Oostkust dag tot dag

---

Gisteren heb ik ons online ingecheckt, dus hoeven we geen uren van tevoren op het vliegveld te zijn. Een uur is voldoende, want we moeten minimaal 45 minuten voor de vlucht onze bagage hebben ingecheckt. We hebben geregeld dat we worden weggebracht en om half 9 vertrekken we. Het is zondagochtend, het is lekker rustig op de weg en precies om 10 uur worden we voor de deur van Zaventem afgezet. Eerst gaan we op zoek naar een zelfincheck-apparaat. We moeten namelijk onze boardingpassen hier uitprinten, want om een of andere reden ging dat thuis niet. Dat gaat lekker vlot. Nu de bagage inchecken. Daar is een aparte balie voor. Er zijn maar 2 mensen voor ons, dus ook dat gaat lekker vlot.

We hebben nog 3 kwartier voordat het boarden begint, dus hangen we wat rond voordat we door de beveiligingscontrole gaan. Niks bijzonders te melden. We moeten naar B29 en als we daar aankomen is het boarden net begonnen. We hebben best goeie stoelen, rij 31, 2 stoelen naast elkaar. We hebben onze eigen entertainmentschermpjes en er draaien leuke films. Na een uur krijgen we eten (chicken or pasta) en een uur voor de landing nog een keer (broodje en snacks). We kunnen zelfs allebei slapen tijdens de vlucht. Kortom, een prima vlucht. Om 2 uur plaatselijke tijd landen we in Washington. Dat is 6 uur vroeger dan in Nederland. Hier mogen we door immigrations, want dit is de eerste plaats in Amerika waar we voet aan land zetten. Onze beambte is een vrolijke gozer. Hij vraagt wat ik op mijn rug heb hangen: my tripod, for my camera. Oh, niet voor een schip? Nee, die lieten ze me niet meenemen… Hij schiet in de lach. We maken nog wat grapjes, terwijl we ondertussen onze vingerafdrukken achterlaten en een keer in de camera kijken.

Als we bij de bagageband aankomen, staan onze 2 koffers al te wachten. Dus halen we die op. We geven ons douaneaangifteformulier af bij de volgende beambte en gooien onze koffers op de volgende band, voor de volgende vlucht. Nou, dat ging vlot! We moeten 2 uur zien door te komen, dus hangen we wat rond. We nemen Amerikaanse dollars op bij een ATM-machine en gaan dan naar onze gate. We zijn nu bij gate C en moeten naar A. Om daar te komen nemen we de shuttlebus en even later staan we bij onze gate. Hier is het behoorlijk druk, want vanaf deze gate vertrekken 5 vliegtuigen. Het boarden van onze vlucht naar Newark duurt langer dan gepland. Maar als het eenmaal begint, gaat het ook rap.

We hebben een minivliegtuig waar blijkbaar geen slurf aan kan, want we moeten zelf naar buiten en de vliegtuigtrap oplopen. Omdat het zo’n klein vliegtuig is, kan er nauwelijks handbagage mee. Ons blauwe koffertje moet met de andere koffertjes onderin het ruim. We zitten op rij 3 met 2 stoelen naast elkaar. Aan de andere kant van het gangpad is een rij met 1 stoel. Echt klein dus. Omdat het zo druk is met vluchten, moeten we een kwartier wachten tot we kunnen opstijgen. Maar dan gaat het ook snel: 40 minuten later landen we op Newark Liberty Airport.

We wachten even bij de uitgang van het vliegtuig op ons blauwe koffertje en gaan dan op zoek naar de 2 andere koffers. Als we die hebben, kunnen we op zoek naar de airtrain. Zo komen we bij de autoverhuurders. We moeten bij National zijn. Als we aan de beurt zijn, blijkt dat we een midsize auto hebben gehuurd. We kunnen een PT Cruiser of vergelijkbaar meekrijgen. Mijn man kijkt bedenkelijk. Maar voor slechts $11,- per dag kunnen we een upgrade nemen… Nou, laten we eerst maar eens kijken wat er in deze klasse te beleven valt. We lopen naar buiten en krijgen een Honda Civic toegewezen. Nee dank je, die hebben we thuis ook. De PT Cruiser? Néh. Dan zie ik een Dodge Avenger staan. Ziet eruit als een fijne auto; alle koffers passen erin en we hebben plenty ruimte voorin. Dit model hebben we ook nog niet eerder gereden. Dus doe die maar.

We zoeken de uitgang en de snelweg, de I-95. Dat is een tolweg, dus nemen we een kaartje als we de snelweg op gaan. We zijn op weg naar ons Super 8 Motel in South Hackensack, New Jersey. Bij afslag 18W moeten we eraf naar de 46. Daarvoor betalen we $2,35 aan tol. Al snel hebben we ons hotel gevonden en om 9 uur precies checken we in. We hebben een prima kamer, hoewel die wel eens gerenoveerd mag worden. Maar het is schoon, de bedden zijn prima en de douche voldoet goed. Alles wat we nodig hebben.

Andy heeft nog trek, dus stappen we bij buurvrouw Wendy’s naar binnen voor een hamburger en een sloot drinken. Weer terug op onze kamer rommelen we nog wat met onze spullen. Om half 11 zijn we echt doodop; het is dan half 5 Nederlandse tijd en ik ben vanaf 6 uur NT in touw. Dus zodra het licht uitgaat, zijn we ook vertrokken.

---

Als ik naar de wc ben geweest, trekt die niet goed door. Nog een x proberen. Slecht plan, want nu stroomt de hele boel over. Ik kan nog net op de rand van het bad springen. Als ik weer met mijn voetjes op het droge sta, ga ik meteen naar de receptie. Er komt een meneer gewapend met een ontstopper en handschoenen. Die weet de boel gelukkig weer aan het werken te krijgen.

Rond half 10 zijn we er klaar voor: we gaan naar New York, baby! Zullen we regenjassen meenemen? Néh, teveel gesleep. Aan de overkant van de straat stopt de lijnbus en voor $3,40 pp brengt die ons naar Port Authority Bus Terminal (PABT). Dat is het gigantische busstation (en metrostation) in Manhattan. Daar komen we een half uur later aan. We willen onderaan in Manhattan beginnen, dus nemen we de metro downtown naar het World Trade Center. Precies, waar op 9 september 2001 die vliegtuigen in de Twin Towers vlogen. Om met de metro te kunnen heb je een kaartje nodig. We kopen allebei een dagkaart voor $7,50.

Al snel komt lijn E eraan en een paar haltes verder zijn we bij het WTC. We zien weinig van Ground Zero, want het hele gebied is afgezet met ondoorzichtige schermen. Geen idee hoever ze zijn met de wederopbouw. Het komt in elk geval nog niet boven de hekken uit. Het waait trouwens behoorlijk hard en de lucht ziet er niet veelbelovend uit. Hadden we toch niet regenjassen mee moeten nemen?

We lopen wat rond, langs St. Patrick’s Cathedral en zien dan een restaurantje. We hebben nog niets gegeten en lusten wel wat! We nemen allebei een omelet en dan kunnen we er weer even tegen. We lopen naar Trinity Church en nemen een kijkje binnen. Net als ik mijn statief wil installeren, worden we gevraagd geen foto’s meer te nemen: er begint zo een dienst. Tijd voor ons om op te stappen. Buiten begint het te spetteren. Hmmm.

We stappen ook nog even St. Patrick’s Cathedral binnen en lopen dan richting Battery Park. Ondertussen gaat het harder regenen. Waarom besloten we ook alweer om geen regenjassen mee te nemen? Ik dacht dat je vanuit Battery Park een boottocht om Manhattan heen kunt maken. Dat lijkt met dit weer het slimst, want dan zit je tenminste droog. Maar het blijkt dat je vanuit hier alleen naar het Vrijheidsbeeld en naar Ellis Island kunt. Dat willen we niet.

Voor de boottocht die wij bedoelen moeten we naar Times Square, want daar kun je kaartjes kopen. Dus nemen we de metro naar Times Square. Mijn metrokaartje doet moeilijk. Terwijl Andy al door de poortjes is, sta ik nog te klooien. Uiteindelijk helpt de medewerker van de metro ons naar binnen. We nemen lijn 4 naar Grand Central & 42nd Street. Als we daar aankomen, regent het al stevig door. We lopen naar Times Square en gaan op zoek naar een kaartjesverkoper.

Die heeft ons sneller gevonden dan wij hem. We kunnen achter hem aanlopen, zodat we naar de haven gebracht worden. Hij stiefelt er vandoor en loopt een blok of 3. Wij sjezen achter hem aan. Als we op de plek aankomen waar we de kaartjes kunnen kopen, blijkt dat we niet naar de haven gebracht worden. Of we daar zelf even naartoe willen lopen. Nee, dank je wel, daar hebben we geen zin in. Bovendien is het opgehouden met zachtjes regenen: het plenst nu.

We lopen wel terug en nemen een bustoer. We spreken een verkoper van een andere toerclub aan en vragen om 2x een downtown toer. Dat is dan $44,- per persoon. Ja, no way! Vorige keer betaalden we $49,- per persoon voor 2 dagen toeren. En dat was voor downtown + uptown + de avondtoer. We kregen er ook nog eens kaartjes bij voor de boottocht. We gaan dus nu geen $44,- betalen voor 1 dag de downtown toer. Laat maar.

We gaan eerst eens ergens koffie drinken. Graag daar waar het droog en warm is. Dat is het bij Europa Café, waar ze naast allerlei soorten koffie ook salades voor je maken. En lekkere broodjes verkopen. Wij nemen een cappuccino met wortelnotentaart. Smaakt prima! Als we naar buiten kijken, zien we dat het eindelijk opgehouden is met plenzen. Het hoost nu… Weet je, we gaan lekker terug naar ons hotel!

Dus rennen we door de regen naar PABT, een blok verderop. Net voor 4-en vertrekt de bus naar South Hackensack. We hadden al een retourtje gekocht vanochtend, dus we kunnen zo instappen. Tegen half 5 levert de bus ons bij ons hotel af. Terwijl ik koffie maak, bedenken we wat we gaan doen. Ik check de weerberichten op de laptop. Het ziet er voor morgen ook niet best uit in NYC: 70% kans op regen. Laten we eens kijken hoe het morgen in Philadelphia is. Dat ziet er beter uit. Weet je, dan draaien we de route om: we vertrekken morgen naar Philly en gaan volgende week nog een dag naar New York City. Dat lijkt qua weerberichten het beste.

Dat betekent alleen wel dat we in plaats van zaterdag al op woensdag bij tante Peggy zijn. We proberen haar te bellen, maar krijgen geen verbinding. Later nog maar eens proberen. Gaan we eerst even naar Garden State Plaza, 5 mile verderop. Dat is een groot winkelcentrum. We hebben even moeite om er te komen, dankzij wegwerkzaamheden en het slechte zicht door de regen. Maar rond 7 uur komen we er aan. We beginnen met shoppen in de Food Court. We nemen een lekker broodje vlees met friet bij Great American Steaks.

Andy is door zijn luchtjes heen, dus kopen we een nieuwe voor hem. Dat scheelt enorm met Nederland: voor dezelfde fles Issey Miyake betaal je bij ons 80 piek, hier 55. We kijken verder rond maar zien niets leuks. Dus gaan we rond half 9 weer richting hotel en om half 10 liggen we te slapen.

---

We proberen vandaag eerst nog een keer tante Peggy te bereiken. Dat lukt. Hoewel ze al plannen had gemaakt voor ons voor het weekend, is het geen probleem om de boel om te draaien. We zijn morgen van harte welkom. Dus gaan we nu uitchecken. Dat is een dag eerder dan geboekt, maar gelukkig kunnen we ons geld voor de 3e nacht terug krijgen. Mooi.

Aan de overkant zit Dunkin’ Donuts. Daar nemen we… nee, geen donuts, we moeten nog ontbijten. We nemen lekkere broodjes ei en koffie. Om 10 uur vertrekken we, zo snel mogelijk naar Philadelphia. Dus gaan we naar de I-95, de tolweg naar het zuiden. Bij Camden verlaten we de snelweg weer en betalen daarvoor $7,35 aan tol. Zo, nu onze weg naar downtown vinden. Dat is best nog lastig. Uiteindelijk parkeren we ergens aan Market Street, op een betaalde parkeerplaats. We moeten onze autosleutels afgeven, want er passen meer auto’s op het terrein dan er rijruimte is. Het kan zijn dat onze auto weggezet moet worden, omdat die nu een andere blokkeert. Oh, okee.

We lopen richting City Hall en daar kijken we of we een tour of zo kunnen maken. Bij Reading Terminal Market staan verkopers van tours. Maar eerst moet Andy plassen. Dat Reading Terminal Market ziet er wel uit of er een toilet te vinden is, dus laten we daar eens naar binnen stappen. Binnen komen we in een totaal andere wereld terecht. Dit is een gigantische hal met hoofdzakelijk eten en etenswaren. Een soort zwarte markt, maar dan met eten. En je kunt er plassen. We hebben nog geen honger maar wel trek in een tour.

We gaan naar buiten en lopen op een verkoper af. We zien de Ducktour wel zitten. Dat is een bus en een boot, oftewel een amfibievoertuig. Een kaartje kost $26,- per persoon en daarvoor rij je ongeveer een uur door de stad en 20 minuten over water. De bussen vertrekken vanaf het Independence Information Center en we worden daar met een busje naartoe gebracht. Onderweg kletsen we gezellig met de 2 jongens die ons brengen (“Dus jullie komen niet uit Amerika? Hoe weet je dat? ’t Accent…”).

De tour vertrekt om half 2 en bij de balie van Duck Tours ruilen we onze pinbon om voor kaartjes. We moeten buiten zijn, waar iets van 6 bussen klaar staan. En bij elke bus staat een groep schoolkinderen… Oh oh, daar hadden we niet bij nagedacht, dat deze tour wel eens populair onder kinderen kon zijn. Maar het zal blijken dat je deze tour juist het beste met een groep schoolkinderen kunt doen. Die zijn tenminste enthousiast en vrolijk en dat is hartstikke gezellig!

Voor we vertrekken legt onze chauffeur Robert het een en ander uit. We merken al snel dat Robert behoorlijk prettig gestoord is en erg goed (en erg vaak) een eend nadoet. Dat worden wij ook verondersteld te doen. Daarvoor ontvangen we allemaal een eendensnavel. En de opdracht om zoveel mogelijk lawaai te maken. En op de maat van de muziek te kwaken. Dus. We vertrekken. We hebben onderweg toepasselijke muziek. De themasong van Rocky, muziek van Aretha Franklin, de “Macarena” en “We will Rock you” van Queen. En natuurlijk de Vogeltjesdans.

Robert weet de boel leuk aan elkaar te praten en we rijden door mooie gedeeltes van Philadelphia. Als we bij de Delaware River aankomen, gaan we het water op! Hoe? Met een grote plons natuurlijk. We dobberen wat heen en weer over de Delaware en klimmen na een minuut of 20 weer de kant op, voor het laatste stukje door de stad. Philly is een hele mooie stad, die ons prima bevalt. Er is natuurlijk veel historie hier. Maar ook een mix tussen oude en nieuwe gebouwen. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit. De bezienswaardigheden zijn goed te belopen en er is genoeg te zien. We genieten dus enorm.

Tegen 3-en worden we weer bij het Independence Information Center afgeleverd en we nemen afscheid van Robert met een fooi en een kwaak. We gaan nu hier de omgeving eens beter verkennen. Te beginnen met de Liberty Bell. De Liberty Bell is een beroemde en historische klok en is een van de meest bekende symbolen van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Het staat bekend als symbool voor de vrijheid in het algemeen. En hij woont dus in Philadelphia, in zijn eigen woning. Daar mogen we hem bekijken.

Voor we naar binnen mogen, moeten we langs de beveiliging. Onze tassen worden gecontroleerd en er wordt gekeken of we niets onder onze jassen hebben verborgen. Oh, die jassen hebben we nu om onze middels geknoopt. Na een bewolkt begin van de dag is de lucht opgeklaard en het is nu heerlijk warm. Precies de goede temperatuur. Als we klaar zijn bij de beveiliging, kunnen we de bel gaan bewonderen. Die bel doet niet zoveel, het hangt maar wat. We zijn vrij snel uitgekeken.

Op naar Independence Hall. Hier werd op 4 juli 1776 de Onafhankelijkheidsverklaring aangenomen. Ook werd hier het ontwerp voor de Amerikaanse vlag gekozen. En hier werd in 1787 de Amerikaanse grondwet opgesteld. Normaal gesproken kun je een rondleiding door het gebouw krijgen, maar die zijn voor vandaag al voorbij. We kunnen wel wat op het terrein rondlopen. Dus doen we dat maar. Eerst moeten we weer door een beveiligingscontrole. Daarna gaan we lekker op een bankje in het park zitten en genieten van het heerlijke weer.

We krijgen inmiddels trek. We bedenken dat we waarschijnlijk nergens beter kunnen gaan eten dan bij Reading Terminal Market. Dus lopen we daar via Chinatown naartoe. Binnen kijken we wat voor lekkers er allemaal te koop is: veel! Ik nooit kan kiezen, omdat alles mij lekker lijkt. Daarom kiest Andy: een barretje waar ze broodjes vlees verkopen. Die smaken ons behoorlijk goed en de jongen die ons bedient, is een charmante gast.

Het loopt tegen vijven, tijd om richting onze auto te gaan. We lopen om City Hall heen, terug naar Market Street. Dat is nog een hele tippel, dus we nemen onze tijd. Tegen zessen zijn we bij de auto en we betalen de maximale prijs van $17,- voor het parkeren.We krijgen de autosleutel terug en dan kunnen we de stad uitrijden. We komen op de I-76 uit en rijden richting King of Prussia. Daar kunnen we naar de 202. Die gaat langs North Wales, waar tante Peggy woont. We gaan echter op zoek naar een motel, omdat we pas voor morgen met tante Peggy hebben afgesproken. Omdat we op zo’n korte termijn onze plannen hebben veranderd, willen we haar niet tot last zijn (waar ze het achteraf natuurlijk niet mee eens was…).

Motels zijn hier wat dunner gezaaid. Net voor de aansluiting op de ringweg om Philly, in Kulpsville, zien we het Lansdale Motor Lodge. Voor €58,- krijgen we een nette kamer. We zijn bekaf, maar het is nog te vroeg om te gaan slapen. Dus gaan we maar op zoek naar een supermarkt. We hebben nog geen koelbox, eten of drinken voor onderweg. Dat hebben we straks wel nodig. Even verderop zit een supermarkt en daar doen we onze inkopen. We kopen een koelbox van piepschuim, voor slechts $3,-. Ideaal, want die kunnen we aan het eind van de vakantie gewoon weggooien en heeft ons dan nauwelijks iets gekost.

We hebben een beetje trek, dus gaan we bij de buurman van de supermarkt pizza eten. Als we terug zijn in ons hotel, begint het te regenen. We hebben dus echt ontzettende mazzel gehad met het weer vandaag! Het begon bewolkt, maar toen zaten we toch in de auto. In de stad hadden we heerlijk zonnig weer. Nu we klaar zijn met deze dag, begint het pas te regenen. Het lijkt erop dat het inderdaad een goed idee was om de reisroute om te draaien. Om 10 uur gaan we dan toch slapen en zijn ook meteen vertrokken.

---

Rond 7 uur worden we wakker. Koffie! Er is op de kamer niets aanwezig om koffie mee te zetten, dus loop ik in m’n pyjama naar de receptie. Waar kan ik koffie vinden? Aan de overkant, bij de benzinepomp. ??? GEEN KOFFIE??? Maar ik heb het nodig! Dat weet Andy ook, dus als een echte Amerikaan springt hij in zijn kleren, in de auto en sjeest naar de benzinepomp. Vijf minuten later is hij terug met 2 koffie. Nou, en daarom hou ik van hem!

Zodra we er tegen kunnen, pakken we onze spullen in en gaan we op zoek naar ontbijt. Ach, laten we McDonald’s weer eens proberen. Die hebben een prima ontbijt, met pannenkoeken, broodje, ei, worstjes en een soort visstick. Koffie erbij en we kunnen er weer tegen.

Zo, nu zijn we er klaar voor om naar tante Peggy te gaan en daar arriveren we tegen tienen. We kletsen lekker bij en tante Peggy geeft ons een tour door de omgeving.

We eindigen bij het winkelcentrum, waar we bij 2nd Ave naar binnen gaan. Dat is een hele grote winkel met restantkleding en tweedehands kleding, tegen hele kleine prijsjes. Ik koop voor Andy 3 bloezen en voor mezelf 3 jurken. We gaan naar huis, waar we uitgebreid lunchen. Andy wil nog even kijken of hij bouten en moeren voor onze Ford LTD uit 1973 kan vinden. Dus gaan we even terug naar het winkelcentrum. Helaas, ze hebben alleen kleine hoeveelheden, terwijl we grootverpakkingen nodig hebben.

Terug bij tante Peggy zitten we lekker op de veranda, tot Annette en Jaz komen. Tante Peggy heeft een heerlijke rijsttafel gemaakt en we hebben het erg gezellig aan tafel. Tegen half 10 moeten Annette en Jaz weer gaan en voor ons wordt het tijd om de dungeons op te zoeken: we slapen namelijk in de kelder.

---

We zijn allemaal al vroeg wakker. Na een gezamenlijk ontbijt – tante Peggy heeft heerlijke pannenkoeken gemaakt – en nog flink wat kletsen, pakken we onze spullen in. Het is alweer tijd om afscheid te nemen van tante Peggy. Om kwart over tien zijn we op pad, richting noorden. Eerst moeten we in Trenton, New Jersey zien te komen. Want daar begint een scenic drive, langs de Delaware River. We volgen deze route tot aan Frenchtown.

Dan zoeken we de volgende scenic drive, net over de grens met New York State. Dat is over de Seven Lakes Parkway. Zo komen we in het Bear Mountain State Park. Aan het einde van deze route kunnen we nog hoger de bergen in, over de doodlopende George W. Perkins Memorial Drive. Wat we ook doen. Bovenaan hebben we een fantastisch uitzicht over de Hudson Valley. Het waait er alleen als de tering, dus willen we schuilen in de toren die bovenop de berg staat. Helaas, de deur is op slot. Gauw terug de auto in dan.

We verlaten het park en volgen weg 9W tot Newburgh. Hier ergens zit Orange County Choppers, oftewel OCC. Dat kennen we van de Discovery-serie. Het gaat over de familie Teutel, die hele bijzondere motoren bouwen. We weten niet exact waar ze zitten, dus na een rondje te hebben gereden gaan we het even vragen bij de benzinepomp. Ah, aan de 17K. Die hebben we vlot gevonden en we zien al snel het gebouw van OCC. Tenminste, ik zie het, Andy nog niet. “Waar dan?” “Daar, waar al die mensen buiten staan”. Waarom staan al die mensen buiten? Daar komen we snel achter als we het terrein oprijden: er komt ons een motor tegemoet en de bestuurder komt ons bekend voor… Als we ook nog eens camera’s ontdekken en zien dat de mensen applaudisseren, vermoeden we dat de heren Teutel zelf aanwezig zijn. Snel, parkeren!

En inderdaad, Paul Jr. en Mickey worden gefilmd omdat ze een motor onthullen. Een Ducati, om precies te zijn, want blijkbaar is OCC een overeenkomst aangegaan met Ducati. We zien nog 2 bekende gezichten uit de tv-serie en we sluiten ons dus snel bij de groep mensen aan om wat foto’s te schieten. Als het hele gebeuren is afgelopen, gaan we in de shop rondneuzen. Want de Teutels doen het goed en genieten van een aardige bekendheid. Dat wordt natuurlijk commercieel uitgebaat. Binnen kun je T-shirts, sweaters, jeans, petjes, jassen, koffiebekers, poppen, boeken, enz. enz. kopen. Ook staan er allerlei custom bikes uitgestald, zowel voor de show als voor de verkoop. En je kunt een kijkje nemen in de werkplaats, achter een doorkijkspiegel. Uiteraard is het hier dusdanig donker dat je er geen foto’s kunt maken. Ook is er weinig actie op deze dag en op dit tijdstip. Maar dat mag de pret niet drukken.

Andy heeft een nieuwe jas nodig en ik een slaapshirt, dus kopen we een sweater met OCC-logo en een groot T-shirt: “Mickey rules”. Als we uitgekeken zijn, gaan we weer terug naar de 9W en rijden richting de Catskill Mountains. Bij Kingston slaan we linksaf en volgen de scenic drive. Het is hier erg mooi! Al snel komen we in Woodstock. Jawel, die van het festival in 1969. Dat niet in Woodstock werd gehouden maar in Bethel, wat niet eens in de Catskills ligt… Woodstock dus. We hadden gehoopt hier een motel te vinden, want het is al half 7. We zien zo gauw niets dat daarop lijkt. Dus tuffen we vrolijk verder. Wat geen straf is, want het is hier echt heel mooi. We komen in het plaatsje Phoenicia, waar we een benzinepomp zien. Met een toilet. Halleluja, want ik sta onderhand op klappen. Dus ik ren naar binnen; zo, dat lucht op! Ik vraag of er ergens een motel in de buurt is. Ja hoor, om de hoek aan de 214. En dat klopt, daar zit het Cobblestone Motel.

Een beetje een hippieachtige gozer helpt ons voor €65,48 aan een kamer. Het is een mooie kamer, in zonnebloemstijl. Dat zien we aan de gordijnen, de posters aan de muur, de lichtknopjes en de nepzonnebloemen boven de deur. We lusten onderhand ook wel weer wat te eten, dus rijden we Phoenicia in. We stoppen bij Brio’s voor de deur. Daar serveren ze naast pizza’s ook andere gerechten. Wij lusten wel andere gerechten, dus bestelt Andy varkensvlees met een tomaat-kaas-laagje en ik “beef pot roast”, oftewel draadjesvlees. Dat is een beetje te droog. Maar ja, dan moet je ook geen andere gerechten bestellen in een pizzeria. En ach, het vult.

Terug in het motel halen we eens even de hele auto leeg. Kunnen we de boel een beetje opruimen en opnieuw ordenen. Tegen tienen gaan we maar eens slapen.

---

Het heeft vannacht licht gevroren en het is dan ook behoorlijk koud. Gelukkig werkt de verwarming in onze kamer goed. Ik ben al voor 7 uur wakker en ben bang dat mijn 1e doel van elke dag weer gaat mislukken: er is niets op de kamer om koffie mee te maken en het kantoortje is nog niet open. Bovendien lijkt her erop dat wij de enige gasten zijn. Kleine kans dat ze voor ons koffie serveren, laat staan dat er iets te eten zal zijn. Nou, dan ga ik wel wat foto’s maken, tot Andy ook wakker is.

Dat is om 8 uur en daarna zijn we ook vlot klaar en op weg. We rijden terug naar Woodstock, want dat hebben we gisteren niet goed kunnen bekijken. En we verwachten dat we daar wel iets te eten kunnen krijgen. Maar vooral: koffie! We zijn er zo, parkeren de auto en stappen binnen bij Garden Café. Da’s een vegetarisch café. Of misschien zelfs veganistisch, want onze Italian scrambled eggs bevat van alles behalve eieren… Daar komt Andy pas later achter, als hij opmerkt dat die eieren toch een beetje vreemd smaken. Komt omdat het tofu is, schat. Huh? Toch smaakt het best lekker (hoewel Andy stug blijft volhouden dat hij eggs in zijn scrambled eggs wil, geen tofu!). De koffie is in elk geval uitstekend.

Er komt een zwerver/hippie binnen, die er ook snel weer uitgewerkt wordt. Als we buiten op een bankje gaan zitten, zien we dat de zwerver/hippie nog een poging doet. Nee, hij komt er niet in. Maar de eigenaresse brengt hem wel een beker koffie. Dat is aardig. Dan ontdekt hij ons… Het gesprek tussen Andy en de zwerver/hippie:

Hippie: “Do you h..”
Andy: “No.”
Hippie: “Can I h..”
Andy: “No.”
Hippie: “But..
Andy: “No.”
Hippie: “.. I…
Andy: “No.”
Hippie:”… ju…”
Andy: “No.”
Hippie: “Bu..”
Andy: “No.”
Hippie: “Okay.”

U begrijpt, ik lig in een deuk.

We gaan weer verder met op het bankje zitten. Er lopen nog meer hippies rond. Of: “artist people”. Wat je verwacht in een plaats als Woodstock. Het is toch ergens in de jaren 70 blijven hangen. Ik maak nog wat foto’s. Van de Dutch Reformed Church bijvoorbeeld. En van de huizen met Bob Marley-posters, kartonnen Janis Joplinnen, Jim Morrison-T-shirts en de bordjes “Hippies are welcome”.

Dan wordt het tijd om op te stappen, want het is al 11 uur geweest. We rijden verder door de Catskills. Het is hier heerlijk in de bergen en we genieten van de prachtige omgeving. Bij Shandaken gaan we richting Lexington en dan verder naar het oosten. Zo komen we uit in Catskill – de plaats. Daar steken we de Hudson River over. En even later zijn we in Massachusetts. Bij Great Barrington begint de Tyringham Valley, wat een mooie route is. We stoppen even bij Santarella, Tyringham’s Gingerbread House. Dit wonderlijke huis is gebouwd door Sir Henry Hudson Kitson, een Engelse beeldhouwer. Het is gesloten, dus lopen we er een beetje omheen, maken wat foto’s en rijden dan weer verder.

Deze route eindigt bij Lee. Daar kunnen we naar de 7, die we helemaal tot bovenin Massachusetts volgen, tot Williamstown. Tijd voor de volgende scenic drive: de Mohawk Trail. We rijden behoorlijk hoog de bergen in en hebben op een gegeven moment een prachtig uitzicht op de vallei beneden ons. Op ¾ van de route slaan we af naar Shelburne Falls. Hier gaan we even de benen strekken en daar weet ik het perfecte plekje voor: over de Bridge of Flowers.

Deze brug is in 1908 geboren als trolleybrug. Met die trolley werd vracht vervoerd, melk en post bezorgd. Het bracht arbeiders naar de molens en kinderen naar de film. In 1928 won transport per truck het van transport per trolley. De trolleybrug werd daardoor overbodig. Al het jaar daarop werden fondsen geworven om de brug om te toveren in een bloemenbrug. En dat is het nu, 80 jaar later, nog steeds. We wandelen lekker over de brug en keren via de gewone, saaie brug terug naar het dorp.

We stappen een klein restaurantje binnen voor wat drinken en toiletbezoek. Weer verder over de Mohawk Trail, tot we bij Greenfield uitkomen. Dat is het einde van de route, maar wij moeten nog even verder. We tuffen door tot we naar de 202 kunnen. Die nemen we naar het zuiden. We willen in de buurt van Belchertown slapen, zodat we morgen bij Maarten op de koffie kunnen. We weten nog van 3,5 jaar geleden dat er in Belchertown zelf niks zit, dus rijden we meteen maar door naar Amherst. Dat is een leuke, gezellige universiteitsstad.

We kiezen eerst de verkeerde weg. We zien wel het leuke centrum, maar geen motels. Andere weg proberen dan maar. Die komt stiekem uit in een volgende plaats, Hadley. Hoewel je van stadsgrenzen niets merkt. Eén pot nat eigenlijk. Hier zitten in elk geval wel hotels en we nemen een kamer in de Howard Johnson. Niet goedkoop, €93,03, maar we krijgen wel een giga grote kamer met alles erop en eraan: koelkast, magnetron, koffiezetter, tv, strijkplank, föhn, enz. En 2 mooie bedden. Oh, en een balkon!

Als we onze spullen hebben geïnstalleerd, gaan we richting stadje. We komen alleen niet ver, want vlakbij ons hotel zien we een Applebee’s. We weten dat het daar goed eten is. Dat blijkt weer eens, want we eten heerlijk, voor slechts $40,- ($49,- incl. fooi). We rijden nog even door naar de stad. Daar is het behoorlijk druk. Het is tenslotte vrijdag. Daar hebben we geen zin in, in drukte, dus draaien we weer om. We relaxen nog wat op onze kamer en duiken er om 10 uur in.

---

Hoe lekker ergens uitgebreid ontbijten ook klinkt, we besluiten toch een ander plan te trekken. We willen vandaag niet te laat weg, want we hebben heel wat miles te gaan. Het hotel biedt een continental breakfast en daar gaan we gebruik van maken. We nemen bagels met roomkaas, een muffin, koffie en sju. Dan kunnen we er voorlopig wel even tegen.

Om 9 uur zitten we in de auto, terug over wegnummer 9. We wilden langs Maarten rijden, maar we bedenken ons dat het zaterdag is. Grote kans dat zijn garage vandaag is gesloten. En inderdaad… We weten niet meer precies waar Maarten woont en we hebben nog veel miles voor de boeg. Dus rijden we door.

We kunnen de 9 een heel eind blijven volgen, tot Worchester. Even een klein stukje over de I-495 en dan naar de 20 oost. Hier is het onwijs druk, met veel stoplichten. We doen er dan ook een behoorlijke tijd over voor we bij Cambridge aankomen. Ook in Cambridge is het druk en de wegen zijn niet heel duidelijk aangegeven. Maar dan zien we een bord “P” en die volgen we.

Als we de auto hebben geparkeerd, lopen we naar het terrein van Harvard University. Daar kun je gewoon naartoe en rondkijken. Je kunt zelfs een rondleiding doen. Een student laat je dan de campus zien en vertelt over de historie van deze Ivy League Universiteit. Wj kiezen voor zelf een beetje rondwandelen.

Het is hier gezellig druk. Groepjes studenten zijn van alles aan het doen: a capella zingen, turnen in cheerleader-stijl, vechtsport, dansen, enz. Het lijkt wel een soort open dag. Of zouden ze dit elk weekend doen? We vermaken ons in elk geval prima.

We wilden eigenlijk nog naar Boston, maar het is al tegen 2-en en we moeten nog naar Cape Cod. Dus bewaren we Boston maar voor een andere keer. En dat is maar goed ook, want het valt niet mee om de stad uit te komen. We doen er zeker een uur over voor we op de rondweg van Boston zitten. En daar kunnen we aanschuiven in de file. Uiteindelijk lost de file op en kunnen we verder naar het zuiden, nu over de I-3.

Bij Cape Cod aangekomen nemen we de Old Kings Highway, de 6A. We rijden door charmante dorpjes en langs schitterende huizen. Af en toe zien we de Atlantische Oceaan. In het plaatsje Brewster spelen ze de burgeroorlog na. We schrikken ons rot van de geweersalvo’s.

We rijden verder tot we in het laatste plaatsje op dit schiereiland uitkomen: Provincetown. Volgens mijn gids zijn hier genoeg motels te vinden. Het seizoen is, ondanks het heerlijke weer, nog niet begonnen, dus nog niet alles is open. Maar al vrij snel zien we een schattig huis waar een motel bij zit, het Bradford House & Motel. Een kamer kost ons €71,90.

Als we de kamer leuk hebben ingericht met onze spullen, lopen we naar het centrum. Op zoek naar eten. We hadden ons verheugd op koningskrab, maar dat valt nog niet mee. De meeste restaurants zijn nog gesloten en het eerste dat wel open is, is zo druk dat we een tijd moeten wachten op een tafeltje. Dus lopen we nog even verder.

Het valt ons op dat er zoveel mannen hand in hand lopen. En vrouwen gearmd. Als we in een winkel T-shirts zien met de tekst “I love my 2 dads” en “I love my 2 moms” weten we genoeg: we zijn in een gay-community beland. We lijken wel het enige hetero-stel hier…

We zien een pizzatent die open is en nemen maar weer eens pizza. Gelukkig houden we van pizza. We lopen rustig weer terug naar ons motel. Daar horen we dat de buurvrouw het erg naar haar zin heeft… Gelukkig is buurvrouw redelijk vlot klaar en kunnen wij om 10 uur gaan slapen.

---

Ik vrees weer het ergste voor koffie deze morgen. Hoopvol loop ik richting het kantoor en een alleraardigste dame gaat meteen een pot koffie zetten. Ik begrijp dat dit niet heel gebruikelijk is. Een andere gast die toevallig langs loopt reageert in elk geval erg verbaasd, als hij hoort dat er koffie is. Vijf minuutjes later krijg ik 2 mokken dampende koffie aangereikt en ik ga mijn man maar eens blij maken.

We rijden nog even door het centrum, voor we bij “Tips For Tops’n” neerstrijken voor ontbijt. En dan wordt het tijd om verder naar het zuiden af te zakken. We nemen de 6A en de 6 tot Orleans, waar we naar de 28 kunnen. We zijn het erover eens dat Cape Cod een mooi schiereiland is. We stoppen nog even bij een T-shirt shop en slaan wat in. Dan verder, richting de I-6. Ik had voor vandaag een hoop op het programma staan, maar het lijkt erop dat we dat niet allemaal gaan halen. We zijn al 2 uur bezig geweest om Cape Cod te verlaten en we moeten nog naar New York. Dus slaan we de meeste uitstapjes over en nemen de I-195 naar het zuiden.

Van Massachusetts komen we in Rhode Island. Daar moeten we een stukje over de 14, waar een lange file staat. Veel auto’s keren om en wij besluiten het voorbeeld te volgen. Na wat linksjes en rechtsjes komen we op de I-95 uit en die zullen we blijven volgen tot we in Connecticut en in New Haven aankomen. Want we willen toch wel iets bekijken vandaag. Dat wordt Yale University. New Haven is een overzichtelijker plaats dan Cambridge en we vinden vlot een parkeergarage.

Yale ziet er heel anders uit dan Harvard. Het is hier heerlijk rustig, ondanks dat er wel veel studenten rondhangen. Die hangen hoofdzakelijk op het grote grasveld in het midden van het complex. Ze liggen lekker van de zon te genieten, lezen wat of werken op een laptop, gooien een frisbee over, spelen gitaar of kletsen wat. Er hangt hier een lekker relaxed sfeertje. Dus hangen wij hier ook een uurtje rond. Maar dan moeten we echt weer verder, het is al half 5!

Dus halen we onze auto op. Parkeren is hier ook iets prettiger dan in Cambridge: $3,- voor een uurtje terwijl we gisteren $15,- betaalden. En New Haven laat je zonder problemen weer vertrekken: we vinden meteen aansluiting op de I-95. Het is hier wel een beetje druk, maar gelukkig moeten we vrij snel van snelweg wisselen. We gaan verder over de I-15, want dat schijnt een mooiere snelweg te zijn dan de I-95. Bovendien mag daar geen vrachtverkeer rijden. Het is inderdaad een mooie route, voor een snelweg dan. Veel bomen, veel bruggen en het rijdt prima door.

Als we weer in New York State zijn, zoeken we via de I-87 de tolweg I-95 weer op. Die volgen we tot aan Newark en dat kost ons $2,35 aan tol. We nemen een kamer in het Howard Johnson Motel, want dat is ons 2 nachten geleden ook goed bevallen. Het hotel zit zo’n beetje naast de tolhokjes op de snelweg en onder de landingsroute van Newark Airport. We zien heel wat vliegtuigen over komen, maar hebben toch op onze kamer nauwelijks last van lawaai. We betalen eerst voor 1 nacht. Als we goed geslapen hebben, besluiten we of we hier nog een nacht willen slapen.

We moeten trouwens wel betalen om te mogen parkeren: $15,- per dag. In de lobby van het motel zit een restaurantje en daar nemen we een lekker broodje vlees met friet. Terug op onze kamer kijken we naar het Weather Channel en zien dat het morgen een geweldige dag beloofd te worden in New York! Dus gaan we maar slapen, want morgen hebben we een drukke dag.

---

Ik ben al voor 7 uur wakker, dus maak ik koffie (ja ja, we hebben een koffiezetter!) en drink dat buiten lekker op. Als ik terug bij de kamer kom, is Andy ook wakker. We besluiten dat we hier nog een nacht willen slapen. Maar dan willen we wel een andere kamer. Eentje met 2 bedden, want dat gevecht om het beddengoed ’s nachts daar houden we niet van. Dat is namelijk het geheim van een goed huwelijk: ieder zijn eigen beddengoed.

De andere kamer is zo geregeld, dus verhuizen we onze spullen. Oh, en vannacht is de kamer ook nog goedkoper. We betalen nu voor 2 nachten, inclusief 1 nacht parkeren (dat vertel ik zo) €122,76. Niet duur, voor vlakbij New York, dacht ik zo. De nieuwe kamer is erg warm: de airco blijkt het niet te doen. Dus gaan we terug naar de receptie. Ja, we hebben hem aangezet. Ja, we hebben hem ook op vriezen gezet. Nee, hij doet het echt niet goed. Nou vooruit, we krijgen weer een andere kamer. Dus gaan we weer onze spullen verhuizen.

Tenminste, als we weten waar onze spullen zijn… Oh, die staan in kamer #2 en daar hebben we net de sleutel van ingeleverd. Da’s ook niet handig! Dus haal ik nog even de sleutel van de warme kamer en kunnen we weer sjouwen. En dan haal ik meteen alle spullen uit de auto, want die moeten we vandaag inleveren. Vandaar dat we maar 1 nacht parkeren. Ik had dit namelijk zo gepland, omdat we vandaag eigenlijk uit Philadelphia zouden komen. En dan zouden we vanavond de auto inleveren, om morgen met de shuttlebus naar het vliegveld te gaan.

Maar ja, we hebben de route omgegooid, zijn vandaag niet in Philly maar in New York en dan lukt het ons nooit om de auto voor 8 uur vanavond terug te brengen. Dus leveren we die vanochtend maar vast in. Dat is nu misschien niet helemaal handig meer, maar ach, we redden ons wel. Als de auto leeg is, eten we eerst de overgebleven broodjes van gisteren op. Dat is weer wél handig, want nu hebben we al ontbeten en kunnen we op pad.

We brengen de auto terug naar Newark Airport. Daar zijn we zo en een aardig meisje helpt ons van de auto af. Dan zien we opeens een rij auto’s staan met bordjes op het dak waar ERAC op staat. Huh? Zo heet het bedrijf waar Andy werkt! Maar hier betekent het Enterprise Rent A Car… Grappig. We gaan naar de airtrain, op zoek naar vervoer naar New York City. We hadden vanaf ons hotel de shuttle bus naar NY kunnen nemen, voor $25 per persoon, voor een retourtje.

Dat lijkt nogal prijzig, maar als we bij het treinstation aankomen, zien we dat dat hier evenveel kost. We gaan dus met de trein, maar nemen een enkeltje voor $15,- pp, omdat we nog niet weten hoe we vanavond terug naar ons hotel willen gaan. In een half uurtje staan we op Penn Station. Vanaf daar kunnen we alle kanten uit. Lopen naar Time Square of verder reizen met het openbaar vervoer.

We willen eerst naar Rockefeller Center en daarvoor nemen we de metro. We kopen een single ride kaartje voor $2,- pp, denkend dat we niet veel van de metro gebruik zullen maken vandaag. Ik doe alleen iets fout met mijn kaartje, waardoor ik er niet in kan. Dus kan ik meteen een nieuwe kopen. Beetje dom. We stappen in de metro en zien dat die de verkeerde kant op rijdt… Dus stappen we bij de volgende halte maar weer uit.

Shit, om bij de juiste lijn te komen, moeten we het station uit. Dat betekent dat onze kaartjes alweer waardeloos zijn en dat we weer nieuwe moeten kopen. Oké, dan kunnen we maar beter meteen een dagkaart kopen. Kost tenslotte maar $7,50 pp, dus ik snap niet waarom ik zo moeilijk zat te doen. Andy ook niet… In de juiste metro reizen we tot 50th Street en lopen richting Rockefeller Center. We willen naar de Top of the Rock: vanaf de 70e verdieping heb je daar een prachtig uitzicht over Manhattan. ’t Kost wat, $20,- per persoon, maar dan heb je hopelijk ook wat.

Het is redelijk druk. We moeten even wachten tot we de lift in kunnen. Oh, eerst door de beveiliging natuurlijk: onze spullen moeten door de scan en wij stappen door een poortje. Eenmaal boven op de Rock kijken we rustig rond en maken wat foto’s. Dan weer naar beneden, weer in de rij voor de lift. Was het de moeite waard? Andy vond het geweldig en het uitzicht is inderdaad magnifiek. Ik vind het alleen best veel geld voor een half uurtje rondkijken.

Goed, weer verder. We kijken even bij Rockefeller Plaza, waar ’s winter een ijsbaan is en ’s zomers een restaurant. Dan zoeken we de metro weer op, zodat we naar Central Park kunnen. Dat hadden we de vorige keer in 2006 overgeslagen. Nu gaan we het wel bekijken. Als je wilt, kun je met een koets een rondje om en door het park maken. Ik heb het niet zo op paarden. Liever gaan we eerst even mensen kijken op het pleintje waar de koetsen vertrekken.

Een ouwe vent met 4 tanden in zijn mond pingelt op een gitaar en zingt mee met zijn walkman. Slécht!! Hij zingt zo vals en speelt zo beroerd dat het leuk is om naar te kijken (met je vingers in je oren). Hij wisselt tapejes en gaat over op een Spaans repertoire. Beetje jammer alleen dat hij geen woord Spaans spreekt… Aan zijn inzet ligt het in elk geval niet. Als we het echt niet langer aan kunnen horen, gaan we het park in.

Het is hier prachtig. Onvoorstelbaar dat er zo’n groot, mooi park is middenin de drukte van de stad. Iedereen geniet van het schitterende weer. Het is zeker 30 graden vandaag! Heel wat anders dan de regen en slechts 10 graden een week geleden. In de buurt van Dairy Milk staat een eet- en drinkkraampje en we nemen een lange hotdog en fresh squeezed lemonade. Lekker! Dan wandelen we rustig verder.

Een eindje verderop zijn toiletgebouwen, altijd handig. Rechts van ons horen we muziek en zien we mensen rolschaatsen. Leuk! Er staan allemaal bankjes en daar zitten we prima. We genieten van het kwartet dat speelt. Ze spelen gitaar, contrabas, saxofoon en trompet en zijn erg goed. De gitarist heeft ook een lekkere stem. Even later komt er een bigband voorbij gesjokt. Verschillende leden van de bigband spelen lekker mee met het kwartet en dat is erg leuk.

Als we weer verder lopen, zien we een menigte naar beneden kijken, naar Bethesda Fountain. Wat is daar aan de hand? Er worden filmopnames gemaakt en er staat een grote groep mensen, uitgedost met Amerikaanse hoeden, vlaggen, ballonnen, etc. Een aantal mensen zijn verkleed, als Abraham Lincoln, the Pilgrims of het Vrijheidsbeeld. Er zijn mensen op stelten en op driewielers en dan zijn er een hoop camera’s en een meneer met een megafoon. Oh, en daartussen staat de bigband van eerder.

We gaan beneden aan de vijver zitten en maken wat foto’s. De opnames schieten niet erg op: 2 minuten spelen – CUT! – 10 minuten wachten – “and in 3 – 2 – 1…”- CUT! Tijdens het wachten komt een gozer zeggen dat er geen opnames gemaakt mogen worden, Yeah right, wat wou je daaraan doen? Het is hier een openbare ruimte, vriend! Als we uitgekeken zijn, zoeken we een uitgang van het park en een ingang van de metro. Onderweg komen we nog allerlei bruidsparen tegen, die hun reportage in het park maken.

We snappen alleen de Aziatische stelletjes niet zo. Waarom hebben de mannen kleuren in hun haar, de 1 blauw, de ander rood? De dames hebben het in elk geval goed bekeken: die dragen sportschoenen onder hun trouwjurk.

Er is een metro op 77th Street. Ik wil graag naar het Guggenheim Museum, dus nemen we de metro tot aan 88th. Het Guggenheim is een prachtig gebouw (vind ik), ontworpen door Frank Lloyd Wright. Ik hou wel van zijn werk. Terwijl Andy lekker op een bankje zit en van een ijsje geniet, maak ik flink wat foto’s.

We gaan weer terug naar de metro en gaan helemaal downtown, naar de Brooklyn Bridge. Dit is alleen niet de mooiste plek om foto’s van de beroemde brug te maken. Maar ja, ik weet even niet waar je dan wel moet zijn. Als ik uitgekeken ben en Andy klaar is met zitten op het terrasje, gaan we weer de metro in. Nu naar Grand Central, waar we overstappen op de metro naar Times Square. Daar kopen we een lading T-shirts (5 voor een tientje, altijd fijn) en dan hebben we het eigenlijk wel gehad. Het is inmiddels 7 uur, dus we hebben er een aardige dag sightseeing opzitten!

We staan toevallig voor PABT, Port Authority Bus Station, en besluiten de bus terug te nemen naar Newark. Dat kost ons weer $15,- per persoon, net zo duur als de trein en de shuttlebus. Als we naar de halte lopen, staat de bus al klaar en we zitten nauwelijks of we vertrekken. Goede timing! De bus doet er ook ongeveer een half uur over en zet ons af op Newark Airport. We nemen de airtrain naar Terminal A, om te kijken of we toevallig al in kunnen checken voor onze vlucht morgen. Ja, dat kan tot 8 uur. Het is half 9…

Dus nemen we weer de airtrain, nu naar P4. Daar komen de shuttlebussen van de hotels aan. Maar eerst komen we langs Subway. We hebben wel trek in een lekkere Spicy Italian. Dan dus naar P4, waar na een minuut of 10 de shuttlebus van ons hotel komt aanrijden. Zo, eerst eens lekker douchen en onze voeten koelen, want die hebben we helemaal warm gelopen vandaag. En ik moet me insmeren, want ik ben behoorlijk verkleurd: schouders en nek zijn aardig rood geworden.

Dan gaan we in de lobby inchecken voor onze vlucht morgen, zodat we niet zo vroeg op het vliegveld hoeven te zijn. Als dat is gelukt, rommelen we nog wat rond op onze kamer en opeens is het half 12: hoogste tijd om te gaan slapen!

---

We worden om 8 uur wakker en beginnen met koffie. We vliegen vandaag terug naar huis. Wat gaat dat toch snel! Ik ga trouwens nooit meer zo kort naar Amerika, 8 dagen is echt veel te kort. Minimaal 2 weken (exclusief reizen), anders niet. We zijn al ingecheckt, we vliegen pas om 2 uur en hebben tijd zat. Daarom gaan we eerst maar eens ontbijten in het restaurantje in de lobby. Als we klaar zijn, nemen we de shuttlebus naar het vliegveld.

We zijn veel te vroeg, dus zitten we lekker buiten in het zonnetje. Mensen kijken. Dan gaan we maar eens richting onze gate. Als we door de security gaan, horen we dat we 10 minuten vertraging hebben. Oh, oké. Eenmaal bij de gate worden de 10 minuten 20 minuten, een half uur, 40 minuten. We lopen nog maar eens naar buiten voor nog wat zon. Weer door de beveiliging terug. De vertraging is verder opgelopen en nu wordt het toch wel krap om onze volgende vlucht van Washington naar Brussel te halen.

Ik ga maar eens vragen aan de steward wat hij ervan denkt: gaan we dat halen? Oh, hij kan ons met gemak op een andere vlucht zetten, met Continental rechtstreeks naar Brussel. Die vertrekt om 6 uur en komt even laat aan als onze oorspronkelijke vlucht. Nou, doe maar! We krijgen nieuwe tickets en moeten zelf onze bagage ophalen bij de carrousel. Na eventjes te hebben gewacht, komt dat er al vlot aan.

Continental vertrekt vanaf een andere terminal. Met al onze bagage nemen we de airtrain naar Terminal A. Daar moeten we opnieuw inchecken. Hier is het wat drukker. Gelukkig hebben ze dat snel door, want we worden samen met andere passagiers naar een andere incheckbalie gebracht. Natuurlijk verloopt ons inchecken niet vlot, doordat we overgeboekt zijn. We kletsen gezellig de tijd vol met het personeel en dan krijgen we onze boarding passen.

Zo, nu nog een paar uur wachten. We gaan weer lekker naar buiten, in de zon. En als het dan tijd is om te boarden, gaan we weer eens door security. Deze vlucht vertrekt vlot en is ook nog eens half leeg. Dat betekent dat we allebei een rij van 3 uitzoeken en lekker languit kunnen slapen. Yihaaa! Bovendien heeft Continental prima entertainment. We hebben onze eigen schermpjes en kunnen kiezen uit 250 speelfilms. Die kan je ook nog eens heen en weer spoelen en stilzetten. Shit, de vlucht duurt maar 6 uur, dus welke films moet ik nou kiezen?

Onderweg worden we voorzien van eten en drinken. Netjes op tijd landen we in Brussel. Ik moet zeggen, dit was een prima vlucht! Ik heb me niet verveeld, goed kunnen slapen en leuke films gekeken. Zo mogen ze van mij altijd wel zijn! Het is even druk om door de douane te komen, maar dat heeft wel als voordeel dat onze bagage al staat te wachten als we bij de band komen. En buiten staat onze ride naar huis al op ons te wachten.

De rit terug gaat ook vlot. Geen files en rond half 11 zijn we thuis. Eerst groeten we uitgebreid de katten. Dan een bak koffie, voor we in bed duiken. Blijft toch vermoeiend, dat vliegen…

---

Epiloog

Zo, dat was kort maar krachtig! En dat doen we dus niet weer, zo kort. Je bent tenslotte 3 dagen kwijt met vliegen – 1 dag heen en door het tijdverschil 2 dagen terug. Tel daar nog 2 dagen jetlag bij op en je “verspilt” 5 dagen voor een vakantie van 8 dagen. Niet meer doen dus!

Maar hoe was het? Ja, geweldig! New York blijft leuk en we waren erg verrast door Philadelphia. Wat een leuke stad is dat! Echt een aanrader. Het was ook erg fijn om tante Peggy, Annette & Jaz weer te zien. Jammer dat we Frank moesten missen, maar dat is weer een reden om gauw terug te gaan.

We hadden even pech met het weer. Doordat we onze route daarvoor hebben omgedraaid, is het toch nog goed gekomen. We zijn nog aardig bruin geworden… Het was puur mazzel dat we de zoons Teutel bij Orange County Choppers tegen het lijf liepen en dat was een leuke ervaring.

Wat heeft verder indruk op me gemaakt? De bezoeken aan Harvard en Yale vond ik bijzonder. Cape Cod was leuk, lekker relaxed. De Catskill Mountains zijn prachtig en Woodstock was lachen, omdat het ergens in de jaren 70 is blijven hangen.

Ik vond het jammer dat we niet meer tijd hadden voor Rhode Island en Connecticut. Daar zijn nog wel een aantal bijzondere plekjes die het bezoeken waard zijn. En dat we (alweer) Boston moesten overslaan. Ach, een volgende keer maar.

Facts & Figures
Continent	Noord-Amerika
Hoofdstad	Washington DC
Grootte tov Nederland	236,54 x groter (9.826.675 km2)
Aantal inwoners	324 miljoen / 33 per km2
Beste reistijd	Hele jaar, ligt eraan waar je naartoe gaat
Visum nodig?	Ja, voor vertrek regelen
Visum kosten	$14,- per visum
Tijdsverschil met Nederland	Verschilt per deel, tussen 3 en 12 uur vroeger
Munteenheid	Amerikaanse dollar (USD): 1 dollar = €0,89
Taal	Engels (Amerikaans)