Onder Turkije en links van Syrië en Libanon ligt Cyprus. Waar het bij hoort? Bij zichzelf, want het is een land: de Republiek Cyprus. Hoewel niet iedereen daar zo over denkt. Turkije vindt namelijk dat een deel van Cyprus van hen is. Daarom heeft ze het in 1974 bezet. En sindsdien bestaat het eiland uit 2 delen: een Grieks en een Turks deel.
Het Turkse deel heeft zich in 1983 onafhankelijk verklaard. Hierover heeft de Verenigde Naties nagedacht en erover gestemd. De uitkomst: het uitroepen van de onafhankelijkheid is onwettig. Alleen Turkije ziet dat anders. Dat is het enige land dat de regering van de Turkse Republiek Noord-Cyprus erkent. Daarom is het land nog steeds in tweeën gedeeld. Letterlijk: er loopt een scheidingslijn van links naar rechts, de groene lijn. Die gaat dwars door de hoofdstad Nicosia. Daarmee is het een van de laatste verdeelde hoofdsteden ter wereld.
Dan is er de vraag bij welk werelddeel Cyprus hoort. Geografisch gezien ligt het in Azië, politiek wordt het tot Europa gerekend. Sinds 2004 is Cyprus lid van de Europese Unie en in het Griekse deel betaalt men in euro’s. In het Turkse deel heb je Turkse lira nodig.
Nou, dit is onze volgende bestemming, de reis kan worden uitgestippeld. Dat is best een uitdaging. Ten eerste om fatsoenlijke vluchten te vinden. Wij hebben als regel dat we niet voor 10 uur ’s ochtends vliegen. We hebben geen zin om middenin de nacht op te staan en vervolgens 2 dagen brak te zijn. En we hebben geen zin om middenin de nacht aan te komen. Dat is meestal veel gedoe. Met autoverhuurders die gesloten zijn ’s nachts. Of hotels waar je dan mega laat aankomt. Na wat gepuzzel vind ik eindelijk goede vluchten, bij Ukrainian Airlines. Daar hebben we al vaker mee gevlogen. De prijs is alleszins acceptabel: €367,- voor 2 tickets.
Dan krijg ik bericht dat een deel van de vluchten is gecanceld. Crap. Om toch nog op christelijke tijden te kunnen vliegen, is de beste optie om 2 dagen over de heenvlucht te doen. We vertrekken een dag eerder, met een lange stopover in Kiev. Betekent dat we daar een overnachting hebben. Ik zoek & vind een hotel vlakbij het vliegveld. Is niet duur, we zijn er 3 tientjes voor kwijt. Ik check even bij UIA hoe het dan zit met onze bagage. Geen punt, als we het niet laten doorlabelen naar onze eindbestemming, kunnen we het meenemen naar ons hotel in Kiev.
Zoals onze gewoonte is, gaan we lekker rondreizen over het eiland. Dus hebben we een huurauto nodig. Dan blijkt het hele 2-delen gedoe inderdaad een gedoe te zijn. Je mag namelijk niet zomaar met je huurauto de grens over. Die grens die officieel niet bestaat, maar er toch is. Je kunt je huurauto wel meenemen, als je een fee betaalt voor reizen naar het andere deel. Dat is nog te doen. Maar dan moet je het ook extra verzekeren. Die verzekering dekt echter alleen schade die je aan anderen aanbrengt. Andere schades – als je zelf wordt aangereden of als er iets met de auto is – is niet te verzekeren. Hmm, klinkt niet ideaal.
Te voet kun je wel makkelijk de grens over. En zo komen we op de volgende variant: we vliegen naar Larnaca, in het Griekse deel. Daar wacht een chauffeur ons op en brengt ons naar een autoverhuurder in het Turkse deel, ongeveer 85 kilometer verderop. Daar huren we een auto om over het Turkse deel te reizen. Als we klaar zijn, brengen we de auto terug en brengt een chauffeur ons weer naar Larnaca Airport. Daar huren we dan een auto voor het Griekse deel, zodat we daar ook kunnen rondreizen. De transfers van en naar het vliegveld kosten ons €90,-. De autohuur in het Turkse deel kost voor 5 dagen €100,-. Voor het Griekse deel is het makkelijker een auto te huren. Die huren we as usual bij Autoeurope en zijn daar €95,- voor kwijt. Ook voor 5 dagen.
Poe, dat was even ingewikkeld! Maar nu kan ik eindelijk met het leuke deel aan de slag: mooie routes uitstippelen en hotels zoeken & boeken. Nu aftellen en kijken hoe het allemaal uitpakt. En dat leest u dan weer in het reisverslag en ziet u op de foto’s.
