Oekraïne, UAE & Oman dag tot dag

---

We vliegen om kwart over 2 vanaf Düsseldorf. Dat is anderhalf uur rijden, dus vinden we het niet nodig om bij het vliegveld te slapen. Nee, we vertrekken om kwart voor 10 van huis, zijn we mooi op tijd bij de parkeerplaats waar mijn autootje mag logeren. Dat is op een gigantisch parkeerterrein. Ik meld me bij de receptie en wacht braaf op een formulier om voor het raam te leggen. Oh, ik zie dat ik een foutje heb gemaakt. De oorspronkelijke terugvlucht was immers gecanceld en nu komen we een dag later terug. Ben alleen vergeten de parkeerplek ook een dag te verlengen. Geeft niks, gewoon even 6 piek bijbetalen. Oh, dat kan alleen cash. We hebben geen rooie cent op zak…. Ach, dan betalen we dat bij terugkomst.

We stappen in de shuttlebus, samen met nog wat anderen. Dan worden alle mannen er weer uit gesommeerd. Of we helemaal gek zijn, zomaar zelf een parkeerplek uitzoeken. Nou, sorry hoor, had even gezegd dat dat niet de bedoeling was. De mannen moeten achter de shuttlebus aanrijden, een rondje over het terrein, op zoek naar een andere parkeerplek. Ook goed. Als alle auto’s geparkeerd zijn en alle mannen ook weer in de shuttlebus zitten, gaan we naar het vliegveld. Dat is een klein stukje verderop.

We worden voor de terminal afgeleverd en gaan op zoek naar onze incheckbalie. Thuis inchecken was namelijk niet gelukt. Er staat een klein rijtje bij Ukrainian Airlines. Niks om je druk om te maken. We checken in, krijgen 2 stoelen op rij 5, gooien onze koffers af en gaan richting gate. Eerst door de beveiliging. Daar is het druk. Komt omdat het voor geen meter opschiet. Ik moet al mijn camera’s uit de tas halen. Dat is nieuw, dat hoef ik anders nooit. En ik moet mijn vest uitdoen. Zeg, dan sta ik alleen in een hemmetje! Dus daar sta ik, alleen in een hemmetje…. Mopperdemopper.

Anyhow. We kunnen naar onze gate. Daar komt net een grote Airbus 380 van Emirates aan, dus iedereen slaat aan de fotografeer. Wij hebben er al eens in gevlogen (naar Singapore), dus ons boeit het niet meer.

Opeens begint het boarden en dat gaat behoorlijk snel. Voor we het weten zitten we in het vliegtuig. Die snelheid was nergens voor nodig, blijkt. We hebben namelijk 3 kwartier vertraging. Geen idee waarom, ik heb niet zo goed opgelet. Ik heb mijn koptelefoon opgezet, muziekje aan en ik slaap in no time.

Over de vlucht valt verder weinig te vertellen. Business as usual. Lowbudget flight, veel lawaai-kinderen en 2,5 uur later zijn we er. In de Oekraïne, baby! Land #41: check!

We verlaten het vliegtuig en wandelen richting douane. We schuifelen mee in de rij tot we zelf naar een beambte mogen. Die geeft ons 2 nieuwe stempels in de paspoorten en laat ons het land binnen. Dan kunnen we op zoek naar onze 2 koffers. Gaat ook lekker vlot, die komen al langs als we bij de band zijn.

Nu naar de uitgang. Daar zien we iemand staan met een bordje “Ms Janneke Eysbroek”. Ah, dat ben ik. Mooi! Onze chauffeur neemt de koffer van me over en vraagt of we misschien geld willen pinnen. Oh ja, dat is waar ook. We pinnen 2000 Oekraïense dingesen, hoe heten ze ook alweer? Oh ja, grivna. Dan kunnen we achter de chauffeur aan naar de auto, een ruime Chevrolet. De koffers worden erin gegooid, wij stappen achterin en we kunnen op weg naar de stad.

Dat is namelijk nog een half uur, 3 kwartier rijden. Maar dat gaat prima en we worden in de straat van ons appartement afgezet. De chauffeur weet niet precies waar het is, maar dan komt er uit het niets een man aan die de sleutel van het appartement blijkt te hebben. Beide mannen gaan ons voor. We krijgen de code van de buitendeur uitgelegd en krijgen de sleutel van ons onderkomen voor de komende 2 nachten. Het is een lekker ruim appartement, met een woonkamer, slaapkamer, keuken en badkamer. Helemaal prima, hoewel niet bijster sfeervol. Ach, je kan niet alles hebben.

Er wordt verwacht dat we meteen voor de kamer betalen. Uhm, we hebben niet zoveel cash opgenomen, want ik dacht dat ik met creditcard kon betalen. Dat kan ook. Over een uur, want dan komt ene Dennis met een pin-ding. Of we even willen wachten. Ja hoor, dan rommelen we gewoon een beetje aan. Ondertussen nemen we afscheid van de mannen en ik betaal de chauffeur 400 grivna. Dat is met fooi erbij en omgerekend 14 euro. Koopje.

Pin-jongen Dennis komt inderdaad een uurtje later. Aardige jongen, spreekt erg goed Engels. We regelen de financiële zaken en nemen weer afscheid.

We hebben best een beetje trek. Onderaan de straat is een McDonalds. Handig! Op de terugweg naar ons huisje zien we een klein supermarktje, waar we drinken inslaan. Is dat ook meteen geregeld. Dan nog een beetje verder rommelen en niet te laat naar bed. Morgen moeten we namelijk vroeg op!

---

De wekker gaat al om 7 uur, want we gaan vandaag naar Tsjernobyl! Met een excursie. Die vertrekt hier beneden aan de straat bij Hotel Kozatskiy. Dat is een van de redenen dat ik dit appartement heb geboekt, lekker dichtbij. En beter betaalbaar dan Kozatskiy.

We moeten er om 8 uur verzamelen, zodat we om kwart over 8 weg kunnen. Dus pakken we de paspoorten, rugzakken en flesjes drinken voor onderweg en lopen naar het verzamelpunt. Daar hebben zich al wat mensen verzameld. Dat is immers de bedoeling van een verzamelpunt. We melden ons, laten paspoorten zien en nemen T-shirt + geigenteller in ontvangst. Het T-shirt heeft een opdruk van “Hardrock Café Tsjernobyl”. En nee, dat bestaat niet echt.

Met de geigerteller kunnen we straks zien wanneer we heel hard de andere kant op moeten rennen. Een apparaat dat…. ja, wat telt die eigenlijk? Geigertjes? Bij hoeveel geigers moet je dan wegwezen? Daar komen we vast nog wel achter. Of wacht, dan Google ik het vast even: een geigerteller is een stralingsdetector, waarmee radioactiviteit gemeten kan worden. Het heet geigerteller naar 1 van de 2 uitvinders, Hans Wilhelm Geiger. Je meet dus met het apparaat de aanwezige straling. Ik kan niet goed vinden wanneer je teveel straling krijgt en het gevaarlijk wordt. Laten we het er maar op houden dat de straling gevaarlijk hoog is, als de gids in paniek roept dat je naar de bus moet rennen.

Over bus gesproken: er staan er drie klaar en we krijgen er een toegewezen, waar we samen met nog 11 anderen in plaatsnemen. We gaan op weg, naar een benzinepomp een stukje verderop. Kunnen we plassen, iets te eten of drinken inslaan als we willen, en even wachten op onze gids Timor. Dat is een vrolijke jongeman die het prima doet als gids, zoals zal blijken.

We hebben nog even te rijden naar Tsjernobyl, een uurtje of 2 maar liefst. Tenminste, naar de grens van waar “het” begint: de 30 kilometer contamination zone. Dat is een cirkel van 30 kilometer rondom het rampgebied. Alle mensen die binnen deze cirkel woonden, zijn na de ramp geëvacueerd. En binnen deze cirkel is de grond radioactief besmet.

Nu we het toch over de ramp hebben; wat is er nou precies gebeurd? Op 26 april 1986 werd een test uitgevoerd in kernreactor #4. Dat had eigenlijk de dag ervoor gemoeten, maar was uitgesteld omdat een elektriciteitscentrale was uitgevallen. Daardoor moest een andere ploeg, de avondploeg, zonder voorbereiding de test uitvoeren. Er moest getest worden of de generator nog genoeg vermogen gaf als de reactor uitgeschakeld was. Genoeg om de koelinstallatie te laten werken, tot de noodaggregaten waren opgestart.

Door een verkeerde instelling of door een bedieningsfout, werd de reactor per ongeluk vrijwel volledig stilgelegd. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Het leidde tot een aantal reacties die mij veel te technisch zijn, maar wat uiteindelijk een explosie en brand tot gevolg had. En daardoor ontstond een radioactieve rookwolk. Er kwamen hierbij 31 mensen om.

Nou zou je denken dat iedereen meteen in rep en roer was. Welnee. Men probeerde de ramp in de doofpot te stoppen. Het waren de Zweden die het ongeluk meldden, in plaats van de Sovjet-autoriteiten – Oekraïne maakte toen nog onderdeel uit van de Sovjet Unie, oftewel USSR, die toen nog bestond.

De Zweden hadden namelijk een grote wolk radioactief materiaal opgemerkt. Eerst zijn ze hun eigen kernreactoren nagegaan. Niks aan het handje, alles werkte prima. Dus zijn ze verder gaan speuren en kwamen zo achter de ramp in Tsjernobyl. Tja, en toen moesten de Russische autoriteiten wel toegeven dat er een ramp was gebeurd.

Dat deden ze pas op 29 april, dus 3 dagen later. En dacht u dat meteen iedereen uit het rampgebied was geëvacueerd? Welnee. De dichtstbij zijnde plaats was trouwens niet Tsjernobyl maar Pripjat. De 49.000 inwoners aldaar werden pas 36 uur na de ramp op stel en sprong weggehaald. Maar toen was ook binnen 3 uur iedereen, met af en aan rijdende bussen, vertrokken. Zo ontstond de nu verlaten stad Pripjat. Pas na 10 dagen waren in totaal 135.000 mensen uit de 30-kilometer zone geëvacueerd. Nou, en bij die grens met de 30-km zone staan wij nu!

Hier moeten we de bus uit om onze paspoorten aan een streng kijkende beambte te laten zien. Hij vergelijkt onze documenten met een lijst en dan mogen we weer instappen en verder.

En dan zijn we in het gebied dat 31 jaar geleden besmet is geraakt en dat nu grotendeels verlaten is. Grotendeels, want zoals we zullen leren, woont er nog een handjevol mensen in dit gebied. Dat zijn de eigenwijzen, die het niet zo geloven met die straling.

Of eigenlijk best een goede reden hebben. Toen de hele buurt ontruimd moest worden, kregen de bewoners een appartement toegewezen in Kiev of een andere plaats in de buurt, waar ik de naam van ben vergeten. Tja, als je gewend was in een vrijstaand huis te wonen, met een tuin, beesten en een groentetuin, dan is dat even slikken. En als je dan ook nog het idee hebt dat de schadelijkste straling wel weg zal zijn, kan ik me er iets bij voorstellen.

Naast deze self-settlers zijn er ook werklui. Want er wordt hier nog steeds gewerkt. En – tijdelijk – gewoond door die werklui. Zo is er bijvoorbeeld een hotel met een restaurant in Tsjernobyl. En daar werken mensen. Want anders wordt het niks met dat hotel en restaurant.

Voor ons is dat fijn, want wij stoppen er voor de lunch en om even te plassen. De lunch is prima, hoewel je er van moet houden. Maar dat is met alles. We krijgen soep, brood, salade, een soort karbonaadje en aardappeltjes. En een appel en drinken. Veel te veel dus.

Maar wacht, ik sla een heel stuk over, want daar zijn we natuurlijk pas met de lunch. We hebben op deze tour namelijk allerlei stops.

De eerste is bij het plaatsje Zalissya. Daar wandelen we gezellig rond. We zien er verlaten huizen, een kerk en wat autowrakken. We mogen zelfs bij een aantal gebouwen naar binnen. Uiteraard weet onze gids dat dat veilig is. We kijken in een woonhuis en een soort gemeenschapshuis.

Volgende stop is bij het welkomstbord van Tsjernobyl. En dan naar de stad zelf. Hier krijgen we dus de lunch.

In Tsjernobyl zijn een aantal monumenten. Bijvoorbeeld voor de omgekomen brandweermannen en reddingswerkers, die een veel grotere ramp hebben voorkomen.

In de begraven stad Kopachi bezoeken we het kinderdagverblijf. Dat is het enige dat hier nog overeind staat. Alle andere gebouwen hebben ze na de ramp platgegooid en begraven. Met als gevolg dat de radioactiviteit de grond in ging. Klinkt niet heel slim. Binnen in het kinderdagverblijf zien we de geraamtes van de kinderbedjes, achtergebleven speelgoed en schoenen. Heel bizar.

En dan rijden we de 10-kilometer zone binnen. Timor-de-gids meldt ons aan en we mogen verder. Naar de kernreactoren. Ja, ook nummer 4. Daar is in november 2016 een nieuwe sarcofaag overheen geplaatst. De oude, die snel na de ramp is geplaatst om straling tegen te houden, vertoonde namelijk scheuren.

Wist u trouwens dat deze kerncentrale tot eind 2000 nog gebruikt werd? Ondanks de ramp was er nog steeds grote vraag naar stroom. Nu moet de boel ontmanteld worden en dat duurt jaren – ze zijn er ook al even mee bezig inmiddels. Daardoor wordt hier nog steeds gewerkt, voor de ontmanteling en om de boel te monitoren.

Nu staan we naar de nieuwe te kijken. Eerst van een afstandje, maar even later mogen we vlakbij de reactor even naar buiten. Ook lopen we naar de rivier en over de spoorbrug, om naar de vissen te kijken. Nee, die zien er niet raar uit. Behalve eentje dan…

Gids waarschuwt dat we niets in het water laten vallen, want dat krijg je niet terug. Eén van de toergenoten bukt en plop, zijn zonnebril valt in het water…. Het is dus mogelijk dat je er nu een vis met een zonnebril ziet rondzwemmen.

Volgende bestemming is de plaats Pripjat. Voor we daar komen, stoppen we bij het welkomstbord. Daar loopt een vos rond. Die er best normaal uitziet. Hij is wel opvallend niet-schuw, voor een wilde vos.

Hier in de berm is een hotspot. Dat is een plek waar erg hoge straling is. We mogen even meten: wow, boven de 10 geigertjes! Gauw maar verder dus.

Om in de verlaten stad Pripjat te mogen, moeten we door een slagboom dat wordt bewaakt door een militair. Volgens Timor-de-gids ligt het aan de bui van de militair of we allemaal onze paspoorten moeten laten zien of zo door mogen. We mogen zo door.

De bus wordt geparkeerd en wij gaan een wandeling maken door Pripjat. Ooit bewoont door 49.000 mensen, nu helemaal verlaten. Dit is wel raar, hoor. Het is heerlijk weer, de zon schijnt en het is een graad of 15. De natuur is haar gang gegaan en heeft nieuwe bomen en struiken gemaakt. Oh ja, en er is een vervallen stad. Waar wij doorheen wandelen.

We zien een verlaten supermarkt, half ingestort schoolgebouw en lege flats. We mogen stiekem naar binnen in de muziekschool. Daar zie je een tribune met vervallen houten treden en… een piano. We gaan ook stiekem het zwembad binnen en kijken naar het lege bassin met de springplank en startblokken.

En dan komen we bij het “hoogtepunt”: het pretpark. Daar is een botsautobaan en een reuzenrad. Alsof ze gisteren nog zijn gebruikt, de tijd is stilgezet en we nu jaren verder zijn. How bizar, how bizar.

Dat kan trouwens helemaal niet, dat het gisteren nog gebruikt is. Het was namelijk een splinternieuw pretpark, dat op 1 mei 1986 officieel geopend zou worden. Inderdaad, 5 dagen na de ramp.

We wandelen langs het voetbalstadion en over het voetbalveld, dat nu een struikenveld is. Maar goed dat Timor zei dat het het voetbalveld was.

We stappen weer in de bus en verlaten Pripjat. We zwaaien naar de militair bij de slagboom en gaan naar de Russian Woodpecker. Dat is een gigantisch bouwsel en heet officieel Doega-3. Het is een radarsysteem en bedoelt om de lancering van raketten met een atoomlading te traceren. Door het vermogen en het gebruik van korte golf radiofrequenties, werden wereldwijd op die frequenties radiosignalen verstoord. Je hoorde een scherp, kloppend geluid. Daardoor kreeg het de bijnaam “Russian Woodpecker”. Het is maar een vreemd bouwsel.

Zo, dit was de laatste stop en na dit rare stopje gaan we weer terug richting Kiev. Eerst komen we bij de 10 kilometer zone. Daar moeten we allemaal door een scan, die controleert of we radioactief zijn. Het scanapparaat ziet eruit of het rechtstreeks uit WWII komt. We moeten erin gaan staan en onze handen tegen de zijkanten leggen. Als het goed is, krijg je groen licht. Als het niet goed is, geef je groen licht…

Ondertussen scant een militair de bus. We mogen door. Volgende stop is het hotel/restaurant waar we eerder lunch hadden. Hier kunnen we even plassen. Dat is mooi, want dat kon met de lunch voor het laatst. Ik moet dus best wel! Dan door naar de 30-kilometer grens. Ook hier worden wij en de bus weer op radioactiviteit gescand. En wederom mogen we door.

Het is nu 6 uur en het is nog 2 uur terug naar Kiev. De meesten proberen een tukje te doen, waaronder wijzelf. Dat valt echter niet mee, want de bus stuitert nogal over de hobbelige weg.

Bij dezelfde benzinepomp als vanochtend gooien we gids Timor eruit. Die heeft daar namelijk zijn auto staan. Omdat er vanochtend iemand zo stom was haar paspoort te vergeten en hij met diegene heen en weer is gesjeesd om die op te halen. Of zoiets. Anyhow, Timor eruit, wij het laatste stukje door naar Kiev.

We worden er aan de andere kant van Independence Square uit gegooid, dus aan de andere kant van het plein van ons appartement. Net als de bus wegrijdt, vindt Andy de geigerteller in zijn zak. Shit, die hadden we gehuurd en dus terug moeten geven…. ’s Avonds vinden we een mailtje met het verzoek hem terug te brengen. Morgenvroeg rond 8 uur bij de volgende excursie, of op het kantoor, dat vlakbij onze straat blijkt te zijn. Het laatste zal het worden.

Wij gaan onze spullen afgooien in het appartement. En dan op zoek naar een snelle hap, het is inmiddels half 9. We kijken even bij het kebabtentje. Mwa. Op het plein denken we restaurant A binnen te stappen. Het blijkt B te zijn en dat is een sushi-tent. Wij houden niet van sushi. We gaan er snel weer vandoor.

Ernaast zit een Turks restaurant of zoiets. Volgens de aardige serveerster moeten we “pot” nemen, met aardappels, champignons en vlees. Oh, okay. Best lekker. Wel een beetje weinig. We rekenen af (250 grivna voor eten en drinken, 300 incl fooi) (dat is een tientje) en gaan naar het andere kebabtentje even verderop. Daar nemen we als toetje wat degene voor ons ook heeft, want dat ziet er wel lekker uit. Het is een kebabwrap en is inderdaad lekker. Voor slechts 100 grivna, €3,50, dus dat is geen geld.

Zo, nu zijn we wel volgevreten. We wandelen terug naar ons huisje. Daar douchen we het laatste restje radioactiviteit van ons af, rommelen nog wat aan en gaan dan lekker slapen.

---

We hebben vandaag de hele dag de tijd. Soort van. Dus dat is lekker. We staan daarom op als we opstaan. Voor mij is dat om 8 uur, voor Andy 3 kwartier later. Eerst even koffie maken. Dan rustig aankleden.

Omdat we gisteren waren vergeten de geigerteller in te leveren, gaan we dat vanochtend maar even doen. Nemen we op de terugweg broodjes mee, zodat we meteen ontbijt hebben. Easy peacy. Het kantoor van Solo East is vlakbij, 5 minuutjes lopen. We geven het apparaatje af en wandelen weer terug naar Independence Square.

Daar zit een sandwich bar, dat eigenlijk een variant is op het overbekende Subways. Er zijn alleen geen voorbeeldbroodjes. Dus vragen we de Engels sprekende jongeman iets voor ons in elkaar te flansen, met kaas en vlees. En dat doettie. En dat smaakt prima, zoals we even later terug op de kamer ontdekken.

Als we klaar zijn met ontbijten, gaan we maar eens inpakken. Want we hebben natuurlijk wel een Plan. Vanavond slapen we bij het vliegveld, omdat we morgenvroeg doorvliegen naar Dubai. Dus moeten we uit dit appartement vertrekken. En hebben we de hele dag om Kiev te verkennen. Maar dan zitten we met de bagage. Of niet? Nee hoor! Om 12 uur komt de schoonmaakster. Die gaat ons vertellen waar we onze koffers zolang kunnen laten. En dan kunnen we meteen de sleutel afgeven.

En zo geschiedt het. De schoonmaakster is een aardige jonge meid, die ons naar de straat parallel aan die van ons brengt. Daar zit de conciërge, genaamd Nina. Die heeft een opberghok en voor 50 grivna mogen onze 2 koffers daar de rest van de dag staan. Ik had eerst 500 verstaan en vond dat eigenlijk een belachelijke prijs, €17,50. Maar als ik 500 grivna geef, wordt ik heel verbaasd aangekeken. Nee, nee, nee, 50 grivna! Oh, dat is €1,75 en dat is een prikkie.

Als dat geregeld is, gaan we op zoek naar de bushalte van de Hop On/Off. De activiteit gisteren heeft Andy namelijk behoorlijk veel energie gekost, waardoor nog een dag wandelen er even niet in zit. En hij heeft een ontstoken teen. Ook niet handig. Dus hoewel we het telkens weer afzweren, doen we toch maar weer een Hoppie-Hoppie. Die kost hier geen knoop, 250 grivna per persoon, dus nog geen 20 piek samen.

De bus stopt aan de andere kant van Independence Square, van ons af gezien. En komt er net aanrijden, dus dat is fijn. We nemen achterin plaats en vragen aan de chauffeur of hij het dak open wil gooien. Dat wil hij. Net als we bedenken of we de beste plekken hebben, stroomt de bus vol en zijn alle plaatsen op het open bovendek opeens bezet. Andy en ik zitten midden tussen de Russen. Of Oekraïners, die klinken hetzelfde. Andy zit aan de linker buitenkant, ik rechts. Dus zitten ze tussen ons in. Die van mij heeft veel te veel parfum op, jakkiebah. En ze zijn nogal luid. Tja, we moeten het ermee doen, ben ik bang. Een heel rondje lang. En dat duurt 1,5 uur. Dus negeren we zoveel mogelijk deze mensen en richten ons op Kiev.

Want dat is een erg mooie stad, met prachtige kathedralen. Onder andere. We komen eerst langs een punt met geweldig uitzicht over de stad. De nieuwe stad, dat wel, aan de overkant van de Dnjepr. Dat is een rivier. Daar rijden we even later overheen, om meteen weer terug te rijden. Want zo hebben we fantastisch zicht op het prachtige Holenklooster en het immense beeld Moeder Moederland. Mooi hoor.

We rijden pal langs dat Holenklooster en dan weer terug naar de oude stad. Als het rondje rond is, besluiten we nog een rondje mee te doen. Er is namelijk plek vooraan en dat is de beste plek. En inderdaad, nu hebben we nog beter zicht op de bezienswaardigheden.

Deze keer stappen we iets eerder dan het eindpunt uit, bij de Sint-Sofiakathedraal. Daar is een paasmarkt aan de gang. Met heel veel grote paaseieren, die allemaal beschilderd zijn. Erg leuk. We lopen van deze kathedraal naar het Sint-Michielsklooster. Daar staan nog meer eieren. En tussen de beide kathedralen in is dus de paasmarkt. Met voornamelijk vreetstalletjes. Waar het erg lekker ruikt….

Eerst sightseeing. We bewonderen de schitterende kloosterkerk, luisteren even naar de meneer die om de hoek piano speelt en proberen een glimp van de overkant van Kiev te zien. We staan namelijk hoog boven de stad, met voor ons de Dnjepr en daarachter nog meer stad. En allemaal bomen, mopperdemopper, waardoor je niks kan zien.

Tja, dan lopen we maar terug naar de paasmarkt. Gaan we lekker iets eten! We bestellen worstachtige dingen, champignons en een spies met aardappel en ui. Lekker hoor, en voor slechts 270 grivna, oftewel nog geen tientje. Naast ons is een koffietentje met heerlijke koffie. Dus dat wordt het toetje.

En dan vinden we het wel welletjes. Het is inmiddels half 6. We wandelen terug naar de conciërge die op onze koffers past en halen de 2 grote lummels weer op. Ik moet ongelofelijk nodig plassen en dat kan gelukkig in het washok. Ondertussen vraagt Andy om een taxi naar het vliegveld. Yuri wordt gebeld en ik krijg de telefoon in mijn handen gedrukt. Yuri vraagt hoeveel ik hem wil betalen. Uhm, 400? Blijkbaar is dat goed, want hij is er met een kwartiertje.

We wachten buiten. Opeens horen we een stem met zwaar Russisch accent zeggen “Okay, let’s go!”. Er staat een grote Nissan Pathfinder aan de overkant en Yuri komt op ons af. Hij zal ons naar ons hotel brengen. Oh, okay. De koffers gaan achterin, wij stappen ook in en we gaan op pad. Yuri blijkt zelf ook een appartement te verhuren en geeft ons zijn kaartje. Volgende keer dat we in Kiev zijn, moeten we hem bellen. Hij haalt ons dan op van het vliegveld en we kunnen zijn appartement huren. Van hem en zijn vrouw Anna. Of we het vooral voort willen zeggen, want ze kunnen de klandizie gebruiken. Dus bij deze: als u ooit naar Kiev gaat, huur dan het appartement van Yuri & Anna. Dat ligt ook tegen het centrum aan en is volgens Yuri van alle gemakken voorzien. Dus.

Yuri vindt dit ritje een mooie gelegenheid om zijn  Engels te oefenen. Hij praat dan ook voluit. Trots vertelt hij dat hij vrachtwagenchauffeur is. Internationaal, dus hij komt nog es ergens. En hij vertelt hoe duur het leven in de Oekraïne is. En dat Poetin een boef is. En dat hij alleen witte wodka drinkt. Nou, en zo kletst hij maar door. We verdenken hem ervan recentelijk nog aan die wodka te hebben gezeten…

We komen veilig aan in Boryspol, waar het vliegveld is. En hopelijk ons hotel. Yuri heeft geen idee waar het is en gaat 2 keer vragen. Als hij de 3^e keer weer wil vragen, wijzen wij hem de weg, want wij hebben het inmiddels op onze tablet gevonden…. Bij de straat waar we er volgens ons af moeten, vraagt hij toch nog eens aan een dame. Die moet ook die kant op, dus springt ze in de auto en rijdt mee. Net zo makkelijk.

We vinden inderdaad ons hotel, Ligena genaamd. Yuri merkt op dat het ritje toch wel iets meer moet opleveren dan de afgesproken 400. Dat snappen we, het was verder dan het vliegveld en verder dan hij dacht. Hoeveel dan? 500, 550…. We geven hem 700 (25 piek) en nemen afscheid. Mooi mens, die Yuri.

We checken in, spreken af voor de shuttlebus voor morgen en gaan naar onze kamer. Die is helemaal prima, zeker voor wat we ervoor betalen. We gaan niet te laat slapen, want we moeten morgen vroeg op!

---

Getverdemme, al om 6.45 gaat de wekker…. We moeten over een uur met de shuttlebus mee, dus ja, dan is het vroeg plassen! Nog half slapend zetten we ons aan het wassen, aankleden en inpakken. Ontbijt hadden we niet besteld. Ik moet er niet aan denken, zo vroeg. We zijn op tijd beneden bij de bus, die al behoorlijk vol zit. Onze 2 grote koffers kunnen er nog net bij. Als we compleet zijn, is het file rijden naar het vliegveld. Je zal dit maar elke ochtend moeten doen.

Na ongeveer 20  minuten zijn we op het vliegveld. Daar zoeken we de rij op voor Ukrainian Airlines, om in te checken en om onze koffers te dumpen. Dan door de beveiliging, wat een stuk vlotter gaat dan laatst in Düsseldorf. Bij de gate moeten we nog even wachten. Dus ga ik maar even een broodje en wat drinken kopen. En dat is maar goed ook, want het blijkt dat we ook op deze vlucht helemaal niks aan service krijgen aan boord. Alles tegen betaling. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht, op een vlucht van ruim 5 uur. Dat doen we bij voorkeur ook niet meer. Het vliegtuig is ook nog eens vol, met aardig krappe zitplaatsen, geen entertainment maar wel een hoop jengelend grut. Niet onze droomvlucht dus.

Oh, we zijn met bussen naar het toestel gebracht en toen dus aan boord geklauterd. Het zag er even veelbelovend uit, tot de laatste bus aankwam en nog een lading passagiers dumpte. Naast mij bij het raam zit een chagrijnig skinny thingy, dat zichzelf blijkbaar geweldig vindt. Ze is tenminste druk aan het vijlen, poetsen en bewonderen. Nou ja, fijn dat iemand haar mooi vindt….

Goed, ik doe maar snel mijn koptelefoon op, boekje aan op de tablet en probeer me af te zonderen van de buitenwereld. Dat lukt redelijk. Gelukkig gaat de vlucht vlot en landen we 5 uur later in Dubai. Nog even taxiën en dan zijn we er!

Tenminste, moeten we eerst nog een enorme hindernis nemen, namelijk door de Immigration zien te komen. Daar staat een rij van hier tot… Dubai en het schiet voor geen meter op. We zijn ruim een uur aan het schuifelen voordat wij onze paspoorten mogen laten zien en een visum stempel krijgen. Omdat we Nederlanders zijn, hebben we niet van tevoren een visum aan hoeven vragen of zo. Nee, die krijgen we gratis en voor niks bij aankomst. In tegenstelling tot de meeste van onze Oekraïense medepassagiers, die blijkbaar wel tevoren een visum hebben moeten aanvragen.

Wij mogen in elk geval zo doorlopen. Naar de bagageband. Voordeel van dat lange wachten bij immigrations, is dat de bagage er al is en we meteen onze koffers van de band kunnen plukken.

Goed, richting uitgang en richting taxi’s. We roepen een paar keer dat we met credit card willen betalen. Nee, kan alleen cash. Maar vreest niet, de chauffeur stop even bij de eerste de beste pomp met een ATM. Haal ik snel geld uit de muur. De taxi rijdt ons naar ons hotel, dat nog zeker een half uurtje rijden is van het vliegveld. Het ritje kost 118,50 dirham, oftewel 30 piek.

We knipperen een keer met onze ogen en onze bagage staat binnen. Kunnen wij inchecken in ons sjieke hotel. We betalen voor de komende 3 nachten 300 euro. Dat is inclusief alle toeters en  bellen aan belastingen en servicekosten.

Als we klaar zijn met het papierwerk, zoeken we onze kamer op de 19^e verdieping (van 21). Even later wordt ook onze bagage daar gebracht. Dat is weer eens wat anders dan hotels of B&B’s waar we zelf onze koffers 3 trappen omhoog zeulen!

We zijn gaar van de reis en hebben geen zin er nog  op uit te gaan. Dus bestellen we roomservice: pizza! Dat wordt een half uurtje later gebracht. Met drinken en fooi erbij zijn we 50 piek kwijt. Toe maar dan.

Na het eten maken we een klein ommetje buiten. Zo is de temperatuur best lekker; het is nog maar 34 graden maar voelt niet benauwd. Deze droge hitte is voor ons beter uit te houden dan de vochtige hitte in bijvoorbeeld Indonesië. Maar we blijven toch maar niet te lang buiten.

Weer binnen zien we een koffie-met-gebak bar. De gebakjes zien er erg lekker uit, dus nemen we wat. De koffie zelf (cappuccino, om precies te zijn) is eigenlijk niet zo lekker. Nou ja, dat heb je wel eens. Maar we moesten het maar niet nog een keer doen, want het was absoluut geen 100 dirham waard…. Dat is 27 piek! Schoften. We gaan maar gauw terug naar onze kamer. Nog een beetje bijkomen van de reisdag en dan lekker slapen.

---

Ziezo, vandaag gaan we Dubai verder verkennen. Dat wat we in 2015 niet hebben gezien. Maar niet voordat we hebben ontbeten. Ontbijt is inclusief en in buffet-vorm. Het is net een cruiseschip hier, met al die mensen die langs het eten schuifelen. Er is van alles wat, dus we hoeven niets te kort te komen.

Na het eten wandelen we naar de metro. Die is een kleine 10 minuutjes verderop en het is halte 34, Internet City. We hadden van de 2015-vakantie onze zilveren NOL-cards bewaard. Dat is de oplaadbare metrokaart en die blijkt 5 jaar geldig te zijn. Dat is mooi, want zo kunnen we hem nu hergebruiken.

We proberen de kaart op te waarderen bij de kiosk. Die lust alleen cash geld. En niet groter dan 20 dirham. We hebben niet kleiner dan 100, dus moeten we in de rij voor de Info-balie. Daar laten we op elke kaart 20 dirham zetten. Er stond nog iets van 4 dirhammetjes of zo op. Dus hebben we voor €6,- aan reistegoed. Daar komen wij de dag wel mee door.

Om de perrons op te mogen, checken we in met de NOL-card. Later als we weer naar buiten gaan, zullen we moeten uitchecken en zo betalen we meteen voor de rit. Het systeem is heel simpel. Blijf je binnen je zone, betaal je 3 dirham per rit. Naar de volgende zone is 5,-. En meerdere zones 7,50. Overzichtelijk, toch?

Goed. We gaan eerst naar de bestemming die het verst weg is. Dat is in de wijk Deira. Dat is de oude Arabische wijk, waar de soukhs zitten. En waar we in 2015 sliepen. We stappen dan ook bij ons oude metrostationnetje uit.

We wandelen op ons gemak door de soukhs. Met goud, zilver, kruiden, pashmina’s en allerlei andere koopwaar. We weten alle verkopers die ons naar binnen willen lokken, te weerstaan. Vooruit, alleen een koud blikje drinken dan.

Deira ligt aan de Dubai Creek. Die kun je oversteken met een abra, een watertaxi. Kost slechts 1 dirham per persoon, oftewel een kwartje. We moeten heel even wachten en kunnen dan aan boord van een bootje. Die sjeest ons naar de overkant. Mooi tochtje!

Aan de overkant is een terras. Daar kunnen we mooi even plassen en nog wat drinken. Het vochtgehalte moet bij deze temperaturen natuurlijk wel op peil blijven.

We wandelen verder door de oude wijk. Dan zoeken we de metro weer op. Dat is nog even een wandeling. Bij 40 graden. Nou ja, gelukkig is het in de metro lekker koel.

Ons volgende doel is de Dubai Mall. Ook hier moeten we een heel stuk lopen, van de metro naar de mall zelf. Maar deze keer overdekt en met airco, dus dat is goed te doen. We beginnen met een ijsje. Daar genieten we extra van, aangezien we er 76 dirham voor moeten betalen. Dat is bijna 20 piek…

We struinen wat door de mall, tot we bij de food court terecht komen. We hebben sinds het ontbijt niets meer gegeten, dus een broodje van Subways gaat er wel in.

We gaan eens kijken of er nog leuke auto’s voor de deur staan. Dus op zoek naar de uitgang. Er staan 3 Ferrari’s en een Bentley buiten. Schrale oogst, vergeleken met vorige keer. Dan maar naar de andere kant van de mall, naar de voet van de Burj Khalifa. Daar is het altijd een gezellige drukte.

Terwijl Andy dat eens vanaf een bankje bekijkt, huppel ik heen en weer om foto’s te maken. Oh, de watershow begint! Ik ga gauw kijken, Andy gelooft het wel met die mensenmassa. Ik vind toch een betrekkelijk rustig plekje en kan zo mooi de show bekijken. Leuk hoor.

Als we klaar zijn met mensen kijken en als de zon begint onder te gaan, lopen we weer de mall in. Tijd voor avondeten! We zagen eerder een vreetschuur met Philly Steaks. Daar hebben we wel zin in! Hoewel het broodje bij Subways vanmiddag minstens zo lekker was… Nou ja, we zitten vol. En we zijn moe, dus tijd om naar ons tijdelijke huis te gaan.

We wandelen weer het tyfus-end naar de metro terug en rijden mee tot Internet City. Dan nog een kort wandelingetje naar ons hotel. Daar gaan we maar eens lekker douchen en nagenieten van de dag!

---

Net als vorig jaar waren we van plan naar Ferrari World te gaan. Dat is het pretpark in Abu Dhabi, dat geheel in het teken staat van het Italiaanse automerk. Met oa de snelste achtbaan ter wereld. Zeggen ze. Vorig jaar zouden we gaan, maar had Andy eigenlijk toch geen zin. Dus zijn we in plaats daarvan lekker Abu Dhabi gaan bekijken. En dat was super! Maar: dit jaar gaan we dan toch. Niet. Toch? Nee. Eigenlijk houden we helemaal niet van pretparken. En ik ben misschien niet de leukste persoon voor Andy om ermee naartoe te gaan; tegenwoordig ben ik een schijtert die niet veel durft. En we vinden €70,- entree per persoon best veel geld. Dat is dan voor de goedkoopste kaartjes. Dan ben je er nog niet, want je wilt ook wel eens iets eten en drinken. Ben je voor zo’n dagje pretpark zo weer 250 piek of zo kwijt. En we houden helemaal niet van pretparken. Sterker nog: we hebben er 1 in ons dorp – de Efteling – en daar komen we zelden tot nooit.

Nou hebben we wel een auto gehuurd vanaf vandaag, want het was net zo makkelijk om zelf te rijden naar Ferrari World. Waar we nu niet naartoe gaan. Dus gaan we lekker een roadtrip maken! Whoohoo! Daar houden we namelijk wel van. Moeten we eerst de auto ophalen. Oh, moeten we eerst ontbijten. Dat lukt wel hoor, met dat ontbijtbuffet. Dan kunnen we dus de auto gaan halen.

Op naar het vliegveld. Dat is nog 3 kwartier met de metro. Dus wandelen we naar ons station en kunnen helemaal tot aan Terminal 3 blijven zitten. We kunnen de auto ophalen bij National. Die zit aan de overkant van de aankomst terminal. Ik geef mijn boeking af en krijg te horen dat die is gecancelled. Huh? Hoezo? Nee, ik had een andere auto gecancelled, maar een nieuwe geboekt. Helaas, volgens de computer van de jongeman is onze boeking gecancelled. Lekker dan.

Uiteraard hebben we hier geen wifi, dus ik kan niks opzoeken. Dus lopen we terug naar de terminal, waar we wel wifi hebben. Volgens de site van Billiger-mietwagen.de, waar ik heb geboekt, heb ik toch echt een auto vanaf vandaag tot volgende dinsdag. Dan maar eens bellen met Billiger. Gelukkig heeft Andy Bria op zijn telefoon. Dat is een programmaatje waarmee we gratis via internet kunnen bellen. Want anders kost ons dat natuurlijk een godsvermogen.

Na 10 minuten wachten (zucht) krijg ik een jongeman aan de lijn. Die ziet nu ook dat de boeking is gecancelled, maar ze hebben daar geen e-mail over ontvangen. Nee precies. En nu? Hij moet het even uitzoeken en belt zo terug. Okay, maar dan wel graag naar het kantoor van National, want anders kost het ons alsnog een vermogen aan belkosten. Wandelen wij daar ondertussen weer naartoe. En inderdaad, hij belt terug op onze eigen telefoon….

Hij zegt dat ik op 28 maart een e-mail heb ontvangen dat de boeking is gecancelled, omdat we er niet mee naar Oman mogen. En dat willen we wel. Die email heb ik niet ontvangen. Sterker nog: afgelopen zondag, 9 april, ontving ik van Billiger nog een e-mail ter voorbereiding op deze autohuur. Tja, het is niet anders. Ondertussen had ik trouwens geprobeerd online opnieuw een auto te boeken. Maar dat gaat natuurlijk niet voor de dag zelf. Ik vraag de jongen wat te doen. Hij zegt dat we maar ergens anders moeten gaan huren. Hij is allesbehalve behulpzaam, dus er zal niets anders op zitten. National heeft niets beschikbaar. Oh, alleen een hele grote Lincoln, voor 600 dirham per dag. Mwa, dat is 150 piek, dus laat maar. We lopen naar de volgende verhuurder, Thrifty. Die wil ook niet dat we naar Oman gaan. Dan niet. Dollar dan? Die vindt het geen probleem en heeft ook nog eens een fatsoenlijke auto voor ons: een Toyota Camry. Met alles erbij, inclusief papieren voor Oman, betalen we voor 5 dagen 2150 dirham. Dat is €545,-. Een stuk meer dan de €129,27 waarvoor ik eigenlijk heb geboekt. Maar vooruit. We hebben een auto nodig. Ik kan nu niet meer alle hotels annuleren en bovendien willen we niet een hele week in Dubai zitten. Dat is teveel van het goede. Kijken we thuis wel wat we hiermee aankunnen.

Wij willen nu wel eens verder van onze vakantie gaan genieten, want dit grapje heeft al 1,5 uur van onze tijd gekost. De Dollar-jongen is erg aardig. Hij maakt alles in orde voor ons, loopt mee naar de auto die inmiddels klaarstaat en wenst ons een fijne reis.

Goed, we gaan op pad. Eindelijk. Naar Al Ain. Dat ligt in het emiraat Abu Dhabi, 178 kilometer rijden vanaf Dubai. Het is geen hele spannende rit. Veel asfalt en veel zand. Al Ain is wel aardig. Maar dan komen we bij Jebel Hafeet…. Spectaculair! We rijden een prachtige route de bergen in. Of op, eigenlijk, want het is een one-way. Bovenaan de berg is een grote parkeerplaats en een… tja, wat is het? Plaats waar je drinken, ijsjes, eten kunt kopen. En kunt plassen – zonder wc-papier, dus neemt u zelf even een stukje mee?

We nemen een ijsje en terwijl Andy die van hem rustig opeet, huppel ik de parkeerplaats rond. Jaja, ik huppel wat af.

As we zijn uitgekeken, draaien we weer om en rijden terug naar Al Ain. Van Al Ain gaan we naar Abu Dhabi. Ik wil graag de moskee nog een keer zien. En nu van dichterbij; vorige keer waren we hier met een hop-on bus. Inderdaad, waarvan we telkens weer zeggen dat we dat niet meer doen. En dus afgelopen weekend nog in Kiev deden…. Anyhow.

De moskee. De grootste in de UAE en de zevende grootste ter wereld. De Sheik Zayed Moskee. Die. We komen er rond 6 uur aan. Je mag als niet-moslim het terrein op. Moet je wel bedekkende kleding aan hebben. Voor vrouwen ook hoofd-bedekkend. Heb ik niet. Geen nood, er hangen smurfenjurken te leen voor de toeristen. Andy heeft een lange broek aan en een blouse met mouwen, dus die zit goed. Anders had hij ook een gewaad aan gemoeten, maar dan een witte. Ik trek een blauwe jurk aan en doe de capuchon over mijn haren. Zo, nu mogen we naar binnen.

Het begint al donker te worden, wat vaak zo is natuurlijk na 6 uur. Maar dat blijkt perfect te zijn, want nu zien we de zon ondergaan en begint het “blauwe uurtje”. Dat is het uurtje nadat de zon is ondergegaan en op veel plekken in de wereld de lucht prachtig blauw kleurt. Dat is dan weer vooral goed te zien op foto’s. Onder fotografen is het blauwe uurtje dan ook een bekend begrip.

Ik ben telkens weer erg onder de indruk van de prachtige architectuur van moskeeën. En deze is ook prachtig. Ik raak niet uitgefotografeerd. Totdat Andy zegt dat ik moet kappen. Oh okay. Of nog eentje dan…

Als het echt donker is, zoeken we de auto weer op en gaan op weg naar Dubai. Tijd om terug te gaan. Oh, by the way, mocht u het zich afvragen: parkeren bij en bezoeken van de moskee kost niets. Ook niet het lenen van een smurfenjurk. Die moet je natuurlijk wel weer even inleveren. En geloof me, die wil je ook niet echt mee naar huis nemen.

Had ik al verteld dat Andy een offline navigatieprogrammaatje van de Emiraten en Oman heeft gedownload op zijn telefoon? Reuze handig! We hebben namelijk geen kaart. Nou  ja, had ik wel besteld, maar die was net zo nauwkeurig als wanneer ik het van Google Maps uitprint…. De navigatie is ideaal. En dat zegt wat als ik dat zeg, want ik heb het altijd aan de stok met die wegwijsmiepjes. Deze weet echter goed de weg te vinden en als we een keer niet luisteren, herstelt ze erg snel en komt met een nieuwe route. Zo weten we de weg naar Dubai te vinden.

Okay, eerlijk is eerlijk, dat is ook niet zo heel moeilijk, want de weg wordt hier erg goed aangegeven. We komen langs Ferrari World en langs de Yas Mall. In een mall heb je doorgaans eten…. Het is half 8 en de magen knorren, dus slaan we af. Eerst rijden we per ongelijk een rondje om de Ikea. Dan vinden we de juiste parkeerplaats, naast Ferrari World. We kunnen de achtbanen zien. Kunnen we eindelijk zeggen dat we bij Ferrari World zijn geweest!

We lopen de mall binnen. Die is gigantisch. We hebben nog even te wandelen tot we bij de food court zijn. Daar zien we Donner kebab. Klinkt goed, doe maar! Frietjes erbij en wat drinken en we zitten vol. Andy denkt dat we later vanavond nog honger hebben, dus halen we ook nog elk een broodje bij een broodjeszaak. Subways maar dan anders.

Zo, en nu gaan we echt terug naar Dubai. Daar komen we om half 11 aan. We kunnen in de parkeergarage van ons hotel parkeren. Gratis. Dan naar onze kamer. Snel douchen en bijkomen van deze dag. Die begon behoorlijk trubbelig, maar uiteindelijk was de rit door Jebel Hafeet en het bezoek aan de moskee fantastisch!

Wacht, laten we deze dag afsluiten met een mopje: Did you know that the people in Dubai don’t like The Flintstones, but the people in Abu Dhabi do?

---

Vandaag begint onze minirondreis dan echt. Vandaar die auto. Dus als we volgevreten zijn bij het ontbijtbuffet, pakken we in en laden de auto vol. Gelukkig hadden we vlakbij de lift geparkeerd, dus kunnen we onze zooi er zo ingooien. Dan uitchecken en we kunnen on the road again! Naar de overkant, de Golf van Oman.

Eerst rijden we naar Al Dhaid. Want dat is volgens mijn onderzoek een mooi ritje. Eerst rijden we langs zand, zand en nog eens zand. We zien regelmatig kamelen langs de weg lopen. Wel met een hek ertussen hoor, voor het geval er eentje suïcidaal is.

En zo komen we in emiraat #3: Sharjah. De woestijn maakt plaats voor… bergen. Jawel! Me like bergen. Het is inderdaad een mooie rit. Al Dhaid vinden we niet echt heel spannend. Dus gaan we verder, naar Hatta. Daar is een prachtig groen/blauw meer, waarvan het water wordt tegengehouden door een dam. Je kunt bootjes huren om het meer over te varen. Dat hoeft voor ons niet zo. Met 42 graden hebben we niet de behoefte heel erg lang buiten te verblijven. Ik loop wel even over de dam naar de andere kant. Ik ben nou eenmaal nieuwsgierig.

Terug in de auto zoeken we een rustig plekje om de broodjes van gisteren op te eten. Die kochten we in de mall, omdat we dachten later nog honger te hebben. Dat was niet zo. Dus is het nu onze lunch. Net zo makkelijk! En smakelijk.

We rijden door Hatta en gaan dan op weg naar onze eindbestemming voor vandaag: Fujairah. Dat is zowel een stad als een emiraat. Emiraat #4 dus. Het ligt aan de kust van de Golf van Oman. Zo ongeveer tegenover Dubai, maar dan aan de andere kant van de punt van de Emiraten.

We rijden weer verder door de bergen. Om half 4 komen we aan bij ons hotel, het Nour Arjaan by Rotana. Onze auto wordt voor ons geparkeerd, onze spullen voor ons uitgeladen. We moeten wel zelf even naar de incheckbalie lopen.

Daar krijgen we een sorry, sorry, sorry. Het hotel is volgeboekt, een paar gasten hebben te laat uitgecheckt en daardoor zijn nog niet alle kamers klaar. Of we een uurtje willen wachten? Ja hoor. Geef ons de code van de wifi, dan wachten we wel even. We krijgen er een glaasje sjuderans bij, bij dat wachten. Nou, dank u wel hoor. En korting voor als we in het hotel willen eten. In plaats van 100 dirham pp (of was het 150?) kunnen we voor 75 dirham pp gebruik maken van het buffet. Ach, we moeten toch eten, we hebben niet veel zin er nog op uit te gaan en ik ben dol op buffetten… Doe maar!

Om half 5 is onze kamer klaar. Het is op de 6^e verdieping, van maar liefst 28! En het is een prachtige kamer. Gigantisch groot, mooie badkamer, prima bedden en zelfs een keukentje. Je kan er zo wonen. We nemen een kijkje bij het zwembad en genieten vooral van het uitzicht. Voor ons ligt een schitterende moskee en om ons heen natuurlijk de stad. Mooi hoor. Dan gaan we eens lekker relaxen, tot het tijd is om te gaan eten. Oh, eerst nog even de zon onder zien gaan en het licht aan in de moskee, weer vanaf de 20e verdieping bij het zwembad.

En dan aanvallen op het buffet. Dat is uitstekend! Er is enorm veel keuze en het smaakt allemaal heerlijk. Er is zelfs een hele toetjes-sectie. Me love toetjes! We eten veel te veel. Maar ja, het is ook erg lekker. Eten we morgen wel wat minder…

---

We beginnen de dag natuurlijk met ontbijt. Dat is weer in buffetvorm en er is volop keuze. Dan inpakken en wegwezen. Wel een beetje jammer dat we moeten uitchecken, want het is een uitstekend hotel. Terwijl wij uitchecken, haalt iemand onze auto en iemand anders gooit de koffers erin. Tja, zo raakt een mens wel verwend hoor.

Dan gaan we op pad. Eerst een stukje terug naar Masafi, waar de Friday Market is. Ja, ik weet dat het zaterdag is. Het heet Friday Market, omdat vroegah iedereen uit de omliggende dorpen hier naartoe kwam om spullen te kopen en te verkopen. En dat deden ze bij voorkeur op vrijdag, want dat is de vrije dag in moslimlanden. Vandaar Friday Market. De stalletjes zijn aan beide kanten van de weg en we lopen er op ons gemakje langs. Nee, we hebben niets nodig. Nee, geen bananen. Nee, ook geen kleed.

Als we zijn uitgekeken, draaien we weer om richting Fujairah. Halverwege in Al Bithnah slaan we weer af, want daar is een fort. Een mooi fort, mag ik wel zeggen. We moeten over een zandpad om er te komen, maar dan heb je ook wat. Of we er in willen, vraagt iemand. Neu, we vermaken ons zo wel. We koekeloeren een beetje om ons heen en gaan dan weer verder.

Oh nee, terug. Naar Fujairah en dan rechtsaf langs de kust omhoog. Van die kust zien we nog niet veel, want er staan hele grote olievaten voor. Daarin bewaren ze geloof ik de olie die vanuit Abu Dhabi komt. Geen idee waarom, maar dat doen ze nou eenmaal. Fujairah heeft zelf geen olie. Het is dan ook het armste emiraatje. Naast inkomsten uit visserij, veeteelt en landbouw krijgt het haar inkomsten van de rijkere emiraten.

In de plaats Khor Fakkan zegt Gertrude (we hebben de navimiep Gertrude genoemd) dat we linksaf moeten. En dan nog een paar zijstraten oor. Daar is dan de oudste moskee van de Emiraten. Nou, nee hoor Gertude. Hier is alleen een woonwijk en een vrij nieuwe moskee, zo te zien. Dus rijden we maar door. En dan rijden we er opeens langs, langs die oudste moskee. We nemen een kijkje van dichtbij. Maar niet te dichtbij, want ik mag er niet in zonder burka. Die heb ik vandaag niet bij me. We kunnen er wel even plassen, dus dat is handig. Nee, niet in de moskee, maar in een toiletgebouwtje ernaast.

Dan verder, naar Dibba. Inmiddels rijden we langs de golf van Oman en zien we diverse beach resorts. Wij zijn echter op weg naar Oman, dus rijden we nog even door. Vanuit Dibba moeten we linksaf, om weer deze punt van land over te steken. We rijden nog even door Rash Al Khaimah en dan langs de andere kust verder omhoog. Ras Al Khaimah is ook een emiraat, dus dat is dan #5 voor ons.

Om een uur of 4 komen we bij de grens naar Oman aan. We moeten parkeren en een kantoor binnen lopen, blijkt. Daar bekijkt een grote Arabische meneer onze paspoorten en zet een stempel, als bewijs dat we de UAE gaan verlaten. Daar moeten we 65 dirham voor betalen. Dat is €16,80 voor ons 2-en. Nu kunnen we met onze auto naar obstakel #2 rijden. Daar geven we ons uitrijkaartje af en we mogen verder. Naar obstakel #3. Dat is de grensovergang naar Oman. De beambte vraagt waar we naartoe willen. Naar Khasab graag. Kan niet, de grens naar Oman is vanaf 2 uur gesloten. Huh? Als hij onze verbaasde gezichten ziet, schiet hij keihard in de lach. Grapje!

We moeten parkeren en weer een kantoor in. Daar mogen we visumformulieren invullen. Onze paspoorten krijgen een prachtige visumstempel en na betaling van 10.000 Omaanse rial mogen we verder. Dat is €12,50 per visum. “Verder” betekent naar obstakel #5 (#4 was dit tweede kantoor). Daar wil iemand in de kofferbak gluren. Dat mag wel hoor. We geven ons inrijkaartje voor Oman af en mogen verder. Oman in. Yeah baby! Zijn we zomaar even naar Oman gereden! Maar daar waren we dus 2 jaar geleden ook al. Alleen in een ander deel.

Nu zijn we in Musandam. En we zijn op weg naar Khasab, de hoofdstad van dit deel. Dat gaat over een schitterende route langs de kust. Mooi hier! En een stuk minder heet, het is nog maar 32 graden. Gelukkig nog steeds een droge warmte en voor ons prima uit te houden.

Na ruim een half uur toeren komen we aan bij ons hotel, dat heel origineel Khasab Hotel heet. We checken in. Dat is ook raar, er komt niemand onze bagage sjouwen of de auto parkeren… En de kamer is ook wat minder nieuw en luxe dan we inmiddels gewend zijn. Verwend zijn, inderdaad.

We worden geholpen door een alleraardigste dame. Daar boeken we ook maar een boottochtje voor morgen. Kost normaal 15.000 rial per persoon, maar wij krijgen een korting: 13.000 per persoon. Dat is €65,- bij elkaar. Niet goedkoop, maar dan heb je hopelijk ook wat!

Eten doen we lekker makkelijk aan de overkant, bij het bijpassende restaurant. We kiezen allebei een biryani, ik met kip en Andy met garnaal. Dat is heerlijk, maar wel een beetje pittig. Nou zijn wij wel wat gewend, maar ook wij vinden het best een beetje heet. Daarom nemen we maar mango-ijs na, dat blust lekker. En dan lekker douchen, relaxen en op tijd naar bed, want morgen moeten we ook op tijd weer op!

---

Waarom we vroeg op moeten? Omdat we een dhow cruise hebben geboekt en die vertrekt vroeg. Een dhow is een bepaald soort boot.

We gaan naar Telegraph Island. Dat is een eilandje voor de kust van Oman. Het heet zo, omdat de Britten daar in 1864 een telegraafpost hadden gebouwd. Die was cruciaal voor communicatie tussen India en Groot Brittanië. India? Ja; dat ligt hier aan de overkant. Je kan het net niet zien. Het telegraafstationnetje moest natuurlijk bemand worden. Dus dan zat daar zo’n mannetje, maandenlang, in de hitte, op een verder verlaten eilandje. Nou, daar werd je gek van!

Gelukkig hoeven wij er geen maanden te blijven. Wij hebben gekozen voor de cruise van een halve dag. Een hele kon ook, maar dat lijkt ons wat veel van het goede. Of hetzelfde. En nemen we de ochtend cruise, dan kunnen we ’s middags doen wat we willen. Daar houden we van, doen wat we willen.

Die ochtendcruise begint om 9 uur en dus moeten we vroeg op. Om 8 uur zitten we aan het ontbijt. Tja, het is geen Atana of Nour Arjaan Hotel. Het vult.

Om 9 uur staat er een busje voor de deur en samen met 6 anderen worden we naar de haven gebracht. Daar stappen we aan boord van onze dhow. We hebben een erg aardige gids bij ons, die ons water, thee/koffie en fruit geeft onderweg. We varen naar de fjorden van Oman. Dit gebied wordt ook wel het Noorwegen van Arabië genoemd. We zijn benieuwd.

Als we aan boord stappen, moeten de schoenen uit, zodat we lekker in de kussens op de vloer kunnen hangen. En dan kunnen we op pad. We kijken onze ogen uit. We zien die fjorden, maar ook gekke vogels op een rots, vissersdorpjes die alleen via water bereikbaar zijn en…. dolfijnen! Wilde dolfijnen, die rond de boot komen spelen. Dat is natuurlijk leuk.

We leggen aan bij Telegraph Island. Hier kunnen we zwemmen en snorkelen. Dus gaan we zwemmen. Zelfs Andy. Die heeft als regel dat hij niet zwemt in helder water, omdat hij niet wil zien wat er onder hem gebeurt. Zojuist zagen we vissen rond de boot zwemmen. Dus ik ben verbaasd als hij zomaar in het water springt. En lekker dat dat is! Live is good.

Na een uurtje klauteren we weer aan boord. Het eten voor de lunch wordt gebracht met een klein bootje. En dat is onze rit terug, want wij doen dus maar een halve dag. Daarom krijgen wij geen lunch. Geeft niets, hebben we ook niet voor betaald. Als de lunch voor de daggasten op de grote dowh is gebracht, stappen wij met z’n 2-en in het veel kleinere bootje. En gaan op weg terug naar de haven van Khasab. Lekker een privé boot! Die heel goed dolfijnen weet aan te trekken, zoals blijkt. We krijgen hele scholen achter ons bootje aan. Dat heb je dus niet met die grote dhow, ha! Supergaaf, om te zien hoe ze met onze boot mee zwemmen.

We varen nog vlak langs een vissersdorpje en stoppen even bij die gekke vogels op een rots. En dan is het zomaar 1 uur en stappen we weer aan land. Meteen komt het busje aangereden, die ons terug naar het hotel brengt. Wat een geweldige ochtend was dit! Of het duur was? De halve dag is 15.000 rial per persoon. We kregen dus een discount en betaalden 26.000 voor 2. Dus dat is €64,- De hele dag is trouwens 20.000 rial, inclusief lunch. Mocht u het overwegen.

Terug op de kamer frissen we ons eerst eens even op. Om vervolgens weer te gaan zwemmen. Nu een klein stukje verderop, bij Bassa Beach. Je kunt hier wel lekker zwemmen, maar niet zo lekker zonnen vanwege het schelpenzand. Maar dat geeft niet, want bij 35 graden hoeven we nu ook weer niet te lang buiten te zijn.

Als we het zat zijn, klimmen we in de auto om een stukje te toeren. We slaan ergens op goed geluk af, om al snel op een opgebroken weg af te rijden. Dus draaien we weer om. Ik zie een bordje naar Dibba en weet dat je daar ook door de bergen kunt komen. Dat moet deels met een 4×4, maar laten we kijken hoe ver we komen. De weg wordt al vrij snel onverhard en stenerig. Daar moesten we dus maar niet te lang op zitten. Kan ook niet, want als we bij een wadi aankomen, staat daar een groot rood bord dat zegt dat we alleen met een 4×4 verder mogen. Oh, en als visa-houders is het hier ook verboden gebied voor ons. Tja, dan zit er niks anders op dan omdraaien. Dus doen we dat.

Het is inmiddels 5 uur, we houden het maar eens voor gezien. We gaan terug naar ons hotel en lekker douchen. En insmeren, want we zijn allebei behoorlijk verkleurd vandaag!

Als we weer toonbaar zijn, gaan we naar het restaurant. Andy wil een hamburger met friet. Ik ga voor de mixed grill met rijst. En humus erbij. Lekker hoor. Als toetjes nemen we weer het mango-ijs, want dat was toch wel erg lekker gisteren. Van zo’n dag op het water zijn we behoorlijk rozig geworden. We doen ons best wakker te blijven tot we vinden dat we naar bed mogen. Daarom gaan we nog maar een blokje om, voor we onder de wol duiken.

---

Vandaag verlaten we Oman alweer. Is dat jammer? Aan de ene kant wel, want het was hier heerlijk. Aan de andere kant is het hier maximaal 2 dagen leuk, denken wij. Want dit mini-stukje Oman heeft eigenlijk 1 weg: naar Khasab. En weer terug. Als je een dag de dowh-cruise doet, misschien nog een bergtocht maakt met een 4×4 (hebben wij niet gedaan) en eventueel een stranddagje, dan heb je alles wel gehad. Voor ons waren deze 2 nachten in elk geval  helemaal prima. We vinden het ook niet erg terug te gaan naar de Emiraten, waar de hotels een stuk beter zijn. Want deze in Khasab was middelmatig, voor bovenmatig veel geld.

We beginnen de dag natuurlijk met ontbijt. En dat is dus middelmatig. Dan verder inpakken, uitchecken en wegwezen. We rijden de schitterende weg terug richting Rash al Khaimah. Wat je ook vindt, het is hier in elk geval prachtig. En wij zien de vergelijking met Noorwegen ook wel. De route om de baai heen lijkt erg op die we in Noorwegen reden. Waar we ook dolfijnen zagen, trouwens. Alleen is het hier een heel stuk warmer en minder groen.

Aan het einde van de route komen we weer bij de grensovergang. Inmiddels weten we hoe het werkt, dus we parkeren de auto en lopen het kantoor van Oman binnen. We krijgen uitreisstempels en we worden uitgenodigd vooral terug te komen naar Oman. Nou, dat is helemaal geen gek idee. Maar dan het andere deel, het deel dat onder de Emiraten ligt. We rijden naar obstakel #2 en geven daar ons uitrijbriefje af. Op naar Obstakel #3: het douanekantoor van de UAE. Hier ook weer stempels en een inrijbriefje. Oh, bij beide kantoren hoeven we deze keer niets te betalen. Dan naar obstakel #4, om het inrijbriefje weer af te geven. We’re back in the UAE!

Voordat we terug naar Dubai rijden, heb ik een ommetje gepland. Naar Jebel Jais of Jais Mountain. Net zoiets als de Jebel Hafeet van een paar dagen geleden, maar dan anders. Ook dit is een berg waar we bij omhoog kunnen rijden. Moeten we er wel eerst komen. Dat is vanaf Ras Al Khaimah een stukje het binnenland in. En dan ligt er zo’n 30 kilometer pretweg voor ons, waarop wij nagenoeg de enige auto zijn. Het is een heerlijke weg de berg op. Mooi hoor. Niet alleen die weg, ook de berg mag er zijn. En hoewel het vandaag erg heiig is, hebben we gelukkig op de berg goed zicht.

Helaas is de laatste 7 kilometer afgesloten. Er staat dat er “blasting danger” is. Wat willen ze opblazen? Geen idee. Nou had ik wel gelezen dat het hier vorige maand erg heeft gestormd. Er is evenveel water gevallen in 2 dagen als normaal in 2 jaar. En die storm heeft behoorlijke schade aan de weg aangebracht, zeggen ze. Het zal wel. De weg is in elk geval afgesloten, dus moeten we weer terug. Weer die prachtige route omlaag.

Terug in Ras Al Khaimah volgen we de E11 langs de kust naar Dubai. En dat is leuk. Niet zo snel als de snelweg, maar wel leuker. Tegen 4 uur komen we weer bij ons hotel aan. Daar gaan we eerst inchecken. We krijgen nu een kamer op de 14^e verdieping. Dan gaan we de auto parkeren. Nee, dat doen we liever zelf, want we moeten er nog zoveel zooi uithalen. Oh okay. Mogen ze dan wel onze koffers naar de kamer brengen? Ja hoor, dat mag.

We parkeren, laden uit en zoeken onze kamer op. Die blijkt zo’n beetje tegenover de liften te zijn. Hmm. En het wc-papier hangt raar. Ja, je hebt wc-pot, bidet en dan pas het wc-papier. Dus als je op de pot zit, moet je behoorlijk rekken wil je erbij kunnen. Als ik dan ook nog het eerste gezin bij de liften hoor, weet ik genoeg. Ik wil een andere kamer! Nou, dat kan, op de 8^e verdieping. Er komt iemand met de nieuwe kamerkaarten en om onze koffers op te halen. Fijn. Kamer 807 is wel okay, hetzelfde als onze vorige kamer een paar dagen geleden. Alleen doet de airco het niet. Get. Dan maar weer bellen met de receptie. Die stuurt een monteur. De monteur doet iets in de badkamer, waar de unit schijnt te zitten en tadaaa, de airco doet het weer! Had vuile filters.

Zo, kunnen we eindelijk gaan genieten van een kopje koffie en een beetje bijkomen van de rit. Die nog niet is afgelopen, want we hebben besloten om vanavond de auto terug te brengen. Dan zijn we daar morgen geen tijd mee kwijt tenminste. En dat blijkt een slimme beslissing. Want we vertrekken om 6 uur bij het hotel en zitten om half 8 in de metro terug. Daar tussenin hebben we gezellig aangesloten in de file, de auto ingeleverd en onze NOL-cards weer met 20 dirham per stuk opgewaardeerd.

We rijden met de metro tot aan de Mall of the Emirates. Want daar zijn we nog nooit geweest. En daar hebben ze een indoor skibaan. Serieus. En heel veel winkels. En een geweldig restaurant: Texas de Brazil. Dat is een soort buffet restaurant. Soep, salade en wat toebehoren haal je zelf bij het buffet. Bij de tafels komen continue mannen langs, met vlees, vis, kip of lam. Oh, en worstjes, wil Andy graag genoteerd hebben. En het is lekker! Veel te lekker, want we eten veel te veel. Als we echt niet meer kunnen, rekenen we 400 dirham af. Dat is inclusief fooi, en is omgerekend €105,-.  Inderdaad, niet goedkoop, maar het geld zeker waard!

Dan wandelen we naar de skibaan. Of eigenlijk winterpret-baan. Want je kunt er nog meer dan skiën. Mensen zijn aan het sleetje rijden, bobsleeën en langlaufen. En skiën en snowboarden. In Dubai. Waar het nu om half 10 ’s avonds nog steeds ergens richting de 30 graden is. Rare jongens, die Arabieren.

Oh, het is al half 10; tijd om naar huis te gaan. We zoeken de metro weer op en rijden de laatste paar haltes naar die van ons. Dan nog een kort wandelingetje en we kunnen douchen en naar bed. Morgen nog 1 dag fun in Dubai!

---

Ha, vandaag nog een hele dag leuke dingen doen in Dubai! Na het ontbijt natuurlijk. Daar wemelt het van de schreeuwende kinderen. Misschien toch eens kijken voor kindvrije hotels of zo… Anyhow, als we hebben ontbeten en verder klaar zijn, gaan we op pad. Naar de Dubai Marina Mall. Met de metro. Dus maken we eerst weer een klein wandelingetje naar het metrostation.

Voor deze mall moeten we 2 haltes met de metro en dan met de tram. Dat kan op dezelfde NOL-kaart, dus dat is makkelijk. We stappen uit bij Jumeirah Towers, waar we na een klein wandelingetje kunnen overstappen op die tram. We dachten eerst nog even op en neer te gaan naar Atlantis op Palm Island. Dus blijven we zitten tot halte 9. Maar dan bedenken we ons dat we dan waarschijnlijk niet op tijd zijn voor ons verzetje om 1 uur…. Dus draaien we weer om richting Dubai Marina Mall. Daar wandelen we doorheen – ook leuk! – en naar buiten, naar de haven.

We moeten nog stevig doorstappen, maar gelukkig wordt er getreuzeld bij de kaartjesverkoop. Van wat, vraagt u zich af? Van de Dubai Ferry naar Al Ghubaiba. Dat is aan de andere kant van de stad en per ferry lijkt ons wel een mooie manier om de stad te bekijken. Het kost 50 dirham per persoon, ongeveer €12,50, en daarvoor mag je mee op een erg mooie, schone boot voor een ritje van 90 minuten. We zijn dus net op tijd en kunnen nog mee met de boot van 1 uur. Dat is fijn, want hij gaat maar 3x per dag: om 11 uur, 1 uur en half 6. Er zijn ook nog andere routes, maar deze gaat one-way langs heel de kust.

Binnen in de boot is het heerlijk koel, buiten niet zo heel veel ruimte. Het zal ook meestal veel te heet zijn om buiten te staan, daarom hebben ze er vast niet meer plek gemaakt. Maar goed, ik weet een plekje te bemachtigen op het dek. En dan kan het genieten beginnen. Met ten eerste een prachtig uitzicht op de skyline van Dubai. En daarna op de Burj Al Arab. U weet wel, dat hotel in de vorm van een zeil. Dat zichzelf tot 7-sterren hotel heeft uitgeroepen. Het enige 7-sterren hotel ter wereld.

Hoewel het vandaag alweer enorm heiig is, varen we zo dicht langs dat we een heel goed zicht hebben op het bijzondere bouwsel. Helaas is dat even later niet het geval, als de andere skyline met de Burj al Khalifa in zicht komt. Dat staat natuurlijk verder van de kust – de Burj al Arab ligt in het water. Jammer hoor, dat het zo heiig is. Het voelt ook wat vochtiger aan dan vorige week. Wat dan weer dat gehei verklaart.

Anyhow. Ik blijf nog even op het buitendekje hangen, om nog wat laatste zon te vangen. En dan is er zomaar 1,5 uur voorbij en komen we aan bij Al Ghubaiba. We stappen aan wal. Verderop is een standje waar ze onder andere koud drinken verkopen. Nou, dat gaat er wel in! Want anders dan verwacht was er aan boord niets aan versnaperingen te krijgen. Ook niet slim. Op bijvoorbeeld de boot naar Texel is het eerste dat mensen doen vreten en drinken kopen…. Leuke bron van inkomsten hoor.

Okay, wat zullen we nu doen? Ach, laten we nog even in de soukhs kijken. Moeten we wel naar de overkant van het water. Met een bootje. Een taxi-bootje. Die abra’s van 1 dirham per persoon, die we laatst ook namen. Het is weer net zo leuk.

We stappen door de kruidensoukh. Nee, we hebben niets nodig. Nee, ook geen pashmina’s, Rolex horloges of Louis Vuitton. Het is wel opdringerig hoor. En warm, dus we houden het al snel weer voor gezien. We gaan lekker naar ons oude metrostationnetje Al Ras. Oude als in: vlakbij waar we vorige keer in 2015 sliepen.

Nieuw plan: we gaan alsnog naar Atlantis op Palm Island. Atlantis is dat belachelijk grote hotel, waarvan het origineel in Nassau op de Bahama’s staat. Been there…. Deze staat op Palm Island, één van de 2 kunstmatig aangelegde woonoorden in zee, in de vorm van een palmboom. Maar daar zie je niets van. Nee, als je dat wilt zien moet je de lucht in. Vliegen, of bijvoorbeeld vanaf de Burj al Khalifa. Maar dan moet het niet zo heiig zijn als vandaag.

Anyhow. We doen weer hetzelfde trucje, dus met de metro naar de Dubai Marina Mall, overstappen op het trammetje en op naar halte 9. Daar moeten we door een parkeergarage wandelen. Ja, dat is blijkbaar logisch. En zo komen we bij de monorail, die naar Atlantis gaat. Een retourtje kost 25 dirham pp en nee, dat kan niet met de NOL-card. Ook niet met credit card, alleen cash, zoals blijkt. Mopperdemopper, we doen juist rustig aan met ons cash geld, want we moeten vanavond nog met de taxi naar het vliegveld. Nou ja, dit moet nog net lukken, dus vooruit maar.

We maken een hobbelig ritje naar het gigantische hotel. En daar is eigenlijk niet zo heel veel te doen. Tenminste, niet als je er geen gast bent of geen dagkaartje hebt voor het zwemparadijs dat hierbij hoort. Er zijn een paar winkeltjes, maar alleen met gruwelijk duur spul. En weinig te eten. We hebben in elk geval weinig zin in een uitgebreide maaltijd. En dat is het enige dat je hier kunt krijgen. Dus gaan we lekker weer met de monorail terug. We weten een plekje achterin te bemachtigen, zodat we Atlantis kunnen zien verdwijnen.

Onderweg overleggen we wat we doen met eten. Het is namelijk 6 uur geweest, dus tijd voor een plan. Ik dacht niet dat er in de Dubai Marina Mall veel simpel eten (lees: fastfood) te krijgen is. Dan zouden we naar de Mall of the Emirates moeten, dat is dan het dichtste bij. Dan oppert Andy om terug te gaan naar het hotel en daar roomservice te bestellen. Ach, waarom ook niet? Dat is de vorige keer, op de dag van aankomst, ook goed bevallen. En ze hebben van alles. We bestellen nasi goreng. Want dat vinden we lekker. Terwijl ik sta te douchen, wordt het eten al gebracht En het smaakt prima. Niet zoals in Indonesië, zoals de kaart wel beweert, maar lekker hoor.

En dan is het opeens 8 uur geweest. We gaan maar eens een beetje rusten, voordat een waarschijnlijk zeer vermoeiende terugreis begint. We vliegen namelijk om 3.20 uur. Vannacht ja. En wat zijn we blij dat we een dag langer deze kamer hebben geboekt! Niet alleen om de bagage te kunnen laten staan, maar het is ook erg fijn om lekker te kunnen douchen na zo’n dag in de stad. En schone kleren aan te kunnen doen. En te kunnen relaxen.

We hebben even overwogen om met de metro naar het vliegveld te gaan. Dat is immers 1 rit tot zo’n beetje in de terminal. Maar de metro rijdt tot middernacht, wat betekent dat de laatste van ons stationnetje om een uur of 11 gaat. Dat vinden we te vroeg, dus wordt het toch een taxi. Zo rond half 12 zijn we wel klaar om te gaan. We checken uit en terwijl we dat doen, wordt er al een taxi geregeld en onze bagage ingeladen. Makkelijk hoor. We stappen in de taxi en zijn tegen half 1 bij terminal 3. We betalen de taxichauffeur 90 dirham. Dat is 73 voor de rit en de rest fooi. Wat is dat toch, dat het van hotel naar vliegveld altijd goedkoper is dan van het vliegveld naar hotel? Raar.

Anyhow, we staan bij Terminal 3. Dat is jammer, want we moeten op Terminal 1 zijn… Oopsie! Deze is alleen voor vluchten met Emirates, de nationale maatschappij van de Emiraten. Gelukkig gaat er een shuttlebus naar de andere terminal, dus die zoeken we op. We worden even later netjes bij de juiste terminal afgeleverd. Die is een stuk minder luxe. Duidelijk bedoeld voor het plebs van andere maatschappijen, zoals wij.

Wij mogen inchecken bij area 1. Daar staat een lange rij. Een hele lange rij. We zijn zeker een uur bezig om ingecheckt te worden, bagage af te geven en boarding passen te krijgen. Dan moeten we door de beveiliging. Die rij valt gelukkig wel mee. Nu door de douane, zodat we een uitreisstempel krijgen. De beambte is erg aardig. Hij vraagt wat we van Dubai vonden en informeert of we ook nog ergens anders zijn geweest. Jazeker, and we loved it! Hij geeft ons nog wat tips voor een volgende keer en we krijgen die stempel waar we voor kwamen. Hij wenst ons nog een fijne dag. Wij hem natuurlijk ook.

Zo, nu naar onze gate. Inmiddels weten we dat we bij Ukrainian Airlines nada te eten of drinken krijgen onderweg. Dus slaan we hier drinken in. En dan proberen we wakker te blijven tot we kunnen boarden. Dat lukt goed, want er zitten minimaal 3 krijsende kinderen op onze vlucht, waarvan er eentje autistisch is en schreeuwaanvallen heeft. Altijd leuk. Als ze maar niet te dicht bij ons in de buurt zitten. En jawel, het krijsjong zit in de rij naast ons, de niet al te smalle moeder in de stoel naast mij. Het autistische kind zit 2 rijen verder en ook in de buurt jankerd #3. Achter ons zit een leuke meid uit Minsk, met een kat. Die mauwt. En stinkt. Want probeer als kat maar eens 5,5 uur lang je behoefte op te houden. Tel daarbij op dat het  3 uur ’s nachts is, de zitplaatsen krap zijn en entertainment ontbreekt, en het feest is compleet. Oh nee, nog niet, want we vertrekken met een half uur vertraging.

Gelukkig blijkt dat geen invloed op de aankomsttijd te hebben. En gelukkig zijn de 3 kinderen wonder boven wonder aardig stil, tijdens de 5 uur en een kwartier naar Kiev. Mag ook wel, het is immers midden in de nacht en die dingen moeten toch ook slapen. Dat doen wij ook; het lukt aardig om door de vlucht te snurken.

Om 8 uur ’s ochtends landen we in Kiev. Daar is het een uur vroeger dan in Dubai, maar een uur later dan in Nederland. Nou hadden we nog geen boarding passen voor onze volgende vlucht naar Düsseldorf. We zullen langs een balie of zo moeten. Net als de rest van de passagiers van onze vlucht en zo te zien ook van nog wat andere vluchten… Mijn god, wat een rij staat er voor de International Transfer Desk! Daar is duidelijk iets niet goed gegaan, want dit is geen “normal day at the office”. We zijn weer ruim een uur bezig om boarding passen te krijgen. Ondertussen wordt er flink gestressed, want sommige vervolgvluchten gaan al bijna en die mensen moeten natuurlijk mee. Nou ja, een voordeel heeft het wel, namelijk dat de rij voor de beveiliging inmiddels bijna weg is. Want daar moeten we natuurlijk ook door.

Crap, nu moeten we het drinken dat we in Dubai hadden gekocht, weggooien. En we hadden natuurlijk veel te veel gekocht. Of teveel geslapen en te weinig gedronken, dat kan natuurlijk ook. Dus als we bij onze gate zijn, kopen we nieuw drinken. En 2 hotdogs. Moeten we wel eerst in een lange rij staan. Story of the day, lijkt het.

Goed, op naar onze laatste vlucht. Een bus brengt ons naar het vliegtuig. Gelukkig hebben we ook nu weer huilende baby’s om ons heen om ons wakker te houden. Dus snel de koptelefoons op en afzonderen van de buitenwereld!

De vlucht naar Düsseldorf duurt nog 3 uur en daar komen we om 1 uur ’s middags Düsseldorf-tijd aan. Daar moeten we ook nog even door de doe-het-zelf-paspoortcontrole. En dan kunnen we de koffers gaan zoeken. We vissen er snel onze jassen uit, want man, wat is het hier koud! We zijn van +40 naar ongeveer 8 graden gegaan…. Brrr.

Als de koffers er zijn, bel ik de parkeerclub dat we graag opgehaald willen worden. We lopen naar de vertrekterminals, naar A-B. Want dat zei die meneer aan de telefoon. Na even wachten komt ons busje eraan. Oh, we moeten toch naar B-C, want hij mag hier niet stoppen. Okay, lopen we wel even. We stappen in de bus en na een minuut of 10 zijn we bij ons rode Suzukietje. Ik ga ons afmelden in het kantoor, betaal de nog verschuldigde 6 piek (gelukkig hadden we op het vliegveld van Düsseldorf nog even gepind) en dan kunnen we richting Holland. Bijslapen, bijkomen en dan lekker nagenieten van deze heerlijke vakantie!

---

Epiloog

Op de vraag “En, waar gaat de reis deze keer naartoe?” was het lastig antwoord geven. Want een combinatie van Oekraïne en de UAE ligt niet direct voor de hand. Ook loopt niet iedereen warm voor een vakantie naar de Oekraïne. Laat staan naar Tsjernobyl. Als u tot die groep behoort, zou ik dat nog eens heroverwegen! Kiev is namelijk een hele leuke stad. Genoeg te zien en te doen, leuke sfeer en lekker betaalbaar! De excursie naar Tsjernobyl was bizar, maar ook fantastisch. We hadden het niet willen missen. Dus als u op zoek bent naar een leuke citytrip voor een lang weekend: doen!

Dubai was, net als de vorige keer, erg leuk. Nog steeds zijn we er niet uitgekeken. Is ook niet gek, want er is telkens weer iets nieuws. Volgens mij raken ze er nooit uitgebouwd. Er valt in elk geval genoeg te zien en te doen.

Als je dan toch bent uitgekeken, dan zijn er nog meer emiraten! Abu Dhabi is erg charmant en heeft wat meer grandeur dan Dubai. Deze keer gingen we ’s avonds naar de Grand Mosque en dat was magnifiek. Ook als je niet islamitisch bent, zul je onder de indruk zijn van dit prachtige gebouw.

Wat voor ons een leuke verrassing was, was Fujairah en de andere kust van de UAE. Heerlijk rustig, prachtige natuur, mooie gebouwen. Maar dan een stuk authentieker dan Dubai. Terwijl je hier wel dezelfde luxe en voorzieningen hebt.

En dan Oman. Dat vonden we al een fijn land, toen we er op onze cruise in 2015 waren. Nu zijn we naar dat puntje land boven de UAE geweest, Musandam. Ideaal voor een weekend get-away vanuit Dubai. En zeker een aanrader. De kustweg naar Khasab is prachtig. Maar wat pas fantastisch is: de wilde dolfijnen! Dat was nog eens gaaf, hoe ze met ons bootje meezwommen.

Verder hebben we 2 mooie bergritten gemaakt. Jawel, in Arabië. Inderdaad, je hebt er dus niet alleen maar woestijn. Voor verkoeling hoef je trouwens niet de bergen in, want ook in de bergen is het warm.

Nee, voor verkoeling ga je naar de Mall. Of met de metro. Met temperaturen die in de winter al boven de 25 liggen, snapt u dat het er in de zomer helemaal niet uit te houden is. Maar laat u daar niet door tegenhouden, want een vakantie naar de UAE en Oman is absoluut leuk!

---

Oh, we zijn natuurlijk weer in een nieuw land geweest: de Oekraïne! De teller staat nu op 41 landen.

Facts & Figures 2017
Continent	Europa
Hoofdstad	Kiev
Regeringsvorm	Republiek
Grootte tov Nederland	14,5 x groter (603.500 km2)
Aantal inwoners	44 miljoen / 73,3 per km2
Beste reistijd	Mei, juni en september
Visum nodig?	Niet voor Nederlanders
Tijdsverschil met Nederland	1 uur vroeger
Munteenheid	Grivna (UAH): 1 grivna = €0,03
Taal	Oekraïens

Facts & Figures 2017
Continent	Azië
Hoofdstad	Abu Dhabi
Regeringsvorm	Emiraat
Grootte tov Nederland	2 x groter (83.666 km2)
Aantal inwoners	11,2 miljoen / 99 per km2
Beste reistijd	November t/m maart
Visum nodig?	Niet voor Nederlanders
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 2 uur later, winter 3 uur
Munteenheid	UAE dirham (AED): 1 dirham = €0,25
Taal	Arabisch & Engels

Facts & Figures 2017
Continent	Azië
Hoofdstad	Muscat (Masqat)
Regeringsvorm	Sultanaat
Grootte tov Nederland	7,45 x groter (309.500 km2)
Aantal inwoners	3.4 miljoen / 10,8 per km2
Beste reistijd	November t/m maart
Visum nodig?	Ja, krijg je bij aankomst
Visum kosten	€12,50 per visum
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 2 uur later, winter 3 uur
Munteenheid	Omaanse rial (OMR): 1 rial = €2,37
Taal	Arabisch & Engels