In Limburg, vlakbij Roermond en aan de Maas, ligt Thorn. A.k.a. “Het Witte Stadje“. Drie keer raden waarom het zo wordt genoemd… Juist: omdat het sinds de 13e eeuw stadsrechten heeft! Oh, en omdat in het historisch centrum alle huizen wit gekalkt zijn. Dat wit gekalkt heeft een reden.
“Vroegah”, onder de Fransen, had Thorn het zwaar te verduren. Onder andere doordat de Fransen een belasting invoerden: de omvang van de ramen bepaalde de hoogte van de belasting. De arme bevolking woonde veelal in grote panden, die voorheen hadden toebehoord aan rijkere lieden. De armere bewoners konden de belasting niet opbrengen.
Er moest iets worden bedacht. Dat werd: de omvang van die ramen beperken. Men metselde de boel dicht. Nadeel was echter dat je buurman dan zag dat je het niet zo breed had. Om de bouwsporen (“littekens van de armoede”) te verbergen, werden de huizen helemaal wit gekalkt.
Door die witte huisjes en de rust van het dorpje werd Thorn al gauw geliefd bij kunstenaars en toeristen. In 1973 kreeg de oude kern van Thorn nationale erkenning en werd het aangewezen tot beschermd stadsgezicht. Anno 2014 heeft het een gezellig stadshart om de Sint-Michaëlkerk heen. Daar kun je heerlijk op een terrasje zitten.
Kopje koffie en een Limburgse vlaai erbij, wat wil je nog meer? Zon! Die is er ook vollop, dus wij zitten prima. Het is op zo’n mooie zondag gezellig druk in het stadje. We wandelen er lekker rond – die vlaai moet er ook weer af tenslotte.
Op het terras kregen we als tip om ook ín de Sint-Michaëlkerk te gaan kijken, schijnt erg mooi te zijn. Nou, vooruit maar dan. De enige deur die we vinden zit echter dicht, dus we geven het meteen weer op. Het loopt inmiddels tegen etenstijd, we gaan maar weer eens op huis aan.
Wij vinden Thorn een aanrader voor een zonnige zondagmiddag, ga gerust ook eens kijken!