Dat is toch ook wat, we zijn in november 2016 helemaal niet op minivakantie geweest! Want:
- Het was ongelofelijk rotweer. Regen, regen, regen
- Andy was elke zaterdag bezet vanwege een gelegenheidsbandje
- We hadden een paar zondagen zeer spannende Formule 1-wedstrijden, met “onze” Max Verstappen in zijn geweldige debuutjaar
We hadden daardoor helemaal geen tijd om erop uit te gaan. Nou, dat maken we in december dan wel goed. We hebben namelijk maar liefst drie mini-vakanties gepland: met Kerst zitten we in Londen, met Oud & Nieuw in Rotterdam en met Sinterklaas-ish in…. Bourtange. Dat ligt helemaal bovenin Groningen, tegen de Duitse grens aan. Vanaf Kaatsheuvel is het zo’n 265 kilometer, ruim 2,5 uur rijden. Dat doen we op vrijdagavond, na het eten en na het werk. Ik heb een soort B&B geboekt in Oude Pekela. Dat is niet ver van Bourtange. We hebben een lekker ruim appartement, met aparte keuken en aparte kamer.
Het is trouwens koud in Nederland. Overdag net boven nul, ’s nachts vriest het. Maar het zonnetje schijnt dit weekend, dus dat is heerlijk winterweer. Enige jammere is dat ze zout strooien, voor het geval het glad wordt. Dat strooien zelf is natuurlijk fijn, wij houden van veiligheid. Maar moeten die strooiwagens echt 5x achter elkaar onze auto onder spugen? Andy wordt daar niet zo blij van.
Op zaterdagochtend vinden we ons ontbijt op het tafeltje voor de deur. Het is een beetje een mager ontbijt, maar ja, we betalen ook maar 48 piek per nacht. We gaan maar gauw op pad. Naar Bourtange. Dat is een vestingsdorp in Oost Groningen. Een erg mooi vestingsdorp. Dat komt omdat het in de vorige eeuw helemaal gereconstrueerd is. Nu is het eigenlijk een toeristische attractie. Aangezien wij dit weekend toeristje spelen, gaan we het bekijken.
Sinterklaas moet nog verjaren maar toch is er al een kerstmarkt in Bourtange. Kan eigenlijk niet hoor. Want hoewel ik een haat-liefde verhouding heb met de Sint, vind ik het oneerbiedig om vóór 5 december al met kerstgedoe op de proppen te komen. De haat-liefde komt trouwens omdat ik op 7 december jarig ben en al mijn hele leven “last” heb van die ouwe knar zijn verjaardag.
Goed, er is dus een kerstmarkt. Daarom moeten we entree betalen, wel drie euro per persoon. Oh okay. We hebben niet perse behoefte aan een kerstmarkt, maar ach, het is wel leuk. Ook een stuk drukker dan het waarschijnlijk op andere dagen is. We wandelen lekker een beetje rond en genieten van het heerlijke decemberzonnetje en de mooie omgeving waarin we ons bevinden. Leuk hoor.
Als we het kerstgejengel beu zijn, zoeken we de auto weer op. Tijd voor een ritje door Oost Groningen en West Duitsland. We tuffen via Jipsinghuizen (hihi) en Sellingen naar Ter Apel. Dan de Duitse grens over en richting Leer. Onderweg komen we een broodjeszaak tegen. Fijn, we hebben best zin in koffie en een lekker broodje.
Het plan was om in Leer rond te kijken. Helaas hebben heel veel anderen datzelfde idee, want er is geen parkeerplaats te vinden. Na drie pogingen geven we het op. Wij gaan naar de kust. Richting Emden en dan linksaf. We toeren lekker door en komen tot de conclusie dat het hier niet zo spectaculair is. Het lijkt verdacht veel op het Friese platteland. Ach, who cares. We vermaken ons prima en kunnen bovendien voordelig tanken. Benzine is hier 20 cent goedkoper dan aan de andere kant van de grens, whoohoo.
Volgens mijn kaart is er bij Campen een leuke vuurtoren. Dat neem ik tenminste aan, want er staan van die blije streepjes omheen, wat betekent dat er iets interessants is. Dus gaan we kijken. We vinden er niet veel aan. In de categorie “mooie vuurtorens” hadden wij niet meteen aan dit ding gedacht. Het lijkt meer op een watertank in New York. Ook leuk. Maar geen nood: we zijn toch op een mooie plek aangekomen. Want vanaf hier kun je de zee zien. En schapen. En een ondergaande zon. Kijk, dat is natuurlijk altijd feest. Dat eindigt als we die zon in de Waddenzee hebben zien zakken. Tja, zo in december gebeurt dat best een beetje vroeg. Nou ja, dan gaan we maar terug naar onze B&B in Oude Pekela.
Voor het avondeten heeft Tripadvisor twee suggesties in Winschoten. Het eerste is Makedonia, een Balkan-restaurant. Dat lijkt ons wel wat, want we willen volgende zomer naar de Balkan. Andy vindt dat we moeten reserveren. Oh okay. Wat denk je? Ze hebben pas om acht uur een tafel vrij. Dan zijn we al omgevallen van de honger. Dan de tweede keus, een steakhouse. Die heeft pas om half negen plek. Het moet toch niet gekker worden!
Makedonia heeft ook een vestiging in Stadskanaal. Iets verder, maar daar kunnen we om 19.15 aan tafel. Stom genoeg nemen we eerst een voorgerecht. Stom, want daarna komt ons hoofdgerecht: de Balkan-plat voor twee personen. En dat bestaat uit een enorme berg vlees, dat we nooit op kunnen. Het smaakt best aardig, hoewel drie van de zes vleesgerechten best een beetje droog zijn. Maar we vinden het niet de prijs waard die we ervoor moeten betalen: 80 piek maar liefst. Het was eerder 60 piek waard. Nou ja, we rollen ons naar de auto, rijden terug naar onze B&B, relaxen nog wat en gaan dan lekker slapen.
De volgende ochtend worden we wakker in de Twilight Zone: het is enorm mistig buiten. Hmm. We vinden ons ontbijt weer om half tien voor de deur. Met een briefje erop of we voor tien uur kunnen uitchecken. Nee, dat gaat niet lukken. Stom, ik heb bij het boeken niet gezien dat dat de uitchecktijd is, my bad. Maar hoe handig was het geweest als ons dat bij het inchecken was verteld, in plaats van nu een half uur van tevoren op een briefje? Of had een keer aangeklopt als we in het appartement waren. We hebben namelijk sinds het inchecken vrijdagavond niemand meer gezien of gesproken. Ook niet gezellig!
We vertrekken, toch enigszins gehaast, rond half elf. Eerst moeten we de ramen krabben, want het heeft flink gevroren vannacht. En hoewel we daar even mee bezig zijn, komt er nog steeds niemand naar ons toe. Ach, krijg de hik.
We gaan op pad. We nemen de snelweg naar de Afsluitdijk. Met die mist zie je namelijk bar weinig van de omgeving, dus de D-tours die ik in gedachten had slaan we over. We zijn in geen eeuwen over de Afsluitdijk geweest. Dus dat is wel weer eens…. net zo’n saai stuk weg als altijd. Er valt eigenlijk maar weinig te zien. Oh, dat zien lukt weer, want de mist is opgetrokken. Bij het restaurant op de dijk stoppen we voor koffie. Nou ja, restaurant…. Je kunt er eten en drinken krijgen. En koffie.
Na de koffie gluren we nog even rond op de dijk en rijden dan verder naar het vaste land van Noord Holland. Via Medemblik naar Enkhuizen en dan de Houtribdijk op. Dat is de lange weg naar de Flevopolder, die uitkomt in Lelystad. Daar zijn we nog nooit overheen geweest. Hij is net zo saai als de Afsluitdijk….
Eenmaal aan de overkant nemen we de A27 naar huis, waar we om een uur of drie aankomen. Na een lekker weekendje weer over tot de orde van de dag. Voor drie weken, want dan gaan we op minivakantie naar…. London, baby!