Lapland dag tot dag

---

De avond voor vertrek slapen we vlakbij Schiphol. Dan hebben we de volgende dag tenminste geen gestress. We slapen weer in Zwanenburg, bij Alex Rooms. Daar kunnen we de auto (openbaar) parkeren, brengen ze ons naar het vliegveld en halen ons er over twee weken ook weer op. Voor 80 piek. Relaxed!

Om half 10 ’s avonds zijn we klaar met inchecken. We hebben deze keer de bovenste kamer, #8 en dat is een perfecte kamer, want geen buren naast of boven ons, groot bed, ruime badkamer en een heel groot dakterras, het grootste van alle kamers.

De volgende ochtend zijn we al op tijd op, ruim voor de wekker. We genieten op ons dakterras van het heerlijke weer, het meegebrachte ontbijt en de drukte in de straat. De jaarlijkse Zwanenburgse braderie is dit weekend en men is de markt aan het opbouwen.

Om 10 uur worden we naar Schiphol gebracht. Hoewel we gisteren thuis al ingecheckt zijn, moeten we toch in de incheckrij aansluiten voor onze koffers. Jammer dat er geen bagage drop off is, dan waren we sneller klaar geweest denk ik. Tegen 11 uur zijn we van onze twee grote koffers af en kunnen we door de controle. Blijkbaar is het nodig dat al onze handbagage extra wordt onderzocht. Allebei onze rugzakken en ons kleine rode koffertje worden grondig bekeken.

We moeten van alle apparatuur laten zien dat het werkt en dat het is wat het beweert te zijn. Je weet wel, fotocamera, geen bom, etc. Alles is in orde en we mogen verder naar de gate. We moeten naar B15, waar men net is begonnen met boarden. We kunnen al snel aansluiten en het vliegtuig in. Het zit redelijk vol, we hebben een buurvrouw op onze rij van drie. Om 12 uur gaan we de lucht in.

Zo, nu even 2,5 uur wachten en dan zijn we in Helsinki. We zijn dan ook verbaasd als we een broodje en drinken krijgen. Lekker hoor. In Helsinki is het druk. Het blijkt een belangrijke hub van en naar Azië te zijn. We zien nogal wat kuddes Aziaten. Die kunnen blijkbaar niet zelf de weg vinden, want ze sjouwen braaf achter een reisleidster aan. Op het vliegveld. Hoe moeilijk kan het zijn…

We moeten ons vier uur zien te vermaken voor onze volgende vlucht vertrekt. Dat is een uitdaging. Want Helsinki heeft een druk vliegveld, maar niet per definitie ook een leuk vliegveld, waar je je prima vermaakt. We hangen maar wat rond. Dan heeft onze vlucht ook nog een half uur vertraging. Oh well. Uiteindelijk kunnen we aan boord. Het is een 2×2 vliegtuig en we zitten prima saampjes. De vlucht zal ook maar een uurtje duren. Toch krijgen we een kopje koffie of thee, dat uurtje vliegt ook weer zo voorbij.

In Oulu wachten we op onze koffers. Als we die hebben, zoeken we de balie van Budget Autoverhuur. Alle verhuurbalies zijn gesloten, maar bij die van Budget hangt een briefje voor het raam voor “Eysbroek, Andy”. Of we even naar de infobalie van het vliegveld willen gaan, daar liggen de sleutels van onze huurauto. Oh, okay. We krijgen een envelop met aanwijzingen en een sleutel en lopen naar de overkant. Daar staan de huurauto’s van de verschillende maatschappijen. We vinden onze grijze Skoda Octavia. We laden onze bagage in en zijn meteen al tevreden met deze fijne wagen. Die kunnen we thuis ook wel rijden, prima bak!

Het vliegveld bevindt zich een kilometertje of 15 buiten de stad, dus we gaan de snelweg op naar Oulu. Daar zoeken we ons hotel, Forenom House. Het zit tegenover het station en aan de rand van het centrum en het uitgaansgebied. Het hotel heeft geen receptie, maar we hebben vandaag per sms een code gekregen, waarmee we overal in kunnen. Terwijl ik aan Andy vraag de code op te zoeken, zegt het meisje dat net naar binnenloopt “ah, Nederlanders”. Een uitwisselingsstudente, blijkt. Ze legt ons uit hoe het werkt – heel simpel eigenlijk. Bij elke toegangsdeur even die code intikken en we kunnen naar binnen.

We hebben een prima kamer, maar wel een beetje warm. Eerst maar de ramen open gooien. Er is een kleine parkeerplaats bij het hotel waar nog net plek is voor onze auto. We parkeren er en laden onze spullen uit. Dan lopen we richting centrum, want we verrekken van de honger. Het is half 11, zaterdagavond en dan is de pizzaboer nog open. We doen ons tegoed aan een heerlijke pizza. We wandelen onze pizza er nog even af met een rondje door town. We komen wat aardige en ook aangeschoten Finnen tegen. Of drank is hier toch niet zo duur als ze zeggen, of de Finnen zijn door de hoge prijs niets gewend en hebben hem snel zitten… Anyhow, het is inmiddels middernacht, tijd om de luiken te sluiten.

---

Get, het regent. En de vooruitzichten zijn niet heel denderend. Nou ja, gelukkig zitten we hoofdzakelijk in de auto, dus droog. Vandaag gaan we meters maken. We gaan een flink eind naar het noorden rijden, over de Poolgrens heen naar Fins Lapland. Maar eerst: ontbijt. Of eerst eindelijk eens opschieten, inpakken en wegwezen. Want we zijn een beetje traag vandaag. Ach, het is tenslotte vakantie en het is nu niet dat het hier al vroeg donker wordt.

Als we ein-de-lijk klaar zijn, rijden we naar die Subway die we gisteren zagen. We eten nu een half broodje op en nemen de andere helft mee voor onderweg, als lunch of zo. Dat en een voorraadje koekjes en drinken. Dan gaan we op pad. We zullen vandaag alleen maar over de E75 rijden. Dat is eerst een snelweg, tot Kemi ongeveer. Daarna wordt het een binnenweg, waar je afwisselend 80 en 100 mag. Zo rijden we lekker op ons gemak naar Rovaniemi.

Onderweg maken we kennis met het Finse landschap. Dat bestaat uit bossen, meren, redelijk lege wegen en…. regen. Dat is dan wel weer jammer. Het varieert van heel even droog via miezer naar stortbui. En dan gaat het via doorregenen terug naar heel even droog. Nou ja, we hebben in elk geval zo geen last van de befaamde Finse muggen. Die houden net zo min van regen als wij. We toeren rustig door tot we in Rovaniemi aankomen.

Daar zijn twee grote attracties: hier loopt de poolcirkel en hier woont Santa Claus. We hebben geleerd dat meneer Claus meerdere verblijven heeft. Hij heeft ook huizen in Amerika. We bezochten hem al in North Pole, New York State en in de buurt van Fairbanks, Alaska. Blijkbaar is hij zomers hier in Rovaniemi. Vandaag in elk geval wel. Als we willen, kunnen we met hem op de foto. Dat willen we niet. Ondanks dat hij ons in het Nederlands groet.

We drinken een kopje koffie met een gebakje. Want dat is hoe wij het liefst onze koffie drinken: zwart met twee zoetjes en een gebakje. Dan neuzen we in de souvenirshop. En lopen door het kleine Santa Claus museum, waar eerder genoemde heer zit te wachten op foto-klanten. Nog even over de poolcirkel stappen, bij de juwelier kijken en snel terug naar de auto, want: regen. We moeten nog een stukje, we zijn nog maar op de helft van de route van vandaag.

De tweede helft verloopt ook prima, weer veel groen onderweg, iets meer water, zowel van boven als langs de weg, en weinig ander verkeer. Rond half 6 komen we aan in Saariselka, waar ik voor vannacht een kamer in de Saariselka Inn heb geboekt. Kost maar 50 piek en ziet er prima uit. Als we onze spullen op de kamer hebben gelegd, lopen we een klein rondje om te zien waar we zullen eten. Maar eerst gluren we naar binnen bij… Angry Birds!

We vroegen ons al af waarom we zoveel Angry Birds merchandise zagen op het vliegveld van Helsinki. En nu zien we een heel theme park van dit spelletje. Wat blijkt? De Angry Birds zijn hier in Finland bedacht, door Jaakko Iisalo, voor zijn werkgever Rovio Entertainment. De Finnen zijn er blijkbaar trots op, want hier in Saariselka kun je je uitleven in een speeltuin in dezelfde stijl als het spel. Voor de ouderen is er een ruimte waar je kunt gamen en wii-en. Lachen! We bedanken het aardige baliemeisje voor haar uitleg en lopen dan richting auto.

Toch maar even een rondje rijden, kijken wat we tegenkomen. Allereerst de ski-area, vanaf waar de skiliften de berg op gaan. Want Saariselka is in winterse tijden volledig ingericht voor de wintersporters. Aan de andere kant van het dorp zien we een supermarkt waar blijkbaar ook hamburgers, pizza en dat soort dingen te krijgen zijn. We willen wel wat drinken inslaan voor onderweg en hebben best zin in een hamburger. We bestellen een menu.

Maar dan weet het meisje dat ons helpt, ons over te halen voor een “dinner” te gaan. We kunnen uit een aantal gerechten kiezen. Ik neem het rendiervlees (“real good, healthy with no fat!”) met aardappelpuree, bessen, augurk en een broodje. Andy neemt gebakken aardappeltjes met worstjes en allebei nemen we nog een salade. We hebben moeite te beslissen wat het smerigst smaakt… Gatver, zelden zó vies gegeten! Misschien wel erger dan die Chinees-achtige maaltijd in Dawson City, tijdens onze Alaska-reis. Deze komt in elk geval in de top 3! Dat moesten we maar zo snel mogelijk vergeten.

Het is half 8, wat zullen we eens gaan doen? Aangezien donker worden geen issue is hier en we toch vlakbij zijn… Rijden we door naar de Russisch grens! Wie had dat ooit gedacht, dat we een foto zouden maken van het bord “Murmansk 303 km”. Dat is dichterbij dan Oulu, waar we vanochtend vertrokken. Natuurlijk kunnen we de grens niet over, daar heb je een visum voor nodig. En waarschijnlijk is er niet echt iets te zien, maar het idee spreekt ons wel erg aan.

Als bonus hebben we een mooie route door het Finse landschap. Eigenlijk precies zoals ik me Finland had voorgesteld: bossen en meertjes. Het doet ons wat aan Alaska denken en aan Newfoundland. Het lijkt wel of we de enige mensen op aarde zijn, want we komen nauwelijks anderen tegen. Zo rijden we door tot Finland ophoudt en Rusland begint. De grens is open tussen 7 en 21 uur en gaat dan letterlijk op slot: er is een groot hek dat waarschijnlijk om 9 uur dicht gaat.

Zoals al gedacht is er verder niet zoveel te zien. Het landschap is aan de andere kant hetzelfde, er staan geen gewapende militairen langs de grens, geen speurhonden, valt allemaal best mee. Tja, dan zit er niks anders op dan weer om te draaien. We rijden langs een enorme kudde rendieren. Die zijn erg schichtig en voelen er weinig voor om voor een foto te poseren. Om een uur of 10 zijn we terug in ons hotel. Het is uiteraard nog steeds licht. Toch moeten we een keer gaan slapen. Eerst nog even een film kijken, de gordijnen goed dicht trekken en dan naar bed.

---

We doen vanochtend lekker rustig aan, we hebben alle tijd. We hebben geen lange rijdag voor de boeg, want we hoeven maar 190 kilometer of zo. Rond half 11 zijn we klaar en vertrekken we. Eerst tanken, net buiten het dorp. Daar kunnen we ook broodjes kopen, ons ontbijt is ook geregeld.

Voordat we op pad gaan, rijden we eerst naar Kaunispään voor een mooi uitzicht over de omgeving. Dat is in de winter een skigebied, met stoeltjeslift en een café bovenop de berg. Nu ligt er geen sneeuw. Maar ondanks het lekkere zonnetje is het hier bovenop de berg best fris. We hangen er niet te lang rond. We gaan richting Ivalo, waar we gisteren langs reden om naar Rusland te kunnen kijken. Nu rijden we door, over de E75.

Ongeveer 20 kilometer voor Inari, de volgende enigszins redelijke plaats, kun je de Bear’s Den Stone zoeken. Dat is een grot binnenin een gigantisch rotsblok. Overblijfsel uit de ijstijd of zo. We zijn hier nou toch, we gaan een kijkje nemen. We passeren het café en beginnen aan de wandeling. Omhoog. Door middel van een trap. Een hele lange trap. We moeten wel erg veel traptreden op omhoog en dat vinden we iets te actief. Bovendien zijn we helemaal niet zo dol op grotten.

Laat maar. We genieten zo wel van het bos. En van een ijsje. Want er is ook een souvenirwinkel bij. Next stop. Volgens mijn reisgids kun je een boottocht maken over de Lemmenjoki en dat zou nog leuk zijn ook. Nu hopen dat het open is, want het toeristenseizoen begint eigenlijk pas half juni. We rijden 45 kilometer die kant op. Er gaan inderdaad boottochten, maar pas om 5 uur. Het is nu half 2 en we hebben weinig zin om zo lang rond te hangen. Laat ook maar.

We tuffen lekker weer terug naar Inari. In Inari is het Sami-museum. Daar leer je over de bevolking van Lapland. Wij zijn niet perse fan van musea. Maar we weten niet zoveel over de Sami. En we hebben tijd zat, want we zijn niet ver meer van onze volgende overnachtingsplaats. Bovendien is een groot deel in de open lucht en dat is wel lekker. Denken we. De entree is ook wel te doen, tientje per persoon.

We gaan iets leren over de Sami. Tenminste, als we zouden opletten. Wat we eigenlijk niet echt doen. We hebben veel te veel lol in het openluchtmuseum, waar we de huizen en andere bouwsels van de Sami bekijken. Dat is niet alleen leuk, het is er ook heerlijk wandelen. Het weer is perfect, hoewel je met 13 graden nog wel een jas aan moet. Als we uitgespeeld zijn, rijden we naar Kaamanen. En dan nog een klein stukje verder, want daar zit ons hotel.

Dat is ook het enige dat er zit. Het is maar goed dat er ook een restaurant bij is. We hebben een prima kamer met 2 stapelbedden (lachen), maar heel gezellig. Beetje jammer alleen dat er een Nederlandse auto voor ons raam geparkeerd staat… Je ziet ons ook overal. We hebben wel zin in koffie en wat lekkers. Dat verkopen ze hier, dat komt goed uit. Dan vinden we dat we wel een tukje verdiend hebben. Het is tenslotte vakantie!

Na het schoonheidsslaapje lopen we een keer naar links en een keer naar rechts. Ja, er is hier echt verder helemaal niks. We gaan maar eten. Het eten is een stuk beter dan de bocht die we gisteren kregen. Dat is op zich niet zo moeilijk. Andy’s steak is alleen erg lang gebakken (je moet je ook afvragen of het iets wordt, als ze niet vooraf vragen hoe je je steak gebakken wilt) en het is niet bepaald een hoogstaande maaltijd. Maar het is niet smerig en het vult. 15 piek armer gaan we terug naar onze kamer en relaxen lekker.

---

Zo, vandaag zijn we wat vlotter op gang. Komt misschien ook omdat we niet zo heel lekker hebben geslapen. De gordijnen in onze kamer verduisteren niet goed en op een gegeven moment begint dat eeuwige daglicht best te irriteren. Te bedenken dat we thuis onze slaapkamer zo donker mogelijk hebben… Ook zijn de kamers aardig gehorig. Als ik het gesnurk van de buurman eindelijk beu ben, sta ik maar op. En dus zitten we al om half 9 aan het ontbijt in ons hotel. Dat ontbijt is prima, niks op aan te merken.

Om half 10 gaan we op pad. Naar Noorwegen. Dat is niet zo ver, nog een kilometertje of 70 naar de grens. En dan nog een kilometertje of 300 naar onze eindbestemming van vandaag. Maar eerst naar de grens. Dat gaat door het landschap dat we inmiddels gewend zijn en wat volgens ons typisch Fins is: bomen, meertjes, stapels hout. De weg naar de grens is de 92 west en dat is een lange weg. Een zeer heuvelachtige weg. Met volgens mij een bocht, namelijk net als ik niet oplet en opzij buig.

Bij de grens is er niks spannends, ook hier open Europese grenzen. We kunnen gewoon doorrijden zonder te stoppen. Maar dat doen we niet, want er moet wel een foto gemaakt worden van het bordje “Norge”. En dan zijn we in Noorwegen. Check! Net over de grens ligt Karasjok. Karasjok is de hoofdstad van de Sami en hier zetelt het Sami Parlement. Toch maar even informatie opzoeken ove rde Sami: De Sami zijn de bewoners van Lapland. Noem ze niet “Lappen”, want dat wordt als belediging gezien. Oorspronkelijk waren de Sami nomaden, nu zijn ze gesettled en hebben een eigen parlement hier in Karasjok. Er zijn zo’n 80.000 Sami, waarvan de meesten in Noorwegen wonen.

Het parlement van de Sami zetelt in een bijzonder gebouw, genaamd Sametinget. Dat gebouw gaan we even bekijken. Het is inderdaad bijzonder, maar niet erg toegankelijk. Het ziet er niet naar uit dat we gewoon even gezellig binnen kunnen stappen om rond te kijken. Dat doen we ook maar niet. We gaan weer verder met Noorwegen verkennen. Want koud de grens over is het landschap significant veranderd. Om het woord significant maar weer eens uit de kast te halen. We zien in de verte bergen, met nog wat restanten sneeuw erop. Het duurt niet lang of die bergen komen dichterbij en vergezellen ons de rest van de reis.

Ook komen we al snel bij fjorden aan. Het is hier prachtig! De ene keer doet het ons aan Alaska denken, dan weer aan Ierland en vervolgens is het weer net Newfoundland. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Het fraaie landschap wordt af en toe opgeleukt door wat bouwwerken, bij voorkeur in het rood. Dat ziet er weer erg gezellig uit. We rijden de route van vandaag samen met een Nederlandse auto. De ene keer stoppen wij ergens en rijden ze ons voorbij, de andere keer is het andersom.

Toevallig stoppen we samen bij een zilversmid, allemaal in de hoop dat er een wc is. En daar kletsen we even. Zij zijn met eigen auto van huis vertrokken, 1,5 week eerder dan wij. Tja, wij hadden geen zin dat hele stuk naar de poolcirkel te rijden, dus hebben wij gevlogen & gehuurd. Andy en ik hebben het er later nog over, we vragen ons af wat voordeliger is. We denken onze manier, want wij reizen ca. 5.000 km minder, zijn ca. twee weken korter onderweg en hebben twee weken minder aan overnachtingskosten en eetkosten. Ach, wat maakt het ook uit, als we allemaal maar lol hebben.

We gaan weer verder. Oh, er was geen fatsoenlijke wc, alleen een hok buiten vol spinnen. Aldus Andy, waarna ik al niet meer hoef. We moeten naar Honningsvåg en dat is bijna op de Noordkaap. Er gaat een weg naartoe, de E69. Dat is een prachtige route, langs fjorden en door tunnels. Totaal rijden we iets van 15 kilometer door tunnels, waarbij de langste 7 kilometer is. Zodra je uit een tunnel komt heb je wel weer een wauw-momentje, want dan zie je weer een prachtig meer, fjord of bergen met watervallen. Genieten dus.

Na 89 kilometer komen we in Honningsvåg. Hier hebben we voor twee nachten een kamer geboekt op de Nordkapp Camping. Daar kun je kamperen, in een cabin slapen of in het hotel, zoals wij doen. We checken in en krijgen voor totaal €162,85 de sleutel van onze kamer. En voor nog eens €22,55 krijgen we handdoeken en beddengoed. Nou vooruit, ik maak zelf het bed wel even op. Maar ik kook niet!

Het is 4 uur, we kunnen nog wel even naar de Noordkaap. Oh wacht, ik lieg, want Noorwegen zit in dezelfde tijdzone als Nederland, het is hier een uur vroeger. Niet dat het iets uitmaakt hoe laat het is, het wordt toch niet donker hier. We treffen net een rustig moment op de Noordkaap. Waar het overigens bijzonder koud is. De thermometer geeft 6 graden aan, maar met die ijzige poolwind voelt het veel kouder. Het is ook niet voor niets dat we omringt zijn door sneeuw en ijsmeertjes, op weg naar de Kaap.

De Kaap zelf is een toeristenval. We betalen €61,50 entree voor ons tweeën om te mogen parkeren. Dat klopt, ruim 60 piek! Dat hadden we ook pas thuis door, want weten wij veel hoeveel 480 kroon in eurootjes is. Okay, we mogen voor dat geld wel twee dagen lang in en uit, maar belachelijk duur is het. Vooral voor wat het voorstelt. Nou, laten we dan maar eens kijken wat we zojuist gekocht hebben.

We lopen via het gebouw hier op de Kaap naar het monument buiten. Dat monument is een wereldbol, die bijna op het puntje staat. De kaap zelf is een mooie rotspartij, zoals we die bijvoorbeeld van de Aran Islands bij Ierland kennen. Daar was het alleen iets warmer, vorig jaar. We blijven niet al te lang buiten, want het is echt koud. In het gebouw is een restaurant, souvenirshop, museum, lichtshow (die snapten we niet) en je kunt er een panoramafilm kijken.

We hebben wel zin in koffie. We nemen een tafeltje met uitzicht op de Kaap, waar we lekker warm zitten. We verbazen ons over de hele kudde, die net met een bus is aangekomen en nu met zijn allen op de foto probeert te gaan. Het blijkt een hele kudde bejaarde Duitsers te zijn. Die raken helemaal in de war als Andy en ik samen uit de dames wc komen. Huh? Ja, niks vunzigs hoor, maar ze waren met de heren wc bezig en Andy moest toch echt heel nodig. Dan maar bij de dames, zitten toch allemaal deuren voor.

Het is etenstijd. Op Tripadvisor wordt het Corner Café in Honningsvåg aanbevolen. Die zoeken we op. Na drie rondjes door het dorp en 1x vragen vinden we het en nemen plaats aan het raam. De bediening komt wat traag op gang, maar uiteindelijk krijgen we toch onze steak (Andy) en walvisstoofpot (Janneke). Serieus. Smaakt best goed, hoewel een klein beetje droog. Maar dat is Andy’s steak ook. Het toetje van brownies en ijs gaan er prima in. We betalen een klein vermogen, namelijk €76,41. Dat was het niet echt waard. Maar ja, het leven hier in Noorwegen is nou eenmaal een beetje duurder.

Daarom stoppen we bij een supermarkt zodra we die zien en kopen brood & beleg voor morgenvroeg voor het ontbijt. En een gebakje voor bij de koffie straks. We rijden nog een blokje om, naar het volgende dorpje. Dat is ook meteen het laatste aan de route, dus als we daar zijn uitgekeken, draaien we weer om. Terug naar de kamer. Omdat ons hotel ook cabins en kampeerplekken heeft, is er een gemeenschappelijke keuken. Daar kun je water koken, zodat we koffie kunnen maken voor bij onze gebakjes. Lekker hoor!

Rond 9 uur, half 10 breekt de zon nog even door, Mooi, dan gaan we tegenover ons hotel bij het hoger gelegen meer en watervalletje kijken. Wel bizar, dat ’s avonds de zon nog even doorbreekt. We twijfelen of we nog een keer naar de Noordkaap rijden, nu de lucht half open is. Maar nee, dan wordt het wel erg laat. We gaan terug, kijken nog een film en gaan lekker slapen.

---

Gisteren hadden we broodjes en beleg gekocht en we beginnen de dag met ontbijten in de gemeenschappelijke keuken. Even afwassen en opruimen en een plan voor vandaag maken. Wat zullen we eens gaan doen? Noorwegen heeft 18 routes aangemerkt als Nasjonal Turistveger. Een zo’n route gaat van Kokelv naar Havøysund. Dat is hier relatief gezien niet zo ver vandaan. Laten we die route gaan rijden.

Een dingetje in Noorwegen is dat niet elke plek op toeristen is ingericht. Omdat je er nogal wat bergen, fjorden en meren hebt, stikt het er niet van de wegen. Dat betekent dat je bijvoorbeeld accommodatie vindt in de buurt van een bezienswaardigheid of in een redelijke stad en dat daar ongeveer 1 wegen naartoe gaan. Het is daarom lastig om een uitvalsbasis te kiezen, want dat is er vaak niet. Dat betekent dat je vaak dezelfde weg moet rijden. Zoals wij vandaag.

Om ergens anders te komen, moeten we eerst de 90 kilometer langs de Porsangerfjorden terugrijden. Nou is dat een prachtige route, dat vinden we geen enkel probleem. Mochten we ons vervelen, kunnen we ons altijd nog vermaken met het tellen van Hollanders. Niet normaal, zoveel landgenoten deze kant op trekken! Gelukkig zijn wij incognito, in onze Finse auto. In Oldsfjord slaan we rechtsaf richting Havøysund. We moeten even een stukje land oversteken en dan komen we al snel bij een fjord uit.

Dan begint het Genieten. Inderdaad, met een hoofdletter G, want het is hier prachtig! De route kronkelt lekker langs de bergen, langs fjorden en weiden. Had ik eigenlijk al verteld van de rendieren? Waar je in andere landen schapen ziet, heb je hier rendieren. Grote kuddes rendieren. Die overigens niet braaf in de wei of op een berg blijven. Nee, ze huppelen ook nog wel eens de weg over. Je moet wel een beetje oppassen.

Op deze Nasjonal Turistveg hebben ze 3 bijzondere kunstwerken, bij de Lillefjord, bij Selvika en bij Snefjord. Bij de eerste stoppen we om de overgebleven broodjes lekker op te eten. Dit is het toiletgebouw met bruggetje. Er zijn beroerdere plaatsen om te lunchen! We rijden weer verder. Ik kijk naar links over het water van de fjord en zie iets springen… Dolfijnen! Er zwemmen 4 – 6 dolfijnen richting zee en ze springen er vrolijk op los. Wauw, wat fantastisch.

Als ze bij ons vandaan zijn gehupt, rijden we weer verder over deze magnifieke route. Aan het einde ligt Havøysund, een gezellig ogend plaatsje met een haven, gekleurde huizen en een grote brug. En windmolens. Richting die windmolens wijst een bordje “Arctic View”. Klinkt goed, dat bordje volgen we. Als we per ongeluk een keer achterom kijken, zien we een van de mooiste plekjes op de wereld. Dit is adembenemend mooi.

Onder ons ligt het plaatsje met de gekleurde huizen. Daar omheen de fjorden, met water en bergen. We zijn er stil van. Deze komt zeker in de top 10 van mooiste plekken ter wereld! We kunnen nog een klein stukje verder, voorbij de laatste windmolen, waar we samen met een kudde Fransen genieten van het prachtige uitzicht op zee en op de bergen. Weer terug naar het dorp rijden we de ansichtkaart binnen.

We zoeken een cafeetje of zo voor koffie, maar zien alleen een benzinepomp. Waar ze ook koffie verkopen. Helemaal goed. Zoals eerder gezegd gaat er maar 1 weg naar en van Havøysund. We moeten hetzelfde stuk terug. Het mag duidelijk zijn dat dat absoluut geen straf is. Op de terugweg stoppen we bij de andere 2 kunstwerken. Bij Selvika is dat een kunstwerk waar je kunt picknicken, relaxen, plassen of schuilen, als je op de fiets bent. Andy vindt er geen ruk aan. De kubussen bij de Snefjord kan hij ook niet erg waarderen. Ja, die zijn ook niet zo mooi. Ze zitten wel lekker, overigens.

Dan gaan we verder met de reis, terug naar Honningsvåg. Rond etenstijd komen we er aan. We gaan meteen maar in het dorp dineren. We gaan naar hetzelfde restaurant als gisteren, Corner Café. Vandaag probeer ik de deep fried cod tongues, oftewel kabeljauwtongetjes uit de frietpan. Andy neemt een hamburger met friet. Het smaakt goed, maar ik moet nog steeds wennen aan de hoge prijzen hier. Ik vind 30 piek voor een hamburger met friet en 30 piek voor iets dat smaakt als kibbeling belachelijk duur. En daar komt nog bijna 25 piek bij voor een toetje en wat drinken.

Het is niet anders. Laten we wat compenseren met zelfmaak-ontbijt morgen: we gaan eerst naar de supermarkt voor nieuwe broodjes en nog wat beleg. Aangezien we vandaag perfect weer hebben, met een mooie heldere lucht, besluiten we nog een keer naar de Noordkaap te rijden. We hebben tenslotte entree betaald voor 48 uur (dat is standaard). Hoewel nog steeds erg koud, is het uitzicht vandaag een heel stuk beter dan gisteren.

Als we Nederlanders horen die net van elkaar een foto willen maken, bieden we aan ze samen op de foto te zetten. Dat wordt gewaardeerd. We kletsen even, geven ze de tip om naar Havøysund te gaan, en dan houden wij het voor gezien. We gaan terug naar onze kamer, nemen nog een kopje thee, smeren vast de broodjes voor morgen en gaan dan lekker slapen.

---

Zo, eindelijk eens een nacht lekker doorgeslapen. Want het is fijn hoor, dat het hier niet donker wordt ’s nacht. Dan kun je ’s avonds nog iets ondernemen. Maar lekker slapen is het niet. Ik dacht heel naïef dat ze hier wel overal geblindeerde ramen zouden hebben. Niet dus. Niet overal in elk geval. Als je gewend bent om in een donkere kamer te slapen, dan is het hier best een uitdaging. Anyhow, ik ga water koken in de keuken. Kunnen we lekker een kopje koffie drinken. Weer valt het me op dat niemand hier vriendelijk is. Er komt een ouder echtpaar binnen, ik kijk naar ze, maar ze zeggen geen boe of ba. Ik wel, ik wens ze netjes goedemorgen, en dan krijg ik wel een grom (man) en glimlach (vrouw) terug. Dit is ons telkens opgevallen. Maakt niet uit welke nationaliteit of leeftijd, niemand groet elkaar.

Terwijl we duidelijk allemaal toeristen zijn hier. We zijn waarschijnlijk teveel de Amerikanen en Ieren gewend. Die zijn meestal vriendelijk en geïnteresseerd. Als je elkaar tegenkomt bij zoiets als hier, maak je een kort praatje, deelt wat tips, of groet gewoon. Hier niet, terwijl je juist in zo’n accommodatie als dit, een backpackers omgeving, meer vriendelijkheid verwacht. Stelletje chagrijnen. Nou, wij blijven stug doorgaan met groeten, maakt de wereld een heel stuk vrolijker! Goed, om half 11 kunnen we vertrekken. We laten de Noordkaap achter ons en rijden weer diezelfde weg terug naar Oldsfjord. Vanaf daar kiezen we de E6 naar het zuiden, tot aan Skaida.

Ook vandaag maken we een ommetje met een doodlopend eind: we gaan in Hammerfest kijken. Dat is niet zo’n feest als het gisteren was. De route is lang niet zo mooi en Hammerfest is een behoorlijke tegenvaller. Het helpt ook niet echt dat het de hele dag bewolkt is, dan ziet zo’n grauwe stad als Hammerfest er niet vrolijker uit. Er is hier veel industrie en doet gewoon niet uitnodigend aan. Hammerfest is de meest noordelijke stad op de meridiaan en daarom hebben ze er een monument geplaatst. Daar gaan we naar op zoek. We zien een bordje dat wijst naar het monument, maar vinden het monument zelf niet. In plaats daarvan komen we in het industriegebied uit. Vinden wij een rare plek om toeristen naartoe te leiden. We rijden weer terug en dan zien we het. Het ligt in een bocht en er staat geen 2e bordje, je mist het makkelijk.

We hebben wel zin in een kopje koffie. We parkeren in het centrum en gokken wat de parkeerautomaat allemaal vraagt. Hmm, lastig. Dan maar hulp inroepen van de mevrouw achter ons. Ah, omdat we met creditcard betalen, betalen we voor een uur, tenzij we langer willen. Als we korter blijven, dan moeten we gewoon weer de creditcard in het apparaat stoppen en wordt de resterende tijd vergoed. Klinkt goed. We gaan naar een cafeetje en ik bestel aan de balie een koffie en een thee. Dat kost een beetje moeite, want blijkbaar spreekt de dame geen Engels. Of iets anders dat niet Noors is. Ik wil betalen met creditcard. Lukt niet. Het apparaat spreekt ook alleen maar Noors en samen met die dame schiet dat niet op. Na een paar pogingen heb ik nog steeds niet betaald.

De mevrouw heeft wel een keer “kontant” naar me gesnauwd. Ik heb teruggesnauwd dat ik dat niet heb. Wat ook zo is, we hebben geen Noorse kroontjes gehaald. Aangezien ze niet aardig of behulpzaam is, draai ik me om en laat de koffie en thee staan. Kom An, we gaan hier plassen en dan weg! Verderop zit een pizzatentje, waar we wel koffie en thee met een creditcard kunnen krijgen. Duurt even en kost een vermogen (serieus, 8 piek voor 1 koffie en 1 thee?), maar dan heb je ook wat. Wij zijn inmiddels wel klaar met Hammerfest en gaan terug, over diezelfde weg naar Skaida. Daar slaan we rechtsaf, verder over de E6 naar Alta.

Dat blijkt een bijzondere route. We zijn er niet over uit of het ook perse een mooie route is, maar bijzonder is het wel. We rijden door een vrij desolaat landschap van bergen en bergmeren. De bergen zijn half bedekt met sneeuw en dat maakt het bijzonder. Het is nog 100 kilometer naar Alta, we tuffen lekker voort. In Alta heb ik een Best Western geboekt, voor €115,40 inclusief ontbijt. Onze kamer is heerlijk ruim, op de 3e verdieping. We hebben een mooi uitzicht over de baai en de besneeuwde bergen. Dat is vooral prettig als ’s avonds de zon er toch nog even doorkomt en het lijkt of het boven de bergen zelf nog even flink sneeuwt. We hebben opties voor het avondeten en we kiezen de makkelijkste. We hebben namelijk nog 2 stokbroodjes over van de broodjes die we gisteren kochten.

En ik had bamisoep meegenomen, want je weet maar nooit. Nou, daar hebben we nu best zin in. Ik loop met mijn bakje soep naar beneden naar de receptie, waar een kan heet water staat, en giet dat over de soep. En dat herhalen we dan nog een keer voor het 2e bakkie soep. Zo, wij zijn tevreden!

---

Ons hotel biedt een zeer uitgebreid ontbijt. Daar maken we gebruik van, voor we verder gaan toeren door Noorwegen. Beetje jammer dat ze vanochtend de lift hebben afgesloten, omdat er onderhoud aan moet worden gepleegd. Jammer, want wij hadden net al onze zooi uit de auto gehaald voor een herindeling en nu moeten we 3 koffers via de trap naar beneden zeulen.

Vandaag staat een aardige rit op het programma. Ons einddoel is Tromsø en dat is zo’n 400 kilometer rijden. Er gaat één hoofdweg die kant op, de E6, en dat is niet bepaald een snelweg. We zullen een uurtje of zes onderweg zijn. Maar dat is geen straf, want wat is het hier prachtig! We rijden door het fjordengebied en genieten van de uitzichten. De bergen zijn magnifiek, weer een stukje hoger dan die we eerder zagen. Op allemaal ligt nog een hoop sneeuw. Wat al aan het smelten is, loopt als geweldige watervallen naar beneden. Mooi hoor.

We komen langs verschillende fjorden. Sommigen moeten we helemaal omheen rijden om verder te kunnen. En zo passeren we ook allerlei kleine dorpjes. Behalve het fantastische uitzicht gebeurt er niet zoveel spectaculairs onderweg. We tuffen rustig door. Tegen vijven komen we in Tromsø aan. Hier heb ik voor twee nachten een kamer geboekt in het Smarthotel. Dat is inderdaad smart, want zeer compact. Het is vrij nieuw en, laten we zeggen, klein maar fijn.

Voor €70,- piek per nacht is dit een prima optie in Tromsø. Over het algemeen liggen de prijzen van hotels hier namelijk een stuk hoger. We zitten lekker dicht bij het centrum, we kunnen de stad te voer verkennen. Moet ook wel, want de auto hebben we in een grot geparkeerd. Letterlijk: de dichtstbijzijnde parkeergarage is een grot. We hebben er nog even een spannend momentje als we de uitgang niet meteen kunnen vinden en van de ene grotkamer in een volgende uitkomen. Maar dan komt het toch nog goed en zien we buitenlucht.

Als we geïnstalleerd zijn in de kamer gaan we de stad in. We zien een Burger King. Ach, waarom ook niet. We zitten er alleen niet zo fijn, want het zit vol opgeschoten jeugd. We eten ons burgertje en frietjes snel op en lopen verder. Bij de haven is genoeg te zien. Leuke gebouwen, de beroemde Ishavskatedralen aan de overkant en de grote brug die ons naar dit deel van Tromsø bracht. Zo wandelen we rustig rond.

We zien een van-alles-wat-winkel waar ze oa hotdogs en pizza verkopen. Ah, dat past nog precies! Nog een ijsje na en wij zijn tevreden. Tijd om terug naar het hotel te gaan, want we moeten voetbal kijken. Het WK 2014 is gisteren in Brazilië begonnen en vandaag moet Oranje voor het eerst aan de bak. Tegen Spanje, dat 2 jaar geleden de Europese titel voor onze neus wegkaapte. Rotzakken. We genieten dan ook als “onze jongens” ze met 5-1 inmaken. Ha!

---

Erg slecht geslapen vannacht. Het is nogal warm in onze kamer, dus hadden we het raam open. Dan hoor je helaas ook wat er buiten gebeurt. Zoals de groep schreeuwende, lallende Noren die langzaam voorbij komen. We zijn laat op gang vandaag. Het ontbijt dat het hotel aanbiedt, is al afgelopen. Geeft niet, dan gaan we de stad in voor een laat ontbijt / vroege lunch. We komen terecht bij restaurant Kaia, waar we een prima lunch hebben.

Het is vandaag zaterdag en er is van alles te doen in Tromsø. Er is een Thais festival of zo, met vreselijke Thaise muziek en vooral veel eetstalletjes. Er is ook een roeiwedstrijd, tussen clubjes verklede mannen en vrouwen. Verderop bij de haven staan ook nog allemaal springkussens opgesteld. Jammer alleen dat het regent. Echt regent. We voelen er daarom niet veel voor om de hele dag buiten rond te hangen. We kunnen een eindje gaan toeren. Dat hebben we alleen gisteren al genoeg gedaan. En het staat morgen ook weer op het programma.

We besluiten om eens lekker niks te doen. Het is tenslotte vakantie! Ons abonnement op Netflix blijkt hier ook te werken. Kunnen we mooi Gold Rush Alaska kijken, over goudzoekers in Alaska. Ze zitten in een deel waar wij ook zijn geweest, so it brings back memories. Als we klaar zijn met nietsdoen gaan we weer de stad in. Andy’s schoenen zijn lek. Dat merk je pas als het regent. Zoals vandaag. We kunnen nog net gaan kijken voor nieuwe, voordat de winkels sluiten. We vinden een leuk paar. Die gaan aan en de oude kunnen de prullenbak in. Andy loopt ze meteen maar in.

We wandelen langs de kade, waar twee grote schepen liggen: de Hurtigruten, waar we maandag op mee gaan varen (maandag meer) en een grote cruiseboot. Een stukje verder is een overdekt winkelcentrum, altijd fijn als het regent. We neuzen er even rond. Nog een stukje verder is het Polaria Aquarium. Het museum zelf is al dicht, maar het gebouw is interessant genoeg. Net als de boot die voor de deur tentoongesteld ligt.

Als we uitgekeken zijn, wandelen we terug naar het centrum. Het is inmiddels etenstijd. Na wat rondkijken komen we weer terecht bij het restaurant waar we vanochtend aten, bij Kaia. Andy neemt een lekkere hamburger, ik ga voor de prawns, oftewel gamba’s. Erg lekker, maar veel werk om de hele schaal te pellen. Een chocoladecakeje met ijs na en dan kunnen we er weer tegen. Als ons toetje tenminste komt. Gelukkig zijn we inmiddels gewend aan de trage bediening, die naar onze ervaringen algemeen is voor heel Noorwegen. Neemt niet weg dat dat ontzettend irritant is. En de mensen lopen nog steeds niet over van vriendelijkheid.

Als we eindelijk het toetje achter de kiezen hebben, gaan we terug richting hotel. Andy heeft zere voeten. Dat komt door zijn nieuwe schoenen en om precies te zijn, door de blaren die hij nu op zijn hakken heeft gekweekt. De oude schoenen hebben we weggegooid… Oeps! Om de hoek zit een supermarkt. Ik hol gauw even op en neer om blarenpleisters te halen. Zo, nog een paar afleveringen van Gold Rush kijken en dan hopelijk lekker slapen.

---

Weer zo’n rotnacht gehad, met veel lawaai buiten. Het raam dicht doen is ook geen goede optie, want dan wordt het meteen erg benauwd in de kamer. We zijn best blij dat we naar het volgende hotel kunnen trekken. Behalve de herrie en de warme kamer begint het kleine kippenhok ook aardig op de zenuwen te werken. Prima voor een nacht, maar je moet hier niet langer blijven. We kunnen voor €23,75 met zijn 2-en in het hotel ontbijten en omdat het vandaag zondag is, kan dat tot 11 uur. Mooi, want door de gebroken nacht zijn we weer eens laat.

Dan halen we de auto op en laden alle spullen in. Om 11 uur zijn we op weg. We rijden richting vliegveld en dan via Sletta verder, zodat we over de 858 kunnen toeren. Op een gegeven moment moeten we kiezen of we rechts of door willen. Volgens mij is door terug, dus gaan we rechts. Zo rijden we over een binnenweg over het volgende eilandje, wat eigenlijk wel een mooie route is. De weg is niet al te best en het kwalificeert al bijna als een Janneke-weggetje.

We hebben niet echt een goed idee waar we zitten en het kompasje dat ik bij me heb blijft stug naar het oosten wijzen, ongeacht welke kant we op rijden. Hmm. Nou ja, we kunnen niet eeuwig op 1 eiland blijven. Zoveel weg is er niet, of we vallen in het water. En natuurlijk komt het allemaal goed, we kunnen uiteindelijk naar de 184 en dan vinden we de weg ook weer op de kaart. We zijn niet zo ver van Findenes, vanaf waar we over een brug het eiland Senja op kunnen.

Senja is één van de musts als je deze kant op gaat. Het is hier inderdaad schitterend. Eerst rijden we via de 862 naar boven en rijden door naar Husøy. Volgens mijn routebeschrijving “an idyllic fishing village”. Nou, dat klopt wel! Als we voorbij een bocht komen, zien we het opeens beneden ons liggen: een schattig klein, kleurig dorpje op een eilandje. In het dorpje zelf is niet zoveel te zien of te doen, maar het uitzicht, de omgeving en het plaatje van het dorp zijn fenomenaal.

Weer terug, voor de hele Nasjonale Turistveger over Senja. Net zoals de route naar Havøysund hebben ze hier een aantal bijzondere stops gemaakt. De eerste is bij Tungeneset, waar weer een toiletgebouw is neergezet. En waar men een houten boardwalk over de rotsen heeft gemaakt. Zodat je makkelijk lekker dicht bij de baai kunt komen. Het is hier prachtig, enorm grote rotsblokken liggen aan de kant van het water en de fjorden op de achtergrond zijn huge.

Ik ga zo dicht mogelijk naar de waterkant om alles mooi op de foto te krijgen. Beneden me gaat het water heen en weer. Wacht even, beneden me? Shit, er komt een golf aan! Ik kan niet op tijd weg komen. Nee hé, natte voeten en benen, tot aan mijn knieën… Andy ligt alweer helemaal in een deuk, want die had net zijn camera op het goede moment bij de hand en heeft alles gefilmd. Ik krijg er ook spontaan de slappe lach van. Te bedenken dat dit niet de eerste keer is dat me dat overkomt; in 2010 in Ierland was het hetzelfde verhaal en ook dat had Andy weten te filmen.

Goed, ik sop terug naar de auto en we toeren verder. Bij Bergsbotn heeft men een uitzichtplateau gemaakt, dat een stukje over de rotsen uitsteekt. Het is een mooi bouwwerk en het uitzicht over de Bergsfjord is magnifiek. Alleen jammer dat het opeens even hagelt. Het is sowieso geen denderend weer vandaag. We hebben veel buien en het is behoorlijk koud, gemiddeld 7 graden of zo. We zijn dan ook blij dat we sjaals en oorwarmers hebben meegenomen. Tja, we zitten nou eenmaal boven de poolcirkel en we kwamen hier niet voor het heerlijke weer. Elk moment met zon is daarom mooi meegenomen.

Een stukje verder zien we opeens een gigantische trol aan de kant van de weg. Dat moeten we beter bekijken. Om onduidelijke redenen – maar waarschijnlijk omdat hij het leuk vond en omdat het kon – heeft ene Leif Rubach hier een gigantische trol gebouwd. Het is opgenomen in het Guiness Book of Records als de grootste trol ter wereld, namelijk 18 meter hoog en 125.000 kilo zwaar. Binnenin de trol is blijkbaar een soort theme park, maar dat is vandaag gesloten. Wel worden we subtiel een grot ingeleid, waar allerlei trollensouvenirs te koop zijn.

Ook is er een restaurantje. We hebben wel trek in koffie/thee met wat lekkers, dat komt mooi uit. Daarna lopen we nog een keer om de grote trollen buiten heen, maar je kan verder nergens naar binnen. We rijden weer door. Naar Gryllefjord, dat aan het einde van deze weg ligt. We moeten naar het volgende eiland Andøya. Om precies te zijn naar het plaatsje Andenes, hier recht tegenover. Er zit alleen een aardig stuk water tussen. We kunnen rijden, maar dan moeten we een behoorlijke omweg maken.

Of we nemen de ferry. Die gaat in dit zomerseizoen 3x per dag, om 11, 15 en 19 uur. Wij hebben die van 19 uur op het oog. We zijn een beetje vroeg, we moeten een uurtje wachten. Er verzamelt zich een groep auto’s en een enkele Hollandse camper. De ferry komt om 18.45 aan en er komt meteen een gozer langs de voertuigen om het verschuldigde geld te innen. Dat is 690 NKR, ongeveer €100,-, voor ons tweeën en de auto, voor een overtocht van een kleine twee uur.

Aan boord kun je eten en drinken kopen, maar je kunt niet met creditcard betalen. Wij hebben nog steeds geen Noorse kroontjes en dan houdt dat op. Eigenlijk is dat maar goed ook, want zodra de boot uit de haven is, gaat hij het open water op. Daar gaat het enorm tekeer! Het was natuurlijk al de hele dag geen denderend weer. Andy en ik zijn niet gauw zeeziek, maar we voelen ons toch niet zo heel erg lekker. Een beetje misselijk. Gewoon een beetje misselijk.

Driekwart van de boot is hondsberoerd en de kotszakjes vinden gretig aftrek. We hebben in het begin nog een dappere poging gedaan aan dek te blijven staan. Maar dat blijkt niet langer te doen. De boot helt enorm over, van links naar rechts en gaat ook nog eens op en neer. Van voor naar achter, van links naar rechts. Daar ken ik nog een lied over… We hebben grote moeite om terug in de salon te komen en te gaan zitten. Ik krijg dan ook de slappe lach als Andy probeert van de trap naar de deur van de salon te komen en compleet door de tent schuift.

Uiteindelijk weten we op een bankje terecht te komen en daar blijven we de rest van de reis schommelen. We zitten in het midden en dat lijkt de beste plek, want iedereen aan de zijkant rechts van ons ziet groen en hangt in een kotszakje. Links van ons is er niks aan de hand. Maar ja, daar zitten maar drie mensen en dat lijken locals te zijn. Die zijn vast wel iets gewend. Wij weten het droog te houden, maar zijn toch blij als die kleine twee uur voorbij zijn en we eraf mogen.

Eraf is in Andenes, waar ik een kamer heb geboekt in het Andenes Rorbu Hotel. Ons hotel bestaat uit 3 gebouwen op palen. Wij hebben een kamer in de middelste. Dat is aan de winderige kant. De kamer is perfect. Het is ruim, schoon en lekker licht. Er is een zithoek, keuken en een beetje krappe badkamer. Mag ook wel een goede kamer zijn, want dit is de duurste overnachting die erbij zit: €139,00 maar liefst. Gelukkig wel inclusief ontbijt.

We hebben nog niet gegeten. Het is 9 uur geweest en we lusten wel wat. Ons hotel heeft ook een restaurant, daar schuiven we aan. De kaart is niet heel spannend. We besluiten te settelen voor een pizza. Daar houden we een halve aan over en we vragen een box. Kunnen we mooi morgen meenemen als lunch. Na het eten rijden we een rondje door het dorp, kijken of we morgen ergens broodjes en zo kunnen kopen, als aanvullende lunch.

Dat kan vast wel bij de Shell-pomp. Die gaat net dicht, maar dan kijken we morgenvroeg wel voor een broodje. Tijd om onze kamer verder in te richten en dan lekker naar bed. Morgen moeten we namelijk een keer vroeg op, op de wekker.

---

We hebben de wekker gezet op half 8, maar zijn al om 7 uur op. We beginnen met wakker worden, wassen, aankleden, de hele riedel. Deze overnachting is inclusief ontbijt en we gaan naar het restaurant. Het ontbijt is redelijk. Wat er is, is wel lekker, maar er mist het een en ander. Zo zijn er wel cereals, maar geen yoghurt oid om erover te doen. Wel hebben ze bruine kaas, dat erg lekker smaakt. Het blijkt brunost te zijn, een gekarameliseerde geitenkaas. Niet zo sterk als gewone geitenkaas en een beetje zoet alsof er karamel door zit. Lekker hoor.

Net na half 9 zijn we ready to go. Oh ja, dat had ik denk ik nog niet verteld: we gaan vandaag een tocht met de Hurtigruten maken. De Hurtigruten is een post/vracht/ferry/passagiersboot, die in 7 dagen tijd van Bergen, onderin Noorwegen, naar Kirkenes, bovenin tegen de Russische grens, vaart. En andersom. Onderweg legt hij op verschillende plaatsen aan en je kunt zo lang mee als je wilt. Met of zonder auto en met of zonder overnachting. Wij gaan vandaag een dagje mee, van Risøyhamn tot Svolvaer. Met auto, uiteraard.

Onze boot vertrekt om 11 uur uit Risøyhamn. Daar moeten we minimaal een half uur van te voren zijn. Het is vanaf Andenes nog 50 kilometer rijden. Vandaar dat we de wekker hadden gezet en al op tijd op pad zijn. We stoppen eerst bij de Shell-pomp, maar daar hebben ze helemaal geen lekkere broodjes of zo. Alleen worst. Dat is niet handig om mee te nemen als lunch. De reden dat we dat willen, is dat bij het boeken de optie voor een lunchbuffet werd gegeven. Wij vinden alleen €40,- per persoon een beetje overdreven voor een lunch.

Dus hadden we bedacht om zelf lekker broodjes mee te nemen. We hebben alleen het inslaan daarvan niet helemaal goed gepland. Of eigenlijk wilden we gisteren niet de hele dag met broodjes rondrijden. Toen we van de boot kwamen, was het te laat om nog ergens broodjes te kunnen kopen. En nu is het te vroeg, want de zaak die wel broodjes verkoopt, is nog niet open. Ach, we hebben nog onze halve pizza, we hebben koekjes en drinken en er zal vast aan boord nog wel iets te koop zijn. Komt helemaal goed.

We zijn mooi op tijd in Risøyhamn, maar kunnen de opstapplaats niet vinden. Het enige dat ervoor in aanmerking komt, ziet er niet uit als de aanlegplaats van zo’n grote boot als de Hurtigruten. We rijden nog een rondje en gaan dan toch maar eens vragen. Ja, we moeten toch bij dat expeditiebedrijf aan de kade zijn. Oh, okay. We lopen het kantoor van dat bedrijf binnen en inderdaad, we zitten goed. We mogen ons een beetje zichtbaar opstellen en dan wachten op de boot.

De MS Kong Harald komt om 10.45 aan. Meteen wordt er van alles ingeladen, zoals pallets met bouwmaterialen. En wij: we mogen al gauw aan boord rijden. Een kwartier later vertrekt de boot al en zijn we op weg. De auto wordt voor ons geparkeerd, wij krijgen een pasje waarmee we ons een dek hoger bij de receptie mogen melden. Daar krijgen we 3 nieuwe pasjes, 1 voor de auto en eentje voor elk van ons. Mooi.

We gaan de boot verkennen. Er zijn 7 dekken, waaronder een aantal met passagiersvertrekken. Er is een centraal dek met een restaurant, een zelfbedieningsrestaurant en souvenirshop. Dan is er een panoramadek, waar je ook lekker buiten kunt zitten. Deels overdekt met terraswarmers, erg lekker op een dag als deze, en deels open. En er is binnen een panoramahoek. Maar daar zitten alleen maar chagrijnige mensen. Serieus, niemand kijkt vrolijk of lijkt lol te hebben. Stelletje zuurpruimen.

De tocht met de Hurtigruten duurt 7,5 uur en onderweg legt hij 2 keer aan, voor wij er weer afgaan. De eerste stop is een korte bij Sortland, waar voornamelijk goederen op en af gaan. De volgende is bij Stokmarknes. Hier stopt de boot wat langer. Daardoor kunnen we naar het Hurtigruten Museum, wat voor passagiers vrij toegankelijk is. Oh okay. We sjouwen achter de kudde aan naar binnen, maar zijn het al heel gauw beu. Veel te veel mensen hier, allemaal chagrijnig; wegwezen!

Een uurtje later varen we weer verder en dan gaan we door de smalle, 26 km lange Raftsundet, wat geweldig mooi is. Als bonus varen we ook de Trollfjorden binnen. Dat is helemaal smal: op een gegeven punt kun je als je je armen een beetje uitstrekt, bijna de rotswanden raken. De Trollfjorden loopt dood, aan het eind moet de boot zien om te draaien. Dat is nog een hele kunst, gegeven de smalle baai en de grote boot.

Maar wat is het hier schitterend! De steile fjordwanden zijn imposant en de waterval die over een deel loopt, is indrukwekkend. Al met al een spectaculaire tocht. Ze zeiden al dat dit het hoogtepunt van de hele reis is en we zijn blij dat we dit hebben gedaan. Het kost wat, €205,-, maar dan heb je ook wat. En eigenlijk valt die prijs erg mee, aangezien we met auto en 2 personen de hele dag op pad zijn. De moeite en kosten meer dan waard en een echte aanrader.

Tijdens het varen vermaken we ons met de uitzichten vanaf het bovendek. We drinken koffie/thee en hangen wat in een van de vele zitjes. We eten onze meegebrachte pizza en koekjes op. Verder is het vooral relaxen en genieten van de omgeving. Om 18.45 komen we in Svolvaer aan. Andy mag naar het autodek om de auto van boord te rijden, ik moet via de voetgangersuitgang, net als de hele meute die van boord wil. En dat zijn er nogal wat.

Vanaf hier kun je namelijk goed excursies maken over de Lofoten. Dat is de eilandengroep waar we inmiddels zijn aangekomen. Ik neem aan dat al die andere gasten bij een volgende stop van de boot weer aan boord gaan, aangezien niemand bagage bij zich heeft. Wij rijden Svolvaer uit en gaan naar Henningsvaer, 24 kilometer verderop. En worden opnieuw overdonderd door de enorme schoonheid hier. Het is hier wat ruiger dan op de andere eilanden en de rotsen en bergen zijn fantastisch.

Henningsvaer ligt prachtig aan het einde van de weg, aan een fjord, en ziet er erg gezellig uit. Dat vinden ook die drie bussen vol toeristen. Die komen vanaf de Hurtigruten en hebben hier zo te zien hun excursie. Wij melden ons bij de receptie van het Henningsvaer Bryggehotel. Blijkbaar hebben we twee kamers gekregen. Dat is niet helemaal de bedoeling, we willen graag een kamer, voor twee nachten. Oh, dat kan. Het is alleen niet helemaal duidelijk welke van de twee we dan kunnen krijgen, dus loopt Mike mee.

Heel typisch: Mike is de eerste aardige en hartelijke persoon die we deze vakantie ontmoeten. En Mike is een Amerikaan. Mike loopt mee naar de overkant, waar twee rorbuer staan. Dat zijn authentieke vissershuisjes op palen, erg leuk en charmant. Degene die hij ons wilde geven blijkt al bezet te zijn. We lopen naar de volgende. Wat een leuk huisje! Het heeft een woonkamer, keuken, aparte slaapkamer, aparte badkamer en een bovenverdieping waar nog eens drie mensen kunnen slapen. Alles van hout en erg gezellig. Wij zijn helemaal blij.

We vragen een tip voor het avondeten. Nou, in het hotel zelf natuurlijk, want dat is ook een restaurant. Mike vertelt wat op het menu staat vandaag: bakalao, lam en…. walvissteak. Andy ziet het niet zo zitten, maar Mike praat overtuigend en belooft ons het een en ander te laten proeven. Als we onze zooi in het huisje hebben geïnstalleerd, gaan we gauw naar de overkant. De eetzaal zit helemaal vol met Fransen, maar Mike heeft voor ons een speciale tafel laten opmaken in een erker van het gebouw.

Daar zitten we geweldig: privé met een fantastisch uitzicht over de haven. Mike geeft ons 2 amuses. Eentje met kaviaar en een hapje witte chocola erop. De andere met gestoomde walvis, met een blokje meloen en een beetje Parmezaanse kaas. Het is heerlijk en Andy is al bijna overtuigd. We besluiten dat ik de lam neem en Andy de walvissteak. Kunnen we altijd nog ruilen. Maar als het eten komt, wil Andy niet meer ruilen. Hij vindt zijn steak heerlijk! En mijn lam is ook voortreffelijk. Zo lekker hebben we de hele vakantie nog niet gegeten.

Mike had tegen de chef-kok verteld dat Andy twijfels heeft over de steak, dus die komt het persoonlijk brengen. Later komt hij ook nog even vragen hoe het heeft gesmaakt. Heerlijk! Nou staat hij alleen met een arm achter zijn rug, we weten niet zeker of hij een mes achter zijn rug houdt… Dat vertellen we aan Mike, die in de lach schiet. De chef-kok komt van IJsland en dat is wel de IJslandse manier, een beetje stug. Mike weet zeker dat hij geen mes vasthield. We horen hem het verhaal even later vertellen in de keuken en genieten mee van de klets.

Mike is sowieso een verademing hier in het stugge noorden. We maken gebruik van de gelegenheid om met hem te kletsen. We praten over het eten van walvis en hoe wij dachten dat dat verboden is. Dat is het bij ons, denken we, en dat is het in Amerika, volgens Mike. Maar hier niet. Walvissen worden hier gevangen, er wordt niet op gejaagd. Er mag maar een soort gevangen worden, die waar er genoeg van zijn.

Zo helpt men de natuur met het bestand in evenwicht houden. Net als bij ons met de wildjacht en in bijvoorbeeld Florida met het vangen van alligators. Toch vind ik het een prettiger gedachte als het artificial eten is… We besluiten dat we dat volhouden, het is artificial. Omdat we volgens Mike problemen hadden bij het inchecken (Huh? Dat viel toch wel mee?) krijgen we een gratis toetje. Dat is appelcake met ijs, en die smaakt ook al heerlijk!

We rekenen af en gaan ons warm aankleden voor nog een avondwandelingetje. Bij daglicht, wel te verstaan. Als het begint te regenen, stappen we nog even in de auto. Want door het drukke programma van vandaag zijn we helemaal vergeten om boodschappen te doen. We hebben geen drinken meer. We rijden tot we iets tegenkomen dat a) nog open is (het is namelijk inmiddels half 11) en b) drinken verkoopt.

Dat is in Svolvaer, weer 24 kilometer terug. Daar zit een supermarkt die nog open is. We kopen meteen spullen voor het ontbijt, want met ons keukentje kunnen we zelf een ontbijtje maken. Dan weer terug naar ons huisje. Om een of andere reden ligt hier het beddengoed klaar en moeten we weer zelf de bedden opmaken. Nou, vooruit dan maar. Daarna kunnen we lekker slapen. Dat lukt wel na zo’n enerverende dag op het water!

---

Hehe, eindelijk weer eens lekker geslapen. De truc: donkere slaapkamer. Ik kan gewoon niet slapen als het zo licht is, dan ben ik telkens wakker. Nou heeft ook dit huisje geen blinderende gordijnen of zo. Maar wel extra dekbedden… Die doen het prima als gordijnen! Ik maak een lekker ontbijtje van gebakken eieren op broodjes met ham & kaas. Koffie erbij en wij hebben niets te klagen. Oh wacht, Andy heeft iets te klagen…

Hij had toch nieuwe schoenen gekocht in Tromso? En ’s avonds blaren gelopen? En zijn oude schoenen hadden we weggegooid? Precies. Nu zijn de blaren stuk en zijn het wonden geworden, wat lopen niet echt een feest maakt. Aldus Andy. We gaan eerst maar terug naar Svolvaer, kijken of ze daar schoenen verkopen. Dat doen ze wel, maar niets dat beter lopen lijkt te beloven. Bummer.

Dan gaan we maar op pad en wie weet komen we onderweg nog een schoenenzaak tegen. Dat doen we, in Laksnes. Daar vindt Andy schoenen waar hij geen pijn meer in heeft. Ze zijn in mijn ogen butt-ugly en ik doe mijn best met alternatieven te komen, maar deze zitten blijkbaar het best, dus die worden aangeschaft. Zo jammer. Goed, we gaan de Lofoten verkennen. Er is een hoofdweg over de Lofoten, de E10, en er zijn wat zijweggetjes.

Al vrij snel zijn we aardig geïrriteerd door al die campers die hier rondrijden. We besluiten dat we camperrijders egoïstische mensen vinden. Ze rijden niet door, blokkeren het uitzicht met hun flatgebouw op wielen, houden het overige verkeer op, gaan niet aan de kant en veroorzaken daardoor files. En ze verbruiken ongeveer 4x zoveel brandstof. Erg best voor het milieu zijn ze dus ook niet. Er zijn er ongeveer een miljoen onderweg vandaag, uit allerlei landen.

Op de een of andere manier komen we telkens achter dezelfde drie Duitse campers te hangen, die op hun dooie gemak doorsukkelen. Ze zijn immers alleen op deze wereld. Er is geen ontkomen aan, het zijn net Gremlins. Het regent, misschien is het met campers ook dat als er water op komt, ze vermenigvuldigen. Dan rijdt er ook nog een enkele sleurhut rond. Jawel, uit Nederland. Andy krijgt het ermee aan de stok als die het verdomt om aan de kant te gaan.

Hij blijft stug midden op de weg rijden en remt voor elke grasspriet. Als we er eindelijk voorbij kunnen, waagt hij het om met zijn lichten te seinen. Laten we zeggen dat het zou kunnen dat niet alle bestek en boodschappen nog op dezelfde plek in de sleurhut staan… Gelukkig rijden we incognito in onze Finse auto. We maken een ommetje langs Vinje over Gims Island en langs Stamsund. Het laatste zou volgens mijn gids een leuk vissersplaatsje moeten zijn. Wij vinden dat dat wel mee valt.

Ons volgende uitstapje is naar Nusfjord en dat is wel een leuk plaatsje! Het is een van de oudste vissersdorpjes van Noorwegen en dat is te zien. Wat ook te zien is (en vooral te ruiken) zijn alle stokvis drogerijen langs de weg. Daarvoor gebruiken ze meestal kabeljauw en het is voor Noorwegen het belangrijkste exportproduct. De vis hangt maandenlang te drogen aan houten stellages in de buitenlucht. De koppen hangen apart van de lijven en het is een bijzonder gezicht. En een bijzondere lucht, not in a good way….

We maken een wandelingetje door het dorpje en stappen bij Karolina’s café naar binnen voor koffie / thee. Daar stappen ook de Hollanders van de ferry tussen Gryllefjord en Andenes naar binnen. We kletsen even voordat wij weer verder gaan. We rijden door naar het eindpunt van deze route en dat is in Å. Inderdaad, Å. Dat spreek je uit als O. We hebben vandaag helaas geen geluk met het weer. Was het op andere mindere dagen nog tussendoor droog met zon, vandaag blijft het bewolkt en regenen. Vooral in Å.

We lopen nog enigszins droog het dorpje binnen. Maar als het begint te plenzen, gaan we toch gauw weer terug naar de auto. Jammer van het weer, want nu zien we de fjorden minder goed. Neemt niet weg dat het hier nog steeds enorm mooi is, ook als het regent. Toch denk ik dat het deel waar wij zitten, van de E10 naar Henningsvaer, het mooiste deel is. We rijden terug naar ons gezellige dorpje aan de baai.

Andy ziet een beetje op tegen de terugreis, gegeven al die !#$%(*&^%-campers. Ik heb echter een theorie. Ik denk dat ze allemaal richting Å afreizen, daar voor etenstijd aankomen en een plekje voor de nacht zoeken. Dan hoeven ze niet van Å terug naar boven. Die theorie blijkt gelukkig aardig te kloppen. Wel hebben we last van de wegwerkzaamheden aan de E10. Moesten we heen al even wachten voor we over een 1-baans hobbelende gravelweg konden, nu duurt het nog langer voor we door kunnen.

Om ons negatieve beeld van de camper-kampeerder te vergroten, stellen we ons zo voor dat manlief in zijn stoeltje de krant zit te lezen, naast de camper uiteraard. Ondertussen schilt en kookt moeder-de-vrouw de piepers. Daarna lekker prakken, prakken, prakken. Dijkje bouwen, slotgracht van sju maken en met een arm om het bord de boel naar binnen schuiven. Inderdaad, ze kunnen niet veel meer goed doen bij ons.

We komen op de terug weg langs twee architectonische kunstwerken. De eerste is bij Torvdalshalsen. Daar is een mooie walkway van hout. De volgende is bij Gårdsvatnet. We hebben geen idee wat dat nou precies is. Het pad er naartoe is te steil en te blubberig om het bouwsel nader te bekijken. Oh well. Pas om half 8 zijn we weer terug in Henningsvaer. We gaan als eerste naar het restaurant, voor weer een heerlijke maaltijd en weer een prima bediening door Mike.

We nemen vandaag de gerookte walvis met meloen en Parmezaanse kaas vooraf. Andy gaat weer voor de walvissteak, ik neem vandaag de bacalao, want dat heb ik nog nooit op. Oh wacht, dat heb ik een keer in Portugal gegeten. Dat was smerig! Lag niet zozeer aan het gerecht hoor, maar alles aan het waardeloze restaurant waar we toen waren. Ik besluit het een eerlijke nieuwe kans te geven. En het is best lekker, hoewel de lam van gisteren en de walvissteak meer bijzonder zijn.

Mike vond dat we te lang moesten wachten op ons hoofdgerecht – blijkbaar was dat per ongeluk aan een ander stel gegeven – en brengt ons een Ceasar’s salad met cod. Dat zijn inderdaad die duizenden en duizenden vissen die hier langs de weg hangen te drogen. Al met al eten we veel teveel en hebben helaas geen plek meer voor een lekker toetje. We nemen afscheid van Mike en gaan naar onze kamer. Tijd om te relaxen!

---

Het regent. De hele dag. Zonder ophouden. Gek, toen mensen hoorden dat we naar Lapland gingen, waarschuwde iedereen voor de muggen. Gaan we naar Ierland, is de gemiddelde reactie “oh, regen”. Nou, we hebben hier in een paar dagen Noorwegen zoveel regen gehad, dat Ierland voor ons een tropisch oord lijkt! Af en toe een bui vinden we niet erg, maar vandaag komt er geen einde aan, lijkt het wel. Dat is toch vervelend, want door alle laaghangende regenwolken zien we minder van de waarschijnlijk prachtige omgeving.

Zo, genoeg gemopperd op het weer. Nu eerst een ontbijtje maken. Ik bak weer lekker een ei. Ham en kaas erbij op een bolletje, koffie toe en we kunnen er tegen. Voordat we vertrekken, gaan we eerst een tijdje photobomben, voor het raam van ons huisje. Tegenover ons komen namelijk af en aan tourbussen met toeristen aan, die hier een excursie komen doen. Zeker de helft zet ons huisje op de foto. En bij zeker de helft daarvan staat of Andy of ik ook op de foto, gnagna.

Als we gepakt en gezakt zijn, gaan we uitchecken. De aardige receptioniste die ons helpt, blijkt uit Hongarije te komen. Zij vindt het klimaat hier heerlijk, beter dan de zeer warme zomers in Hongarije. Oh okay. We gluren nog even bij de souvenirwinkel aan de overkant, maar kopen niks. Op pad dan maar. We gaan Noorwegen verlaten. Zweden staat als volgende op het programma. We kunnen tot aan onze eindbestemming de E10 volgen. Die gaat eerst via Svolvaer en Sortland de Lofoten en Vesteralen over. We komen behoorlijk wat tunnels tegen onderweg, dus ook veel bergen.

En fjorden, waaronder een stukje van de Raftsundet, het smalle, 26 kilometer lange stuk waar we eergisteren met de Hurtigruten doorheen gingen. Omdat het zulks slecht weer is, kachelen we lekker door. In het begin hebben we nog wat last van die gallige campers, maar hoe dichter we bij Zweden komen, hoe minder dat er gelukkig worden. Als we Zweden al zo’n beetje zien liggen, zien we ook… blauwe lucht! Jawel, het is droog geworden en het blijkt dat het betere weer zich in Zweden ophield. Het is hier wel koud, ongeveer 5 graden. Maar we zitten ook hoog, tussen de besneeuwde bergen en ijsmeren.

We rijden vlotjes Zweden binnen. Ongeveer 35 kilometer verderop ligt Abisko. Dat is een nationaal park en DE plek om het noorderlicht te zien. Maar dat kan alleen in de winter, bij heldere luchten. Abisko is ook een gehucht, waar wij een hotelkamer hebben geboekt. We checken in bij voor de verandering een alleraardigst meisje. Onze kamer is klein maar fijn. Gelukkig nog niet zo klein als die in Tromsø. We hebben er uitstekende wifi, dus we gaan eerst eens lekker bijkomen van de reis door wat te internetten en te hangen. Dan rijden we een klein rondje in de omgeving. Er is niet veel, we zijn zo klaar.

Volgende stop is bij de supermarkt, voor eten (lees: koekjes en dergelijke) voor morgen onderweg. Dan snel terug naar ons hotel, want om 6 uur begint de WK-2014 wedstrijd Nederland – Australië. We installeren ons snel voor de buis in de lobby. Bij rust staan we op 1-1 en hebben we een dilemma. Er is een restaurant bij het hotel, maar dat is maar tot half 9 open. In de omgeving hebben we niets gezien dat eruit zag als een open restaurant. Dit lijkt de enige optie voor het diner. We hebben best trek. En het is rust… We nemen een tafeltje, in de hoop dat we binnen een half uur het eten op hebben.

Er is geen menukaart, want er zijn slechts 3 gerechten: voor- hoofd- en na. Geen verdere keuzes. Nou ja, doe maar dan. Het voorgerecht bestaat uit Zweedse asperges met broodkruim en een soort kaviaar van forel. Ik ben niet zo van de asperges, maar dit is heerlijk! Het hoofdgerecht duurt wat langer. Wij beginnen zenuwachtig te worden, want de 2e helft is begonnen. Terwijl Andy wanhopig probeert livestream op de tablet te krijgen, ren ik naar de tv voor de tussenstand. Crap, 2-2. Ik weet nu wel op welke zender het wordt uitgezonden. Misschien lukt livestream via die zender. En inderdaad, Andy moet er iets voor installeren, maar dan hebben we live voetbal aan tafel!

We verontschuldigen ons daarvoor als ons hoofdgerecht komt. Gelukkig heeft de serveerder daar alle begrip voor. Ons hoofdgerecht is wild zwijn op een amandel-aardappelpuree, met een smakelijke gebakken groente. Het lijkt verdacht veel op brandnetel. Dat vind ik erg lekker in kaas, dus dit kan best. We hadden allebei nog nooit wild zwijn op: heerlijk! Ook de puree met de noten erdoor is geweldig. Uitstekende maaltijd! En… Nederland wint ook nog eens met 3-2 van Australië. Het enige dat nog mist is een toetje. Dat bestaat uit 2 bollen ijs: vanille en appel. Het laatste lijkt op sorbetijs, maar ook op mousse. Eronder zijn in honing geroosterde amandelen en iets kruimigs. Ook voortreffelijk.

Na het eten maken we nog een wandelingetje naar de snelweg, vanwaar we een mooi uitzicht hebben op het Torneträsk meer aan de E10. Het is 11 uur, half 12, de zon gaat onder en op. Net als wij; tot morgen!

---

Er is een uitgebreid ontbijtbuffet in ons hotel en dat laten we ons lekker smaken. We zijn mooi op tijd op pad, om 10 uur zitten we in de auto. Vandaag toeren we grotendeels over de E10 door Zweeds Lapland naar Finland. Dat klinkt leuk, maar er is geen moer aan. De E10 leek heel veelbelovend, toen we er gisteren op gingen en in Zweden aankwamen. Prachtige witte bergen, stunning bergmeren, miljoenen watervallen. Dat mooie hield aan tot ongeveer Abisko, waar we afgelopen nacht sliepen.

U begrijpt, we hebben hoge verwachtingen voor vandaag. Maar helaas, net na Abisko wordt het een saai stuk weg. We zien hoofdzakelijk dennenbomen. En ze zijn die E10 aan het verbouwen. We rijden kilometers en kilometers achter volgauto’s aan, over gravelwegen of achter zwaar werkverkeer. Na ongeveer 100 kilometer komen we in Kiruna en dat gaan we eens beter bekijken. Tja, wat zullen we er van zeggen? Er is een winkelcentrum en daar hebben ze een wc. Dat was fijn. Tot zover Kiruna… Oh nee, ze hebben er wel een mooie kerk. Daar hebben we maar even een foto van gemaakt.

Weer verder over de E10, whoohoo. Dat is van hetzelfde laken een pak: saai en ellenlange wegwerkzaamheden. Er is onderweg helemaal niks, geen benzinepomp, bezienswaardigheid, café dat open is, niks. Oh nee, wacht. We zien bordjes die naar een moosepark wijzen. Een moose is een eland en Andy en ik zijn er heilig van overtuigd dat moose niet bestaan. Bewijs daarvoor zijn onze vakanties naar Canada, Alaska en nu hier in Scandinavië. Daar stikt het van de moose, zeggen ze. Nou, wij hebben er nog nooit een levende gezien. Nou ja, een keer in Alaska, maar dat was vast een mechanische. Nee, volgens ons is het een truc om toeristen voorzichtig te laten rijden en ’s avonds liefst binnen te houden.

Maar goed, we laten ons graag uitdagen: we gaan naar het moosepark. Dat we maar moeilijk kunnen vinden, het zit helemaal verstopt achter een woonwijk. En als we er eindelijk aankomen, ziet het er maar verlaten en gesloten uit. Kan ook niet anders, want een park gebaseerd op beesten die niet bestaan lijkt ons niet heel erg levensvatbaar. We draaien weer om en gaan verder. Over een saai stuk weg, zonder benzinepomp, bezienswaardigheid of café dat open is. Dat is best lastig, als je zo nodig moet plassen als ik. Helaas heb ik de kunst van het wildplassen nooit onder de knie gekregen. Die optie valt af.

Gelukkig houd ik het droog tot aan Pajala en daar is een benzinepomp. Ik hol naar binnen, maar moet even wachten omdat er nog een Hollandse dame op zit. Ja, uitgerekend… Pfoe, wat kan plassen fijn zijn! We kopen als dank twee redbulletjes en een nieuwe batterij voor Andy’s horloge (…) en gaan nog ongeveer 55 kilometer verder, naar Pello. Het laatste stuk van de route vandaag loopt pal langs de grens met Finland. We zien het aan de overkant van het smalle riviertje liggen. Daar ligt ook Pello, aan de overkant. Pello stelt niet zoveel voor. Ons hotel ook niet, maar het is netjes, schoon, best ruim en slechts € 68,- voor een nacht, inclusief ontbijt.

We zien geen restaurant in de nabije omgeving, dus eten we in het restaurant van het hotel. We hebben niet zoveel vertrouwen in de kookkunsten hier. We gaan voor veilig en bestellen pizza. Daar kan niet zoveel aan mis gaan. Hij is inderdaad best te doen. Na het eten willen we wat relaxen, maar dan blijkt dat we een ongunstige kamer hebben. Hij zit direct achter de toegangsdeur tot deze gang. Iedereen die hier moet zijn, laat logischerwijs de deur stuiteren. En dat hoor je goed. We vragen daarom een andere kamer en die krijgen we, in een andere gang en dan halverwege. Die kamer is ruimer, nog een extra voordeel.

We rijden een rondje door Pello. Daar zijn we zo mee klaar, want het stelt echt niet veel voor. We lopen wel even naar de supermarkt tegenover ons hotel om wat drinken in te slaan. Dan brengen we de avond door met lekker film kijken.

---

Bah, wat was onze kamer warm vannacht, zeg! Er kon haast niks open, koelen lukte niet. Dat is ons hier al eerder opgevallen, dat de kamers zo warm zijn. Zonder dat je de verwarming aan hebt. En airco is hier nou niet echt gebruikelijk. Nou, laten we maar gaan ontbijten, dat is inclusief. Dan gaan we snel op pad. Pello ligt aan de E8 en die volgen we verder naar beneden. Hij loopt helemaal door tot Oulu en vanaf Tornio is het zelfs een snelweg. Onderweg gebeurt er weinig noemenswaardig, want ook deze route is saai te noemen.

Of wacht, we passeren wel weer de Poolcirkel, nu de andere kant op. Daar staat weer een bord. Dat was het. We tuffen maar vrolijk door en zijn na een uurtje of 3 in Oulu. We gaan eerst naar het vliegveld. Want dit is alweer onze laatste dag en morgen vliegen we terug naar huis. Als altijd vliegt de tijd voorbij! Ik had ons vanochtend al online ingecheckt. Nu nog even boardingpassen printen, dan hoeft dat morgen niet. Dat lukt allemaal en als bonus krijgen we er ook meteen bagagelabels bij. Mooi, dan kunnen we als het goed is morgen zo de koffers afgooien.

Nu naar ons hotel. Dat is een ander hotel dan bij aankomst de eerste nacht, maar het is in dezelfde straat. We hebben een kamer in de Best Western geboekt, net als we dat in Alta hadden. Deze kamer is helaas ongeveer de helft van de kamer die we in Alta bij Best Western hadden. Nou was die ook wel erg groot, maar toch. Als we geïnstalleerd zijn, gaan we Oulu eens verder bekijken. Want er blijkt nog een heel stuk stad te zijn, zo aan de rand van de Botnische Golf. Dat is het water waaraan Oulu ligt. Oulu heeft een charmant historisch gedeelte, met mooie gebouwen en een gezellige markt.

Dit weekend is het weekend van de Midzomernacht. Morgen start de zomer en is de midzomernachtzon op haar hoogtepunt. Dat wordt uitgebreid gevierd. En dat betekent dat alle winkels vroeg sluiten of helemaal niet open waren vandaag. We wandelen wat door het stadje en gaan dan op zoek naar iets te eten. We zoeken iets makkelijks en we hebben eerder een Mc Donalds gezien. Op weg daar naartoe komen we langs Amarillo’s, een Amerikaans restaurant. Daar houden we wel van. We krijgen nacho’s & dip tijdens het wachten. We nemen scampi als voorgerecht, erg lekker, en als hoofd gaan we voor een steak (Andy) en een burger (Janneke). Het smaakt heerlijk.

Toetjes vinden we hier een beetje prijzig, maar een Mc Flurry gaat er altijd wel in. We rekenen af en lopen nog even langs de Mac. Als we ons ijsje op hebben en weer buiten te staan, begint het te hozen. Dat is jammer en ook sneu voor al die mensen die de midzomernacht gaan vieren. Wij weten het wel: terug naar het hotel, klaarmaken voor morgen, nog een beetje film kijken en op tijd slapen!

Oh wacht, terwijl we richting hotel lopen, komen we langs Subway. Morgen hebben we weer een lange overstap in Helsinki en daar komen we rond lunchtijd aan. We weten nog van de heenreis dat het aanbod van eten er schaars en erg duur is. We kopen lekker twee broodjes om morgen mee te nemen. Zo, nu naar bed!

---

Het zit er weer op, we gaan naar huis. We hebben een vlucht om 11.25 uur en nog een redelijk programma af te werken. Eerst ontbijten in het hotel, dat is inclusief. Dan inpakken, uitchecken en wegwezen. Vervolgens naar het vliegveld rijden. Dat ligt zo’n 14 kilometer verderop. We rijden naar de rental car return plaats. Daar is niemand om de auto in ontvangst te nemen. We gokken erop dat we de sleutel binnen bij de balie moeten inleveren en lopen naar de terminal.

De balies van de autoverhuurders zijn onbemand, maar we zien bij EuropCar een sleutelbox. Daar gooien we de sleutel in. Jammer alleen dat we niet bij EuropCar hebben gehuurd, maar ernaast bij Budget… Oeps! Bij beiden hangt een telefoon. Ik bel eerst EuropCar om te vertellen dat ze de sleutel van een Budget-auto hebben gekregen. Ik denk dat de man heeft gezegd dat hij de sleutel aan Budget zal geven.

Dan bel ik Budget en ik denk dat die man heeft gezegd dat hij de sleutel bij EuropCar zal zoeken. Denk ik. Voor de zekerheid gooi ik nog een briefje met uitleg in de box van Budget. Toch? Ja, van Budget. We stoppen onze jassen in de koffers en net als we daarmee klaar zijn, kunnen we de koffers afgeven en door de beveiliging gaan. Het is 10 uur. We zijn veel te vroeg. Gelukkig is dit een modern vliegveld, met gratis WIFI, aansluitingen voor laders en een hele entertainmenthoek. Daar kun je spelletjes doen op notebooks en volgens mij ook met een wii.

We vermaken ons in elk geval wel tot het tijd is om te boarden. De eerste vlucht naar Helsinki verloopt vlot. Boarden gaat snel en na een kleine 1,5 uur landen we in Helsinki. Slechte landing, by the way. Nu moeten we drie uur wachten op onze vlucht naar Amsterdam. Gelukkig ook op dit vliegveld gratis en goed WIFI. En… we hebben onze broodjes van Subway. We vermaken ons met wat internetten, beetje eten, beetje wachten.

De tweede vlucht verloopt ook zonder noemenswaardigheden en 2,5 uur later landen we in Amsterdam. We bellen Alex Rooms om ons op te halen. Dat gebeurt ook en we worden netjes bij onze auto afgezet. Dan naar huis, nagenieten van deze bijzondere rondreis!

---

Epiloog

Wat is Noorwegen een schitterend land! Prachtige bergen met besneeuwde toppen. Ruig landschap. Indrukwekkende fjorden. Geweldige meren en watervallen. Een echte aanrader! Finland en Zweden was wel zo’n beetje zoals we hadden verwacht en daar was niet zoveel te beleven. Leuk voor een keer en om toe te kunnen voegen aan onze “Been There”-lijst. Al met al was het een prachtige vakantie, maar er waren ook nadelen.

Humeur. Wij vonden de mensen stuk voor stuk chagrijnig. En dan maakte het niet uit in welk van de drie landen we waren of waar de mensen vandaan kwamen. Er was bijna niemand met een vriendelijke, open houding. Ook de toeristen niet. Zoals op de Noordkaap, waar je duidelijk allemáál toerist bent. Niemand die groet, een praatje maakt of gewoon glimlacht. De eerste en enige aardige persoon die we ontmoetten was… een Amerikaan.

Duur. Scandinavië is duur. Erg duur. Hotels zijn prijzig (behalve in Finland), eten is duur en boodschappen bijna belachelijk. We waren voor deze twee weken Lapland net zoveel kwijt als voor drie weken Amerika.

Regen. We hebben in de laatste week wel erg veel regen gehad. En dan zeggen ze dat Ierland nat is… Het was ook wat kouder dan normaal in deze tijd, maar daar kun je je op kleden. Gelukkig dat we sjaals en oorwarmers bij ons hadden.

Campers. Wat hebben we een hekel aan campers gekregen! Vooral op de Lofoten, waar de weg vrij smal is. Campers rijden standaard 40 waar ze 60 mogen en 60 waar ze 90 mogen. Dat is, als ze niet op de rem gaan omdat ze denken dat ze 15 meter breed zijn en niet kunnen passeren. Wat meestal nogal meevalt. En je ziet geen fluit met zo’n wit flatgebouw voor je neus. Zou nog niet zo erg zijn, als ze niet met hun miljoenen door Noorwegen zouden trekken en je er nogal wat voor je neus krijgt.

Hollanders. Wil je even weg van land en landgenoten, vermijd dan de Noordkaap. Het stikt er de moord van de Hollanders. En allemaal chagrijnig….

Midzomernachtzon. Klinkt leuk, 24 uur per dag licht. Ik kon er alleen niet van slapen. Ik had heel naïef gedacht dat ze wel goede raamverduistering zouden hebben. Dat was in Alaska tenminste wel het geval. Maar dat bleek hier niet zo te zijn. Doordat het niet donker wordt, heb je niet snel in de gaten hoe laat het is en dat maakt het ook lastiger om te slapen.

Dat waren de dieptepunten; er zijn zeker ook zoveel hoogtepunten op te noemen! Voor wie het zelf wil gaan ervaren:

Havøysund en de route er naartoe: Wauw! Dit is een van de mooiste plekjes ter wereld! Op weg er naartoe hadden we het geluk om dolfijnen te zien.

Senja: mooi, hoewel met al die verhalen erover het misschien iets tegenvalt. Erg leuk is een bezoekje aan Huvoy, een schattig vissersdorpje.

Lofoten: prachtig eiland, vooral het stuk naar Henningsvaer toe. Dat is ook een erg leuk dorpje, waar we heerlijk gegeten hebben. Voor het stuk naar Å moet je geduld hebben en het treffen met het weer. Nasoy is ook zeker een bezoekje waard, maar Samsund kun je links laten liggen.

De Nasjonale Turistveger: daar zijn er 18 van. Wij hebben er drie gereden: aanraders!

Hurtigruten: wat een leuke manier om de fjorden van Noorwegen te verkennen! Je kunt zo lang meevaren als je wilt, al dan niet met een of meer overnachtingen. Je kunt opstappen waar je maar wilt. Er zijn allerlei aanlegplaatsen onderweg. Je kunt ook onderweg uitstappen en een paar dagen later weer meevaren. Je kunt je auto mee aan boord nemen. Of je fiets. Er zijn allerlei faciliteiten aan boord, hoewel daar wel een prijskaartje aan hangt. Wij voeren mee door waarschijnlijk het mooiste deel: de Trollfjorden.

Midzomernachtzon: Het is 24 uur per dag licht! Je kunt rustig om 12 uur ’s nachts nog een flinke wandeling gaan maken. Of ’s avonds ergens aankomen of nog ergens naartoe gaan. Het wordt toch niet donker. Neem alleen een slaapmasker of zoiets mee, want de ramen zijn over het algemeen niet goed geblindeerd. Waarschijnlijk zijn ze hier allang blij met zoveel licht, want daar staan de lange, donkere winterdagen tegenover.

Hoewel we een prachtige vakantie hebben gehad en hebben genoten van het werkelijk magnifieke landschap in vooral Noorwegen, waren we ook weer blij om naar huis te gaan. We waren het slechte weer, de hoge prijzen, chagrijnige mensen en al die campers wel even zat. Dat overkomt ons niet zo vaak, meestal willen we niet meer weg. Wil niet zeggen dat Lapland een afrader is, zeer zeker niet! We hadden het niet willen missen. Maar of we nog eens gaan…

Facts & Figures 2014
Continent	Europa
Hoofdstad	Helsinki
Grootte tov Nederland	8,1 x groter (336.855 km2)
Aantal inwoners	5,5 miljoen / 16,4 per km2
Beste reistijd	Ligt eraan waar je voor komt
Visum nodig?	Nee
Tijdsverschil met Nederland	1 uur later
Munteenheid	Euro
Taal	Fins, Zweeds en Samisch
Facts & Figures 2014
Continent	Europa
Hoofdstad	Oslo
Grootte tov Nederland	7,8 x groter (323.787 km2)
Aantal inwoners	5,3 miljoen / 16,4 per km2
Beste reistijd	Ligt eraan waar je voor komt
Visum nodig?	Nee
Tijdsverschil met Nederland	Geen
Munteenheid	Noorse kroon (NOK): 1 krone = €0,10
Taal	Noors
Facts & Figures 2014
Continent	Europa
Hoofdstad	Stockholm
Grootte tov Nederland	10,8 x groter (450.295 km2)
Aantal inwoners	10 miljoen / 22,1 per km2
Beste reistijd	Ligt eraan waar je voor komt
Visum nodig?	Nee
Tijdsverschil met Nederland	Geen
Munteenheid	Zweedse kroon (SEK): 1 krona = €0,09
Taal	Zweeds