja, dan nemen we wel een cheeseburger, hotdog en friet op het buitendek.

Van die zon, het eten en het praatje worden we rozig, dus doen we een tukje. We zijn op tijd weer fris en fruitig voor de ingelaste show van vanavond, van Dizzy en Janna, aka The Man From Mars en zijn vrouw. Ingelast, want er zijn dus deze cruise 2 acts uitgevallen door autoriteiten in India en zandstormen of zo in Dubai of Bahrein.

Daarom doen Dizzy en Janna vanavond een stuk uit hun show waarmee ze normaal op het vaste land rondtoeren. En dat is een goochelshow. En die is best amusant. Sommige trucs zijn verbazend en er zit nog wel wat humor in de show. Al met al prima vermaak!

Na de show gaan we…. Jawel, eten! Whoohoo. En na het eten gaan we op tijd naar onze kamer. Alvast een koffer inpakken; die met de vuile was. Dan vroeg slapen, want morgen moeten we vroeg weer op.

---

We’re in Dubai, baby! Dubai is één van de emiraten die verenigd zijn en samen de United Arab Emirates vormen. UAE dus. Dubai staat op de 4e plaats van de meest bezochte steden ter wereld. Toerisme is dan ook waar het zich op richt, zodat het ook als de olievoorraad op raakt (en dat doet het ooit) nog steeds inkomsten heeft.

We staan vandaag errug vroeg op, kwart voor 7, want we hebben een vroege excursie. We moeten om 8.15 in het theater zijn. Dus vroeg op, vroeg aankleden, vroeg ontbijten. En vroeg op het bovendek kijken, waar we de mooie skyline van Dubai kunnen bewonderen. De Burj Kalifa steekt daar uiteraard met kop en schouders bovenuit. Indrukwekkend hoor!

We zijn op tijd in het theater en nemen onze sticker in ontvangst. We zitten in groep 8 en die mag tegen negenen naar buiten. Formaliteiten stellen helemaal niets voor vandaag. We kunnen gewoon met onze SeaPass aan land. We moeten alleen even door de beveiligingsscan en dan naar onze 4×4 SUV, een Toyota Land Cruiser. Daar passen 6 passagiers in en een chauffeur. Die chauffeur brengt ons zo’n 3 kwartier verderop, naar een kamelenkamp.

Terwijl wij even een kameel knuffelen, laten de chauffeurs van de 4×4’s (we zijn met zo’n 6-8 auto;s) de banden leeglopen. Dat is namelijk handig voor straks, als we door de duinen gaan crossen.

En dat gaan we dus doen. Weet u nog, in 2013, toen we in Oregon langs duinen kwamen? Dat je daar buggy kon rijden en dat ons dat wel grappig leek? En dat ik vervolgens 7 kleuren scheet en het helemaal niet grappig vond? Dit is ongeveer hetzelfde, maar iets minder eng, omdat de 4×4 iets solider aanvoelt dan een buggy. En het helpt dat ik niet op de 1e rij zit en dus niet elke steile stijging en afdaling in de ogen kijk. Maar spannend is het wel! Vooral als de auto voor ons bij duin nummer 2 vast komt te zitten, bovenop de rand. En wij met onze wagen er vervolgens naast…

Onze buurman wordt door een andere wagen achteruit gesleept en ons lukt het uiteindelijk ook om achteruit te rollen. En dan kan de pret echt beginnen. De chauffeurs hebben dit duidelijk vaker gedaan, want ze crossen pittig op en neer, achter elkaar aan, maar wel veilig. Ze hebben continue in de gaten waar degene voor hen is, zodat ze niet op een onverwachts gestopte wagen kunnen knallen. Altijd fijn.

Uiteindelijk komen we bij een bedoeïenenkamp uit. Daar strekken we de benen en kunnen we even plassen. Daarna krijgen we een kopje Arabische koffie met een dadel, wat een lekkere combinatie blijkt te zijn.

Dan snel naar onze kamelen. Jawel van die echte, met van die liplees-tenen. Cameltoe. We gaan dus kameel rijden. Er passen 2 mensjes op een kameel. Gelukkig zit er een zadel op met handvatten, want ik had anders geen idee of we voor of achter de bult zouden moeten gaan zitten.

Onze kameel heet Sheila en ligt op de grond te wachten tot we zitten. Dan moeten we ons goed vasthouden en achterover hangen, terwijl Sheila overeind komt. Dat heeft u vast wel eens op tv gezien, een kameel die gaat staan. Eerst de voorkant dan de achterkant. En dat is al een aardig avontuur. Ik herinner me opeens dat ik bang ben voor paarden. Te groot. Kamelen zijn minstens zo groot…..

We lopen een rondje, maken een fotostop (de kamelen-begeleid-meneer zet elk stel-op-kameel op de foto) en hobbelen weer terug. Afstijgen gaat net als opstijgen en is dus weer even spannend, als de kameel knielt. We bedanken Sheila en de kamelen-begeleid-meneer en pakken een lekker koel drankje.

Als onze groep weer compleet is, stappen we in de Toyota voor de terugtocht naar de boot. We zijn allemaal een stuk rustiger dan heen, duidelijk moe en onder de indruk. Dit was een leuke excursie!

Op de boot gooien we onze tassen op de kamer en snellen naar het restaurant. Honger!! Dan frissen we ons op en gaan weer aan wal, voor een verdere kennismaking met Dubai. En dat doen we per taxi.

Die kun je met dollars of dirham, de munteenheid in de Emiraten, betalen. Wij hebben geen cash. Wel plastic, maar dat willen ze niet. Geen nood, de taxichauffeur kan wel even bij een ATM stoppen. Dat is bij een benzinepomp, waar ik meteen voor de komende dagen dirhammetjes pin. Dan verder.

Oh ja, we zijn op weg naar de Dubai Mall. Dat is de grootste mall ter wereld, met meer dan 1000 winkels. En een fontein voor de deur. En een waterval binnen. En een ijsbaan, waar je kunt schaatsen. Logisch, toch?

We struinen door de mall en gaan dan naar buiten. Waar je een prachtig zicht hebt op de Burj Kalifa. Wat een indrukwekkend gebouw! Het is sinds 2010 het hoogste gebouw ter wereld en 200 meter hoger dan de nummer 2 in Shanghai. Morgen gaan we er werkelijk in, maar nu bewonderen we uitgebreid de buitenkant.

Wat we ook bewonderen, is de stroom onbetaalbare auto’s dat af en aan rijdt. Rolls Royce, Maybach, Bentley, Ferrari, Lamborghini, McLaren, het komt allemaal voorbij. Dat doet de mooie Mercedessen, BMW’s en Audi’s een beetje verbleken.

Verder bewonderen we dat wat we zien van de stad en genieten we van gewoon een beetje rondkijken.

En zo vliegt de tijd, het is opeens al tegen zessen. Tijd om terug naar de boot te gaan, We zoeken de taxistand en nemen een taxi terug. Ook raar, koste het heen 60 dirham, terug is het 35…. Oh, 1 dirham is ongeveer 10 cent, dus het ritje kost ons nog geen 6 piek. Terug op de boot gaan we eerst snel naar boven, voor een ondergaande zon boven de skyline van Dubai. Eigenlijk zijn we iets te laat, maar toch kunnen we nog een mooie foto schieten.

Dan gaan we eten, want we lusten wel weer wat! Na het eten lekker douchen en zoveel mogelijk inpakken. Morgen is het feest voorbij: we moeten uitschepen, boehoehoe. Gelukkig hebben we dan nog een paar dagen lol voor de boeg, dus nog geen reden om te treuren. Nu naar bed, morgen alweer vroeg op!

---

Zoals gisteren aangekondigd, is vandaag het feest op de boot voorbij. Die 15 dagen zijn omgevlogen! Nu dus tijd om te gaan. We hebben ervoor gekozen zelf onze bagage van boord te sjouwen. We herinneren ons namelijk nog van vorige cruises wat een gedoe het kan zijn om je bagage de volgende dag weer te krijgen. En bovendien moet dan de bagage de avond tevoren – gisteravond dus – op de gang gezet worden. Wat betekent dat je wat je de volgende dag nog nodig hebt, apart moet houden en meeslepen. Daar hebben wij geen zin in.

Omdat we zelf de boel regelen, moeten we vóór 7 uur van boord. Ja daag, dat doen we dus niet, het is tenslotte vakantie. Dus staan we rustig tegen 7 uur op, gaan wassen, aankleden, ontbijten. En zien dan dat de hele ontbijtzaal nog vol zit, dus we zijn niet de enigen die later gaan. We moeten wel om 8 uur onze kamer verlaten hebben en om half 9 van boord. Nou, dat willen we dan nog wel doen.

Eerst nemen we de eindafrekening in ontvangst. Tot onze verbazing hebben we $ 200,- credit gekregen. Bij navraag wordt niet duidelijk waarom dat is, maar heeft iets met inconvenience, ongemak, te maken. Ah, misschien omdat we van kamer gewisseld hebben. We zullen het nooit zeker weten, maar vinden het niet vervelend… Nu is onze eindafrekening slechts $ 234,41 oftewel € 220,00. Daar zit o.a. 14x fooiengeld van $12,- per persoon per dag in. Dat geld wordt verdeeld onder het huishoudelijk personeel dat zich met onze kamer heeft bezig gehouden. Hoeven we ze zelf niet te tippen.

Nu nog even onze paspoorten afhalen bij de front desk en dan voor de laatste keer uitchecken. Een jongen van het personeel is zo lief om de grote koffer van mij over te nemen en mee te lopen tot aan de beveiliging in de cruise terminal. Daar gaat de bagage door de scan, wij door het poortje en dat was het. Huh? We hadden eigenlijk hele immigratietoestanden verwacht, maar niks dus. Onze paspoorten waren al aan boord afgestempeld en we mogen zo op pad. Nou, okay.

Dan zoeken we een taxi, die ons naar ons hotel in de wijk Deira kan brengen. Voor 30 dirham (€ 2,80) zet hij ons voor de deur af van het Ahmedi Herritage Guesthouse. En daar staan we dan om 9.15 uur…. Veel te vroeg natuurlijk, onze kamer is pas na 2 uur klaar. Gelukkig kunnen we de bagage veilig stallen. Gaan wij vast verder met Dubai verkennen.

We nemen vandaag de metro. Die stopt 1 straat vanaf ons hotel, superhandig. We kopen 2 dagkaarten voor 22 dirham (2 piek) per persoon. Daarmee gaan we meteen maar naar de verste stop: The Palm Jumeirah, oftewel Palm Island. Daar heeft u vast wel van gehoord, het stuk kunstmatig land voor de kust, in de vorm van een palmboom.

We stappen uit bij stop 37 en nemen dan de tram, die ons vlakbij de monorail brengt. De tram zit in onze dagkaart, voor de monorail moeten we een retourtje á 25 dirham kopen. En dus nemen we de monorail, die op en neer naar het einde van de palmboom rijdt. Aan het eind staat het gigantische Atlantis Hotel. Dat is dezelfde en ook bijna hetzelfde ontwerp als die op de Bahama’s. Daar waren we in 2006. Op de Bahama’s. Dus.

We genieten op een bankje voor de deur van het hotel, met een frappuccino van Starbucks, voor we een eindje om het hotel wandelen.

Als we uitgekeken zijn, nemen we de monorail weer terug. En de tram weer terug. En de metro weer terug. Want inmiddels is het 2 uur geweest, dus kunnen we inchecken in ons hotel. En even wat spullen uit onze rugzakken lozen, zodat die wat lichter worden.

Ons hotel is een prachtig complex in Arabische stijl en onze kamer is erg mooi. Alles zit erin en het is behoorlijk ruim. Het hemelbed en de houten balken maken het helemaal af.

We nemen een kopje koffie en zien dan dat we moeten opschieten. We moeten om half 5 bij de Burj Khalifa zijn. Het is al half 4 geweest, dus hebben we krap een uurtje. We gaan snel weer naar de metro en reizen mee tot aan de stop Burj Khalifa / Dubai Mall. En daar gaat het een beetje mis…

Ten eerste komen we pas om kwart over 4 uit de metro, dus hebben we nog maar een kwartier om in de Burj te komen.

Ten tweede kunnen we de ingang niet vinden. Natuurlijk vragen we de weg, maar we worden verkeerd gestuurd, waardoor we uiteindelijk zo’n beetje om het hele ding heen lopen. En dat is een enorme wandeling, kan ik u vertellen! We zijn dan ook bekaf, bezweet en veel te laat, als we eindelijk de goede ingang hebben gevonden. Dat is natuurlijk in de Mall, dus hebben we echt voor Jan L*l giga veel gelopen.

We gaan snel naar de balie om onze internetticket om te wisselen voor echte kaartjes, in de hoop dat dat lukt. Want we zijn iets van 3 kwartier te laat. Gelukkig is het geen probleem en krijgen we onze tickets. Dan in de rij voor de liften naar boven. Dat duurt best een tijd, want rond dit tijdstip is het erg geliefd om naar de top van de Burj Kalifa te gaan. Vanwege de zonsondergang.

Oh ja, we gaan dus naar de 124e verdieping van het hoogste gebouw ter wereld, voor hopelijk een fantastisch uitzicht over Dubai. Daarvoor had ik online kaartjes geboekt, voor 200 dirham per persoon oftewel 100 euro voor 2. Dit tijdstip is namelijk niet alleen het populairst, het is daardoor ook wat duurder dan wanneer je eerder of later op de dag gaat.

Als we uit de lift stappen, staan we op het uitkijkplatform. Die bevindt zich op 452 meter hoogte. De zonsondergang is een tegenvaller, het is veel te heiig en voor we er erg in hebben is de zon verdwenen. Maar wij genieten van het uitzicht, van de fonteinshow onder ons en van alle prachtige gebouwen van Dubai. We zien zelfs The Palm en The World goed liggen. Het eerste is dus waar we vanochtend waren, het 2e is een nieuw project waarbij nu land in de vorm van de wereld wordt gecreëerd. Nu hopen dat het op de foto’s goed te zien is…

Als we uitgekeken zijn, nemen we weer de lift naar beneden. We verreken van de honger, dus strijken we bij Fatburger neer voor, inderdaad, een hamburger en friet. En drinken, want we hebben een droge keel. Dan zoeken we de metro weer op, wat nog een behoorlijke wandeling is. Met de metro terug naar het hotel, douchen en naar bed. We hebben haast geen rug en voeten meer over, van al die kilometers die we vandaag gelopen hebben!

---

Wat een vreselijke nacht. We hebben allebei heel slecht geslapen. Het is te licht en te warm in onze kamer en hij schommelt niet. We denken tenminste dat dat de reden is dat we niet konden slapen. Onze kamer op de boot was lekker koel, lekker donker en we sliepen op het gedein van de boot.

Na een paar uurtjes indutten staan we rond half 9 maar op. Wassen, plassen, aankleden en ontbijten in het hotel. Er is toast met jam, muesli, roerei, hash browns en iets vleesachtigs. Does the job!

Vandaag gaan we naar Abu Dhabi. Dat is een van die andere Emiraatjes en ligt zo’n 200 km verderop.

Om daar te komen, nemen we eerst de metro naar de volgende halte, Al Ghurbain. Vanaf daar vertrekt de bus naar Abu Dhabi. Voor 2 enkeltjes metro betalen we 8 dirham per persoon, voor een retourtje Abu Dhabi 60 dirham per persoon. Dat is nog geen 1 en nog 6 piek. Inderdaad, kost geen knoop. Als de bus komt, moeten we in de rij gaan staan. De mannen rechts, de vrouwen links. Alleen als je als echtpaar reist, mag je samen. Dus.

De rit duurt ongeveer 2 uur, dus we zakken achterover en stappen om 1 uur in Abu Dhabi uit. Hier heb ik een hop-on geboekt; dat was een combo met die in Muscat, weet u nog? De hophalte is alleen niet op loopafstand van het busstation, dus nemen we een taxi. Die zet ons af in de Marina, waar een stalletje van Big Bus Tour staat en waar het startpunt van de tour is.

De dames hebben moeite om voor ons de juiste kaartjes uit hun apparaat te toveren. Dus wachten we braaf in het zonnetje, het is slechts 32 graden dus geen punt. Oh, Andy wordt ongeduldig. Net op tijd weten ze ons de kaartjes te geven. Andy had namelijk al bijna het kookpunt bereikt.

We nemen plaats op het bovendek en de bus gaat op pad. Gelukkig weinig passagiers, dus we hebben alle ruimte om van links naar rechts te hupsen om foto’s en zo te maken. En om af te wisselen tussen in de zon zitten en onder het afdakje.

We bekijken de highlights van Abu Dhabi: de Etihad Towers, het Emirates Palace, de Sheikh Zayed Grand Mosque en de stad an sich. Mooi hoor.

Bij onze kaartjes zit ook een gratis rondvaart met een Dhow over de Corniche. Oftewel: met een grote boot langs de kust en skyline van Abu Dhabi. En we kunnen gratis de toren bij de Marina Mall in.

Het eerste klinkt leuk. Na 2 uur zijn we weer terug bij het startpunt van de hoppie, bij de Marina Mall dus. Vanaf daar lopen we naar het water aan de overkant en wachten tot de boot van half 5 arriveert. We zijn met slechts 4 anderen en hebben daardoor die giga boot bijna voor onszelf. Gelukkig biedt men drinken en een zakje chips aan, tegen betaling uiteraard. Gelukkig, want we hebben verschrikkelijke dorst en enorme honger. Sinds het ontbijt hebben we namelijk niet echt meer iets gegeten.

De rondvaart is leuk en de skyline van Abu Dhabi erg mooi en fotogeniek. Ik zeg tegen Andy dat dit wel erg leuk is, zo’n boottochtje. Hij kijkt me aan of ik gek ben: we hebben notabene net 15 dágen op een boot gezeten! Oh ja….

Na een uur staan we weer aan wal. We duiken snel het winkelcentrum bij de Marina in, op zoek naar eten. De food court is afgesloten. Crap, want we hadden gewoon trek in iets simpels en snels. Nu moeten we bij een restaurant gaan zitten. Is toch ook nog redelijk snel en erg lekker; ik heb oosterse kip met rijst, Andy een steak met aardappel.

Zo, we kunnen er weer even tegen. Mag ook wel, want het is al 6 uur geweest, de zon gaat al onder. Dus zoeken we een taxi en laten ons voor 30 dirham afzetten bij het centrale busstation. Daar staat de bus naar Dubai al klaar en we zoeken een plekje.

We suffen lekker 2 uur lang, tot we weer op Al Ghubaiba busstation staan. Dan de metro terug naar ons station Al Ras, waarvoor we weer voor 8 dirham pp een kaartje kopen.

Om een uur of 10 staan we in onze kamer. Waar gelukkig iets aan de airco is gedaan, waardoor die nu wel prima koelt! We pakken zoveel mogelijk in, duiken maar weer eens onder de douche en gaan slapen. Morgen vroeg op!

---

Get, de wekker gaat al om half 6, want we hebben vandaag een vroege vlucht terug naar huis. Get, terug naar huis. We zijn nog net niet helemaal klaar met Dubai, want we hebben nog niet alles kunnen doen wat we wilden doen. Nou ja, dan moeten we nog maar eens terug. Oh, dat moet sowieso, want we hebben nog 165 dirhams over, toch ruim 40 piek. Get, wat vervelend….

Vandaag dus naar huis. We vliegen om half 9, moeten de koffers om half 8 hebben ingecheckt, het is een klein half uur rijden, dus willen we om half 7 een taxi. Vandaar om half 6 opstaan. We checken uit en lopen met onze bagage naar de metro, want dat is de snelste manier om een taxi te krijgen. En dat klopt, want we zijn de straat nog niet overgestoken of er stopt er al eentje. Die brengt ons voor 30 dirham naar het vliegveld.

Inchecken gaat supersnel, we zijn in no time van onze koffers af. Dan door de beveiliging. Gaat op zich ook smooth, maar dan moet Andy zijn tas openen en wordt onze verdeeldoos geconfisqueerd. Verboden om mee te nemen. Huh? Nog nooit gehoord. We nemen altijd een verdeeldoos mee, heel de wereld over, voor alle elektronica die we op moeten laden. Zo hoeven we maar 1 reisstekker mee te nemen, de rest zit op de stekkerdoos. Wij krijgen een vermoeden dat de security dame zelf verlegen zat om een stekkerdoos…

Maar verder geen toestanden. Ik maak zelfs een paar foto’s in de terminal, terwijl overal staat dat dat niet mag. Nee, ik ben niet de enige….

Oh, we hebben toch toestanden, want het is mistig in Dubai en daar heeft het vliegverkeer last van. Dus vertrekken we met een uurtje vertraging. Het is 6 uur vliegen naar München en de vlucht gaat redelijk voorspoedig. Er zit alleen nogal wat jankend klein grut om ons heen. Zijn wij geen fan van…..

We landen net na enen in München en hebben nu nog maar een klein uurtje om onze volgende vlucht naar Amsterdam te halen. Dat lukt gelukkig, nadat we het halve vliegveld door hebben gelopen. München Airport is groot…. De vlucht naar Amsterdam vertrekt ook iets te laat, maar om half 5 zijn we dan in Nederland. Waar het koud is. Gauw de jassen uit een koffer vissen!

We bellen TravelService om ons op te halen en lopen naar de afgesproken plek bij het Sheraton Hotel. Het duurt 20 minuten, zeiden ze, dus ruim een half uur later komt het busje eraan. En zet ons af bij onze auto op het parkeerterrein in Aalsmeer.

We laden de bagage in de Seat, bellen Pa Eysbroek en vragen of hij al gegeten heeft. Wij niet namelijk en aangezien er toch overal file staat (avondspits is volop bezig), kunnen we net zo goed eerst eten en dan pas op weg. Dus pikken we Pa op, gaan eten bij een Chinees in Heemstede en wisselen verhalen uit.

Zoals al eerder gezegd, heeft Pa als expat in Oman en Singapore gewerkt en gewoond, dus hij is er aardig bekend. Na het eten bewonderen we Pa’s nieuwe appartement en rijden dan naar Kaatsheuvel. Ik slaap volgens mij al voordat we Haarlem uit zijn…. Hé, we waren al om half 4 Nederlandse tijd op en in het vliegtuig hebben we amper geslapen. Om 11 uur zijn we thuis. Gauw de kachel aan, naar bed en nog even dromen over deze gave vakantie………

---

Epiloog

Wauw, wat een ervaring! Hadden we misschien wat last van mixed feelings over de landen die we op deze vakantie zouden gaan bezoeken, we hebben er nu geen minuut spijt van.

Singapore was superleuk, leuke sfeer daar.

India was…… India. Vies, lawaai, druk, beetje eng, precies zoals we hadden verwacht. En fantastisch om met eigen ogen te zien.

Maar we hoeven er nooit meer naartoe. (Hoewel, die Taj Mahal……..) Oman was keurig, vooral natuurlijk als je net uit India komt. Aardige mensen, mooie gebouwen en bergen. Dubai vonden we super, veel leuker dan gedacht. Jammer dat we niet alles hebben kunnen doen wat we wilden doen. Met 2 dagen langer was dat wel gelukt. Ach, nu moeten we gewoon nog eens terug. Abu Dhabi was ook interessant, maar wat ons betreft leuk voor 1 keer. Tenzij we toch nog eens naar Ferrari World willen natuurlijk….

Het was ontzettend warm overal. Daar hebben we ons wel een beetje in vergist. Ik weet niet of het nu warmer was dan normaal in deze tijd van het jaar, maar warm was het! Variërend van 25 tot 45 graden en van heel vochtig tot zeer droog. We hebben nog nooit zoveel gedoucht als deze vakantie!

De cruise an sich was heerlijk. We hadden een beetje twijfels bij al die zeedagen – 7 in totaal. Zouden we ons niet gaan vervelen? Nou, nee hoor! We hebben gewoon heerlijk gerelaxt. We zijn alleen niet razend enthousiast over Celebrity. Het was het allemaal nèt niet. Het eten was nèt niet lekker genoeg, het entertainment in het theater nèt niet leuk, het vermaak overdag nèt niet, nou, eigenlijk helemaal niet van onze gading.

En wat ons vooral tegenviel: op deze cruise zaten hoofdzakelijk gasten uit Australië, gevolgd in aantal door Duitsers en daarna Engelsen. En dat zijn niet de gezelligste mensen, bleek. Wij waren de enigen die stug iedereen groetten, bijvoorbeeld. Er hing ook niet echt een gezellige sfeer. Het was hier eerder iedereen op zichzelf dan met zijn allen een gezellige tijd hebben. Op andere cruises hadden we bijvoorbeeld altijd wel een paar avonden lol in het casino, of leuke gesprekken aan dek. Deze keer dus niet, er was niets gezelligs aan. Nee, geef ons maar een boot vol Amerikanen, veel leuker! Wij zullen dus niet zo snel weer voor Celebrity kiezen.

---

Op deze vakantie zijn we in 4 nieuwe landen geweest en in 2 delen van de wereld waar we ook nog niet eerder waren. De teller staat hiermee op 31 landen

Facts & Figures 2015
Continent	Azië
Hoofdstad	Singapore
Regeringsvorm	Republiek
Grootte tov Nederland	58 x kleiner (716 km2)
Aantal inwoners	5,8 miljoen / 8.075 per km2
Beste reistijd	Februari t/m oktober
Visum nodig?	Niet voor Nederlanders
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 6 uur later, winter 7 uur
Munteenheid	Singaporese dollar (SGD): 1 dollar = €0,65
Taal	Mandarijn, Maleis & Engels
Facts & Figures 2015
Continent	Azië
Hoofdstad	New Delhi
Regeringsvorm	Republiek
Grootte tov Nederland	79 x groter (3.287.263 km2)
Aantal inwoners	1.267 miljoen / 385 per km2
Beste reistijd	December t/m februari
Visum nodig?	Ja, voor vertrek regelen
Visum kosten	€116,50 per visum
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 8,5 uur later, winter 7,5 uur
Munteenheid	Indiase roepie (INR): 1 roepie = €0,14
Taal	Hindi & Engels
Facts & Figures 2015
Continent	Azië
Hoofdstad	Muscat (Masqat)
Regeringsvorm	Sultanaat
Grootte tov Nederland	7,45 x groter (309.500 km2)
Aantal inwoners	3.4 miljoen / 10,8 per km2
Beste reistijd	November t/m maart
Visum nodig?	Ja, krijg je bij aankomst
Visum kosten	€12,50 per visum
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 2 uur later, winter 3 uur
Munteenheid	Omaanse rial (OMR): 1 rial = €2,37
Taal	Arabisch & Engels
Facts & Figures 2015
Continent	Azië
Hoofdstad	Abu Dhabi
Regeringsvorm	Emiraat
Grootte tov Nederland	2 x groter (83.666 km2)
Aantal inwoners	11,2 miljoen / 99 per km2
Beste reistijd	November t/m maart
Visum nodig?	Niet voor Nederlanders
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 2 uur later, winter 3 uur
Munteenheid	UAE dirham (AED): 1 dirham = €0,25
Taal	Arabisch & Engels