Rusland & China – dag tot dag

---

Aangezien we pas in de middag vliegen, slapen we voor de verandering de avond tevoren thuis. ’s Ochtends haal ik nog even snel broodjes, we pakken de laatste dingetjes in en rijden om half 11 richting Schiphol.

Ik heb een parkeerplek gereserveerd via Parkos bij BudgetShuttle. We moeten ons melden bij de Aalsmeerderweg 622 in Rozenburg. We laden de auto uit, geven de sleutel af en stappen in het busje dat ons naar het vliegveld brengt. Die zet ons af bij Terminal 3. Beetje jammer dat onze vlucht vanaf Terminal 1 vertrekt. Dus maken we een klein wandelingetje.

Om de een of andere reden lukt het maar niet om zelf in te checken. Thuis lukte dat niet, hier bij zo’n kiosk ook niet. We sluiten aan in de rij en laten een aardige dame ons inchecken.

We hebben nog zeeën van tijd voor we vertrekken. Dus kijken we een keer buiten, eten de meegebrachte broodjes op en hangen wat bij de gate rond. Om half 3 kunnen we boarden. Oh nee, om 3 uur, ze zijn een beetje laat. We vertrekken daardoor ook iets later.

De vlucht zit behoorlijk vol en we hebben een buurman in onze 3-persoons rij. Het is een aardige gozer. De vlucht duurt nog geen uur. Toch krijgen we tot onze verrassing een plak cake en drinken. Om half 5 landen we in Frankfurt. Hier hebben we 2,5 uur om over te stappen, ook hier tijd zat. Nou, dan hangen we ook hier maar een beetje rond.

Als we naar onze gate kunnen, zien we tot onze schrik steeds meer minderjarigen… Nee hè, een vlucht vol kinderen! En deze vlucht is ook vol. Naast ons zit een enorme zuurpruim. We doen dus zo snel mogelijk de koptelefoons op en sluiten ons af van de buitenwereld. Op deze vlucht van een kleine 3 uur krijgen we een complete warme maaltijd en weer voldoende te drinken. De service van Lufthansa is geweldig!

Als we in Sint-Petersburg landen, is het een uurtje later dan thuis: het is half 11. We wandelen richting paspoortcontrole. De beambte wil alleen weten waar we vandaan komen. Nu uit Frankfurt. We krijgen een los formuliertje bij onze visa en een stempel erbij in het paspoort. Land #46: check!

Nu onze bagage ophalen en dan richting uitgang. Daar zien we taxi-balies. Wel zo makkelijk, dus regelen we er eentje. Het kost wel wat, 2000 roebeltjes oftewel €29,05. We krijgen een bonnetje mee waarop autotype, -kleur en kenteken staat. Buiten zoeken we die op en vinden hem al snel.

De taxi zet ons een kilometertje of 20 en een half uur verderop af bij ons hotel. Denken we. We zien geen hotel. Wel een supermarktje. Ik ga maar even vragen. De supervriendelijke dame weet het ook niet, dus belt ze even voor ons. Ah, lief! Het blijkt dat we toch voor de deur van ons hotel stonden. Nou ja, hotel…. Het is eerder een B&B. Met veel trappen naar de 3^e verdieping…

De dame die ons incheckt is alleraardigst en entertaining. Ze spreekt alleen geen woord Engels. Ik maar liefst 8 woorden Russisch (echt waar!), maar we begrijpen elkaar. En daar waar het lastig wordt, gebruikt ze Google Translate. Slim! Zo weten we een kopje koffie te regelen en ontbijtafspraken te maken. De kamer is helemaal prima, lekker ruim, airco, nette badkamer. Niks mis mee.

We gaan nog even terug naar het supermarktje om wat drinken in te slaan en gaan dan maar eens slapen. Het is hier al 1 uur!

---

Om 9 uur zitten we aan het ontbijt. Want dat hadden we nou eenmaal zo afgesproken. We krijgen 2 eieren, brood, yoghurt, knakworst, koffie en appelsap. En een gezin met 3 kleine kinderen erbij, die nu al hyperactief zijn, mopperdemopper.

Als we uitgegeten zijn , maken we ons klaar voor een dag sightseeing in Sint-Petersburg! Het is geen fantastisch weer helaas. Maar: het is droog. Dat is het belangrijkste. Het is ook bewolkt en er staat een frisse wind. We zijn dus blij dat we toch maar jassen hebben meegenomen.

We wandelen de straat uit en lopen naar de Admiralty, een van de vele prachtige gebouwen in deze prachtige stad. Dit is ook een van de oudste gebouwen van de stad en hierin is de Hogeschool van de Scheepvaart gevestigd. Dat verklaart al die mariniers die hier rondlopen; die hebben blijkbaar het weekend vrij. Het ligt prachtig aan het water en er omheen is een mooi park.

Erlangs wandel je zo naar het volgende schitterende gebouw en dat is een wereldberoemde: het Winterpaleis, ook wel bekend als de Hermitage. Wat een gigantisch gebouw is dat! En wat is het mooi! De Hermitage is misschien wel het bekendste museum ter wereld. Het bevat meer dan 3 miljoen kunstwerken. Die passen zelfs niet in dit immense Winterpaleis. Daarom is de collectie verspreid over meerdere gebouwen. Maar wie de Hermitage bezoekt, gaat naar dit fantastische gebouw.

Wij hoeven de Hermitage niet perse te zien. Dus wandelen we er langs, langs het water. Dat water is de rivier Neva, die dwars door de stad stroomt. Aan de overkant zien we de Peter & Paul Vesting. Of eigenlijk de muren van de vesting en de gouden torens van de Peter & Paul Kathedraal.

Bij de Troitskiy Bridge slaan we rechtsaf en wandelen door het mooie park “Field of Mars”. Daar brandt de Eeuwige Vlam. Hier zien we al een tipje van de Kerk van de Verlosser op het Bloed. Oftewel het snoepjeskasteel, want het ziet eruit als een verzameling zuurtjes.

En het is prachtig! Wel jammer dat een deel in de steigers staat. Om de kerk zijn allemaal souvenirstalletjes, straatartiesten en koffie-karretjes. We hebben wel zin in koffie, dus bestellen we een bakkie en drinken dat zittend op de stoep op. Kunnen we mooi even mensen kijken, altijd leuk.

We wandelen om de kathedraal heen langs het watertje, tot we op de Nevskiy Prospect uitkomen. Dat is de ader door de stad. Hier slaan we rechtsaf naar de Bolshaya Morskaya Ulisa. Er staat een Hare Krishna dansclubje te zingen en te dansen. Geen idee waarom, maar het klinkt wel vrolijk. En we krijgen een snoepje, wat ik lekker vindt. Andy niet zo.

We wandelen onder de poort van de Generale Defensiestaf door en hebben zo perfect zicht op het Winterpaleis. We moeten plassen en we zijn vlakbij ons hotel… Mooi! Kunnen we meteen even een beetje bijkomen: we hebben 3 uur lang door de stad gewandeld! En kunnen we mooi even Formule 1 kijken. Handig hoor, een VPN-abonnementje.

Als we uitgerust uitgekeken zijn, gaan we weer op pad. Het is inmiddels 5 uur. Maar dat geeft niet, want we  gaan met de metro. Sint-Petersburg heeft namelijk prachtige metrostations. Dat is een mooie vorm van vermaak. En… het kost geen knoop! Wel een token. Die koop je voor 45 roebeltjes bij de ingang. Het is een heus muntje, dat je in de toegangspoortjes moet doen om erdoor te mogen. Met 1 token mag je reizen hoe ver en hoe lang je wilt. Maar zodra je het metrostation verlaat en weer naar binnen wilt, moet je een nieuwe token inwerpen.

Wij kopen 4 tokens, voor ieder 2. Want we gaan eerst naar het winkelcentrum bij station Sadovaya. Andy heeft namelijk een acculader opgeblazen…. Dus moeten we een nieuwe zien te vinden. En dat lukt. Mooi, dan kunnen we nu die stations gaan bewonderen. De mooiste bevinden zich aan de rode lijn. Wij zitten nu op de paarse, dus moeten we eerst even ergens overstappen. Eitje. We gaan naar het station dat het verste weg is en dat is Avtovo. En die is inderdaad prachtig, met kroonluchters en prachtige pilaren.

Dan reizen we weer terug op de rode lijn en stappen de volgende halte uit. Kirovsky Zavod heeft heel veel marmer. Weer een halte terug is Narvskaya. Daar zien we allemaal beelden, waarvan 1 hele grote pontificaal achterin de hal. Laatste mooie station is die van Pushkinskaya. En daar kunnen we weer overstappen op de paarse lijn, die naar ons stationnetje Admiralteyskaya gaat. Oh, we zitten trouwens enorm diep onder de grond. Dat betekent een immens lange roltrap omhoog. Je moet hier geen hoogtevrees hebben!

Als we weer bovengronds zijn, gaan we eens kijken waar we kunnen eten. We hebben geen zin in poespas of nog een heel eind lopen, dus ploffen we neer bij Italia. Inderdaad, een Italiaans restaurant. We bestellen allebei een pizza, kletsen met de aardige serveerster uit Siberië en eten dan onze pizza’s lekker op. Als we klaar zijn, is het 8 uur geweest. We vinden het wel mooi voor vandaag en gaan terug naar onze residentie. Daar gaan we lekker douchen, alvast een beetje inpakken, wat relaxen en dan op tijd naar bed. Morgen nog bijna de hele dag hier in Sint-Petersburg!

---

Omdat het ontbijt gisteren niet heel geweldig was en we 6 piek pp toch een beetje veel vinden, ontbijten we vandaag lekker bij Subway. Die zit verderop op de hoek en is 24/7 open. Maar eerst inpakken en onze koffers stallen. Dat hebben we gisteren via Google Translate geregeld met de receptie-dame: ze kunnen in het hokje achter de receptie staan. Gaan wij nog even leuk de stad in. Te beginnen bij Subway dus, voor dat ontbijt.

Dan wandelen we door de Nevskiy Prospect tot aan de achterkant van het gebouw van de Generale Defensiestaf. Linksaf onder de boog door en we zien weer het Winterpaleis in vol ornaat. En in de zon! Want die schijnt vandaag. Er staat alleen nog wel een frisse wind en het is niet warmer dan een  graad of 14, 15. But who cares: de zon schijnt!

Sint-Petersburg heeft heel veel water. Komt omdat het aan de Neva-baai ligt, die uitmondt in de Finse Golf. Als je een beetje je best doet, kun je Finland zien liggen. Of Estland. Door de stad stroomt de Neva-rivier en er zijn nog tig aftakkingen die door de stad lopen. Met zoveel water maak je logischerwijs een boottochtje. Je kunt uit een aantal routes kiezen: een rondje over de Neva of een tochtje met de hydrofoil naar Peterhof. Da’s een stadje, maar vooral een paleizencomplex. Het ligt een stuk verderop aan de Neva-baai. Daar gaan wij eens naartoe. Het tochtje kost 1500 roebel / €21,80 per persoon voor een retourtje. Hij vertrekt om half 12 en we kiezen die van 14.30 terug.

Omdat dit een snelle boot is, is er geen echt buitendek. Er is alleen een open tussenstuk, waar een mannetje of 8-10 kan staan. Daar sta ik natuurlijk het eerste stuk, zodat ik foto’s kan maken van de skyline van de stad. Het ritje duurt 3 kwartier. Al snel na het uitstappen zien we in de verte het schitterende paleis. Het is gebouwd met als voorbeeld het Kasteel van Versailles in Frankrijk. Het lijkt wel een en al goud dat er blinkt. Van de haven naar het Grote Paleis loopt een kanaal, met aan het eind een waterpartij: de Grote Cascade en een fontein: de Fontein van Simson. Mooi hoor.

Om er dichterbij te mogen komen, moeten we entree betalen. Mopperdemopper, je zou toch verwachten dat dat bij de boottocht in zit. Want wat heb je alleen aan het boottochtje? Niet zoveel. Dus betalen we nog een keer 700 roebeltjes pp om verder te mogen. We lopen naar het paleis en kijken daar een beetje rond. Dan gaan we in het zonnetje en uit de wind het uitzicht bewonderen.

Op dit complex bevinden zich nog meer mooie gebouwen en vooral nog veel meer fonteinen. Het lijkt ons wat veel van het goede om dat allemaal lopend te gaan bekijken. Gelukkig gaat er een rondrij-karretje. Handig. Voor alweer 700 roebel pp mogen we mee op het tochtje dat een dik half uur duurt. Wel de moeite waard, want we krijgen zo mooi alles te zien.

En zo zijn de 2 uur die we hier te besteden hebben alweer snel voorbij. Het heeft wel wat gekost, 6.000 roebel totaal, dus €87,25. Ik weet niet of we waren gegaan als we dat van tevoren hadden geweten… Maar: het was zeker prachtig!

We gaan terug naar de pier, voor de boot terug naar de kade bij de Hermitage. Daar komen we weer 3 kwartier later aan, het zal geen verrassing zijn. We nemen eerst even een bak koffie bij het tentje dat bij de botenclub hoort. Daar maken we een plan de campagne.

We vliegen vanavond om half 9, we zijn nog niet ingecheckt en willen rond 5 uur een taxi naar het vliegveld nemen. Dus hebben we nog mooi wat tijd. We zouden in de Hermitage kunnen gaan kijken. Cultuurbarbaren als we zijn hebben we daar geen zin in. Laten we dan naar de Isaac Kathedraal wandelen. Die hebben we net wel vanaf het water gezien, maar nog niet van dichtbij. Het is een prachtig bouwsel. Maar ja, dat geldt voor bijna elk bouwsel hier in deze stad. Als je wilt, kun je er ook in en kun je de koepel op. Heb je een mooi uitzicht op de stad. Of je gaat zoals wij in het parkje er tegenover zitten, dan heb je een mooi uitzicht op de kathedraal.

Het wordt tijd om terug naar ons hotel te gaan. Het is nu half 5. De lieve receptiedame biedt ons eerst een toilet en koffie aan. Precies wat een mens nodig heeft! Dan belt ze een taxi voor ons, die om 5 uur voor komt rijden. Het ritje naar het vliegveld kost 870 roebel (€12,65). Bijzonder toch, dat de heenreis meer dan het dubbele, namelijk 2000 roebel (€29,05) kostte…. Daar kijken we niet meer van op, want dat is de algemene ervaring met vliegveldtaxi’s.

Een lief oud mannetje gooit onze koffers en ons achterin en we gaan op pad. In de avondspits…. Het lieve mannetje blijkt een heuse Niki Lauda te zijn. Hij scheurt dwars door de stad, door allerlei straatjes en zelfs over een parkeerterrein, om maar zo min mogelijk in de file te staan. Daarbij haalt hij met gemak links en rechts in en wurmt ons overal tussendoor. We ontkomen niet helemaal aan de file en daardoor duurt de rit nu een uur, in plaats van normaal een half uur. Gelukkig hebben we genoeg tijd.

We nemen afscheid van de chauffeur, betalen hem 1150 roebeltjes en gaan gauw op zoek naar de incheckbalie van China Southern. Is niet zo moeilijk, we kijken waar de meeste Chinezen staan. Gevonden! Het inchecken gaat vlot, niks bijzonders. Voordat we naar onze gate kunnen, moeten we door de douane. We gaan immers Rusland verlaten en daar wil men graag bewijs van. Geen probleem. Dan kunnen we onze gate opzoeken en even wachten tot we kunnen boarden.

We vliegen eerst naar Ürümqi. Dat ligt net over de grens in China, in het puntje tussen Kazachstan, Rusland en Mongolië. De vlucht duurt ongeveer 5,5 uur. Het is een 2×3 toestel en we hebben mazzel: we hebben onze rij van 3 voor onszelf. We zijn niet de enige niet-Chinezen aan boord, maar we zijn wel in de minderheid. Zoals ik altijd al wist, reizen Chinezen in kuddes. Dus zitten we midden tussen een kudde, voor wie ook deze reis een sociaal gebeuren is. Ze delen thee en sausjes (?) en zijn niet erg plaatsgebonden. Gelukkig niet heel  storend en gelukkig: er zijn geen kinderen aan boord! Een redelijk rustige vlucht, hoewel ik wel een beetje kriebelig wordt van al die keuvelende mensen om me heen. Koptelefoon op dus en lekker tukken.

We krijgen een warme maaltijd: vis met rijst en groente. Smaakt een beetje Chinezerig… Drinken is er ook weer voldoende, dus we mogen niet klagen. Behalve dan dat vliegen gewoon vervelend is. Maar ja, zo kom je wel nog eens ergens. In Ürümqi bijvoorbeeld. Om 7 uur plaatselijke tijd. Op dinsdagochtend. We hebben dus de nacht in het vliegtuig doorgebracht. Het is hier trouwens 6 uur later dan in Nederland en 5 uur later dan in Sint-Petersburg.

In Ürümqi stappen we uit en hobbelen achter de kudde aan richting douane. We zetten hier voor het eerst voet op Chinese bodem, vandaar douane. Iemand wil weten waar we naartoe gaan. Shanghai. We krijgen een sticker op ons lijf gedouwd. Geen idee waarom. Oh, omdat die vlucht binnen 2,5 uur vertrekt. We mogen daarom voor bij de douane. Okay. Een streng kijkende Chinees controleert paspoort en visum. We moeten vingerafdrukken achterlaten. Dan gaat hij er vandoor met mijn paspoort. Geen idee waarom. Andy krijgt die van hem wel meteen terug. Ik moet wachten. Nee er is niks aan de hand hoor. Gewoon even wachten.

Of vast de koffers pakken, dat kan ook. Want die moeten we opnieuw inchecken. Nou, dan doe ik dat wel. Na 3x vragen komt de jongeman eindelijk terug met mijn paspoort en kunnen we verder. Ik probeer er nog achter te komen wat er was, maar krijg alleen een “no problem” te horen. Tja. Daar doen we het dan maar mee.

We gaan verder. Door de douane met onze koffers. Dan door naar de incheckbalie van China Southern, voor onze volgende vlucht.

We krijgen onze boarding passen, kunnen de koffers weer afgeven en op zoek gaan naar de gate voor die volgende vlucht. Die om 9.25 vertrekt. Ongeveer. Het is weer een 2×3 toestel. Wij zitten in het laatste stuk en krijgen al snel een buurvrouw erbij. Maar…. Er zijn achter ons nog 4 rijen leeg. Dus zodra er niemand meer binnenkomt, springen we snel naar 1 van de lege rijen. Mooi, hebben we die weer voor ons zelf.

De vlucht gaat dus naar Shanghai en duurt ongeveer 5 uur. Ook op deze vlucht krijgen we een warme hap en genoeg drinken. En socialiserende Chinezen die van stoel naar stoel hoppen, lijkt het wel. We besteden maar weer zoveel mogelijk tijd aan tukken en aan naar buiten kijken.

We vliegen natuurlijk een groot deel over China. En dat ziet er leeg uit. Heel erg leeg. We hebben al een uur gevlogen en nog niets anders gezien dan een kaal, woestijnachtig landschap. Oh wacht, nu komen er besneeuwde bergen. Mooi hoor. Maar nog steeds geen teken van leven. In een land waar zo immens veel mensen wonen. Niet in dit deel, blijkt. In Shanghai wonen wel veel mensen, ruim 24 miljoen. En zo te zien wonen die met name in 1 van de triljoen flats die we zien als we erover vliegen. Ja, Shanghai is een moderne stad met veel hoogbouw.

Op vliegveld Hongqiao kunnen we op zoek naar onze koffers en dan naar de uitgang. Eerst een ATM vinden. Er staan er 3 naast elkaar, die alle drie geen zin hebben ons geld te geven. Terwijl we staan te worstelen, vraagt een man of we geld nodig hebben, of we willen wisselen. Hij tovert een pak geld uit zijn borstzakje. Heel aardig, maar we gaan toch echt geen geld wisselen op deze manier. We zijn natuurlijk niet helemaal achterlijk. Nee hoor, we proberen die 2 machines verderop wel. Daar hebben we na nog 4 keer proberen, met verschillende pasjes, mazzel. We kunnen 2000 yuan pinnen. Da’s ongeveer €260,-. Daar kunnen we wel even mee vooruit.

Bijvoorbeeld om een taxi te betalen. We gaan naar buiten en sluiten aan in de taxi queue. Meteen worden we aangesproken: zoeken we een taxi? Duh. Waar willen we naartoe? Ik laat hem het adres van ons hotel zien. Oh, daar kunnen we voor 250 yuan naartoe worden gebracht, nu meteen, zonder wachten. Nou weet u, we nemen gewoon de officiële taxi. Lijkt ons beter. En inderdaad; we betalen voor ons ritje slechts 84 yuan. Scheelt nogal, niet?! Namelijk 20 euro.

Onze chauffeur kent het adres niet. Hij vraagt eerst 2 collega’s en tikt het dan toch in in zijn navigatie. Leek ons ook wel zo makkelijk, het ding hangt er toch. Hij rijdt een beetje vertwijfeld. Heel wat anders dan Niki Lauda gisteravond in Saint Pete. Maar goed, na 1x verkeerd te zijn gereden en nog even een beetje zoeken komen we bij ons hotel. En betalen we dus slechts 84 yuan, wat iets meer dan een tientje is. Fooi geven is er in China niet bij. Zoals ik meerdere keren heb gelezen: al doe je nog zo je best, zelfs bij de 5^e of 6^e poging een Chinees fooi te geven, lukt het je niet. Ze nemen het gewoon niet aan. Dus doen we ook maar geen poging. Noot: later blijkt dat dat toch niet helemaal waar is. Ook Chinezen vinden het aardig als ze fooi krijgen.

We gaan inchecken. Oh btw, het is hier warm. Heet. Stikbenauwd. Graadje of 34 en redelijk vochtig. Geen Jakarta-vochtig, wel Singapore-vochtig. Bah. Maar ja, dat zal het zo’n beetje overal zijn, dus kunnen we er maar beter aan wennen. Maar niet nu. Nu gaan we naar onze kamer. Getverdemme, die is op de 2^e etage en er is geen lift. Weer 2 trappen opsjouwen met al onze bagage. Onze kamer is helemaal prima, hoewel de badkamer een beetje klein is. Jammer dat de wc er bij in zit en zeiknat wordt als je doucht. Want we hebben nu aan 2 dingen behoefte. Of 3: afkoelen, douchen en slapen! Het was een lange dag. Ik heb nog wel wat kunnen slapen in het vliegtuig, maar Andy nagenoeg niet. En het is geen geweldige nachtrust in zo’n vliegtuig, kan ik u verzekeren. Dus gaan we eerst een oogje dicht knijpen.

Als we weer een beetje mens en ook weer toonbaar zijn, is het 7 uur ’s avonds en donker. Het licht gaat hier blijkbaar snel uit. We gaan op zoek naar avondeten en wandelen een beetje door de buurt. We zien allemaal Chinese klasjes die op straat aan het dansen zijn. Dus. We komen langs een restaurant. Jawel, een Chinees restaurant! Je verwacht het haast niet… De menukaart is gelukkig Engels ondertiteld en er staan foto’s in. We wijzen een paar gerechten aan en zijn benieuwd wat we hebben besteld. En hoe we dat naar binnen gaan krijgen zonder mes en vork. Met eetstokjes. We krijgen ook een kom met een soeplepel. Daar kun je prima nasi mee eten, blijkt! Verder hebben we een schaal met bacon & kool, met kip & champignons en met een soort pasteitjes Veel te veel. Dus eten we ook veel teveel. En betalen erg weinig: slechts 88 yuan oftewel 11 piek.

Om uit te buiken wandelen we een stukje richting de Bund. Dat is de promenade langs de beroemde skyline van Shanghai. Het lijkt echter of dat nog een heel eind weg is. We zijn te moe en vinden het te warm om nog een eind te lopen, dus draaien we weer om. Het is weliswaar een stuk aangenamer buiten, maar het is nog steeds 30 graden of zo. Op de terugweg slaan we bij een supermarkt drinken in. Terug in het hotel houden we nog tot half 11 de ogen open en dan geven we het op: slaap!

---

We hebben geen ontbijt in dit hotel. Dus als we wakker zijn, gaan we wassen, plassen, aankleden en wegwezen. Het restaurant waar we gisteravond aten, is nu ook open. Dan hebben ze vast wel ontbijt. Of gewoon hetzelfde als gisteravond, dat kan ook. We kijken of er iets bij zit dat als ontbijt dienst kan doen. Nou, met een shrimp omelet en suikerpannenkoeken moet het zeker lukken. Smaakt prima, vult goed en kost slechts 50 yuan (€6,50) bij elkaar. De groene thee staat standaard in kannen op tafel, dus met het vochtpeil komt het ook weer goed.

We wandelen naar The Bund. Dat is de promenade aan de rivier Huangpu, door de Chinezen Waitan genoemd. Aan de Shanghai-kant heb je de oude koloniale gebouwen. Aan de andere kant ligt Pudong. Daar zie je de nieuwe wolkenkrabbers die de bekende skyline van Shanghai vormen. Twintig jaar geleden was hier nog niets, nu is er een fantastische skyline. Met bijvoorbeeld het één na hoogste gebouw ter wereld, de Shanghai Tower. En de onmisbare Oriental Pearl Tower. Dat is de tv-toren met de bollen.

We lopen dus naar de Huangpu en The Bund. Het is trouwens best aardig weer, voor Azië dan. Het is natuurlijk warm, graadje of 30, maar er staat ook een briesje en het is niet al te vochtig. Toch is het klimaat weer even wennen en de wandeling is best vermoeiend voor Andy. Dus besluiten we om toch maar een hoppie-hoppie te nemen. We zien er eentje staan en kopen voor 80 yuan per persoon (een tientje ongeveer) een kaart voor 24 uur. Daar krijgen we ook een enkeltje door de Bund Tunnel bij. Dat is mooi, want dat staat op het programma. Maar eerst een rondje met de bus.

Het blijkt dat we in de paarse lijn zijn gestapt. Er zijn nog 3 andere routes. Deze route gaat onder andere langs Pudong en de cruise terminals. We zitten natuurlijk bovenin en met de zijkanten open is dat heerlijk. Shanghai is een moderne, mooie stad. Het doe me erg aan Singapore denken. Als we een rondje met de paarse lijn hebben gemaakt, stappen we aan het begin van The Bund uit. Tijd voor een tochtje door de tunnel onder de Huangpu door. Dat is eigenlijk een voetgangerstunnel onder de rivier door. Zo kom je aan de overkant in Pudong. Nu is een gewone tunnel best saai, dus hebben ze er een attractie van gemaakt. Je stapt in een soort trammetje en gaat daarmee door de korte tunnel. Onderweg krijg je special effects te zien.

We moeten eerst ons buskaartje omwisselen voor andere kaartjes. Dat doen we bij de balie. Dan naar de wagonnetjes. We worden samen met een grote Chinese familie ingeladen. Ik vraag aan de stoïcijnse jongeman of we niet een wagentje later mogen. Nee. Ik vraag of hij misschien kan lachen. Nee. Nou ja, stiekem een beetje…. Nee. Het tochtje door de tunnel is best grappig. Maar minder spectaculair dan ik me had voorgesteld. Normaal betaal je 50 yuan voor een enkeltje, 70 voor een retour. Bij ons zat het dus in het kaartje voor de bus.

Aan de overkant zijn we vlakbij de Oriental Pearl Tower uitgekomen. Daar kun je in en dan kun je op verschillende hoogtes het uitzicht over de stad bewonderen. Daar hebben we niet zo’n behoefte aan. Behalve deze skyline aan The Bund zijn het volgens ons vooral flatgebouwen wat je ziet. Nee, wij wandelen er een keer langs en bewonderen het gebouw vanaf het viaduct. Aan de andere kant staat de gedraaide Shanghai Tower en het gebouw met de bieropener erin. Mooi hoor.

Om de hoek stopt de groene lijn van City Sightseeing. Aldus de zeer chagrijnige jongen van concurrent Big B Tours. Het duurt even, maar dan komt inderdaad de groene route  aanzetten. Niet dat die route zo spectaculair is, maar zo kunnen we weer overstappen op de rode lijn. Jaja, we hebben een plan uitgedacht! De rode lijn is de langste route en laat ons zien hoe leuk Shanghai is. Zo zien we de gezellige drukte op Nanjing Road en de leuke buurt bij Yuyuan Garden. We rijden een rondje mee.

Als we weer langs Yuyuan Garden komen, stappen we uit. Dit is een beroemde klassieke tuin met daaromheen een heel complex van prachtige Chinese gebouwen. Er is een leuk plein en een vijver met koi karpers. Wij gaan het eens bekijken. Hoewel het er behoorlijk druk is, is het ook erg leuk. De tuin kun je tegen betaling bewonderen. In die mooie gebouwen zijn allerlei souvenirwinkels en vreetstalletjes gevestigd. De hapjes zien er allemaal heerlijk uit! Andy valt voor een worstje-on-a-stick, ik neem een bakje tofu-hapjes. Lekker hoor. En dat voor slechts 25 yuan (3 euro). We kijken nog wat rond en als we de mensenmassa beu zijn, gaan we weer op zoek naar de rode lijn.

We blijven nog een rondje zitten, zodat we ook het laatste stuk zien waar we nog niet eerder waren. Inmiddels is het donker aan het worden. Weer terug bij The Bund stappen we uit om naar de skyline-by-night te kijken. Het is een behoorlijke drukte op de pier, heel de trap zit vol met mensen. Het lijkt of ze ergens op wachten. Dus zoeken wij een mooi plekje langs de kade en wachten mee. Geen idee waarop, maar er zal vast iets gebeuren. Ik gok erop dat de bollen van de Oriental Pearl Tower aan zullen gaan. Dat is als 1 van de weinige gebouwen namelijk nog niet verlicht. En inderdaad, precies om 7 uur gaat daar het licht aan. En hoe: er wordt een mooie lichtshow gegeven. Leuk hoor!

Na de hapjes bij Yuyuan Garden hebben we nog wel een beetje plek voor wat te eten. Beneden om de hoek zien we een tentje waar ze een soort wontons verkopen. Dat ziet er lekker uit, dus doe maar. Kost ook weer weinig, 30 yuan samen. Oe, en is erg lekker! Ook prima te eten met stokjes. Andy is er al aardig behendig in, maar ik nog niet zo. Gelukkig kun je gewoon je stok in zo’n wonton steken. En dan is het wonton-on-a-stick, ha! Na de wontons neemt Andy nog eens een worstje-on-a-stick, ik zie een hamburger. Ziezo, wij zitten vol.

Ondertussen is het gaan regenen. Tijd dus om terug naar het hotel te gaan. Maar eerst kopen we nog even broodjes bij Subway, voor het ontbijt morgen. We stappen weer in de hoppie-hoppie, want die komt in de buurt van ons hotel. Net iets te vroeg springen we er weer uit. Ach, dan lopen we nog een stukje. Dat gaan nu beter dan vanochtend. We zijn inmiddels gewend aan de warmte en het is ietsepiets koeler nu. Nog maar 27 graden… We komen weer langs een Chinees dansklasje. Rare jongens die Chinezen.

En we komen langs ik weet niet hoeveel fietsen. Shanghai (en de rest van China, zien we later) blijkt een geweldig fietssysteem te hebben. Er staan overal in de stad fietsen. Met behulp van een app kun je die van het slot afdoen en dan wegfietsen. Als je klaar bent, zet je hem ergens neer, doet hem op slot en zo is je fietshuur weer afgemeld. Reuze handig! Moet je wel die app hebben. Op je Chinese telefoon of simkaart. Die hebben wij helaas niet. En het internet in ons hotel is te triest om op te zoeken hoe we daar aan kunnen komen. Officieel kun je ook niet Google-en. Of Facebooken. Mag niet. Tenzij je VPN hebt en je net kunt doen of je op een Hollands IP-adres zit ipv een Chinese. Dan lukt het wel. Maar nog steeds heb je dan wifi nodig en dat is in ons hotel zo traag als dikke….

Hoe kwam ik daar op? Oh ja, die app om een fiets te lenen. Geen idee wat dat kost, maar als je ziet hoeveel mensen er gebruik van maken, moet het wel betaalbaar zijn. Dat zijn dus al die fietsers. Dan heb je nog een hele menigte op brommers en scooters. En die hoor je niet: elektrisch! Fantastisch zeg. Zouden ze in Indonesië moeten hebben. Of bij ons. Zelfs de meest ouwe plof die hier rondrijdt heeft er accu’s aan hangen en rijdt op stroom. Ondertussen is het bijna 9 uur geworden en zijn we in ons hotel aangekomen. Tijd voor een kopje koffie, lekker douchen, indrukken verwerken en slapen!

---

Het regent. En het is minder warm dan gisteren. Ik gok zo’n 23-24 graden. Prima temperatuur dus. En die regen maakt ons niet uit, want we verlaten Shanghai vandaag. We vliegen naar Hong Kong. Het is zowaar gelukt om online in te checken. We vliegen om 13.15 uur en we bestellen een taxi om 10 uur. Hebben we genoeg tijd om wakker te worden, wassen, plassen, aankleden, inpakken en nog ontbijten ook. Met die broodjes van Subway die we gisteravond kochten.

We vertrekken van een ander vliegveld dan waar we aankwamen. We kwamen aan op Honqui, maar vertrekken vanaf Pudong. Dat ligt een stuk verder van de stad. Dus is de rit langer en de taxi duurder. Na ongeveer 3 kwartier zijn we er. We betalen de chauffeur 202 yuannetjes, €25,-. Om de terminal in te mogen, moeten de bagage en wijzelf meteen door de scan. Dus doen we dat. We lopen richting de balies van China Eastern. Een jongedame vraagt of we al boarding passen hebben geprint. Nope. Geeft niet, doet zij even voor ons. Dus geven we de paspoorten en ze tovert direct de passen tevoorschijn.

Dan in de rij om de koffers in te checken. We gaan er vanuit dat we moeten betalen voor overgewicht. Op deze vlucht mogen we namelijk maar 20 kilo per persoon, terwijl op de rest 23 kilo prima is. Het is niet gelukt om onder de 20 kilo te blijven; we weten dat we totaal 5 kilo teveel hebben. De incheckjongen kijkt er niet naar en begint er niet over. Dus wij ook niet. De jongen kijkt sowieso nergens naar en begint nergens over. Dus wensen we onszelf maar een prettige vlucht. Oh nee, dat is zijn zinnetje….

We gaan naar onze gate. Omdat we China verlaten en China weer ingaan, moeten we door de douane. Ja, vreemd verhaal: Hong Kong is sinds 1 juli 1997 weer van China, maar is wel een soort van eigen staat. We moeten in elk geval een formulier invullen om China te kunnen verlaten. En later in het vliegtuig moeten we weer iets invullen om Hong Kong in te mogen.

Natuurlijk moeten we ook weer eens door een security check. De dame zoekt blijkbaar iets in mijn rugzak, maar ik heb geen idee wat. We hebben nu bijna alles eruit gehaald en ik weet nog niet wat ze nou wil. Zij denk ik ook niet, want ze besluit dat het okay is. Ik kan alles weer inpakken en mag verder.

Bij onze gate is het rustig. Om half 1 kunnen we boarden. Dat wil zeggen, in een bus stappen. Die zet ons een eind verderop bij het vliegtuig af. We zitten op rij 49. Leuk, met een klein kind achter ons. En een buurvrouw, terwijl het vliegtuig niet echt vol zit. Dus vraag ik of we mogen verhuizen naar een lege rij. Dat kan zodra iedereen is ingestapt. Crap, nu zit er een klein kind naast ons. Eentje met veel lawaai, blijkt al snel. Zucht. Boos kijken helpt niet, dus doen we maar gauw de koptelefoons op.

Het is trouwens harder gaan regenen. Gelukkig pas nadat we buitenom zijn ingestapt, dus we zijn droog overgekomen. Maar blijkbaar zorgt dat voor file op de startbaan. We vertrekken tenminste met een uur vertraging en het eerste stuk gaat behoorlijk bumpy dankzij turbulentie. Na een uur vliegen krijgen we een maaltijd: beef met mie en een ijsje na. Echt waar! Wat een bofferij zeg.

Weer een uurtje verder zet de piloot de landing in. Na wat bochtjes komt Hong Kong in zicht. Wauw! Indrukwekkend hoor. Hong Kong bestaat uit grofweg 3 delen: het stuk dat aan China vast zit en Kowloon heet, het schiereiland waarop het internationale vliegveld ligt en de stad zelf, dat op een eigen eilandje ligt. Het heeft heel veel hoogbouw. Zag Shanghai er van boven best lelijk uit met al die flats, hier heeft het iets. Een beetje zoals Oahu, het Hawaiiaanse eiland waarop Honolulu en Waikiki liggen. Als we kunnen uitstappen, moeten we weer buitenom en met een bus naar de terminal.

Daar moeten we eerst door de douane. We geven onze ingevulde briefjes af en krijgen daar een nieuw, klein briefje voor in de plaats. Dat moeten we goed bewaren, want het moet bij vertrek weer worden ingeleverd. Na de douane kunnen we onze koffers opwachten. In de bagagehal is ook een ATM, die het gelukkig meteen doet. Oh ja, want Hong Kong heeft haar eigen geld, de Hong Kong dollar. In Shanghai hebben we ongeveer 600 yuan (€75,-) uitgegeven, dus we denken dat we hier met 700 dollar een heel eind komen. Die smaak is er niet, dus pinnen we eerst 500 dollar, ongeveer 55 euro.

Dan naar de aankomsthal, op zoek naar een plek waar we een Octopus card kunnen kopen. Dat is de openbaar vervoer kaart. Die kost 150 dollar en dat is 100 dollar reistegoed en 50 dollar borg, die je als je de kaart inlevert, weer terug krijgt. Er kan alleen cash worden betaald. Crap, nu kunnen we meteen weer gaan pinnen… Dus dat doen we. Dan gaan we op zoek naar de City Flyer Airport Express, om ons naar ons hotel te brengen. Wij moeten lijn A21 hebben, naar ons hotel in Mongkok.

Aangezien Hong Kong een voormalige Engelse kolonie is, hebben ze hier Engelse dubbeldekkers. Met het stuur rechts. En het verkeer rijdt aan de linkerkant. Het ritje gaat langs de baai en brengt ons in 25 minuten naar Mongkok. Vanaf daar is het nog 800 meter lopen naar ons hotel. Moeten we wel uitvinden welke kant op. We besluiten dat we liever een taxi nemen voor het laatste stuk, in plaats van sjouwen met al onze bagage. Dus houden we een taxi aan en die zet ons voor 45 dollar (nog geen 5 piek) bij ons hotel, Dorsett Mongkok, af. Het is een mooi modern hotel en de incheckmeneer is erg vriendelijk. We krijgen een kamer op de 9^e verdieping. Hmm, dat is recht tegenover de lift… Liever niet, dus gaan we een andere kamer vragen. Die krijgen we op de 12^e. en is om de hoek van de lift… We hebben geen zin weer een andere kamer te vragen, dus we gaan er maar vanuit dat de kamers inderdaad geluiddicht zijn, zoals de incheckmeneer zei.

De kamer is niet erg groot, maar met een beetje passen en meten kunnen we alles wel kwijt. En ach, we zullen hoofdzakelijk buiten zijn natuurlijk. Het is verder wel een mooie, moderne kamer. Zie zo, als we geïnstalleerd zijn, gaan we maar eens naar buiten. We hebben nog niet gegeten en Temple Street Night Market lijkt de beste plek om een avondmaaltje te scoren. We vragen bij de receptie hoe we daar het beste komen. Ah jammer, de gratis shuttle bus van het hotel is net weg en de volgende gaat pas om 9 uur. We kunnen met de metro. Moeten we eerst even naar het metrostation lopen. Ach, we nemen wel weer een taxi, net zo makkelijk. Die wordt meteen voor ons geregeld en we worden op de hoek bij Temple street afgezet. We betalen de chauffeur weer iets van 40 dollar en gaan dan dit deel van Hong Kong eens in ons opnemen.

Temple Street Night Market is erg populair, dus het is er erg druk. Op straat staan allemaal marktkraampjes en langs de zijkanten eetstalletjes. We wandelen eerst tussen de marktkraampjes door en laten ons dan naar een eetstalletje lokken. Andy bestelt geroosterd vlees en nasi, ik gebakken mie met kip. Even later komt het eten en het is heerlijk! Andy is dus al behendig met de eetstokjes, ik doe mijn best…. Eén van de dames van het stalletje ziet mij blijkbaar worstelen en douwt een vork onder mijn neus. Dat bezorgt Andy een lachstuip. Nou ja, het is wel reuze handig, dus ik gebruik lekker de vork! Het eten en de 2 blikjes drinken kost iets van 180 dollar (€19,50), dus betalen we 200.

Dan struinen we nog wat verder door de straatjes en kijken onze ogen uit. Leuk hoor. We komen langs een tentje waar ze alleen toetjes hebben. Ik ben dol op toetjes! Dus nemen we binnen plaats. Andy bestelt mango-ijs, ik vanille-kokos-jelly. Heerlijk! En ook dit kost weer weinig, slechts 60 dollar (€6,50). Als we dit op hebben, zitten we echt vol. Niet alleen met eten maar ook met indrukken. Dus gaan we maar eens terug naar ons hotel. We overleggen hoe we dat zullen doen. Er komt ook weer een hotelshuttle voor de terugweg, maar die komt pas over een dik half uur. En we weten niet waar die precies stopt. Dus nemen we weer een taxi. Kost immers maar weinig hier. Even later staan we weer voor ons hotel. We lopen eerst even het straatje tegenover ons hotel door, zodat we bij de 7 Eleven drinken kunnen halen. Dan naar onze kamer, lekker douchen en naar bed!

---

Good morning Hong Kong! De zon schijnt, wij zijn wakker, dus laten we de stad gaan verkennen. Maar eerst: ontbijt. Dat is ook in dit hotel niet inbegrepen. Maar dat geeft niet, we nemen net zo lief een ontbijtje bij McDonalds aan de overkant. Want 3x per dag Chinees gaat ook vervelen. Nou, eigenlijk niet. Maar toch.

Het regent en er wordt ons een paraplu aangeboden door het hotel. Handig. Als we klaar zijn bij de Mac bedenken we hoe we naar de stad zullen gaan. Oh, er staat net een shuttlebus van het hotel voor de deur. Die is gratis en gaat die kant op. Waarom moeilijk doen als het gratis kan?! Dus stappen we in en om 11 uur rijdt het busje weg, vol met hotelgasten.

We stappen vlakbij de waterkant van Kowloon uit. Een klein stukje lopen en dan zien we de prachtige skyline van Hong Kong. Mooi hoor! En warm. Het is vandaag erg warm en benauwd. Het voelt als Mumbay, India. Bah. Maar ja, daar doe je niks aan. Die regen van vanochtend heeft dus plaatsgemaakt voor een brandende zon. En ook dan is een paraplu handig, blijkt. Dus toen droeg ze een parasolletje…

We bewonderen een tijdje de skyline van Hong Kong. Als we daarmee klaar zijn, gaan we met de Star Ferry naar de overkant. We kunnen betalen met onze Octopus kaarten, reuze handig. Een ritje naar de overkant kost slechts 30 cent, dus dat is voor niks. En het is prachtig om op deze manier naar Hong Kong te reizen, met zicht op die mooie skyline.

Aan de overkant willen we eigenlijk eerst met de Hong Kong Tramway mee. Maar die zien we niet. Komt omdat die aan de andere kant van de loopbrug stopt. Weet je wat, we gaan eerst naar The Peak. Met de taxi. Je kunt ook met een trammetje, maar dat schijnt erg druk te zijn en lang te duren. Wij doen dus lekker makkelijk en laten ons de berg op rijden. Kost wel wat, HKD 83,50 tot de top. Nou ja, dat is nog geen tien euro…  Maar dan heb je ook wat: fantastisch uitzicht! Want dat is echt fenomenaal. En we hebben geluk, want het is helder en zonnig. Vaak is het mistig of regent het. Dan heeft een tochtje naar The Peak geen zin. Zie je niks. Wij hebben dus mazzel en daarom genieten we nog maar een beetje.

We komen een ijstent tegen. Oe, lekker! En belachelijk duur: mijn 2 bolletjes kosten 75 dollar. Dat is bijna net zo duur als dat taxiritje. Idioot. Nu zijn we bijna door ons geld, Andy kan nog net 1 bolletje voor zichzelf kopen. Zielig hoor. Tegenover is een winkelcentrum waar een ATM automaat staat. We gaan maar even wat geld bijtappen. Better safe than sorry!

Voor de terugweg nemen we de bus. Lijn 15 gaat richting de ferry en komt net aanrijden. We betalen weer met de Octopus kaart. Het is een behoorlijke bumpy ride, niet echt een pretje. Ergens weer beneden in de stad zien we een trammetje van de Hong Kong Tramway aan komen rijden. Inderdaad, die we eerder al wilden nemen. Dus springen we uit de bus en in de tram. Geen idee waar die naartoe gaat. Maar dat geeft niet, want we willen graag een indruk van de stad krijgen. En dat lukt zo aardig.

Het trammetje is ook een dubbeldekker, maar dan heel smalletjes. Wij verdenken het ervan een rol te hebben in Harry Potter. Het wordt ook wel de Ding Ding genoemd en er rijden er ongeveer een miljoen rond, lijkt het wel. Ook hier betaal je met je Octopus Card en dat doe je bij het uitstappen. Wij zitten bovenin om ons heen te kijken, tot we eruit worden gezet. Oh, eindpunt bereikt. Nou dan stappen we toch gewoon over op een andere. Die naar Central gaat. Bij de ferry terminal.

Dat trammetje verlaten we een halte te ver, dus lopen we nog een extra stukje naar de overkant, naar de ferry terminal. We kunnen meteen doorlopen de boot op en meevaren naar de overkant. Wel weer even met de Octopus Card betalen natuurlijk. Zo, we gaan eerst terug naar ons hotel, beetje opfrissen. Daarom nemen we vanaf de ferry terminal de bus. We vragen even welke we moeten hebben naar Mongkok. Ah, lijn 6, en die staat er ook net. Dus springen we erin en rijden mee tot Mongkok. Oh, en betalen doen we met…. Inderdaad. Zo handig! Dan nog 10 minuutjes lopen en we zijn weer in ons hotel. Eerst maar eens even onder de douche en een beetje bijkomen.

We zorgen ervoor dat we om kwart voor 7 weer beneden in de lobby zijn, zodat we met de hotel shuttle van 7 uur meekunnen. Na de Shanghai-skyline-by-night zijn we natuurlijk ook benieuwd naar die van Hong Kong! We rijden weer mee tot vlakbij de waterkant en lopen het laatste stukje. Het is iets minder heet dan het vandaag overdag was. Maar dat komt natuurlijk doordat de zon weg is. Het is nog steeds een graadje of 30 buiten, schat ik zo. En donker.

Als het goed is, is er om 8 uur een licht- en geluidshow aan de kade. Aan de Kowloon-kant, waar wij zijn, zagen we vanmiddag al een tribune. We denken dus dat we goed zitten en zoeken een plekje langs de kant. Net zoals heel veel andere mensen. Geduldig wachten we tot 8 uur en dan begint het. Toch? Of niet? We zien wel wat laserstralen de lucht in schieten, maar verder zien of horen we maar bar weinig. Achter ons wordt wel het grote lelijke gebouw belicht met wisselende patronen. Maar dat is niet logisch, dat kun je nooit zien vanaf die tribune. Dus waarom is die daar dan? We snappen het niet. En vinden er qua show niets aan. Dan was Shanghai toch veel leuker, met de lichtshow op de Oriental Pearl Tower. Maar dat maakt niet uit, want de skyline zelf maakt alles goed. Het is namelijk wel mooi verlicht en dat geeft weer prima plaatjes!

Note: ik heb later toch nog maar een keer gegoogled. Dit zou de grootste permanente licht- en geluidshow moeten zijn en zou zijn opgenomen in het Guiness Book of World Records. En inderdaad, vanaf deze plek, de Tsim Sha Tsui kade op Kowloon, zou je het beste zicht hebben. Nou, wij vonden het een behoorlijke sof!

Goed, laten we gaan eten. We wandelen door Nathan Road naar Temple Street. Onderweg komen we langs het Kowloon park. Dat ligt wat hoger dan de straat en je kunt er via een paar gezellig gedecoreerde trappen komen. Op eentje staan allemaal kleine poppetjes en bovenaan horen we… Ja, wat eigenlijk? Klinkt als kung-fu fighters: hoo-ha! We gaan maar even kijken. Bovenaan de trap is een plein en daar marcheert een groep padvinders. Ik denk tenminste dat het padvinders zijn, gebaseerd op de kleding die ze dragen. Onder commando van The Big Boss marcheren ze over het plein. Hoo-ha!

Links van het plein is een kleine promenade waar allemaal grote beelden staan, cartoon-achtige beelden. Erg grappig. We wandelen weer verder, tot we bij Temple Street uitkomen. Eerst struinen we nog even tussen de kraampjes rond. Mijn goedkope zomerschoentjes zijn het namelijk aan het begeven, dus ik kijk of ik iets zie dat ze kan vervangen. Ha, Toms! Die wil ik wel. Maar niet voor 160 dollar. Na wat onderhandelen worden we het eens over 130. Het zullen dus vast geen echte zijn, want nieuw kosten ze in Nederland ongeveer 45 euro en ik heb nu 14 euro betaald. But who cares? Als ze maar lekker zitten en minstens deze vakantie meegaan.

Zo, die missie is geslaagd. Nu de volgende: eten! We ploffen weer neer bij hetzelfde tentje als gisteren. Andy bestelt hetzelfde lekkere vlees als gisteren. Ik neem een combi van varkensvlees, gans en kip. Fried noodles erbij en wij hebben natuurlijk weer veel te veel eten. Maar wel lekker! Alleen niet zo goedkoop als gisteren: we zijn nu 370 dollar kwijt, 40 euro. Als we vol zitten, lopen we richting Jordan Road om een taxi te vinden. Die breng ons voor 36 dollar weer netjes naar ons hotel. We rommelen nog wat aan, gaan maar weer eens douchen en dan slapen: het is opeens al half 1!

---

Vandaag gaan we terug naar China en dan het binnenland in. Met de trein. De snelle trein. De héle snelle trein. Die vertrekt vanaf Shenzhen North Station. Dat ligt ongeveer 50 kilometer verderop in China. Moeten we er wel eerst zien te komen. Met de taxi wordt een beetje duur volgens de hotelreceptie. Dus gaan we met het openbaar vervoer. We hebben geen zin om een kilometer te lopen met onze koffers naar het metrostation. Dus laten we ons daar door een taxi afzetten. Maar eerst ontbijten. Lekker makkelijk & snel aan de overkant bij de Mac.

Dan halen we onze spullen en vragen een taxi. De chauffeur vraagt of we naar het metrostation of naar de grens moeten. Nou… wat kost het om ons bij de grens af te zetten? Ongeveer 250 dollar (€27,25), misschien een beetje meer, misschien een beetje minder. Het gaat op de meter, vandaar. Weet je, we zitten nu toch, dus zet ons maar lekker bij de grens af! Dat is een klein uurtje rijden. De grens blijkt een soort terminal te zijn, waar ook de treinen en metro’s aankomen en vertrekken. Uiteindelijk komt de prijs uit op 270 dollar / 30 euro. We geven de chauffeur nog wat fooi en gaan dan met onze bagage naar de bovenste verdieping van de terminal.

Daar is de douane van Hong Kong, waar we doorheen moeten. Oh, ik had een formuliertje moeten invullen. Geen probleem, doe ik toch even snel. Na de douane van Hong Kong wandelen we een aardig stuk door niemandsland. Of eigenlijk over de rivier die Hong Kong en China van elkaar scheidt. En dan moeten we door de douane van China. Hier geven we het eerder ingevulde formuliertje af en vullen een nieuwe in. Zucht. Nu mogen we China weer in. Maar: eerst nog door security. Vooruit maar dan. Ziezo, nu zijn we weer terug in China.

Plan is om met de metro naar het treinstation te gaan. Dat is nog iets van een half uur hier vandaan namelijk. Als we richting uitgang lopen, vraagt een aardige dame of we een taxi nodig hebben. Ligt eraan wat het kost. 300 yuan. Dat is duurder dan de rit van net, maar toe maar hoor. Wel zo makkelijk. De dame belt even en we moeten een minuut of 5 wachten. Dan komt er een luxe SUV aanrijden. Illegale taxi? Who cares. We stappen in en worden netjes bij het treinstation van Shenzhen North afgezet.

We gaan op zoek naar de ticketbalie. Want we hebben wel kaartjes gereserveerd, maar hebben alleen E-tickets. Die moeten we omwisselen voor echte kaartjes. Dus doen we dat. We gaan eerst naar de verkeerde verdieping. Komt omdat we niet doorhadden dat we niet op ground level zijn, maar daaronder. Maar dan zien we toch de ticketbalies. En lange rijen ervoor. Daar waren we al voor gewaarschuwd. Dit is echter wel extreem. Ik ben een uur (1 uur!) aan het schuifelen, voor ik eindelijk aan de beurt ben. Niet normaal. Dus als ik dan eindelijk aan de beurt ben, vraag ik ook meteen de tickets voor de andere 2 treinreizen. Dat kan namelijk, tegen een vergoeding van 5 yuan per ticket. Nou, dat heb ik er graag voor over, want ik was niet van plan deze exercitie nog eens te doen!

Het is maar goed dat we op tijd waren vertrokken, want inmiddels is het 2 uur, onze trein vertrekt om 5 voor half 3. Dus gaan we gauw door de security. Daar worden we tegengehouden omdat er 2 scharen in de koffer zitten. Dat mag blijkbaar niet. Dus geven we die met tegenzin af. En haasten ons naar ons perron, A14. Het instappen is al begonnen en we sluiten snel aan. Wij reizen eerste klas, jawel, dus onze wagon is helemaal vooraan. Kunnen we mooi snel een foto maken van deze speciale trein.

Dan instappen. We hebben heerlijk ruime zitplaatsen, in een coupé met 2 rijen van 2. Achter onze stoelen kunnen we de koffers makkelijk kwijt en de rugzakken kunnen bovenin de bagagerekken. Nu even de dingetjes voor onderweg binnen handbereik….. IK BEN MIJN TABLET KWIJT! En meteen realiseer ik me hoe dat kan. Toen we net door de beveiliging gingen, toen we de scharen moesten inleveren, moest dus alle bagage door een scan. Zo ook mijn kleine tasje waar mijn tablet in zat. Die is open van boven en kwam een beetje ongelukkig van de band gerold. Er gleed een papiertje op de grond. En waarschijnlijk ook mijn tablet. Het papiertje heb ik snel opgeraapt. Ik keek nog of er verder iets was gevallen, maar zag niks. En toen zat die dame moeilijk te doen over de scharen, dus had ik daar mijn aandacht bij. Hij zal daar uit het tasje zijn gegleden. Grote kans dus dat mijn tablet nu bij de security ligt.

De trein vertrekt over 4 minuten. Ik kan dus niet meer terug hollen, dan mis ik de trein. En terwijl ik dat denk, gaan de deuren dicht en vertrekt de trein. Verdorie zeg, daar baal ik enorm van! Nog niet zozeer om de tablet zelf – hoewel ik daar erg aan gehecht ben. Maar die is wel te vervangen. Andy heeft er zelfs nog eentje die hij nauwelijks gebruikt, dus die kan ik nemen. Maar ik baal vooral omdat ik hem gebruik om naar muziek te luisteren en om te lezen tijdens de vluchten. Als tegengeluid en om me af te sluiten van de buitenwereld. We hebben nog 2 treinreizen en 3 vluchten te gaan de komende 2 weken…. Nou ja, er is nu niets aan te doen. Dus laten we ons richten op deze treinreis.

Die is dus met de supersnelle bullet trein, die snelheden tot bijna 500 kilometer per uur kan halen. Wij zien de speedometer tot 308 km oplopen. En daar merk je niks van! Als je had gezegd dat hij 80 reed, had ik het ook geloofd. De rit duurt 3 uur. Onderweg krijgen we een glimp te zien van het bijzondere Chinese landschap. Vooral als we in de buurt van onze eindbestemming Guilin komen. Daar zien we al een glimp van de aparte karstbergen met de gekke pieken. Mooi hoor. En wat zijn we blij dat we niet de Transsiberië Express hebben gedaan! Je kunt namelijk niet makkelijk foto’s maken vanuit een rijdende trein, dus dat is niks voor mij. Nee hoor, dit is prima zo!

We komen om stipt 17.26 uur aan in Guilin. Daar moeten we blijkbaar een flinke trap naar beneden, dan een stuk lopen en met een roltrap weer omhoog. Een meneer met een karretje wil onze koffers sjouwen. Hoeft niet. Jawel, kijk die trap! Nee hoeft echt niet. Ja maar, die trap. Neehee! Maar kijk nou toch! Vooruit, sjouw onze koffers dan maar. Eigenlijk wel fijn, want de trap is best lang. En het tussenstuk ook. En de roltrap weer omhoog ook. Als we in de terminal komen, zie ik al een meneer staan die een bordje met mijn naam omhoog houdt. Die is geregeld door het hotel. Koffermeneer en wij sjouwen achter hem aan naar zijn auto. We betalen de koffermeneer 40 yuan. Ik gaf eerst 20 maar dat pikte hij niet. Niet dat 40 yuan duur is, maar het staat niet in verhouding met de 80 die we de chauffeur straks moeten betalen.

Ons hotel is aan de andere kant van Guilin, blijkt. En het is net avondspits, dus best druk. Met scooters. Het lijkt wel Indonesië. Maar dan Chinees. En met elektrische scooters ipv benzine. Anyhow. We worden netjes bij de receptie van het hotel afgeleverd. De 2 receptiedames spreken redelijk Engels. We krijgen een mooie kamer met een zitje en een ruime badkamer, op de 4^e verdieping van het 2^e gebouw. Niks mis mee. Behalve dan dat we maar 1 kamerkaart hebben. Die is ook om de elektriciteit te bedienen. Geen kaart, geen stroom, geen airco… En die heb je echt wel nodig; het is ook nu nog 30 graden buiten.

Als we een beetje zijn geïnstalleerd, gaan we eerst even terug naar de receptie. We blijven hier namelijk 3 dagen, 4 nachten en dan willen we graag wat gaan ondernemen. We informeren naar de cruise over de Li River en de tour naar de Longji rijstterrassen. Die vertrekken allebei om 7 uur ’s ochtends. Pardon? Dat is wel erg vroeg hoor! De boot snappen we nog, want daarvoor moeten we een uurtje rijden naar de pier en alle cruises vertrekken om 9 uur. Maar voor de bustour… We denken er nog even over na.

Eerst maar eens eten. Oh dat kan hier. We krijgen een kaart onder onze neus gedouwd en kunnen eigenlijk niet anders dan iets bestellen. Doe de fried noodles met beef dan maar. We worden naar de eetzaal gebracht en genieten ondertussen van de rondrennende en gillende meisjes…. Grrr. Het eten is simpel, lekker en kost nog geen 60 yuan. Daar kunnen we niets van zeggen. Maar zodra het op is vluchten we snel naar buiten. We lopen een klein rondje door de buurt, waar het een drukte van belang is. Ah kijk, er zitten plenty restaurants in de buurt, dus kunnen we daar de komende avonden mooi terecht. Nu gaan we nog even wat drinken inslaan en dan terug naar ons hotel. Afkoelen, douchen en naar bed!

---

Ik heb vanochtend om half 6 eerst maar even 3 Chinezen afgeblaft. Die stonden gezellig op de gang te roken en te ouwehoeren. Idioten. Om 9 uur staan we op en gaan we ontbijten. Dat is inclusief en het is een buffet. Er zijn worstjes, toast, rijst, bami, soort bapaotjes en nog wat andere dingetjes. Genoeg keus dus. Dan gaan we bij de receptie toch maar die 2 excursies regelen. Het is wel vroeg op, maar ik heb er hoge verwachtingen van. En ach, met die bustour kunnen we hopelijk in de bus nog een oogje toeknijpen. Bij elkaar kosten de tours 1360 yuan, dus €175,-.

Dat is voor morgen en overmorgen. Vandaag willen we op ons gemakje Guilin bekijken. Dus vragen we of we fietsen kunnen lenen. Stond namelijk op de site dat ze die hebben. Dat kan, er staan 2 fietsen voor de deur. Een jongen pompt nog even de banden op. Zo, mijn fiets is klaar. Die van Andy heeft een lekke band, dus dat wordt niks. Tja, dit waren de enige 2 fietsen. Nou ja, dan nemen we wel een taxi. Die wordt voor ons geregeld. Het ritje kost slechts 16 yuan (2 piek), dus geen slechte keuze.

We laten ons afzetten bij de Elephant Trunk. Dat is één van de bezienswaardigheden hier: een rots die lijkt op een olifant met zijn slurf in het water. We kijken eerst van een afstandje en lopen er dan dichter naartoe. Halverwege zien we rechts van ons 2 pagodes: de Zon en de Maan Pagodes. Daar gaan we natuurlijk ook even kijken. Ze staan in het Banyan Meer. Dat is leuk voor de weerspiegeling. Het schijnt dat ze onder water met elkaar zijn verbonden. ’s Avonds zijn ze mooi verlicht, maar nu overdag zijn ze ook al erg mooi.

We wandelen verder en kijken of we dichter bij de olifantenrots kunnen komen. Helaas, er staan of bomen of een gebouw voor, zodat je hem niet ziet. Wil je dat wel, moet je entree betalen, 70 yuan per persoon. Nou, overmorgen varen we er met de boot langs, dus laat maar. We gaan op een bankje onder een boom bijkomen van de hitte. Want het is heet. En er valt een buitje. En het onweert even. Al met al is het plakweer. Tot zover de weerberichten.

Andy wordt aangesproken door een Chinese man, die erg goed Engels spreekt. Komt doordat hij leraar Engels is. Ah. We hebben een leuk gesprek en hij vertelt wat over Guilin en de omgeving. En dat hij met zijn klas in maart naar Engeland gaat, voor een uitwisseling. Dat vind ik een beetje zielig, want dan is het meestal k*t-weer in Engeland. We adviseren hem dus om warme kleding mee te nemen. En een regenjas. De man zegt dat hij een plekje weet waar we de olifantenrots goed kunnen zien, zonder entree te betalen. Hij moet toch die kant op, dus hij wil best even meelopen. Dat is goed hoor.

We lopen terug naar waar de taxi ons had afgezet en naar het plekje aan het water waar we al geweest zijn…. Maar dat zeggen we niet, we willen de man niet teleurstellen. Hij doet zo zijn best en wil graag zijn Engels oefenen.

Hij vertelt dat er vandaag in het theater een speciale Chinese show is, erg mooi. Wacht, dan loopt hij even mee naar de ticket office, want hij weet waar je met korting kaartjes kunt kopen. We hebben eigenlijk helemaal geen zin in een Chinese show, dus we zeggen dat we er nog even over nadenken.

Het mannetje wil ons ook nog de straat met restaurants en vers (lees: levend) etenswaar laten zien. Ze zouden daar schildpadden, bamboeratten en weet ik wat nog meer in kooitjes hebben. Kun je er eerst even een foto van maken, voor het in de pan gaat. Want volgens de leraar eten Chinezen alles behalve de poot van de tafel. Oh okay. Maar wij hoeven dat niet te zien hoor. We vinden het zo wel genoeg. We hadden immers helemaal geen mannetje besteld. Dus we bedanken hem hartelijk voor zijn vriendelijkheid en behulpzaamheid en nemen afscheid. Gaan wij eens even rustig zitten en wat kouds drinken; achter ons is een supermarktje waar we dat kunnen kopen.

Dan wandelen we een stukje langs de Li River. Daar zien we een mooie pagode naast een klein parkje, waar we even een kijkje gaan nemen. En dan vinden we het wel tijd om te gaan afkoelen. We nemen een taxi terug naar ons hotel. Eerst eens lekker douchen, dan zien we straks wel weer verder! We blijven lekker een beetje relaxen, tot het tijd is om te gaan eten. Oh, en om boodschappen te doen, want we hebben deodorant nodig. Die van Andy is bijna op. Gisteren zagen we een Wal*Mart. Inderdaad, hartstikke Amerikaans. Hij zit naast de KFC. Inderdaad, ook hartstikke Amerikaans.

We wandelen naar het winkelcentrum, dat een klein stukje verderop is, en duiken bij de Wal*Mart naar binnen. We verwachten dat we hier wel deo zullen vinden. Nou, niet vanzelf. Na 3x vragen en mime spelen (aka het opspuiten van deo nadoen) zien we een rek met Rexonaatjes. We willen even de geur ruiken. Mag niet, we mogen niet spuiten. Dus doen we dat stiekem, als de dame weg is. Ja, we hoeven natuurlijk geen stinkende Andy. Okay, deze kan er wel mee door. We zoeken de kassa. Die is op de volgende verdieping, door het supermarktdeel heen. Logisch… Mijn god, wat een herrie en wat een mensen! Voor elke kassa staat een gigantische rij. Laat maar hoor, dan maar even geen deo. Andy gebruikt die van mij voorlopig maar!

We vluchten naar buiten. Andy wilde bij KFC gaan eten, maar daar zit het stikvol met kinderen. Laat dat ook maar. In een zijstraatje zitten allemaal eettentjes en daar zit het vol met Chinezen. Dan moet het haast wel goed zijn. De tent waar we naar binnen stappen blijkt een buffet te zijn. Er staan schaaltjes met allerlei verschillende gerechten. Handig, want dan kunnen we zo ons eten uitzoeken. Het ziet er allemaal lekker uit. We nemen iets met vlees, iets met tofu en iets met ei. Witte rijst erbij en dat is dan 6 euro. ’t Is voor niks. Maar wel lekker!

We wandelen maar weer eens terug naar ons hotel. Onderweg komen we langs 6 pinautomaten. Uit geen enkele kunnen we geld halen. Later komen we er achter dat we alleen bij 3 specifieke banken kunnen pinnen: Bank of China, China Construction Bank en ICBC. Dus zodra we er daar eentje van tegenkomen, zullen we maar eens inslaan. Bizar detail: bij thuiskomst ben ik met de foto’s bezig en ik zie de foto die ik bij vertrek maakte op Schiphol. Daarop is het gigantische billboard te zien van… ICBC. Toeval? Anyhow. We gaan terug naar ons hotel. Als we daar aankomen, zijn we alweer helemaal bezweet. Dus springen we nog maar eens onder de douche. We kijken een stukje film op de laptop en gaan op tijd slapen. Morgen vroeg op!

---

Wat een belachelijk idee, de wekker op half 6 zetten. Maar ja, wat moet dat moet, dus we slaan ons door de ochtendrituelen heen en gaan om half 7 ontbijten. Getverdemme, de gidsmevrouw is een kwartier te vroeg. Andy propt daarom gauw een broodje in zijn tas. Ik verdom het me op te laten jagen, ze wacht maar tot ik klaar ben, mopperdemopper.

We volgen de dame, die ons naar de overkant van de straat brengt. Daar worden we opgehaald door een touringcar. Exact om 7 uur. Dus dat gestress was nergens voor nodig. We zijn de eersten van een hele bus vol en de eerste 1,5 uur rijden we door Guilin om overal nog meer mensjes op te pikken. Dat zijn alleen maar Chinese mensjes. En wij. Als alle ballen verzameld zijn, rijden we de stad uit en is er bij de benzinepomp net buiten de stad een plaspauze van 10 minuten.

Onze gids April, die best een beetje Engels spreekt (maar wel erg snel), legt uit wat er gaat gebeuren: We gaan eerst naar het dorpje Ping’an, waar de Red Yao wonen. De dames daar hebben het langste haar ter wereld. Bij de meesten is het wel 2 meter lang. Ze knippen hun haar 1x als ze 18 zijn en daarna nooit meer. Dat haar + het haar dat tussendoor uitvalt, wordt bewaard en als haarstreng toegevoegd aan hun eigen haar. Zo hebben ze een flinke toetoe op hun hoofd: het traditionele kapsel van de Yao dames.

We zullen een show over het haargedoe volgen en gaan dan door naar de Longhi rijstvelden. Aan de voet van de rijstberg, in het dorpje Dazai, gaan we eerst op eigen kosten lunchen. Dan kunnen we de rijstvelden gaan bewonderen. We mogen kiezen of we met de kabelbaan naar boven en weer naar beneden willen, of we willen lopen, of een combi. Doe ons maar een retourtje kabelbaan. Kost 110 yuan (€14,-) per persoon, dus 220 samen. Dat is niet inclusief, dus moeten we nog even betalen. Tot zover het programma.

April vraagt nog even waar wij eigenlijk vandaan komen. Dat vraagt de hele bus zich namelijk af. Niet dat iemand ons durft aan te spreken, want wij zijn natuurlijk maar rare blanke mensjes. Dus hebben ze April ingeschakeld om het te vragen. Die “Ollanda” doorgeeft aan de rest van de bus. We weten niet of er nu iemand de weddenschap heeft gewonnen…

We stappen weer in de touringcarbus en rijden naar Ping’an. Daar komen we om 10 uur aan. Oh nee, dat is niet waar, we komen om 10 uur bij een parkeerplaats aan, waar we in kleinere bussen worden overgeladen. Die rijdt ons over een smal en steil bergpad naar het Yao dorp. Om in het (toeristische) centrum te komen, moeten we over een smalle touwbrug de rivier oversteken. Daar worden we opgewacht door dames met niet alleen veel haar op hun hoofd, maar ook met koopwaar. Nee hoor, we hebben niets nodig.

We krijgen van April kaartjes voor de show en gaan dan door een deur een soort theater binnen. We zoeken een plekje op de tribune en wachten op wat er gaat komen. Nou, dat zijn een heleboel dames in mooi gekleurde klederdracht, die vreselijke Chinese liederen zingen. Ze trommelen en dansen er wat bij. Dan wordt een bijzonder lokaal gebruik gedemonstreerd: de Yao-dames zoeken een heer naar keuze uit en als ze die leuk vinden, knijpen ze ‘m in de kont. En als hij haar ook leuk vindt, trapt hij op haar tenen. Rare jongens, die Chinezen. Er worden een paar heren uit het publiek gevist en die mogen een soort verlovingsritueel doen. Best grappig eigenlijk. En inderdaad, er wordt flink in konten geknepen.

De show gaat nog verder en er komt een oude dame op het podium. Een paar andere dames helpen haar om haar haar los te wikkelen. Dat is enorm lang. Helaas is ons Chinees niet goed genoeg om te verstaan hoe lang. Dan gaan opeens 2 schuifdeuren open en zien we een clubje dames hun haren losmaken en kammen. Ongelofelijk, zo lang als dat is. Het is minstens zo lang als de dames zelf.

Na het kammen wordt het haar weer om het hoofd gebonden. Dat doen ze op een speciale manier en het lijkt of ze een zwarte tulband op hun hoofd hebben. Maar het is toch echt haar, dat echt op hun hoofd vast zit!

Als de show is afgelopen, schuifelen we met de menigte mee naar buiten. Daar staan de dames weer te zingen en souvenirs te verkopen. Terwijl we langs schuifelen, wordt er nog hier en daar in konten geknepen. De boefjes.

We zoeken onze weg naar de uitgang en stappen weer in onze bus, die netjes op ons heeft gewacht. We gaan verder de bergen in, wat een heel mooi ritje is. Dan zien we de kabelbaan: we zijn er! Maar eerst gaan we eten. De specialiteit hier is bamboerijst en bamboekip. Dat wordt in een bamboestok geperst en dan boven vuur klaargemaakt. Het wordt ook geserveerd op de opengebroken stukken bamboe. Grappig hoor. We bestellen elk zo’n rijstding en iets met varkensvlees erbij. Dat is erg lekker, hoewel het nog worstelen is om de rijst uit de bamboe te krijgen.

Als we zijn uitgegeten, rekenen we af. We krijgen 1 bamboerijst gratis en mogen 2 flesjes water meenemen. Dat komt mooi uit, want as usual is het warm. Hoewel het minder broeierig is dan het tot nu toe was, dat moeten we toegeven. En we hebben goede hoop voor straks op de berg. Hopelijk is het daar koeler.

Gids April zorgt dat we in de kabelbaan mogen. Het is best een afstand die we moeten afleggen, ik denk dat we wel een half uur onderweg zijn voor we boven aankomen. Maar de rit is magnifiek! Prachtig hoor, die rijstterrassen. En die dorpjes, die tegen de berg zijn gebouwd; erg schattig.

Bovenaan staat een groot complex met allemaal kleine shopjes erin. Eén groot souvenirshop-feest. Ook kun je er voor 10 yuan klederdracht aantrekken, om zo op de foto te gaan. Wij kijken rustig rond, nemen een ijsje, zitten een beetje, gaan eens naar de wc en lopen een beetje rond. Maar bovenal genieten we van het fantastische uitzicht. Ik denk dat ik deze rijstterrassen mooier vindt dan die in Indonesië.

Zo gaan de 2,5 uur die we te besteden hadden, ongemerkt voorbij. We wachten even bij de kabelbaan en zien dan April weer, die zorgt dat we ook met de kabelbaan weer naar beneden kunnen. Daar moeten we even wachten tot de groep compleet is en ons busje aan komt rijden.

Terwijl we wachten, begint het toch te plenzen! Een geweldige regenbui zet de hele straat tijdelijk blank. Oh ja, want boven op de berg hadden we al af en toe een spettertje regen. Dat was erg welkom, in de warmte. En dan nu deze bui. Gelukkig is die weer voorbij tegen de tijd dat onze bus er is, dus we kunnen droog instappen. En dan begint de rit terug, die zeker 2 uur duurt. En dat zijn 2 hele lange uren… Achterin zit een dikke Chinees aan een stuk te ruften. Stinken! Zie je nou dat Chinezen vieze mensen zijn?

We worden vlakbij ons hotel afgezet. We lopen meteen door richting Wal*Mart, om te gaan eten. Hee, het is rustig bij de KFC…. We snappen niet zoveel van het menu. Komt omdat we eigenlijk nooit bij KFC eten. We denken dat we wel goed zitten met een bucket. We snappen alleen niet waarom we daar 3x Pepsi bij krijgen… Oh, omdat het voor 3 personen is. Nou ja, het zal wel.

We betalen 83 yuan (een tientje) en wachten even op onze emmer. De inhoud is een beetje gek, want als het voor 3 personen is, verwacht je ook eten dat deelbaar is door 3. Dat is dus niet zo. Ach, het smaakt best prima en het is in elk geval genoeg voor ons.

Vlakbij zit een oud dametje te wachten. Geen idee waarop, het lijkt niet of ze op eten wacht. Dus geef ik haar onze extra cola. Die wil ze eerst niet aannemen. Ik dring aan en houd mijn eigen beker omhoog. Kijk, we hebben teveel! Even later loopt ze naar buiten, stopt bij mijn tafeltje en zegt hartelijk “xie xie”. Dat betekent “bedankt”. Ik hoop dat ze er echt blij mee was.

Wij gaan nog even naar het steegje hiernaast, want daar zag ik gisteren een toetjestent. Andy bestelt een mango shake, ik een vanille-met-kokos shake. Willen we daar ijs in? Ja hoor, waarom niet. Oeps, foutje! Terwijl we richting hotel lopen, merken we dat er onderin iets begint te leven…. We haasten ons naar het hotel, ondertussen uitvechtend wie het eerst naar de wc mag. Snel naar onze kamer…. Shit, de kaart van de deur doet het niet. Ik ren dus gauw naar de receptie om dat te laten fixen. Dan weer terug en door naar binnen. Ik haal net op tijd de wc. En ik schiet een beetje op, zodat Andy ook meteen kan. Ziezo, we hebben weer plek voor eten….

Gelukkig is het daar bij gebleven en kunnen we snel weer verder met ons leven. Oh, er is ook nog ander goed nieuws: we worden morgen niet om 7 uur maar om 8 uur opgehaald. Whoohoo, een uur langer slapen! Maar nog steeds vroeg op, dus we gaan maar snel naar bed.

---

We staan om half 7 op en zitten om half 8 aan het ontbijt. Om even voor 8 uur brengt een jongen van het hotel ons naar de overkant van de straat, waar we wachten op onze bus. Die komt stipt om 8 uur. Ha, we zijn deze keer niet de eersten. En eens niet de enige niet-Chinezen. De halve bus zit er vol mee. Er moeten nog een paar mensjes worden opgehaald en dan rijden we naar de pier. Ik dacht dat die in Guilin zelf was, maar het is nog een uurtje rijden, blijkt.

Bij de pier moeten we even wachten tot onze gids van vandaag, Emily, de kaartjes heeft gehaald. Emily spreekt erg goed Engels. We krijgen allemaal kaartjes en een boot toegewezen: wij moeten naar pier 7. Eerst moeten we door security en dan kunnen we onze boot zoeken. We hebben toegewezen zitplaatsen, blijkt. Die zitplaatsen zijn aan tafels met zitbanken, waar 6 mensen aan passen. We krijgen gezelschap van een Engelsman uit Londen, een Zwitser uit Basel en een Pools stelletje met een baby (jottem, een baby). Maar wel leuk om weer eens met Westerlingen te praten. We wisselen woonplaatsgegevens en reisschema’s uit.

Dan mogen we naar het bovendek, zodat we goed om ons heen kunnen kijken. We varen over de Li River, tussen de indrukwekkende karstbergen door. Het is hier  prachtig! En op het bovendek van de boot is het heerlijk vertoeven, met meestal een lekker windje erbij. Dat maakt de hitte dragelijk.

Om 12 uur is er lunch, dus zoeken we ons plekje aan tafel weer op. We krijgen allemaal een lunchbox met groente, kip, vis en rijst. Best lekker.

Dan weer gauw naar boven, verder om ons heen kijken. We kletsen eerst gezellig met de Zwitserse jongen, die erg grappig blijkt. Dan word ik in het Nederlands aangesproken: Ruben en Nienke uit Meppel/Nijverdal komen een praatje maken. Het is een leuk stel en ook met hen hebben we een leuk gesprek. Zij gaan hierna naar Hong Kong. Wij hebben nog Octopus-kaarten; willen zij die misschien? Er staat nog een klein beetje op, maar dan hoeven ze er geen aan te schaffen en kunnen ze hem zo opwaarderen. Nee nee, we hoeven er echt niets voor te hebben. Nee, echt niet! Ze hadden trouwens nog niet van de Octopus kaart gehoord, dus ik leg uit hoe handig dat is. Ze zijn er erg blij mee.

Inmiddels is het 2 uur en zijn we in Yangshuo aangekomen. Ruben en Nienke blijven daar nog 2 nachten. Wij gaan weer terug naar Guilin. Maar dat hoeven we pas over 3 uur, dus we hebben nog alle tijd om Yangshuo te gaan bekijken. Dat wilde ik op de fiets gaan doen. Maar dan zien we dat ze ook scooters verhuren. Ook leuk!

Eerst moeten we ons langs de verkoopstalletjes en taxi-aansmeerders worstelen. Oh wacht, ze verkopen waaiers. Dat is toch best handig, want het is natuurlijk weer warm. Niet meer zo vreselijk warm als in Hong Kong, maar nog steeds ruim 30 graden.

Goed, waar waren we? Oh ja, een scooter. Ze hebben een elektrische te huur, voor 100 yuan/€12,80. Kunnen  we mooi met zijn 2-en op. Andy krijgt uitleg hoe het allemaal werkt en hij moet even een proefrondje rijden om te laten zien dat hij het kan. Goedgekeurd! We laten 1 paspoort achter als borg en dan kunnen we op pad. An & Jans op de scooter!

We gaan richting de Ten Mile. Dat is een deel van Yangshuo waar een aantal bezienswaardigheden zijn. Ik wil graag naar het Butterfly Park en naar de Moon Hill.

Voor het park moeten we entree betalen, 110 yuan voor 2. Dus doen we dat. We moeten een aantal trappen omhoog. En dan komen we in een grot uit, waar nog meer trappen omhoog gaan. Niet Andy’s hobby. Maar het is wel mooi, met de stalagmieten en tieten. En gekleurde verlichting. Als we weer bij een aantal trappen omhoog uitkomen, nemen we de shortcut: we kunnen ook rechtsaf naar buiten. Beter. Daar moeten we een trap naar beneden. Nog beter. En komen we in het park uit. Dat eigenlijk maar klein is, tenminste, dit stuk op de begane grond.

We komen al vrij snel bij de toeristenval: souvenirkraampjes. We krijgen een drankje in een vingerhoedje, tenminste, Andy want ik hoef niet. Het is denk ik een soort sake of zo. En dat kun je dan om de hoek in flessen kopen. Oh, proeven is niet gratis, nee, kost 1 yuan… We wandelen verder langs de kraampjes en komen in het theater uit. Geen idee wat ze daar aan het doen zijn. Wij vinden er geen fluit aan. Terwijl we langs het publiek naar de uitgang lopen, word ik uitgebreid bekeken. Dus maak ik maar een buiging en daar moet het Chinese publiek hartelijk om lachen.

Goed, we gaan ons scootertje weer opzoeken. Dit park is wat ons betreft geen aanrader, tenzij je dringend de behoefte hebt souvenirs in te slaan. We rijden nog een stukje verder over deze weg, tot we bij de Moon Hill aankomen. Dat is een hoge karstberg met een gat erin. Doet blijkbaar aan de maan denken. Leuk hoor.

Dan vinden we het tijd om weer om te  draaien, het is inmiddels 4 uur. We rijden terug naar het stadje en stoppen daar nog een paar keer voor een fotomomentje. Om half 5 zijn we terug bij de scooterman. We leveren de scooter in, krijgen het paspoort terug en wandelen naar de afgesproken plek waar straks de bus weer komt.

Dat is nog even een wandeling, naar de andere kant van het centrum. We lopen via West Street, de voetgangersstraat, waar het een gezellige boel is. Er zijn allemaal winkeltjes en kleine restaurantjes. En een hoop toeristen.

Even voor half 6 komen we op de kruising aan, waar we al meerdere mensen van onze boot van vanochtend zien. Moet dus de goede plek zijn! We kletsen even met het stel uit Schotland en dan is het half 6: de bus komt aanrijden. We gaan voorin zitten voor het ritje van 1,5 uur naar het centrum van Guilin.

Daar worden we er allemaal uitgegooid. Geen punt, we nemen een taxi en die brengt ons voor 17 yuan verder naar ons hotel. We besluiten om meteen maar ergens te gaan eten. We kijken wat er vlakbij zit en stappen een restaurantje binnen. De jongen die er werkt is slim, hij heeft een vertaalprogrammaatje op zijn telefoon. Zo weten we dat we varkensvlees bestellen, dat het andere gerecht en beetje pittig is en krijgt Andy een biertje bij de maaltijd. Bijna alle tafeltjes zijn bezet en de meeste gasten eten iets van schaaldieren; krab of rivierkreeftjes. Dat doen ze met plastic handschoenen aan. Slim!

We kijken bewonderend hoe die Chinezen hun voedsel naar binnen werken. Gelukkig eten ze netjes, daar kunnen we niets van zeggen. Ons eten komt en we krijgen er een bak witte rijst bij. Het varkensvlees ligt op een bedje van ik denk meegesudderde pinda’s. Het andere gerecht snappen we niet zo. Het bevat kleine stukjes… tja, wat eigenlijk? Iets dat heel klein is denk ik, want er zit heel veel bot in. Zoveel dat het gewoon niet te eten is. Het vleesgerecht valt qua smaak ook wat tegen. Slechte keuzes die we hebben gemaakt. Nou ja, dat heb je zo wel eens. We geven het op, rekenen 79 yuan af (da’s een tientje) en gaan terug naar ons hotel. Lekker douchen, kopje koffie, beetje aanrommelen en dan is het alweer bedtijd.

---

Vandaag gaan we weer verder. Naar Taiyuan. Met het vliegtuig. Taiyuan ligt in het noorden van China. We vliegen pas om 3 uur, dus we hebben alle tijd van de wereld. We zijn wel op tijd wakker, om 9 uur. We worden gebeld door de receptie, of we er aan denken om te komen ontbijten. Dat kan tot half 10. Dat weten we. En het is maar goed dat we al wakker waren, anders hadden we de receptioniste vervloekt. Nou ja, dan gaan we maar ontbijten. En dan rustig de boel verder inpakken.

Andy heeft Een Plan bedacht, voor mijn verloren tablet. We zijn in het land van de Huawei. Dus als we hier nou een toestel kopen, kan ik er mooi muziek op luisteren. En dan verkopen we hem in Nederland weer, voor hopelijk minimaal de aanschafprijs. Klinkt als een Goed Plan, dus gaan we op zoek naar een telefoonwinkel. Dat is niet zo moeilijk, want alleen al op onze kruising zitten er 3. We kiezen er eentje uit. De telefoon kost 1100 yuan, dus €140,-. Daar krijgen we een Enjoy 6-model voor. Niks mis mee. Hopelijk kunnen we die thuis dan weer verkopen. Terug op de kamer zet Andy er muziek voor me op. Helemaal goed.

Als we uitgerommeld en ingepakt zijn, gaan we uitchecken. We vragen een taxi naar het vliegveld, dat hier nog 3 kwartier vandaan ligt. We krijgen er eentje voor een fixed price, namelijk 100 yuan. Prima. De taxi komt er even later aan, we nemen afscheid van de hele lieve receptioniste, die beter Engels spreekt dan ze zelf denkt. We krijgen eetstokjes in een hoesje van het hotel als aandenken. En 2 flesjes water. Die geven we aan de taximevrouw, want we mogen ze toch niet meenemen tot aan de gate.

We worden dus 3 kwartier later bij het vliegveld afgezet. Om de terminal in te mogen, wordt er een papiertje langs onze bagage gehaald en dat wordt onder een apparaatje gelegd ter scan. Of zo. We worden goedgekeurd en mogen verder. Op zoek naar waar we kunnen inchecken. Ah, gevonden! We sluiten aan in de niet zo lange rij, geven onze paspoorten en de e-ticket af en checken onze koffers in. Inmiddels is 1 koffer 1,5 kilo afgevallen. Die zit nu precies op 20 kilo. Komt door wat achtergelaten ondergoed, minder douchegel, dat soort dingen. De andere zit nog steeds op 22,5. We mogen elk 20 kilo meenemen maar ook nu wordt daar helemaal niet naar gekeken.

We gaan door de beveiliging, wat makkelijk gaat. Dan nieuw drinken kopen en wachten op onze vlucht. En nog een beetje wachten, want hij heeft vertraging. Uiteindelijk zullen we 2 uur later vertrekken, om 5 uur ipv om 3 uur. Tja, daar doe je niets aan.

Zoals overal in China is het ook hier een teringherrie. Dus zetten we maar onze koptelefoons op en gaan muziek luisteren. Ha, want dat kan ik nu weer en het werkt prima op mijn nieuwe telefoon!

Er zit een McDonalds-achtig restaurantje aan de overkant. We hebben best honger, dus bestellen we een cheeseburger met frietjes. Die frietjes zijn nagenoeg koud en op de burger mist de burger. Ik ga maar eens vragen hoe het zit. Ik zie cheese, ik zie bacon en ik zie… ei? Ja, bacon! Maar waar is dan de burger? Nee, de bacon is het vlees. Rare jongens, die Chinezen. Het is best te eten, maar toch een teleurstelling als je een hamburger verwacht.

Anyhow, om 4 uur komt eindelijk ons vliegtuig van Sichuan Airlines aan en om half 5 kunnen we boarden. De vlucht zit ramvol, dus hebben wij een buurman. Prima kerel hoor. De vlucht duurt 2,5 uur. En zoals overal in China, is het ook in het vliegtuig een teringherrie. De Chinezen zelf maken al een hoop kabaal. Maar op deze vlucht hebben we ook nog eens entertainment. Dat betekent dat er overal schermpjes hangen, waarop een of andere Chinese show wordt afgespeeld. Met geluid. Nee, niet uit headset-plugjes, wat in de meeste vliegtuigen is. Nee, het tettert gewoon door het vliegtuig heen. Echt, als je een rustige vakantie wilt moet je absoluut niet in China zijn! Dus zetten we maar weer de koptelefoons op en de muziek lekker hard.

Na exact 2,5 uur landen we in Taiyuan. En zoals Chinezen altijd doen, is het weer dringen en duwen om eruit te kunnen. Tja, dan moeten ze eerst langs ons zien te komen, wat niet gaat lukken. Eenmaal in de terminal wandelen we richting bagageband en wachten even tot onze koffers langskomen Ondertussen schreeuwen de Chinezen van alles naar elkaar. Dus schreeuw ik ook maar eens naar Andy, die een stukje verderop zit, dat ik onze koffers zie en wel even ga pakken. Een Chinees gezin moet er hartelijk om lachen, ze begrijpen dat we het geblèr van de rest nadoen.

We lopen naar de uitgang en naar buiten, waar ons diverse taxi’s worden aangeboden. Ach, waarom ook niet. Voor 91 yuan worden we naar ons hotel gebracht, dat middenin het centrum ligt. De dames achter de receptie spreken geen Engels, maar eentje heeft een vertaalprogramma op d’r telefoon en Andy gebruikt zijn vertaalprogramma om terug te praten. Zo kunnen we dus communiceren.

We krijgen een kamer op de 5^e, ver van de liften zoals Andy had gevraagd. Die kamer stinkt alleen naar rook. Wat bijzonder is, want het is een niet-roken kamer. We gaan een andere kamer vragen. Die krijgen we nu op de 6^e. Dat is een rokerskamer. Die frisser ruikt dan de niet-rokers van net. Het moet niet gekker worden. Verder is het een prima, ruime en moderne kamer, niets mis mee.

Als we zijn geïnstalleerd, gaan we nog even buiten op zoek naar drinken. Een stukje verder zit een supermarktje met koud drinken. Mooi, missie geslaagd. We wandelen weer terug. We komen langs een zwerver en goedzak Andy geeft hem wat geld. Oh, het is trouwens eindelijk afgekoeld! We kwamen aan met 27 graden, het is nu denk ik nog 22 graden of zo. En het is hier niet zo vochtig als in Zuid China. Heerlijk!

---

Ontbijt is inclusief in dit hotel. Het is tot 9 uur. Wij vinden dat te vroeg. Dan moet je uiterlijk om half 9 paraat staan. We hebben geen zin om te haasten. Dus doen we lekker rustig aan en staan dan om half 11 gewassen, gestreken, bepakt & bezakt buiten, naar een taxi te zwaaien.

We gaan vandaag naar het historische plaatsje Pingyao. Dat ligt 100 kilometer verderop. Het is een authentiek Chinees stadje, dat is gesticht in de 14^e eeuw en erg goed is bewaard. Het staat dan ook op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Er staat een enorme muur om de oude binnenstad. En daarbinnen zie je de typische Chinese architectuur. We zijn dus benieuwd!

We gaan er met de trein naartoe en de eerder genoemde taxi moet ons naar het treinstation brengen. Dat doettie, voor 23 yuan.

We hebben nog geen treinkaartjes, dus moeten we die eerst zien aan te schaffen. Ik heb foto’s gemaakt van het treinschema en daarmee gaan we in de rij staan voor de ticketbalie. We zijn vlot aan de beurt en ik wijs op de foto aan welke trein we willen. De eerstvolgende is vol, we kunnen een trein later krijgen. Staanplaatsen. Nee nee, we willen graag 1^e klas. Kan niet, alleen staanplaatsen. Een vriendelijke meid achter ons helpt met vertalen en we begrijpen dat dit de beste keuze is, willen we vandaag nog in Pingyao aankomen. Okay, toe maar dan. Het ritje duurt maar 38 minuten, dus dat houden we vast wel uit. De staanplaatsen kosten 28,5 yuan per persoon. Dat is natuurlijk bijna voor niks; nog geen 4 euro.

We hebben de trein van 1 uur, dus we moeten een uurtje wachten. Gelukkig is het een groot station, met op de 2^e verdieping een fastfood lane. Mooi, want we hebben nog niet gegeten. Tijd voor een brunch. Bij KFC, want we hebben geen zin in Chinees. Ik doe mijn best om een combo te bestellen en de Pepsi te ruilen voor koffie. Dat laatste lukt, het eerste niet. Ach, dan alleen broodjes kip. Ook lekker.

We hangen nog even rond, tot het boarden van onze trein begint. Dat gaat hier allemaal verrassend vlot en vooral op tijd. Okay, dit is nog maar onze 2^e treinervaring hier, maar tot nu toe kan de NS er een puntje aan zuigen. Alle plaatsen worden verkocht, ook de staanplaatsen, en op is op. Dus niks proppen tot er echt niets meer bij kan. En ze vertrekken en arriveren op de afgesproken tijden. Er zijn grote wachtruimtes, de perrons zijn leeg als er geen treinen gaan of komen.

We gaan een coupé binnen en besluiten om eerst maar te gaan zitten. Ja, daar komen we natuurlijk niet mee weg, echt alle zitplaatsen zijn uitverkocht. Dus gaan we in het gangetje staan. Is prima, genoeg ruimte en we kunnen nog eens wat naar buiten kijken.

Zoals gezegd, zijn we 38 minuten later al in Pingyao. We komen aan in het moderne gedeelte dat om de oude stad is gebouwd. We willen natuurlijk naar de oude stad. Dat wordt een taxi. Best duur, 100 yuan. Maar goed, we worden afgezet (letterlijk en figuurlijk dus) waar we willen en krijgen nog een kaart van de stad mee.

We wandelen richting muur en toegangspoort. Daar spreekt een kerel op een fiets ons aan. Hij wil dat we in het elektrische rondrij-karretje stappen. Kost dat dan? 100 yuan per persoon. Die is gek! We gaan wel lopen. 150 totaal dan? Nee, nog steeds te duur. Maar dan krijgen we een tour langs alle bezienswaardigheden en het is echt te groot om te lopen! Dat maken we zelf wel uit, we lopen eerst een stukje en dan zien we wel verder. De man blijft aandringen, dus jagen we hem uiteindelijk weg met een ferme “No!”. Idioot.

We wandelen richting het hart en besluiten dat we zelf wel zo’n karretje aanhouden, want er rijden er ongeveer een miljoen rond. Er komt een lege voorbij en voor slechts 40 yuan totaal brengt hij ons naar het centrum van de stad. Daar blijkt dat die karretjes niet verder kunnen, want het centrum is afgesloten met hekken waar alleen voetgangers door kunnen. We zijn dus blij dat we niet in dat verhaal van die gozer-op-de-fiets zijn getrapt. We geven de chauffeur 100 yuan en die gaat hij even wisselen bij een stalletje. Hij wisselt door een flesje drinken te kopen en wij mogen om onduidelijke reden een versgebakken koekje pakken. Geen lekker koekje, maar de dame die het verkoopt is allervriendelijkst en dat maakt het meteen een stuk smakelijker.

Het centrum van Pingyao is prachtig! En toeristisch, dat wel. Maar prachtig! Er zijn fantastische oude gebouwen en tempels. En onnoemlijk veel shopjes en restaurantjes. Maar gelukkig wordt er niks opgedrongen, je kunt er gewoon rustig rondkijken. En dat doen we, we kijken onze ogen uit.

Een stukje verderop ziet Andy dat ze kleine elektrische scootertjes verhuren. Dat lijkt ons wel wat, want Pingyao is stiekem inderdaad best groot. Dus gaan we verder op de scooter. Het kost 50 yuan per scooter en we moeten totaal 200 yuan borg betalen. Prima! De scootertjes zijn makkelijk te besturen en samen crossen tuffen we door de straatjes. We stoppen hier en daar om te kijken en foto’s te maken en hebben het zo prima naar ons zin.

Het weer is trouwens ook heerlijk. Het is hier wat koeler en een stuk minder benauwd dan in Zuid China en dat is meer dan welkom. Ik denk dat het rond de 30 graden is, maar met een veel lagere luchtvochtigheid dan in Shanghai en Hong Kong. Dit is goed uit te houden zo!

Als we klaar zijn met rondtoeren, willen we de scootertjes weer terugbrengen. Het was heel handig geweest als we hadden onthouden waar we ze gehuurd hebben… Al die straatjes en tempels lijken op elkaar. Andy denkt de plek te hebben gevonden. We wachten even, maar er komt geen mannetje. Dus vragen we het aan de verkoopster tegenover. Omdat die geen Engels spreekt en wij nog steeds geen Chinees, helpt een aardige jongen met vertalen. Oh, we hebben ze hier niet gehuurd? Oeps…. We rijden dus maar weer verder en dan zien we gelukkig het bord van de verhuurder. Die staat ook buiten en geeft ons onze borg terug.

Zo, nu op zoek naar de uitgang en naar een taxi. Aangezien we geen idee hebben waar we zijn, vragen we het even aan een aardige jongedame. Die wijst ons de weg. Eenmaal buiten de stadsmuren zien we…. Geen taxi’s. We zijn blijkbaar aan de niet-toeristische kant uitgekomen.

Verderop zit een clubje heren te keuvelen en ik ga maar eens vragen. Natuurlijk spreken ze geen Engels, dus doe ik een auto na en vraag “taxi?”. Ah, taxi. Er komt een mevrouw bij die iets of wat Engels spreekt en die gaat voor ons bellen. Een taxi. Gelukkig had ik een foto gemaakt van het treinstation, dus die laat ik zien. Daar willen we graag naartoe. Ze begrijpt het. Is 40 yuan okay? Dat is helemaal prima, aangezien we er op de heenweg 100 voor hebben betaald. We moeten even wachten en dan komt er een auto aanrijden. Geen idee of het een taxi is, maar who cares, de vriendelijke chauffeur brengt ons naar het treinstation. We nemen afscheid en gaan het station binnen.

We moeten eerst door de beveiliging en kunnen dan naar de ticket office. Waar het helemaal rustig is, we zijn de enige klanten. Ik laat een foto zien van de treinen terug naar Taiyuan en wijs op 1st class. Het meisje begrijpt me en kijkt op welke trein we mee kunnen. De eerstvolgende zit vol, maar op die van 7 uur is nog plek. Ja, ook 1^e klas. Doe ons die dan maar. Deze kaartjes kosten 34,5 per stuk, dus €4,40.

We moeten weer een uurtje wachten en dat doen we lekker buiten, zittend op de trap. Het is inmiddels afgekoeld, het wordt hier ’s avonds koeler. Ik zou al bijna een vestje aan willen doen. Heerlijk dus!

Om 10 voor 7 kunnen we het perron op. Daar moeten we op de juiste plek achter de witte lijn wachten. Niet erover, want als ik dat doe word ik meteen teruggefloten door de mevrouw die alles in de gaten houdt. En die overigens heel vriendelijk is. Ze moet om me lachen als ik snel terug stap en als ik later, als de trein er is, stiekem nog even een foto van de trein maak en dan snel naar binnen ren. We zwaaien en dan rijdt de trein alweer weg.

We hebben geen plaatsen naast elkaar gekregen. De trein is namelijk nagenoeg vol. Komt vast omdat dit geen beginstation is, maar een stopje onderweg. Bij de volgende halte gaat Andy’s buurman eruit, dus kunnen we toch naast elkaar zitten. Met een gangetje van 240 km per uur rijden we naar Taiyuan, waar het inmiddels donker is. Het ritje duurt weer 38 minuten.

Op het station van Taiyuan gaan we op zoek naar de taxistandplaats. Dat is nog een aardige wandeling; het hele station door. En dan zien we de menigte die met een taxi wil… Maar het loopt best vlot door en om half 9 zitten we in een taxi. Die brengt ons weer voor 23 yuan naar ons hotel. We gaan even snel plassen en de rugzakken afgooien en dan op zoek naar eten. Er zou hier vlakbij een food street moeten zijn, dus gaan we even vragen bij de receptie. Meteen helpt weer een aardige jongedame met vertalen: wat hebben we nodig? Ah, ze weet wat we bedoelen en de receptie heeft blijkbaar een getekend plattegrondje van hoe we daar moeten komen. Dat krijgen we mee, inclusief nog even een uitleg hoe we moeten lopen.

Okay, na deze vrijwillige en aardige hulpactie kunnen we nu wel concluderen dat de mensen in dit deel van China veel aardiger en behulpzamer zijn dan ze in Zuid China waren! En er zijn meer Engels-sprekenden te vinden. Hier lachen ze tenminste ook naar je. En als ze ons aanstaren – wat ze veel en vaak doen – groeten we en krijgen we een hartelijke groet met een lach terug. Dat maakt het hier allemaal een stuk vriendelijker, want we vonden tot nu toe de mensen in China maar weinig aan.

Goed, we gaan weer aan de wandel, op zoek naar eten. Het is 3 blokken lopen, dan links en dan rechts. Het eerste straatje rechts lijkt inderdaad een food street, maar ziet er wel als heel lokaal uit. Daar hebben we toch onze bedenkingen bij. We lopen nog een klein stukje door, misschien dat dit het toch nog niet was. Nou, waarschijnlijk wel. Hmm. We zien een klein hoektentje waar ze sateetjes verkopen. Dat maar doen? Het ziet er lekker uit, dus laten we het maar proberen. Andy houdt  2 vingers omhoog en er wordt vlees in een frituur gegooid. Als dat klaar is, krijgen we elk 2 stukken, klein gesneden, in een zakje met stokjes. Die stokjes zijn handig, want ze kunnen dienst doen als prikkers. En het vlees blijkt heerlijk! Wel een beetje pittig, maar erg lekker.

Er is een mevrouw op een fiets die in de vuilnisbakken zit te scharrelen. Ze ziet er verder wel netjes uit. Ze gaat ons eens bekijken, dus biedt Andy haar een stukje vlees aan. Die hoeft ze niet, maar ze komt even bij ons zitten en een verhaal houden. Natuurlijk hebben we geen idee. Helaas blijft ze iets te lang zitten naar ons zin, dus staan we zelf maar op en lopen verder. We komen dezelfde zwerver als gisteren tegen. Gisteren gaf Andy hem al wat geld en vandaag nog maar een keer. De reactie van de man is prachtig.

Zie zo, het is inmiddels 10 uur. Tijd om te douchen en dan te slapen!

---

Vandaag gaan we met de trein naar Datong, het volgende plaatsje op de lijst. We slaan het ontbijt weer over, want we vinden vóór  9 uur ontbijten nog steeds te vroeg. In plaats daarvan gaan we ons rustig klaarmaken voor vertrek. Vandaag staat namelijk een treindag op het programma. Om kwart over 10 staan we met onze bagage op de stoep, wachtend op een beschikbare taxi. Er komt er al snel eentje aan. Ik laat de chauffeur de tekst zien die China DIY Travel heeft gestuurd, namelijk het verzoek om ons naar het treinstation te brengen. Dat is een ander station dan gisteren. Dit station is vlakbij. Het ritje kost dan ook maar 9 yuan. Ik ga eerst maar even checken of het inderdaad het juiste station is. Je weet immers maar nooit. En het is de juiste. Dus gaan we met ons hebben en houden naar binnen, door de beveiliging.

Wie eerst onze voorbereidingen voor vervoer door China heeft gelezen, weet dat we 4 treinkaartjes hebben gekocht, zodat we een cabine voor onszelf hebben. Twee kaartjes voor onszelf, de twee andere zijn kinderkaartjes, want die zijn goedkoper. Ghost-kaartjes dus. Andy geeft alle vier de kaartjes af en prompt wordt gevraagd waar de kinderen zijn… Uhm, die zijn er niet. Privé cabine… Oh okay. Note to self: bij het binnengaan van het station moeten we alleen onze eigen kaartjes laten zien, niet de ghost tickets.

We zien een McDonalds…. Ach, kan wel als brunch, toch? Dan gaan we naar onze wachtruimte, ruimte #2. Daar is net het boarden van onze trein begonnen, dus sluiten we maar meteen aan en gaan naar het perron. We zoeken onze coupé #4. Er wacht een vriendelijke dame bij de deur. We geven alle vier de kaartjes en krijgen daar harde, plastic kaartjes voor terug. Dan op zoek naar onze cabine. Dat is meteen de eerste in de gang. We zijn blij dat we de hele cabine hebben genomen, want het is niet bijster groot. Onze koffers krijgen we bijvoorbeeld niet onder het bed gemanoeuvreerd. Oh, en van die bedden hebben we er 4, want het zijn 2 stapelbedden. Er tussenin, tegen het raam, is een klein tafeltje. Het is ideaal voor deze reis van 3 uur naar Datong. We moeten er echter niet aan denken dat we hier zouden moeten slapen. Op de Nederlandse rondreizen die ik heb bekeken douwen je graag in een nachttrein en dan slaap je in een cabine als dit. En als je niet de hele cabine boekt, deel je hem met 2 vreemden. Er is per coupé een wasruimte met 3 wastafels. En 1 wc. Laat ons dan maar verwend zijn, maar wij slapen toch echt liever in een hotel met eigen badkamer en airco! Anyhow, voor ons doel is dit een ideaal reismiddel. Vliegtuigen zouden zo moeten zijn, dan was vliegen niet zo’n nare exercitie.

Wij komen in elk geval die 3 uur met gemak door. Beetje naar buiten kijken, beetje tukken, beetje eten (we hebben een soort broodjes meegebracht). Er is trouwens ook een restauratiewagen, lijkt het. In de volgende wagon zitten tenminste mensen aan tafeltjes te eten. Er wordt onderweg 1x op een stationnetje gestopt, maar verder is het doortuffen naar Datong. Daar komen we stipt om 14.50 uur aan. Want de Chinese trein rijdt op tijd.

Het station heeft een aantal trappen. De eerste om de trein uit te komen, want het perron ligt lager dan de wagon. Dan moeten we een trap naar beneden en een stuk verderop weer omhoog. Met 2 grote koffers, mopperdemopper. Eenmaal buiten willen veel mensen ons een taxi aansmeren. Slechts eentje vraagt waar we naartoe willen. We laten de reservering zien. Dat is hier recht tegenover. Beetje flauwekul om voor die 50 meter een taxi te nemen. Daar zijn we het wel mee eens.

De meneer die ons ons hotel wijst, wil ons ook best morgen rondrijden naar de 2 grote bezienswaardigheden hier vlakbij, de hangende tempels en de Boeddha grotten. Kost 350 yuan (€45,-) samen. Hij geeft zijn kaartje, wij beloven er over na te denken.

Eerst inchecken. Het personeel spreekt redelijk Engels. We moeten 396 yuan (€50,-) betalen voor de kamer, voor 2 nachten, en 100 yuan (€12,80) borg voor de kamerkaart. Okay. We worden gevraagd of we morgen een tour willen doen. Nou, toevallig wel. Kost 500 yuan (€64,-). Hoewel duurder, lijkt het ons vertrouwder dan met die snorder van daarstraks. Dus doe maar. We moeten nu 200 yuan betalen en morgen de andere 300. Oh okay.

We gaan naar onze kamer. Hoewel we hadden gevraagd om een kamer ver weg van de lift, is deze er vlakbij. De kamer doet wat smoezelig en vooral oud aan. Wel netjes en zo, maar een beetje shabby. Dan blijkt de airco niet te werken. Daar hebben we geen zin in, dus gaan we een andere kamer vragen. Die krijgen we, op dezelfde verdieping maar een stukje verderop in de gang. Ook daar werkt de airco niet en de wifi maar voor de helft: wel op Andy’s telefoon, niet op de laptop. Als ik op bed plof, blijkt die van beton te zijn. Dat is de druppel, daar hebben we geen zin in. Ik zoek gauw via Booking.com een ander hotel. Er is in het oude centrum een luxer hotel beschikbaar. Kost wel een stuk meer, 948 yuan ipv 396, dus €121,50 ipv €50,-. Maar hopelijk hebben we dan ook wat.

Ik wacht even met boeken; eerst hier weg zien te komen en ons geld terug krijgen. Dat lukt. Dan probeer ik te boeken. In de lobby hebben we geen internet, dus ga ik nog even terug naar de 7^e verdieping, om de gevonden kamer te boeken. Dat lukt uiteindelijk, nadat ik er een paar keer uitgegooid ben. Net als ik klaar ben, komt de jongen van de receptie een betere kamer aanbieden. Too little, too late, boy.

We springen in een taxi, die ons even later afzet bij het Datong Garden Hotel. Daar hebben we inmiddels onze reservering binnen. Twee keer…. Blijkbaar was het boeken de eerste keer ook gelukt, hoewel ik er toch echt uit werd gegooid. We modderen even om internetverbinding te krijgen, zodat ik 1 van de 2 boekingen kan annuleren. Als dat is gelukt, maken we alles in orde. Hier kunnen we gewoon met credit card betalen. En die gewenste tour boeken, voor slechts 320 yuan (€41,-). Nou, kijk maar eens aan!

Dan gaan we naar onze kamer. Die is helemaal prima, met een balkonnetje en met prachtig uitzicht op de Huayan tempel. We krijgen zelfs fruit en koekjes bezorgd. Aardig hoor.

Maar eerst gaan we op jacht naar drinken. Het blijkt dat we middenin de winkelstraat zitten, er zijn alleen maar kleding- en schoenenwinkels te vinden. Vanuit onze kamer zagen we een straatje met, naar het leek, kleine Chinese shopjes. Dat straatje zien we en we lopen er doorheen. Inderdaad, een achteraf-Chinees straatje met kleine eetshopjes. En koelkasten met koud drinken, precies wat we zochten.

We hadden al bedacht dat we in ons hotel gaan eten, want dat kan. Dus brengen we drinken en tassen naar de kamer en gaan dan naar het restaurant. Het heet Latina en het is een buffetrestaurant. Er is ontzettend veel keus en niet van de meest gangbare dingen. Als we een bordje hebben gepakt, komt er een grote niet-Chinese kerel, met een spies vol vlees langs. Het blijkt een Braziliaan, die beter Chinees spreekt dan Engels. Hij is heel aardig en wij denken dat hij de baas is. Waarom noem je het restaurant anders “Latina”? Hij komt nog vaker met spiesen vol lekkers langs en snijd dan aan tafel een stukje voor je af. Heerlijk hoor. Er zijn vleesgerechten, visgerechten, veel schaaldieren, salades en…. Een toetjesbuffet! Me love toetjes! En lekker dat ze zijn; vooral de walnotentaart is heerlijk. Er is ook nog een ijsbuffet met ijs van Haagen Dasz en als we willen kunnen we nog koffie na nemen. We willen wel, maar kunnen niet. We zitten bommetjevol, er past echt niks meer bij. Dus gaan we maar afrekenen. Het hele feest heeft ons 416 yuan, €53,- gekost. En dat was het dubbel en dwars waard! Wij eten hier morgen weer.

Nu gaan we uitbuiken, relaxen en op tijd naar bed. Morgen hebben we een vroege excursie. Tenminste, het plan was om te gaan slapen. Helaas is onze kamer nog steeds erg warm en de airco is geen airco. Het is een rooster waar lucht uitkomt. Geen koude lucht, helaas. Dus gaan we maar eens bij de receptie mopperen. Er komt een dame voelen. Ze spreekt alleen Chinees, dus dat schiet niet op. We bellen de receptie, die als tolk optreedt. Het aircosysteem is een centraal systeem en blijkbaar staat die uit of zo. Ze gaan hem aanzetten en het zou zo koeler moeten worden. Inderdaad, na een half uurtje lijkt het of er wat koudere lucht uit het rooster komt. Dus wagen we het erop en gaan slapen.

---

Wat een vreselijke nacht! Het was veel te warm om te slapen, dus ben ik wel 10 keer wakker geworden. Om uiteindelijk maar in mijn blootje te gaan liggen.

Om half 8 gaat de wekker en kunnen we gelukkig opstaan. We gaan eerst ontbijten. Dat is inclusief en ook in ontbijtvorm. En er is niks mis mee. Het is zeer uitgebreid: van broodjes tot ommeletjes en natuurlijk met een complete rijsttafel erbij.

Dan gaan we maar weer klagen over de airco. Daar zal vandaag verder naar gekeken worden. We hopen dus op een koele kamer als we terugkomen van onze excursies.

De chauffeur is er stipt om 9 uur. Ons vervoermiddel is een taxi, en wel een Volkswagen Jetta. Niet de hipste, maar hij brengt ons waar we willen. De chauffeur is een keurige jongeman, die prima Engels spreekt. Voor een Chinees dan. Hij brengt ons als eerste naar de hangende tempels. Die hangen 65 kilometer verderop, zo’n 1,5 uur rijden.

Waarom ze daar hangen? Nou, eigenlijk hangen ze niet echt, maar zijn ze tegen de rots aan gebouwd. Het wordt heel vernuftig gedragen door honderden enorme balken in die rots. Maar daar zie je niks van. Daardoor lijkt het of ze hangen, zo’n 75 meter boven de grond. Dat doen ze al ruim 1500 jaar. Doordat het verscholen ligt tegen de bergwand, wordt het beschermd tegen de w-elementen: wind, water & wit-spul (aka sneeuw).

De officiële naam van dit tempelcomplex is Xuankong Si Tempel. Het is een boeddhistische tempel en het is gebouwd tussen de 4^e en 6^e eeuw. Binnenin zijn allerlei hallen met mooie beelden. Nou, en dat gaan we bekijken.

Het laatste stuk van de rit er naartoe gaat door een mooi, bergachtig gebied. Bij de tempels aangekomen vertelt de chauffeur waar we moeten zijn en waar hij op ons wacht. Ik maak voor de zekerheid een foto van de kentekenplaat van onze taxi, zodat we hem straks zeker terug kunnen vinden. Want: alle Chinezen alle taxi’s lijken op elkaar.

We lopen naar de ticket office en betalen 125 yuan (€16,-) per persoon om in de tempels te mogen. Die we overigens al meteen zien hangen. Indrukwekkend hoor! Andy heeft zijn twijfels over het gebeuren, want om in en door de tempels te kunnen, moeten trappen worden beklommen. Dat ziet hij niet zitten, dus wacht hij aan de voet van de bouwsels op mij. Nou, hij had gerust meegekund, want het is enorm druk. Zo druk, dat het schuifelen is. Je kunt nog niet moe worden van de trappen, al had je het graag.

De trappetjes zijn soms wel steil en met een hoge stap. Bij eentje moet ik zelfs mijn rugzak afdoen, anders pas ik niet door het trapgat. Maar het is prachtig en zeker de moeite waard. Je ziet het magnifieke houtwerk van dichtbij en hebt zo mooi zicht op het dak van de vorige tempel, voor je in de volgende loopt. Als ik goed heb geteld, zijn het 3 tempels naast elkaar. Er van uitgaande dat de Chinezen net zo tellen. In de tempels staan beelden. Waar je geen foto’s van mag maken. Officieel….

Na een uur sta ik weer bij Andy beneden en lopen we terug naar onze taxi. Onze chauffeur vindt dat we het snel hebben gedaan. Oh ja? Ik vond het nog wel meevallen, want het was schuifelen achter de meute aan.

We gaan op weg naar de 2^e bezienswaardigheid. Die ligt 17 kilometer aan de andere kant van Datong, dus moeten we eerst terug.

In Datong vraagt de chauffeur of we willen eten. Ach, niet perse, we hebben geen enorme honger. Hij gaat wel even iets te eten halen, als we dat goed vinden. Tuurlijk, geen probleem; hij loopt natuurlijk ook niet op lucht. We stoppen ergens bij een restaurant en hij holt even weg. Weer terug blijkt dat hij dumplings voor ons heeft gekocht. Wat aardig! En ze zijn heerlijk.

Goed, we rijden verder. Om ongeveer half 2 komen we bij de Yungang Grottoes aan. Ook hier worden we met instructies van de chauffeur afgezet.

We wandelen naar het hoofdgebouw, waar we de kassa zoeken & vinden om toegangskaartjes te kopen. Ook hier is de entree 125 yuan per persoon. Nu nog even plassen en dan zijn we klaar voor een nieuwe ontdekkingstocht. Ik dacht dat we hier een grot in zouden gaan en onderweg een aantal uitgesneden Boeddha’s zouden zien. Het blijkt echter een gigantisch complex te zijn met prachtige tempels en schitterende tuinen.

We moeten eerst een groot plein oversteken en dan tussen een laan van pilaren door wandelen. Die pilaren zijn prachtig versierd en worden omhoog gehouden door uitgesneden olifanten. Aan het einde van de laan staat een gouden boom, die versierd is met rode linten. Ja, geen idee waarom. Waarom een gouden boom of waarom rode linten. We komen bij water uit, waar een mooi versierde brug ons naar een gigantisch complex brengt. En daar zijn tuinen, tempels, hallen en beelden.

Er lopen 2 kerels in wielrenpakjes langs. Ze zien er wel erg Hollands uit, dus groet Andy ze in het Nederlands. En de heren groeten terug. Ze komen uit Eindhoven en Drachten. Dat wil je niet fietsen, van Eindhoven naar Drachten. Of zij misschien wel, want ze zijn hier op de fiets. Vanuit Nederland. Echt. Nou ja, ze hebben ook een stuk met de trein gedaan. Door Mongolië. Maar verder hebben ze gefietst. Ze zijn dan ook al 4 maanden onderweg. Het eindpunt is Beijing. Je moet er maar zin in hebben.

Goed, we wandelen verder. We bekijken een aantal van de mooie tempels, waar binnenin grote Boeddha beelden staan. Na de grootste en laatste tempel komen we weer bij een brug uit die naar een nieuw stuk van het complex gaat. We moeten een trappetje omhoog en staan dan bij een rotswand. En daar blijken de grotten te zijn. Je hoeft niet door de grotten te lopen om de beelden te zien. Ze zijn namelijk opengelegd, waardoor je de kamers, waar de beelden zijn, in- en uit kunt lopen. En ondertussen wandel je langs de rotswand.

Het is prachtig! Vooral de laatste die we zien, de gigantische gekleurde Boeddha. Ik ben er erg van onder de indruk. Ze staan dan ook niet voor niets op de Werelderfgoedlijst. De beelden zijn in de 5^e en 6^e eeuw gemaakt uit zandsteen en de grotten lijken op een honingraat. Er zijn er mega veel van, iets van 250. En die bevatten samen ongeveer 51.000 beelden, groot en klein. We gaan niet alle kamers bekijken, want dat is nogal een wandeling. En daar is het net iets te warm voor. We zijn tevreden met wat we gezien hebben. Terug naar de uitgang is namelijk ook nog een hele trip.

Nu hadden we gezien dat er ook een soort golfkarretje rondrijdt. Die gaat vast wel naar de uitgang. Klopt, en dat kost 20 yuan voor ons 2-en. Mooi, neem ons dan maar mee! En zo staan we om 4 uur weer bij de taxi. Waar onze chauffeur op de achterbank in slaap is gevallen…. We geven hem even de tijd om wakker te worden. En dan brengt hij ons weer terug naar het hotel. Dat is nu natuurlijk een kort stukje, slechts 17 kilometer. We geven aan de receptie door dat dit een hele fijne chauffeur was en dat ze die zeker vaker moeten gebruiken. Dat wordt genoteerd.

En dan beginnen ze opeens over de borg die we betaald hebben. Bij aankomst is er 1500 yuan op onze credit card gereserveerd. De receptiedame beweert nu dat dat niet genoeg is. Hoezo? Het dekt ruimschoots de kosten van de kamer. We hebben ook in het restaurant gegeten gisteravond. Klopt, en dan is nog steeds die 1500 meer dan voldoende. We gaan echt niet meer betalen. Nou vooruit dan maar. Raar gedoe.

Terug in onze kamer blijkt die nog steeds niet koel te zijn. We zetten de airco aan, wachten een half uur, maar nog steeds geen koele lucht. Dus maar weer naar de receptie. Die beginnen weer over het centrale systeem en dat het moet worden aangezet. Als we een half uur wachten, is het vast koel. Vooruit maar dan. Na een uur is het…. Nog steeds niet koel, verdorie. Dus maar weer klagen. Na een hele discussie en weer een nieuwe dame van het onderhoud komt de manager met een oplossing: we kunnen naar een koelere kamer.

Die heeft hetzelfde ventilatiesysteem, maar ligt op het noorden. Onze huidige kamer ligt op het zuidwesten, dus staat de zon daar de hele dag op te schijnen. De andere kamer is inderdaad wat koeler, dus laten we maar verhuizen. De kamer is alleen ook een stuk minder: geen uitzicht, geen balkon, alleen een raam. Dat afgesloten is.

Laten we maar gaan eten. Dat doen we natuurlijk weer in het restaurant van het hotel. En wederom is het heerlijk! We eten weer veel teveel. Dus maken we na het eten maar een klein wandelingetje. Dan terug naar onze kamer, hopen dat het slapen vannacht wel lukt.

---

En inderdaad, weer heel slecht geslapen. Om 1 uur was ik helemaal wakker door de warmte en ben ik eerst maar eens naar de receptie gegaan om mijn beklag te doen. Niet dat dat iets oplost, maar ik hoop dat ze het genoteerd hebben. Oh ja, ze wilden alweer iemand naar onze kamer sturen. Ja, laat maar, die komt vast niet met een andere oplossing dan vertellen dat het een centraal systeem is en dat we maar een half uur moeten wachten. Noteer het maar dat ik hier stond, dan ga ik weer een poging doen. We zijn dus weer blij als we mogen opstaan. Dat doen we op tijd, zodat we in het hotel kunnen ontbijten.

En dan gaan we maar eens wat inpakken en zo. Want vandaag gaan we naar onze laatste bestemming in China: Beijing. Met de trein. Die gaat pas om 16.38 uur. Dus hebben we alle tijd van de wereld. We hoeven pas om 2 uur uit te checken uit ons hotel, dus kunnen we mooi het oude centrum van Datong gaan bekijken, zonder ons om onze bagage te hoeven bekommeren. Het oude centrum is namelijk prachtig. Net als Pingyao, is het ommuurd door stadsmuren. Op die muren zijn prachtige uitkijktorens. En binnen de muren een aantal indrukwekkende tempels en andere bouwsels. We wandelen eerst naar de muur.

Ik ga bovenop een kijkje nemen. Om erop te mogen heb je een entreekaartje nodig. Die is gratis, je moet alleen even een legitimatie laten zien. Gelukkig volstaat mijn rijbewijs, want Andy heeft de paspoorten en die zit verderop, op een bankje in de schaduw. Ik loop de lange trap op naar boven en zie een verrassend brede muur. Ik denk wel zo breed als een 2-baans weg.  Je kunt er fietsen huren en het hele stuk rondfietsen. Denk ik tenminste. Ik bewonder de schitterende bouwsels en het bijzondere uitzicht van typische tempels tegen hoge, moderne wolkenkrabbers.

Als ik ben uitgekeken, zoek ik Andy weer op en wandelen we verder door Datong. We komen langs de geweldige Huayan tempel, die dus achter ons hotel ligt. Ze zijn er flink aan het werk, waardoor je niet in de tempel zelf kunt. Maar dat hoeft ook niet.

We lopen langs de drumtoren. Dat is een groot bouwsel op een rotonde. Bovenin is een grote trommel en daar heb je een mooi uitzicht over de stad. Dan ga ik nog even op zoek naar de Negen Draken Muur. Zonder succes, want ik kan hem niet vinden. Nou, laat maar dan.

We gaan maar eens terug naar ons hotel. Daar gaat zo te zien een bruiloft beginnen. En inderdaad, ik zie het bruidspaar binnenkomen en vanaf de galerij kunnen we meegenieten van het hele gebeuren. Er is zo te zien flink uitgepakt. Alles is uitbundig versierd, ik tel minstens 5 fotografen en ik heb het bruidspaar al in de 2^e set kleren zien rondlopen. Erg leuk om zoiets een keer mee te maken!

Maar we blijven niet de hele bruiloft uitzitten. Rond half 2 gaan we maar eens uitchecken. De dames willen ons de volle mep laten betalen. Daar trappen we natuurlijk niet in. We hebben immers ook niet de volle mep gekregen, namelijk een kamer met airco. En na de verhuizing kregen we een mindere kamer, terwijl het vrij gebruikelijk is dat je dan een betere krijgt. Aangezien wij niet van plan zijn om toe te geven, wordt de manager erbij gehaald. Die biedt ons een korting aan van 70 yuan per nacht. Dat vinden we geen goed aanbod. We willen eigenlijk alleen 1 nacht betalen. En het eten van de eerste avond natuurlijk. Dat is goed. Nou, prima! Dus betalen we 474 yuan (€60,75) voor de kamer (en nog 416 voor het eten), in plaats van 948. We zijn tevreden met deze oplossing, dus nemen we afscheid.

Er wordt een taxi voor ons aangehouden en dan gaan we naar het treinstation. Aangezien we nog 3 uur te doden hebben, blijven we eerst eens lekker in het zonnetje op het stationsplein zitten. Beetje mensen kijken. Hoewel er denk ik meer mensen naar ons kijken. Er komen 2 dames naast me zitten, die een heel verhaal houden. Geen idee. Opeens zie ik er eentje met mijn waaier in haar handen. Hoho, we blijven natuurlijk wel even van andermans spullen af!

Tegen 3 uur gaan we maar eens naar binnen. Dat is weer hetzelfde als eerder: door de beveiliging, paspoort en kaartjes laten zien en wachten in de wachtruimte. Aangezien we 6 uur treinen voor de boeg hebben en dat rond etenstijd is, kopen we als echte Chinezen noedelsoep. Want aangezien er overal warm water is, kunnen we dat vast wel klaarmaken. Nog wat koekjes en een voorraadje drinken erbij en wij zijn good to go. Nu nog even wachten tot we aan boord kunnen.

Dat is om kwart over 4. We hebben een cabine in coupé 6. Bij de ingang geven we weer onze 4 kaartjes af. U weet wel, voor ons en onze niet-bestaande kinderen. We krijgen er weer 4 harde van plastic voor terug. De koffers gooien we op de bovenste bedden en we maken het onszelf makkelijk op de onderste. Als we even onderweg zijn, hebben we wel zin in die noedelsoep. Ik had uit het hotel 2 flesjes water meegenomen en ik heb natuurlijk zelf ook een waterkokertje bij me. In onze cabine is een stopcontact, dus kook ik even water. Ziezo, kunnen we aan de noedelsoep. En we snappen nu ook waarom Chinezen slurpen en smakken. Zonder dat krijg je het eten gewoon niet naar binnen gewerkt. Logisch dus. We nemen de koekjes als toetje en gaan dan eens lekker een tukje doen. Wat toch niet helemaal meevalt in een trein die af en toe op een stationnetje stopt. Maar ach, zo komen we die 6 uur best door.

Voor wie geen eten of drinken (meer) heeft is er het vreetkarretje dat met regelmaat en met steeds andere dingetjes langs komt. Zo koopt Andy voor veel te veel geld hele vieze snoepjes. Soort gedroogde pruimen met een pit erin. Yuk. Die geef ik later weg aan een Chinese man verderop in de gang.

Het is al snel donker, dus naar buiten kijken heeft niet zoveel zin. We vermoeden dat we door de bergen rijden, maar daar zie je dus niets van. Wat wel een beetje jammer is. Dus kijken we maar een film op de laptop. Relaxed! Verder zijn we het erover eens dat we hier toch niet graag in zouden willen slapen. Voor een reis van A naar B overdag vinden we dit prima, maar doe ons maar een hotelkamer met airco (die werkt) en eigen badkamer. En we zijn nogmaals blij dat we niet de treinreis van Rusland naar China hebt gedaan. Dan zie je toch niks, behalve muren, snelweg en stationnetjes.

Onze punctuele Chinese trein komt een kwartier te laat aan op het hoofdstation van Beijing. Dat is een tegenvallertje; daar gaat ons vertrouwen in de Chinese NS. Op het station aangekomen gaan we met ons hele hebben en houden het perron op. Dan met die gigantische meute mee naar de uitgang. Mijn god, wat een mensen! Eenmaal buiten worden we direct belaagd door snorders. Heel veel snorders, die heel vervelend zijn. Nee, we willen niet naar “airport” en we hoeven van jou geen taxi! We sluiten aan in wat een enorm lange rij voor de officiële taxi’s blijkt te zijn. Nog steeds worden we lastig gevallen door die nare mannetjes, die alles behalve een vertrouwde indruk maken. Het stationsplein is ook een zootje. Er liggen overal zwervers te slapen. Eentje ligt er gewoon midden op het plein. Er ligt ook overal troep en vooral op het laatste stuk in onze rij stinkt het onwijs naar pis. Wat een aanfluiting voor de hoofdstad van China! Het is maar goed dat dit niet onze eerste kennismaking is met het land, want dan hadden we waarschijnlijk toch een taxi naar the airport genomen…

Het duurt een eeuwigheid voordat we een taxi hebben. Al met al staan we ruim een uur te wachten. Ook niet normaal. Wat was het dan in Taiyuan goed geregeld! Als we bijna aan de beurt zijn, wil de taxi-regel-meneer weten waar we naartoe gaan en hij begint een heel verhaal in het Chinees. Sorry, daar begrijpen we geen bal van. Het meisje voor ons spreekt gelukkig Engels en helpt ons. Ze zegt dat we onze reservering aan de chauffeur moeten laten zien. Ja, dat hadden we zelf ook bedacht, daarom heb ik het in het Chinees uitgeprint. Als we bijna aan de beurt zijn, zegt het meisje dat we haar taxi kunnen nemen en dat zij de chauffeur zal zeggen waar hij ons naartoe moet brengen. Het is namelijk niet zo ver. Oh, wat lief!

De chauffeur weet toch niet helemaal waar het is (of hij doet alsof en maakt zo extra kilometers), maar 25 yuan later staan we dan toch voor de deur. Ik heb niet kleiner dan 100 yuan en hij geeft 50 terug. Ja, wat dacht je zelf? Ik ga snel weer in de taxi zitten en eis de rest van het wisselgeld. Dat geeft hij dan toch maar. Okay, 1 yuan te weinig. Nou ja, als hij daar blij van wordt, vooruit dan maar.

We gaan ons hotel binnen. Het ziet er erg leuk uit en de jongen achter de balie spreekt prima Engels. We hebben een kamer op de 5^e. Er is geen lift. Wel een mannetje dat al klaar zit om onze koffers naar boven te brengen. Eentje dan; we sjouwen zelf die andere. De kamer is klein maar fijn. Eerst kijken of de airco werkt: jazeker! Dan lopen we nog even naar de supermarkt om de hoek, voor drinken. Nu snel onder de douche en dan slapen: het is inmiddels half 2 ’s nachts!

---

Prima geslapen vannacht! Mag ook wel, na de 2 rotnachten in Datong en gisteren zo laat in bed. We hebben geen ontbijt bij het hotel. Dat kan wel, maar hebben we niet geboekt. De verwachting was namelijk niet dat we op tijd wakker zouden zijn. En dat klopt. We hebben lekker uitgeslapen en rustig aan gedaan. Het is tenslotte vakantie! Om half 12 zijn we ready to go.

Vandaag willen we naar de Verboden Stad en het Plein van de Hemelse Vrede. En verder zien we wel. Morgen willen we natuurlijk naar De Muur. Dus informeren we bij de tripjes-guy van ons hotel naar opties. Er zijn een aantal tours beschikbaar en een aantal gaan ook naar het deel van de muur waar wij naartoe willen: Mutianyu. Die tours beginnen allemaal rond 7.30. ’s Ochtends ja. Pfoe, dat is wel erg vroeg! We denken nog even na wat we precies willen doen en dan boeken we vanavond wel iets.

Voor nu doen we lekker makkelijk en nemen een taxi naar de Verboden Stad. Die taxi houden we voor aan de straat aan. Voor 25 yuan (3 piek) worden we bij de Verboden Stad afgezet. We willen eerst hier naartoe, omdat er blijkbaar een maximum aantal kaarten per dag beschikbaar zijn om erin te mogen. Vandaag zijn dat er… 0! Het is vandaag namelijk gesloten. Hmm, daar hadden we natuurlijk niet op gerekend. We worden meteen door allerlei mensen aangesproken, of we niet een tour of zo willen maken. Dat is hier in Beijing wel vervelend hoor. Iedereen ziet je als wandelende portemonnee en mensen willen je continue iets aansmeren. Dat was in de andere 2 grote steden Shanghai en Hong Kong niet zo en dat vonden we toch een stuk prettiger! We doen voor ons gevoel dan ook niks anders dan “No” zeggen.

We zoeken zelf onze weg wel. Bij de ingang van de Verboden Stad zitten wat vreettentjes. Wij hebben nog niet gegeten en een ontbijt/lunch van dumplings lijkt ons wel wat. Een portie kost 25 yuan en het is erg lekker! Ondertussen maken we een nieuw plan. We lopen hier door het park naar het Tiananmen plein, oftewel het Plein van de Hemelse Vrede. Daar zijn vast wel taxi’s en dan kijken we wat een taxi naar Mutianyu kost.

Om door het park te mogen, betalen we 2 yuan per persoon. En dan ben ik in de war, want dit is het park tussen de Stad en het Plein in. Dus als we rechtsaf slaan, zijn we in….. Precies, de Verboden Stad! Maar dan het buitenhof. Het deel dat vandaag gesloten is en waarvoor je kaartjes moet hebben, is het binnenhof. Gelukkig is volgens mijn reisgids het buitenhof het meest indrukwekkend. Komt dat dus even mooi uit.

Wat het ook alweer is, die Verboden Stad? Dit was de plaats van waaruit de Chinese keizers eeuwenlang het Chinese Rijk regeerden. Het is eigenlijk een enorm paleis, dat bestaat uit maar liefst 980 gebouwen. Het ligt middenin Beijing en wordt omringd door hoge muren. Tot de val van de keizers was het verboden gebied voor de gewone Chinees. Vandaar Verboden Stad. Nu mag iedereen het bewonderen.

Wij wandelen dus via het park en zien al snel de Hal van de Opperste Vrede. Dat is het grootste en rijkst versierde van 3 hallen. Hier vind je ook de grootste keizerlijke troon. Tenminste, als je naar binnen wilt en daar entree voor wilt betalen. Anders zie je alleen het hoogste gebouw in het complex. We wandelen over het gigantische plein voor deze hal door de Poort van de Hemelse Vrede. Zo komen we bij 5 marmeren bruggetjes over gouden water. Maar daar zie je niks van. Van dat gouden water.

Via die 5 bruggetjes lopen we naar het Plein van de Hemelse Vrede. We komen langs de poort, wat eigenlijk een immens gebouw is. Daar hangt gigagroot een foto van Mao Zadong. Hier kondigde hij de People’s Republiek of China aan, oftewel de Volksrepubliek China. Dat klinkt heel gezellig, maar Mao was toch niet zo’n fijne vent. Hij leidde het land tussen 1945 en 1976 en deed dat op dictatoriale wijze, met geweld en terreur als middelen om zijn politieke doelen te bereiken. Hij wordt gezien als veroorzaker van 40-70 miljoen doden, van enorme verhongering, massale zelfmoorden en politieke vervolgingen van velen. Geen lekker ventje dus. Toch willen veel Chinezen geen kwaad woord over hem horen. Tja, het ligt er maar net aan waarmee je wordt opgevoed en welke geschiedenis je als waarheid wordt verteld. Nou, en langs die meneer zijn foto lopen we dus. Om een kort verhaal lang te maken…

Om het plein zelf loopt een drukke weg en het hele plein is afgezet met hekken. Als voetganger kun je er via onderdoorloopjes op komen. Dus doen we dat en zo staan we midden op het plein. Hier heb je een aantal indrukwekkende gebouwen. Niet dat ze die verder niet hebben in Beijing, maar toch. We zien het mausoleum waar Mao in ligt. En de Grote Hal van het Volk, waar het Chinese Parlement zetelt.

We zijn ook nog steeds omringt door die hekken Wij willen graag een taxi, maar dat is een beetje lastig te bereiken zo. We moeten een aardig wandelingetje maken om bij een vrije straat te komen waar we een taxi zouden kunnen aanhouden. Dat is nog best een inspanning, aangezien het behoorlijk warm is. De temperatuur is nog wel te doen, 30 graden, maar de zon brandt behoorlijk fel. Eindelijk komen we bij een open zijstraat en daar houden we een taxi aan. We vragen wat het kost om ons naar Mutianyu te brengen. Dat is wel een eind! Dat weten we, zal zo’n 1,5 uur rijden zijn. Nou, dat kost wel 1000 yuan (€128,-). Daar hadden we ook ongeveer op gerekend, dus doe maar!

De chauffeur zet dus koers naar Mutianyu. Dat ligt ongeveer 70 kilometer verderop. Het is minder druk bezocht dan Badaling, dat aan de andere kant van Beijing. Daar is het veel toeristischer, met allemaal hotels, restaurants en souvenirwinkeltjes. Als je het een beetje rustig wilt, zonder al teveel Chinezen om je heen, zul je een eind over de muur moeten wandelen. In Mutianyu is dat andersom: daar moet je eerst een eindje wandelen voor je op de muur bent. En dan heb je de muur, a part of de muur and nothing but de muur.

Nou, en daar komen wij rond half 4 aan. Onze chauffeur helpt met de kaartjes. We hebben er blijkbaar 6 nodig: 2 voor de bus, 2 voor de kabelbaan en 2 voor de muur. Dat is dan 40 yuan, 10 yuan en 110 yuan, oftewel 160 yuan (€20,50) per persoon. Oh okay. De chauffeur brengt ons persoonlijk naar de shuttlebus. Dat gaat door de souvenirstraat, want die heb je hier natuurlijk wel. Maar dan een eind vanaf de muur. Bij de bus nemen we afscheid, hij zal op ons wachten. Dat geloven we ook, want we hebben hem natuurlijk nog niet betaald.

We gaan even plassen en kopen dan drinken voor onderweg. Zo, wat een afzetterij! 85 yuan voor 4 flesjes drinken. Om bij de muur te komen, moeten we dus met een shuttlebus. De bus rijdt de berg op en stopt dan bij het eindpunt. Nou zou je denken dat daar de kabelbaan is, maar daarvoor moet je nog een aardig eind lopen. Omhoog. En dat is best pittig, in deze warmte! We zijn dan ook blij als we eindelijk bij de kabelbaan zijn. We kunnen meteen instappen en dan gaan we het laatste stuk vrij steil omhoog. Bovenaan mogen we weer een paar trappen op, maar dan zijn we er eindelijk: we staan op de Chinese Muur! En dat is wel erg gaaf. Het is tenslotte 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. Daarvan hebben we er nu 2 gezien: het Colosseum in Rome en nu de Chinese Muur.

Het is heerlijk rustig. Niet alleen omdat dit niet een door toeristen overlopen attractie is, zoals bij Badaling. Maar ik denk dat ook het tijdstip goed gekozen is. Immers, als al die tours om half 8 ’s ochtends starten, zijn de meeste toeristen hier tussen 10 en 2. Het is nu 4 uur en we kunnen zelfs foto’s maken van de muur waar geen mens op te zien is. Zonder daarvoor de halve muur af te hoeven lopen. Ideaal! We waren dan misschien iets meer kwijt met de taxi, maar dat vinden wij het meer dan waard, gezien de voordelen: privé taxi, dus niet met een kudde in een bus, niet achterlijk vroeg opstaan en geen shopping-stopjes onderweg (er waren veel tours waar je nog leuk een theeceremonie en zilversmeden of zo kunt zien) (lees: thee en souvenirs kopen). We hebben de tijd aan onszelf en het is heerlijk rustig op de muur. We genieten in elk geval enorm van dit bijzondere moment.

Als we daar klaar mee zijn, lopen we weer naar de kabelbaan, waar we meteen in een bakje kunnen plaatsnemen. Dan nog de wandeling terug naar beneden naar de shuttle bus. Die staat ook al klaar en vertrekt vrijwel meteen als wij zitten (hij zat al bijna vol). Even later staan we weer bij de souvenirkraampjes, waarvan er toch al veel gesloten zijn. We hebben zin in een ijsje en nemen de belachelijke prijs van 35 yuan voor lief. Dan zien we onze chauffeur lopen, dus kunnen we meteen achter hem aan naar onze taxi. We geven het adres van ons hotel en dan kunnen we aan de terugreis naar Beijing beginnen. In de stad zelf is het druk en precies 1,5 uur later zijn we bij onze straat. We betalen de chauffeur de afgesproken 1000 yuan en geven hem 100 yuan fooi. Het was een prima gozer die goed zijn best heeft gedaan. Hij sprak zelfs een beetje Engels.

Dan lopen we naar ons hotel, even opfrissen voor we gaan eten. Andy zegt: jij hebt de kaart van de kamer hè. Uhm, nee. Jawel, die zit in de portemonnee. Die heb ik aan jou terug gegeven. Nee hoor. Ohoh…. Dat kan ik me nu ook niet herinneren…. Andy zoekt in zijn broekzakken en tas, maar geen portemonnee. Ik heb hem duidelijk ook niet. K*t, die heb ik vast in de taxi laten liggen, toen ik met de chauffeur afrekende. Domme muts! Maar, geluk bij een ongeluk: ik heb een foto van het kenteken van de taxi gemaakt. Voor als we de chauffeur niet konden terugvinden bij De Muur, dan wisten we welke taxi het was. Ik ren dus gauw naar de receptie, leg uit dat ik de portemonnee in de taxi heb laten liggen en laat de foto van het kenteken zien. Gelukkig spreekt de receptiejongen goed Engels en hij begrijpt de ernst van het probleem. Hij gaat meteen bellen. Na 3 pogingen heeft hij het juiste taxibedrijf aan de lijn. Hij zegt dat ze de chauffeur gaan benaderen en kijken of de portemonnee nog in de taxi ligt. Na 5 minuten of zo kan hij terugbellen. Ja, de portemonnee is gevonden en iemand komt het brengen! Hier bij het hotel? Dat is niet helemaal duidelijk, misschien wel, misschien niet. Dus wacht Andy bij het hotel, ik aan de straat. Ik controleer elke taxi die langsrijdt. Andy gaat ondertussen toch maar bij de exacte plek staan waar we waren uitgestapt, aan de overkant. En dan stopt er opeens een taxi… Whoohoo, onze chauffeur met de portemonnee! Pfoe, dat is een opluchting zeg. Andy geeft de beste jongen nog eens 100 yuan fooi. Die heeft vast een goede dag gehad zo!

Nou, kunnen wij eindelijk naar onze kamer. Opfrissen en dan op jacht naar eten. Ik heb gelezen over een snack street hier in de buurt, dus daar wandelen we naartoe. Onderweg komen we een bank tegen. Dat is mooi, want het is opeens hard gegaan met ons geld. We pinnen nog even 400 yuannetjes bij, daar moeten we toch een eind mee komen. We wandelen verder naar Wangfuying Street. Dat is hier DE winkelstraat en daar zou ook de snack street zijn. Eerst passeren we de St. Jozefkerk, die mooi verlicht is. En… waar groepjes Chinezen aan het dansen zijn. Net als in Shanghai! Rare jongens, die Chinezen. We komen er nog meer tegen, waaronder een groepje die een traditionele Chinese dans uitvoert. Or so we’ve been told. Sommigen hebben mooie Chinese kleding aan en ze hebben allemaal prachtige waaiers.

We kijken even en lopen dan verder, naar het voetgangersdeel van Wangfuying Street. Daar is het gezellig druk. Maar: geen street food te  zien. Ik ga gauw even op onderzoek uit. Hmm, het is helemaal aan de andere kant van de straat. Dat is een beetje teveel van het goede, na de behoorlijk inspannende dag vandaag. Weet je wat? We nemen morgen wel een taxi naar dat stuk, dan gaan we nu bij de Pizzahut hier tegenover eten. Ook lekker! We bestellen 2 pizza’s en kiezen een large, op basis van wat de dame aangeeft hoe groot dat is. Boy, was she wrong! Dit is veel groter en kunnen we nooit op. We komen tot de helft. Nou, dan nemen we de andere helft mee. Het is tenslotte ook niet supergoedkoop; 260 yuan (€33,40) inclusief het biertje.

We wandelen met de pizza’s terug naar ons hotel. Op de hoek van de straat zien we de groep Zweden staan die we eerder in ons hotel tegenkwamen. Ze staan er met hun hele hebben en houwen, dus ze zullen vast de nachttrein nemen. Sukkels…. Inmiddels is het 10 uur geweest, dus gaan we maar eens lekker douchen en de indrukken van vandaag verwerken.

---

De laatste dag van ons Chinese avontuur is aangebroken. En die beginnen we natuurlijk met koffie en daarna pizza als ontbijt. U weet wel, die van gisteren. Ach, als rijsttafels als ontbijt kunnen, kan pizza ook wel. Als we ready to go zijn, informeren we of we ergens een scooter kunnen huren. Nee, maar wel fietsen. Mwa, daar voelen we niet zo veel voor. Veel te warm. We nemen wel een taxi. Naar de Lama Tempel. Dat is niet zo ver, maar wel te ver om te open. We zijn dan ook alleen het starttarief van 13 yuan (€1,68) kwijt.

De Lama tempel heet officieel Yonghe Lamasery en het is een Tibetaans boeddhistisch klooster. Maar niet zomaar een klooster: het is zelfs één van de grootste en belangrijkste ter wereld. En het is een school. Er wordt religieuze les gegeven door een Lama. Niet het beest, maar een religieuze leraar in het Tibetaanse boeddhisme. Om erin te mogen, moeten we voor 25 yuan (€3,20) pp een kaartje kopen. Dus dat doen we. Het is een schitterend complex met meerdere tempels. Bij de ingang kun je wierook kopen en dat mag je voor elke tempel aansteken. En je mag een beetje bidden, als je wilt.

In  elk complex zijn prachtige beelden, waarbij de spanning langzaam wordt opgebouwd. De beelden worden namelijk steeds groter en indrukwekkender, tot we bij de laatste aankomen. Daar staat een gigantisch beeld van de Boeddha Maitreya. Het is maar liefst 26 meter hoog en gemaakt uit 1 stuk sandelhout. Helaas mag je er geen foto’s maken. Als de monnik kijkt, tenminste….

Als we uitgekeken zijn, gaan we terug naar de hoofdweg en houden daar weer een taxi aan. Nu willen we naar de Drum- en Bell Tower. Is ook niet ver, maar nog steeds te ver om te lopen. Dus houden we weer een taxi aan en weer 13 yuan later worden we eruit gezet. We zijn koud bij de torens of we worden al aangesproken of we een riksja tour door de hutongs willen maken. Nou, toevallig wil ik dat, want daarom zijn we hier. We krijgen een prijs aangeboden van 300 yuan (€38,60) voor ons 2-en, voor een rondritje van een uur. Toe maar dan. Geen idee of dat normaal of duur is.

We nemen in elk geval plaats in de fietskar. En hebben respect voor onze chauffeur, want dat valt vast niet mee, die 2 Europese dikbillen-met-rugzakken slanke dennetjes rondfietsen. De tocht door de hutongs valt eigenlijk een beetje tegen. Het zijn gewoon nauwe straatjes, eigenlijk zoals waar ons hotel is. We zien niet echt iets speciaals. We kunnen wel een huis gaan bekijken bij een lokaal gezin. Voor weer 20 yuan per persoon extra. Hebben we geen zin in. Er zit trouwens nog wel een verhaal bij die hutongs. Een hutong is een traditionele woonwijk die je vooral hier in Beijing vindt. Het is een ommuurde wijk met smalle straatjes en huizen van wel 100 jaar oud. Die hebben natuurlijk geen sanitair, dus heb je er toiletgebouwen. En stinken dat die doen! Omdat het niet de gezondste woonwijken zijn, zijn er vele afgebroken. Wat dan weer jammer is vanwege het historische karakter. Dus worden er ook weer veel opgeknapt. Zoals de hutong waar ons hotel in staat. Anyhow, wij hadden best verder gekund met ons leven als we dit ritje niet hadden gemaakt. Nou ja, weten we dat ook weer!

Na een klein uurtje staan we weer bij de Drumtower. We geven de chauffeur 15 yuan fooi. Dat is zo’n beetje ons laatste geld: we hebben nu nog 4 yuan… Straks maar weer een bank zoeken. We lopen naar de weg en proberen een taxi te krijgen. Om onduidelijke reden wil de eerste die stopt ons niet naar ons hotel brengen, we moeten er weer uit. Uhm, okay… Bij de volgende laten we eerst maar het adres van ons hotel zien. Nee, doettie niet. Waarom nou niet? Geen idee. We gaan naar de andere kant van de weg, misschien dat het daar wel lukt. Maar daar komt geen enkele beschikbare taxi langs. Geen goed moment of goede plek voor een taxi, blijkbaar.

We wandelen een stukje verder en zien dan een ICBC-bank. Dat is 1 van de 3 waar we kunnen pinnen! Mooi. We nemen nog eens 500 yuan op. Dat moet toch wel genoeg zijn tot morgen. Dan gaan we weer verder met onze poging een taxi te krijgen. De meesten die langs komen zitten vol. Mopperdemopper. Uiteindelijk stopt er eentje en die wil ons ook nog naar ons hotel brengen. Dus springen we er gauw in. En dan blijkt dat zijn meter stuk is. Dus moeten we er weer uit. Dit begint nu wel echt vervelend te worden zeg! Gelukkig stopt er vrij snel een andere taxi en die brengt ons dan naar ons hotel. Daar gaan we eens lekker afkoelen en bijkomen. Het is alweer zo warm en we zijn nu toch wel een beetje klaar met die hitte. We verlangen al bijna naar het weer in Holland, waar het nu herfst schijnt te zijn.

Als we ons weer een beetje mens voelen, gaan we eerst vervoer naar het vliegveld regelen. Dat kan bij Jack, van de tripjesbalie in ons hotel. Kost 180 yuan, dus €23,-

Voor ons laatste avondmaal in Beijing gaan we alsnog naar die Snack Street in Wangfuying Street. Lopend. Nemen we terug wel een taxi. Het is gelukkig afgekoeld en het is zelfs lekker buiten. Bij de Snack Street is het enorm druk. Toeristen worden met kuddes tegelijk losgelaten bij de toegangspoort, je kunt er over de koppen lopen. Maar: wat is het er leuk! We kijken onze ogen uit, vooral als we de krioelende scorpions-on-a-stick zien. En de larven, bakjes inktvis en kleine vogeltjes. On a stick. Ze hebben er niet alleen rare dingen. Ook dingen die wij best willen eten. Zoals de kippenvleugeltjes, deegbolletjes met kip, gefrituurde scampi’s en dat andere vlees op een stokkie. Smaakt allemaal prima! De prijzen zijn ook goed te doen, behalve voor drinken: 10 yuan voor 1 flesje is erg veel. Voor het eten zelf waren we volgens mij alles bij elkaar 180 yuan (€23,-) kwijt.

Als we genoeg gegeten hebben, vluchten we zo snel mogelijk weg van de massa. Mensen, mensen, wat een mensen! We hadden bedacht dat we een taxi terug nemen. Dus lopen we naar de dichtstbijzijnde straathoek. Daar zien we vooral bussen en geen taxi’s. Dan lopen we wel naar de andere hoek, richting hotel. Daar staan voldoende taxi’s, dus lopen we er met ons briefje met hotelnaam naartoe. Ja hoor, ga maar zitten; kost 80 yuan. Wat dacht je zelf, gek? Het is hier 2 straten vandaan! Een ander komt erbij en biedt een low price: 50 yuan. Ook niet, idioot. Doe maar op de meter; we weten dat we dan max 13 yuan kwijt zijn. Zijn laatste bod is 20 yuan. Per persoon. Kom op zeg, stelletje afzetters. Dan lopen we wel. Dus dat doen we. Onderweg kopen we bij een supermarktje een ijsje en zo komen we om 10 uur bij ons hotel aan. We gaan snel douchen en vroeg slapen, want morgen moeten we erg vroeg op…

---

De wekker gaat om half 6. Dat is niet grappig. Maar daar is een reden voor: vandaag verlaten we China en vliegen we naar Moskou, Rusland. Om 10.35 uur. Het vliegveld is ongeveer 3 kwartier rijden, we zijn nog niet ingecheckt, dus komt de taxi om 7 uur. Of 10 minuten over, dat kan ook. Of een gewone auto, geen taxi,dat kan ook. Anyhow, er komt iemand met een auto en die brengt ons naar het vliegveld. Dat hadden we gisteren zo geregeld bij Jack van de Tripjesbalie, weet u nog? We zien nog 2 toeristen die staan te wachten. Wij denken dat ze met een tourbus naar De Muur gaan. U weet wel, zo’n tour die wij niet wilden doen omdat het a) achterlijk vroeg is en b) waarschijnlijk veel te druk op dat tijdstip. Maar goed, who cares, wij moeten naar het vliegveld. En daar worden we netjes afgeleverd.

Online inchecken lukte niet, dus zoeken we na aankomst de balie waar we kunnen inchecken. Het is niet al te druk en we zijn snel aan de beurt. Dan door de beveiliging en op naar onze gate. Even wachten op het boarden en dan gaat het best vlot de lucht in. We dachten dat het wel meeviel met de drukte, maar het vliegtuig zit toch ramvol. Dus hebben we een buurman. Nou ja, het is maar 2,5 uur vliegen naar onze overstapbestemming: Wuhan (hoeha!). Daar komen we om 2 uur aan.

Nou had de dame in Beijing gezegd dat we zelf de koffers langs de douane moeten brengen. Dat blijkt dus niet zo te zijn. En is ook niet logisch, want ze zijn doorgelabeld naar onze eindbestemming Moskou. Maar het had gekund, dat moeten we in Amerika ook vaak bij een overstap. Dat is omdat je dan voor het eerst voet op Amerikaanse bodem zet. Hier zijn we nog steeds in China. Dus komen onze koffers niet voorbij op de bagageband. We checken nog even en worden inderdaad naar de departure afdeling gestuurd. Get, nu moeten we heel het riedeltje van beveiliging, douane, etc. opnieuw doen. Als we “Transfer” hadden gevolgd, hadden we waarschijnlijk zo door kunnen lopen.

Bij de douane wordt het departure-papiertje dat we steeds bij ons hadden, ingenomen. Mocht je die kwijt zijn is het ook geen ramp, dan kun je gewoon even een nieuwe invullen. Wij krijgen een vertrekstempel en kunnen door naar onze gate. Nog even wachten en dan kunnen we ook aan boord. Het is een groot vliegtuig, 2-4-2 rijen en wij hebben een rijtje van 2. Als we tenminste de 2 Chinese dames hebben verjaagd die dat wel een leuke plek vonden…

We hebben ons eigen entertainment, thank god, want anders wordt het wel een hele lange zit. Het is namelijk 9 uur vliegen van Wuhan (hoeha!) naar Moskou. We krijgen dan ook 2x te eten, aan het begin en aan het eind. En tussendoor kijk ik 2 films en een documentaire, luister muziek, doe een klein dutje, ga een keer plassen en nog een keer.

En dan landen we tegen 9 uur ’s avonds Moskou-tijd in… jawel, Moskou. Daar is het 5 uur vroeger dan in China en 1 uur later dan in Nederland. We gaan naar de douane,voor een nieuwe inreisstempel voor Rusland. En dan op zoek naar onze koffers. Het duurt even, maar dan komen ook die van ons voorbij gelukkig. We zien een geldwisselkantoortje en besluiten ons Chinese geld om te wisselen voor Russisch. Kost misschien extra aan provisiekosten, maar anders hebben we toch niks aan het Chinese geld. We kennen tenminste niemand die plannen heeft om naar China te gaan. We hebben nog ongeveer 260 yuan en krijgen daar 1350 roebeltjes voor terug. €33,30 tegen €20,- dus. Leuke handel, toch?! Voor hun dan…

We zoeken de uitgang en een ATM, om nog wat meer geld te pinnen. Ondertussen worden we door een aantal mannen aangesproken of we een taxi willen We waren eigenlijk van plan de officiële te nemen, maar de laatste meneer is erg aardig. Hij wijst ons eerst waar die ATM is en rekent ondertussen even uit wat een ritje ons kost: 2500 roebel, dus €37,-. Dat vinden we best acceptabel, dus doe maar. We lopen mee naar zijn auto en worden in 50 minuten naar hartje Moskou gebracht. Door een wel heel slechte chauffeur. Hij heeft totaal geen gevoel voor het gaspedaal, waardoor hij enorm hortend en stotend rijdt. Maar hij is erg aardig. Hij rijdt speciaal een rondje om het Rode Plein en vertelt wat we allemaal zien. First impressions: gaaf!

Bij ons hotel helpt hij mee met de koffers en brengt ons naar de receptie van ons hotel, dus geven we hem een fooi en betalen 3000 roebeltjes. De baliemeneer spreekt geen Engels en kiest daarom de stille aanpak. Hij zegt dus niet veel. Met behulp van het vertaalprogrammaatje op Andy’s telefoon vragen we naar de ontbijttijden en hij gebaart dat dat tussen 7 en 10 is. Dan naar onze kamer en die is erg leuk. Het hotel heet Loft Hotel N0. 11 en de kamer ziet er ook een beetje uit als een loft. We gaan gauw douchen en lekker slapen. Het was een lange dag!

---

Wat is Moskou leuk! Iemand zei dat St. Petersburg mooier is dan Moskou. Dat klopt misschien, St. Pete is prachtig. En keurig. Maar Moskou leeft! Door de hele stad heb je verborgen pareltjes. Of zichtbare parels, zoals natuurlijk het Rode Plein, Kremlin, St. Basil’s Cathedral, etc. Maar juist die onverwachte schoonheden èn lelijkheden geeft Moskou karakter. En dat miste ik een beetje in St. Petersburg. Schitterende stad hoor, maar te netjes. Ik vind Moskou gaaf. Punt.

Ik loop op de zaken vooruit. We hebben allebei als een blok en heerlijk geslapen. We hadden voor de zekerheid de wekker op 9 uur gezet, maar zijn al ruim daarvoor wakker. Dus gaan we wassen, plassen, aankleden en ontbijten. Dat is inclusief. En een beetje raar. We mogen kiezen wat we willen eten, maar de keuze is onduidelijk en, nou ja, gek. Er is een ieniemienie koelkastje met bakjes eten erin. Blijkbaar moeten we daar uit kiezen. Ik zeg op goed geluk ja op wat het meisje voorstelt. We moeten even wachten en krijgen dan 2 pannenkoeken met ham & kaas of zo en een muffin van roomkaas. Hmm, beetje weinig voor 2 mensen. Maar wel lekker, moet ik toegeven. Nou ja, dan eten we straks in de stad wel verder.

Dus wandelen we naar de stad. Dat is niet zo ver. Tenzij je rechts gaat waar je links moest, zoals wij. Maar dat geeft niet, want nu zien we het Kotelnicheskaya Embankment Building liggen. Een hele mond vol voor een heel mooi gebouw. We vragen een voorbijganger waar we in vredesnaam zijn. Dat weet hij, dus kunnen we de juiste weg zoeken. We komen langs prachtige kerkjes en mooie gebouwen.

Ik wil nog een foto maken, als mijn camera er opeens mee uitscheidt…. Paniek! Geen idee wat er aan de hand is. Op het display staat ERR en ik kan niet meer afdrukken. Wel andere dingen, maar afdrukken dus niet. We halen de accu’s eruit, geheugenkaart eruit en een andere erin, wachten nog even en dan opeens doet hij het weer. Vreemd. Geen idee wat er aan de hand was, maar wat ben ik opgelucht! En vanaf nu gaat dus gewoon de reservecamera weer mee. Punt.

We zien al een glimp van de volgende prachtige kathedraal: St. Basil’s Cathedral. Oftwel de Olakerk. Van de ijsjes. Want hij ziet er uit om te vreten, zo mooi en kleurig. We wandelen naar het kunstwerk en komen zo langs een erg leuk park, het Zaryadye Park. Daar blijkt een glazen hangbrug te zijn, wat we later vanaf het water zullen zien. Vanaf het water? Ja, maar daar kom ik straks op. Nu zijn we op weg naar de Ola-kerk. En die ligt aan de voet van… het Rode Plein! Yeah Baby! Indrukwekkend hoor. Aan de ene kant die prachtige kathedraal, aan de andere kant het gigantische rode Staatsmuseum. Links van het plein het Kremlin, rechts GUM, het super-de-luxe warenhuis.

Ik dacht altijd dat het Kremlin een gebouw was waar de Russische communistische leiding samen heult zetelt. Maar dat is niet zo. Het is een complex van gebouwen, verstopt achter een hoge rode muur. Ik dacht ook dat het Kremlin op donderdagen gesloten is voor publiek. Maar ook dat is niet zo. Het zal alleen niet meevallen om erin te komen, gezien de gigantische rij die voor de ingang staat te wachten. Wij gaan het niet proberen. We gaan hier even onze ogen uitkijken. Want het is allemaal wel erg mooi hoor.

Eerst natuurlijk die prachtige kathedraal. Die werd tussen 1555 en 1560 gebouwd in opdracht van Ivan de Verschrikkelijke. Het is 1 van de mooiste gebouwen van de stad en staat terecht op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Dan Het Plein. Dat plein is niet rood. Het heet ook niet zo vanwege het communisme. Nee, het Russische woord voor rood betekent ook mooi. Mooi plein dus. Elk jaar is hier trouwens de militaire parade. Vandaag niet. Vandaag zijn er toeristen. En wij.

Als we zijn uitgekeken, wandelen we langs het allerschattigste Kazan Kathedraaltje (ook alweer zo’n snoepje) naar het Plein van de Revolutie. Daar is van alles te doen. Er wordt hard gewerkt aan herfstversieringen. Ik gok dat er binnenkort een festival is. Er worden mooie sculpturen gemaakt van pompoenen, herfstbladeren en herfstbloemen. En om onduidelijke reden is er een baan waar je kunt waterskiën en eentje waar je blijkbaar kunt leren wakeboarden. We kijken het allemaal even aan, voor we de metro induiken.

Plan 2 voor vandaag is namelijk om een riviercruise te maken over de Moskva. En om bij de boot te komen, nemen we de metro. Dat werkt ongeveer hetzelfde als in St. Petersburg. Alleen heb je hier geen tokens maar kaartjes. Die kosten hier 55 roebel (80 cent) per rit. En ook hier kun je zo lang en zo ver reizen als je wilt, zolang je onder de grond blijft. Je kunt ook een retourtje kopen voor 110. Dat doen we, omdat we weten dat we er in elk geval 1x uit zullen gaan. We doen eerst een poging bij een machine, maar daar komen we niet helemaal uit. Dus kopen we 2 retourtjes bij de dame achter de kassa. Die een woordje Engels spreekt.

Net als in St. Petersburg zijn ook in Moskou de metrostations prachtig. Aangezien we meteen al een keer moeten overstappen van de rode op de blauwe lijn, kunnen we die van Arbatskaya bewonderen. We hoeven maar een kort stukje, bij Kievskaya stappen we uit. Als we de uitgang kunnen vinden tenminste, want dat is nog even een dingetje. Oh gelukkig, nog een roltrap omhoog en dan zien we buitenlucht. En een Dunkin’ Donuts aan de overkant. Mooi, want we hebben best trek en daar hebben ze in elk geval goede koffie. En broodjes hotdog, blijkt.

Als we dat hebben weggewerkt, wandelen we naar de kade van de Moskva. Daar zouden de rondvaarten moeten vertrekken. Rechts zie ik iets dat op een rondvaartboot lijkt. We wandelen er naartoe en zien dat er inderdaad een boot ligt, van City Sightseeing. Dat was niet de maatschappij die ik hier had verwacht, maar vooruit. De kassadame spreekt geen Engels. Handig, als je voor het internationale City Sightseeing werkt, waar toch vooral (buitenlandse) toeristen gebruik van maken… Maar met handen en voeten komen we erachter dat een ritje van 1,5 uur 1100 roebel (€16,25) kost voor niet-Russen (?). Er moeten minimaal 10 kaartjes zijn verkocht voor de boot vaart. Ik kijk eens om me heen. Nee, dat zijn nog geen 10 mensen. Ondertussen zien we steeds meer mensen de boot ernaast op gaan. Dat ziet er uit als een drijvend restaurant, niet echt als een rondvaartboot. Toch maar eens informeren… Is dus ook een rondvaart. En die kost slechts 700 roebel (€10,35) voor een rondvaart van maar liefst 3 uur. Hij vertrekt ook om 3 uur. Dat is over een half uur. Doe ons die maar!

We kopen 2 kaartjes en gaan op het bovendek zitten. Ik haal even 2 fleece dekens, want het is nou niet bepaald zomer meer in Rusland. Het is een graadje of 17 vandaag. Vanochtend was het bewolkt en vielen er 3 druppels regen, maar nu breekt het zonnetje door. Wij vinden het een verademing na die hitte van China. Heerlijk om weer eens een lange broek, sokken en een jas aan te hebben! Maar: op zo’n boot op het water is het wel fris, dus een dekentje is dan wel lekker.

Stipt om 3 uur vaart de boot weg. Al snel zien we de indrukwekkende Staatsuniversiteit. En zien we opeens een skyline van hoogbouw, wat we niet hadden verwacht in deze stad. Mooi hoor. Om weer even warm te worden gaan we tussendoor beneden binnen zitten. En dan zien we wat het verdienmodel van dit bedrijf is. Want het is inderdaad een drijvend restaurant en daar wordt goed gebruik van gemaakt.

We varen langs Gorky Park en dan gaan we gauw weer naar boven, want we komen zo langs het Kremlin en het Kotelnicheskaya Embankment Building. U weet wel, dat we vanochtend zagen toen we verkeerd waren gelopen. Vanaf het water is het nog imposanter.

En dan het Kremlin natuurlijk. Vanaf het Rode Plein zie je alleen wat daken van mooie gebouwen boven de rode muren uit komen. Hier heb je een fantastisch zicht op het complex. Mooi hoor! Oh en nu zien we ook die glazen hangbrug in het Zaryadye park, waar ik het eerder over had. En dat mooie park zelf, waar men nog druk werkt aan de moderne koepel. Schitterend.

Een klein stukje verder draait de boot om, om hetzelfde stuk weer terug te varen. We zijn op de helft en hebben dus al 1,5 uur gevaren. Omdat we hetzelfde stuk doen, gaan wij lekker binnen zitten. We bestellen thee om weer warm te worden. Nou, zo vermaken we ons wel hoor, theedrinkend op een rivierboot.

Om 6 uur zijn we terug bij het vertrekpunt. We stappen uit en lopen weer naar metrostation Kievskaya. Voordat we terug naar ons hotel gaan, gaan we eerst een halte verder naar Park Pobedy. Want daar is de langste roltrap in Europa, zegt men. Het is maar 1 halte terug, dus daar zijn we zo. En inderdaad is de roltrap immens lang! Komt omdat het station 84 meter onder de grond is. Dat is de diepste in Moskou en de derde diepste ter wereld. We gaan met die hele lange roltrap naar boven. En omdat we weer verder moeten met de metro, ook weer naar beneden. Daar zoeken we even naar de juiste metro. Die hadden we op het andere perron verwacht dan waar we net zijn uitgestapt. Nee dus.

We vragen het een medewerkster die ons vriendelijk de juiste kant opstuurt. Op dat platform is het een drukte van belang. De metro waar we willen instappen, zit behoorlijk vol. Terwijl ik net binnen sta, heeft Andy moeite erin te komen. De deuren gaan al dicht. Met de rugzak van Andy ertussen…. Hij worstelt en vloekt even, maar staat dan toch met rugzak en al binnen, gelukkig. Was alleen geen grappig momentje. Gelukkig heeft ook de rugzak en de inhoud het overleeft.

Goed, in een bomvolle metro rijden we naar station Kurskaya. Ik had opgeschreven dat we daar moeten uitstappen en naar ons hotel kunnen lopen. Ik heb alleen niet opgeschreven hoe we daarna moeten lopen. Beetje dom, want nu hebben we geen idee. Nou ja, eerst maar eten. We zien een Burger King. Omdat we geen zin hebben te gaan zoeken naar iets beters, gaan we voor makkelijk en nemen daar een burger met frietjes.

Buiten staat een fietskoerier-jongen. Ha, die weet vast de weg in de stad. Dat weet hij ook, maar het is lastig uit te leggen hoe we moeten lopen naar ons hotel. We doen een laffe poging, maar als we dan een taxi zien staan, geven we het meteen weer op. Wij nemen lekker de taxi! We springen achterin. Dat valt voor mij nog niet mee, want de chauffeur heeft zijn stoel zo ver naar achter en achterover dat ik nauwelijks ruimte heb. En dan scheurt hij weg. Letterlijk. Wat een idioot! Hij geeft vol gas bij het optrekken, gaat dan vol op de rem bij een drempel, om weer vol gas weg te rijden. Zo’n mongool van een chauffeur hebben we nog niet eerder meegemaakt. Ik kan ook nergens een meter zien. Als we er zijn, schrijft hij op een briefje dat het 700 roebel is. Best veel, voor ongeveer 3 kilometer. Maar ook weer niet achterijk veel. Hij krijgt in elk geval geen fooi, met zijn idiote rijgedrag.

We gaan naar onze kamer en zien dat het inmiddels half 9 is. We nemen nog een kopje thee (de koffie is op, vandaar) en merken dat we bekaf zijn. Wacht eens even… logisch dat we zo moe zijn, want onze lichamen zitten nog in het China-ritme en daar is het 5 uur later, dus het is voor ons gevoel al half 2 ’s nachts! Jetlag…. We houden onze ogen open tot 10 uur, dan gaan we lekker plat.

---

Het zit erop. Ons geweldige avontuur door China en Rusland eindigt vandaag. Om half 6 vanavond, want dan vliegen we via Zurich naar Amsterdam. Dus hebben we nog ruim een halve dag de tijd! We moeten voor 12 uur uitchecken. Dat vinden we nog te vroeg om naar het vliegveld te gaan, want dan moeten we daar een uurtje of 4-5 rondhangen. Niet echt onze hobby. Dus gaan we nog iets leuks doen. Ik heb gekeken wat we nog niet hebben gedaan en wat leuk is voor een halve dag. Zo kom ik uit bij een bezoek aan GUM, het luxe warenhuis aan het Rode Plein. Verder hadden we gisteren bedacht dat we op de hoek gaan ontbijten. Dat zag er aantrekkelijk uit. Beter dan in ons hotel. Daar is het ook zo krapjes in de lobby. Als er net meerdere mensen tegelijk willen ontbijten, is er eigenlijk geen plek. Dus ga ik alleen even koffie halen. En tot mijn verbazing brengt het aardige receptiemeisje even later 2 pannenkoekjes en een roomkaasmuffin naar onze kamer. Is toch wel lekker hoor. Maar niet genoeg. Dus gaan we uitchecken en vragen of onze koffers nog even mogen logeren. Ja hoor, geen probleem.

We wandelen naar het restaurant op de hoek, dat Red Brick heet en wat ook een hotel blijkt te zijn. Daar kunnen we aanschuiven aan het ontbijtbuffet, eieren as we wish bestellen en lekkere koffie. Kost 1040 roebeltjes voor ons 2-en, dus €15,35. Nee, fooi daar doen ze niet aan. Tja, dan niet hoor. Mogen we dan een taxi? Het receptiemeisje bestelt er even een. Hoewel, het Rode Plein is niet ver hoor. Weten we, maar doe toch maar een taxi. Die komt 5 minuten later. Als we voor de Allerheiligenkerk staan, zit het verkeer muurvast. We staan al flink wat minuten stil. Dus besluiten we om uit te stappen en het laatste stuk te lopen. Dat gaat vast een stuk sneller. We betalen de chauffeur 200 roebel en lopen verder naar het Rode Plein.

Weer verbaas ik me over St. Basils Church en hoe mooi die is. We kijken nog even rond op het plein en gaan dan bij GUM naar binnen. Wauw, dat is mooi hoor! Het bestaat uit 3 verdiepingen en heeft een gigantisch glazen/stalen dak. Over de verdiepingen zijn allemaal loopbruggetjes. En ook hier is alles in herfststijl gedecoreerd. Erg mooi. We gaan een keer plassen, wat ons 30 roebel pp kost, en dan houden we het hier voor gezien. Het begint behoorlijk druk te worden binnen in het pand. Dus gaan we lekker buiten op een bankje zitten, mensen kijken. Altijd leuk.

Als we iedereen die langskomt besproken hebben, lopen we richting uitgang plein. We gaan een taxi zoeken om ons terug naar ons hotel te brengen. Dat lukt. Voor het belachelijke bedrag van 2120 roebel. Dat is ruim 30 piek. Oplichterij. Maar goed, we betalen het maar. Gelukkig hadden we op de heenweg minder aan taxi betaald. We zoeken onze koffers op en vragen weer een taxi. Volgens het receptiemeisje kost de rit naar het vliegveld 1000 roebel. We gaan er maar van uit dat we dat verkeerd hebben begrepen, want dat lijkt ons wel heel weinig. Vooral als we zien hoe ver het is: 45 kilometer.

We hebben een keurige chauffeur, die ook keurig rijdt. Op zijn Russisch dan. Dat betekent doorrijden waar het kan en vooral voorpiepen en tussenwurmen waar het kan. Want het is alweer druk op de wegen in de stad. Eigenlijk is het daar altijd druk. Of eigenlijk is het gewoon een ramp om in Moskou te rijden. Teveel mensen, teveel auto’s. Maar goed, daar hebben wij verder geen last van.

Om half 3 komen we bij het vliegveld Domodedovo aan. Inderdaad, dat is een andere dan waar we eergisteren zijn geland. Moskou heeft namelijk 3 vliegvelden, waarvan deze het hoofdvliegveld is. En het is er een mierenhoop. Van auto’s en van mensen. We betalen onze chauffeur. Het is inderdaad 1000 roebel, slechts 15 piek. Dus geven we maar een fooi.

Voor we de terminal binnen mogen, moeten we door de beveiligingsscan. Dan zoeken we een zelf-incheck-kiosk. Want dan kunnen we tenminste ook zelf onze stoelen kiezen. Ik kies weer strategisch, stoelen A en C. In de hoop dat er niemand tussenin wil zitten. Dan moeten we alsnog in de rij staan om de koffers in te checken. Omdat de chagrijnige jongen het ons niet wenst, wens ik onszelf maar een fijne vlucht. Zag ik daar nou een lach op zijn gezicht?

We moeten een verdieping hoger, naar gate A. Dus doen we dat. We wandelen langs de Duty Free shops naar sectie A. Om daar te komen, moeten we weer door de beveiliging. En we moeten door customs. Dat gaat niet bepaald snel. Als we eindelijk aan de beurt zijn, worden onze paspoorten uitvoerig bekeken en onderzocht. Als iemand nu nog eens twijfels heeft over onze paspoorten, kunnen we zeggen dat het in orde is, want de Russen hebben elke letter bekeken. Letterlijk. Uiteindelijk krijgen we een uitreisstempel en kunnen we verder. Kijken vanaf welke gate onze vlucht exact vertrekt. Van 13. Dus wachten we bij 13. Tot men besluit dat het een andere gate is, namelijk 1. Dus gaan we naar 1. We vonden het al zo gek dat er een vlucht naar Tokyo en een naar Zurich vanaf dezelfde gate zouden vertrekken. Bijna tegelijk. Dat doen ze dus ook niet.

Vreemd genoeg zitten er nog 10 Nederlanders op deze vlucht. Vast een groepsreis. Dus moeten we een beetje op onze woorden passen. Verder tellen we minstens 8  kinderen…. Wat ben ik blij dat we die Huawei-telefoon hebben gekocht! Onze vlucht heeft een beetje vertraging. We vertrekken ruim een kwartier te laat. Dat is jammer, want we hebben in Zurich maar een klein uurtje om over te stappen. Geen nood, de captain beweert dat we nog steeds op tijd zullen aankomen. Dat zullen we nog wel eens zien! De vlucht is best redelijk, hoewel ook krapjes en geen entertainment. Maar we krijgen eten en drinken en dan zijn wij al snel tevreden. Oh, en chocolaatjes! Ja, we vliegen tenslotte met Swiss, de Zwitserse maatschappij. Verder was mijn trucje gelukt: we hebben de rij van 3 lekker voor onszelf.

We komen inderdaad op tijd aan in Zurich. We hoeven niet eens te haasten om bij het volgende vliegtuig te komen. Wel moeten we weer door de controle, om bij onze gate te komen. Wat mag je niet meenemen door de controle? Precies, flesjes drinken. En wat hebben we op het vliegveld van Moskou gekocht en nog niet op? Precies, allebei 1,5 fles drinken. Die we nu kunnen weggooien. En daar worden we best een beetje boos om. Waar en wanneer hadden we in de afgelopen 5 minuten, tussen landen en hier aankomen, aan gevaarlijke vloeistoffen moeten komen? We zijn potdomme de beveiligde area niet uit geweest. Anders hadden we hier niet aan kunnen komen. Dit vind ik nou echt idioterie. Maar ja, de Zwitserse mannen zijn onverbiddelijk.

Zwaar chagrijnig komen we bij de douane aan. We gaan Europa weer binnen, dus willen ze onze paspoorten zien. Prima. Dan op zoek naar de gate. Daar zit het al vol met Hollanders en groepen jongeren die waarschijnlijk een weekendje Amsterdam gaan doen. Tja, vlucht op vrijdagavond naar een wereldstad; die zit vast ramvol. Inderdaad, die zit ramvol. Ook deze vertrekt iets later, maar komt op tijd aan in Amsterdam.

Voor ons zijn ze een diepzinnig (en luid) gesprek aan het houden over de relatieproblemen van de een. Verderop zit een kind te janken. Ik ben nog chagrijnig van die Zwitserse controle. Dus: koptelefoon op, John Mayer hard aan en wachten tot dit gedoe voorbij is. Ik ben dol op reizen en zou niet zonder kunnen, maar dat vliegen….

Tot onze verbazing krijgen we te eten en te drinken: een prima broodje kaas en fris. En bij het uitstappen staat er weer iemand met een mandje chocolaatjes. Daar is niks mis mee.

Zoals gebruikelijk op Schiphol land je ergens in Lisse en kun je het hele stuk naar Amsterdam lopen. Zo voelt het tenminste, want we moeten een teringeind sjouwen naar de bagageband. Het is overigens bijna uitgestorven op het vliegveld. Dat is dan wel eens lekker. Wij zijn iets eerder bij de bagageband dan onze koffers. Daar staan trouwens die Hollanders uit Moskou ook te wachten. En te klagen: inderdaad, ze waren met een groepsreis en er zijn er altijd 1 of 2 die niet in de groep pasten. En die dan worden besproken bij de bagageband, hahaha.

Als we onze koffers hebben, bellen we de shuttle bus. Die staat toevallig voor de deur, dus of we naar vertrekhal 3, deur C komen. Tuurlijk. Wij zijn geland bij 1, dus mogen we weer een wandeling gaan maken. Maar eenmaal buiten kunnen we meteen in de bus stappen en worden we even later afgezet bij het terrein waar ons Suzukietje staat te wachten. We krijgen de sleutel, tekenen voor ontvangst en kunnen dan naar huis. Daar komen we rond half 1 aan. Even acclimatiseren, dan lekker slapen en morgen beginnen met nagenieten van deze fantastische reis!

---

Epiloog

Wauw, wat een mooie reis was dit! Alles heeft goed uitgepakt: de combinatie van steden en natuur, het reistempo en het reizen zelf. Gelukkig maar, want we vonden het stiekem wel een beetje spannend… Het China-deel tenminste. Want dat is natuurlijk een ver, vreemd land. Wij spreken geen Chinees, zij geen Engels, dus een taalbarrière valt te verwachten. Voor het reizen zijn we volledig afhankelijk van anderen, terwijl we daar op de meeste andere reizen zelf de controle over hebben, als we met de (huur-) auto reizen. En dan de reputatie van De Chinees…. Zouden ze echt zo vies zijn als we denken? Best spannend dus.

Maar wat was het fantastisch! En niet alleen China; de Russische steden waren ook meer dan geweldig. Het is jammer dat je er een visum voor nodig hebt en er dus niet “even” naartoe kunt gaan. Want ik kan iedereen een stedentrip naar Sint-Petersburg en naar Moskou aanbevelen! Sint-Petersburg is prachtig, met al haar schitterende gebouwen. Je kijkt er je ogen uit. Men zegt dat deze stad veel mooier is dan Moskou. Dat klopt misschien, door alle pracht & praal en de keurig onderhouden stad. Maar Moskou leeft! Als Sint-Petersburg Washington DC is, dan is Moskou New York. Je kunt er door een lelijke straat lopen en dan tussendoor een prachtig kerkje of zo zien. En ik vond het toch ook wel erg bijzonder om midden op het Rode Plein te staan.

In China hadden we een mooie combinatie van steden en natuur. Shanghai was super, met mooie oude & nieuwe gebouwen, leuke plekjes & parkjes en de gezellige omgeving bij The Bund. De lichtshow ’s avonds was ook erg mooi om te zien. Je kunt je er prima een paar dagen vermaken. Hong Kong was heel anders. Prima voor een dag en ideaal als stopover plaats.  Ergens deed het me aan Monaco denken, met alle hoogbouw op de postzegel die de voormalige Britse kolonie is. Als je niet opzij kunt bouwen, moet je omhoog.

De derde en laatste grote stad was natuurlijk Beijing. Niet onze favoriet. Bij aankomst ’s avonds op het treinstation zagen we een vieze, lelijke en een beetje ongure stad. Het is een stad voor toeristen, dus wordt je behandeld als wandelende portemonnee. Dat gevoel hadden we in Shanghai en Hong Kong helemaal niet. Nee, geen fijne sfeer. Maar als je naar China gaat, is het een must. Je wilt tenslotte de Chinese Muur, de Verboden Stad en het Plein van de Hemelse Vrede met eigen ogen zien. Mijn tip is om Beijing op het einde te plannen, zodat het niet meteen je beeld over China kleurt.

Omdat China zo gigantisch groot is, hebben we keuzes moeten maken wat we wilden zien. En dat heeft voor ons erg goed uitgepakt. Guilin was ideaal als uitvalsbasis voor een aantal bijzondere uitstapjes. De rijstterrassen waren prachtig. Ik vond het mooier dan die we gezien hebben in Indonesië. De show met de dames met het enorm lange haar was eigenlijk erg leuk. De tocht over de Li River, tussen de karstbergen door, was heerlijk en de omgeving schitterend. We hebben lol gehad op de scooter door Yangshuo. En Guilin zelf is een leuke plaats, met mooie bezienswaardigheden.

Weer heel anders – en dus een goede afwisseling – was het bezoek aan Pingyao, het authentieke Chinese dorpje. Prachtige oude gebouwen en ondanks de drukte een aangename sfeer. Leuk ook om met die kleine elektrische scootertjes door de smalle straatjes te tuffen. Tot slot Datong, als uitvalsbasis voor de hangende tempels en de Boeddha grotten. Twee hele bijzondere historische sites, die we zeker niet hadden willen missen.

Ik ben blij dat we hiervoor hebben gekozen, ten koste van Xi’an en Chengdu. Dat zit namelijk in de meeste rondreizen. Waarom we dat niet hebben gedaan? Ik heb te vaak in reisverhalen gelezen hoe het terracotta leger in Xi”an tegenvalt. Naar Chengdu ga je om gefokte panda’s te zien. Zeker goed dat men de panda-populatie laat groeien, maar panda’s in hun niet-natuurlijke omgeving kunnen we ook hier in de dierentuin zien. Sterker nog; Ouwehands Dierenpark heeft er dit jaar 2 te leen gekregen uit Chendu. Nee, dit was helemaal prima.

Dat waren de indrukken van beide landen. Hoe zat het met de rest? De Russen waren prima, niks op aan te merken. Je hoort nog wel eens dat ze chagrijnig en weinig toegankelijk zijn. Daar hebben we niet zoveel van gemerkt. Ik denk dat het helpt als je een paar woordjes Russisch spreekt, want over het algemeen waren ze vriendelijk en behulpzaam. Maar dan de Chinezen… Ik had al een vermoeden dat Chinezen raar zijn. Nou, dat vermoeden is wel bevestigd! Om een beeld te schetsen volgt hier een bloemlezing over de (stereo-) typische Chinees die met het vliegtuig gaat:

De Chinees komt meestal in een kudde aan. Als eerste komt De Theefles tevoorschijn en wordt er warm water gehaald. Dan begint het gesnater en het gevreet. Ze eten continue. Fruit, snoepjes, bakken noedelsoep en weet ik wat nog meer. En ondertussen snateren ze en snateren ze. En dat gaat in het vliegtuig gewoon verder. Daar komt nog de variant rek-en-strek-oefeningen doen erbij. Het is één groot sociaal gebeuren. En luidruchtig. Er zit er ook altijd wel eentje een rochel te kweken, te niezen of te gapen. Allemaal met veel lawaai. Ze houden geen rekening met anderen en ze zijn niet van de beleefdheden. Op ons komen ze vrij emotieloos over, hoewel dat onderling dan wel weer meevalt. Zit hem denk ik ook in de manier waarop ze je aanstaren. Want dat doen ze, staren. En dat doen ze ook weer uitdrukkingsloos: je ziet niet wat ze denken. Daardoor is dat staren behoorlijk irritant. Ik heb daarom menig staarwedstrijdje met ze gehouden. Grappig genoeg kunnen ze er zelf niet tegen om te worden aangestaard, dan kijken ze meteen weg.

Ze hebben lak aan persoonlijke ruimte. Dus staan ze te dichtbij. Ook doen ze niet aan toegewezen plaatsen, bijvoorbeeld in het vliegtuig. Of wie er eigenlijk aan de beurt was in welke rij dan ook. Oh, ze zijn op hun manier best aardig hoor. In het vliegtuig krijgen we van de 2 dames voor ons bijvoorbeeld snoepjes en ze wensen ons bij aankomst een fijne reis. Ze zijn gewoon heel anders dan de rest van de wereld. En daar moet je tegen kunnen. Ik heb besloten dat ik me er vooral over verbaas. Maar mijn soort mensen is het niet en ik vind het niet erg om even geen Chinezen meer om me heen te hebben.

Tot slot: was het zo vies als ik vreesde? Nou, viel eigenlijk best mee. Het land zelf is helemaal niet vies, zoals Indonesië en met name India dat wel zijn. Nergens troep of afval op straat. Oh wacht, alleen het treinstation van Beijing, dat was wel ranzig. Maar verder oogt het als schoon.

Van het sanitair weet je dat ze hurktoiletten hebben en nauwelijks westers sanitair. Dus daar kun je je op instellen. En van de treinen weet je dat je toilet en wastafel met de hele coupé moet delen. Dat wordt dus snel vies. Maar wordt ook continue schoongemaakt. Eigenlijk niets mis mee. En het is een keuze of je daarmee geconfronteerd wilt worden. Wij hebben er voor gekozen dat we niet in de trein wilden slapen, dus hadden we er ook nauwelijks last van.

Over toiletten gesproken: er is nog zoiets als De Poepbroek. Daar had ik over gehoord en gelezen en nu met eigen ogen gezien. Kleine kinderen die net kunnen lopen, hebben geen luiers aan. Want: luiers zijn duur. In plaats daarvan hebben ze een gat in hun broek. Als ze dan moeten, grote of kleine boodschap maakt niet uit, kunnen ze hurken en hun gang gaan. Ik denk dat de kindjes in China heel snel en jong zindelijk zijn. Gelukkig heb ik De Poepbroek niet in actie gezien. Wel zagen we vele blote billetjes…

Het eten was nog wel een dingetje. Dat komt vooral omdat je de taal niet machtig bent en dus niet altijd weet wat je bestelt. We hebben daardoor wel wat missers gehad. Maar ook gewoon lekker gegeten hoor. En over het algemeen is het eten “normaal”.  We zagen alleen gekke dingen in de Snack Street in Beijing. Daar had je de gefrituurde larven en schorpioenen.

De Chinees zelf valt qua viezigheid ook erg mee. Ja, ze rochelen of laten een boer, maar ik werd er niet onpasselijk van. Ze ogen schoon en netjes. Ik vond dat de dames er allemaal keurig uitzagen. Verzorgd en goed gekleed, al dan niet modieus. Niemand die er te bloot of te ordinair bij liep. Daar kunnen we hier in Nederland best een voorbeeld aan nemen! Het enige grote minpunt is dat ze enorm uit hun mond stinken. Echt heel vies. Dat was meer regel dan uitzondering, helaas.

Al met al was dit een perfecte rondreis, die onze verwachtingen heeft overtroffen. We zijn weer een heel avontuur en nieuwe ervaringen rijker!

---

In onze queeste om zoveel mogelijk landen in de wereld te bezoeken, kunnen we er weer 2 aanvinken. De teller staat nu op 47.

Facts & Figures 2017
Continent	Azië
Hoofdstad	Beijing
Grootte tov Nederland	231 x groter (9.596.931 km2)
Aantal inwoners	1,4 miljard / 143,7 per km2
Beste reistijd	Voorjaar en najaar
Visum nodig?	Ja, voor vertrek regelen
Visum kosten	€126,55 per visum
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 6 uur later, winter 7 uur
Munteenheid	Yuan (CNY): 1 yuan = €0,13
Taal	Mandarijn (aka Chinees)
Facts & Figures 2017
Continent	Azië
Hoofdstad	Victoria
Grootte tov Nederland	37,63 x kleiner (1.104 km2)
Aantal inwoners	7,2 miljoen / 6.514 per km2
Beste reistijd	Voorjaar en najaar
Visum nodig?	Niet als je alleen naar Hong Kong gaat
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 6 uur later, winter 7 uur
Munteenheid	Hong Kong Dollar (HKD): 1 dollar = €0,10
Taal	Kantonees, Mandarijn & Engels
Facts & Figures 2017
Continent	Europa én Azië
Hoofdstad	Moskou
Grootte tov Nederland	411,57 x groter (17.098.246 km2)
Aantal inwoners	142 miljoen / 8,3 per km2
Beste reistijd	Mei t/m september
Visum nodig?	Ja, voor vertrek regelen
Visum kosten	€65,- per visum
Tijdsverschil met Nederland	Moskou & St. Pete: zomer 1, winter 2 uur later
Munteenheid	Roebel (RUB): 10 roebel = €0,14
Taal	Russisch