Andy en ik hebben een afspraak. Een tranentrekkende, übersentimentele afspraak: in een volgend leven, bij de jaarwisseling van 2099 naar 2100, ontmoeten we elkaar weer. Bij de linkerpoot van de Eiffeltoren in Parijs. Die afspraak staat al heel lang, vanaf het begin dat we samen zijn. Volgens mij bedachten we dat toen we samen een weekend naar Parijs gingen, ergens in 1994 of zo. Geen idee waarom we die locatie kozen. Het is niet dat we nu zoveel met Parijs hebben. Ik denk dat we dachten dat die Eiffeltoren er nog wel een tijdje zal staan. Dat, en het is natuurlijk een makkelijk te onthouden locatie.
Die eerste keer in Parijs waren we er samen met Michael Jackson. Serieus, die was toevallig ook in de stad. We stapten ergens uit de metro en kwamen per ongeluk in een mensenmenigte terecht. Geen idee waarom er zoveel mensen op de been waren. Dus ben ik even aan een boom gaan hangen. Verhip… U moet het voor nu maar van me geloven, want in 1994 hadden we nog niet bepaald goed beeldmateriaal. Van die trip heb ik dan ook geen reisverslag gemaakt.
De 2e keer Parijs waren we met een hele groep. Er waren 2 nichtjes over uit Amerika en samen met nog 3 familieleden zijn we een weekendje naar Parijs geweest. Met de auto, want met de trein was – toen in elk geval – niet te betalen. Hoewel dit in 2003 was en nog in mijn analoge tijdperk, heb ik daar wel beeld van. Ingescand, dus vrij slecht. Maar goed genoeg om er een reisverslagje over te schrijven. Het is maar om een impressie te geven.
In 2024 doen we het nog eens over. Nu met fatsoenlijk beeldmateriaal. Of er na deze derde keer Parijs nog een keer komt, blijkt uit dat laatste verslag. Nou ja, lees zelf maar, of bekijk eens de foto’s:
