Malta dag tot dag

---

We hebben een late vlucht, dus alle tijd van de wereld. Tegen 4 uur is Linda bij ons en niet veel later vertrekken we naar Brussel. Daar zijn we een uur en een kwartier later. Ik heb via Parkos.nl een parkeerplek gereserveerd bij Times Parking. We bellen met de club dat we er zijn, zoeken een plekje voor onze auto en wachten even tot er iemand komt. Dat is na een kwartiertje of zo. Eten wij ondertussen de meegebrachte broodjes ei op. We rekenen af – €56,- voor een week – en stappen in het busje dat ons naar het vliegveld brengt. Ik heb niet zo goed op de tijd gelet, maar ik denk dat we er in 10 minuutjes zijn.

We hadden natuurlijk thuis al ingecheckt, dus hoeven we nu alleen maar de bagage af te geven. Dan gaan we op zoek naar onze gate, A53. Een jong jochie speelt op de piano, die hier altijd in de centrale hal staat. En dat doet hij erg leuk, voor zo’n jong mannetje. We luisteren even voor we verder naar onze gate wandelen. Het vliegtuig heeft een klein beetje vertraging. We zouden om 19.50 vliegen, dat wordt nu een klein half uurtje later. Over de vlucht valt weinig te vertellen. We zitten met zijn 3-en op rij 14. Service is er niet, tenzij je daarvoor wilt betalen. Er zijn wel krijsende baby’s, dus zetten we onze koptelefoons op en zitten zo de 3 uur naar Malta uit.

Om 11 uur ’s avonds zetten we voet op Malta: land #53, check! We wachten even op onze koffers en lopen dan naar de uitgang. Op zoek naar iemand met de naam Eysbroek op een bordje. Dat is degene die ons aan een huurauto zal helpen. We zien hem aan het einde van de rij wachtende mensen. Hij neemt ons mee naar een tafeltje buiten, behorend bij het restaurantje dat hier zit. En daar merken we dat het hier niet alleen erg warm maar ook nogal vochtig is. Warm hadden we wel op gerekend, maar vochtig niet. Voor mijn gevoel hoort dat bij Azië, niet in de Middellandse Zee.

Als alle papieren zijn ingevuld, betalen we voor een volle tank benzine: €70,-. Dan mag hij leeg teruggebracht worden. Ben benieuwd of we dat opgereden krijgen. Het is maar een klein eiland. Mooi verdienmodel waarschijnlijk. We moeten ook €20,- betalen voor de late aankomst. Daar komt dan nog btw bij, dus er komt €135,- op de huurprijs van €170,-. Oh, okay. Dan volgen we de vriendelijke jongeman naar onze auto. Die staat een stukje verderop op de parkeerplaats voor huurauto’s. Het blijkt een nette Ford Focus Station te zijn. Helemaal goed. We laden de spullen in en bellen ons appartement dat we eraan komen.

In Malta rijden ze links. Nog vanuit de tijd dat Malta een Britse kolonie was. Dus zit het stuur rechts en Andy ook. Hij heeft al vaker links gereden. Al die keren dat we in Ierland waren, bijvoorbeeld. Dat gaat dus wel lukken. We rijden naar ons appartement in Marsaskala, aan de oostkant van het eiland. Daar staat Daniel ons al op te wachten. Daniel is de neef van eigenaar Jeffrey. Die laatste zit dit weekend op Gozo, vandaar dat neeflief invalt. Daniel helpt ons aan een parkeerplek, want dat is hier wel een dingetje. Er kan alleen openbaar geparkeerd worden en er zijn meer auto’s die dat in onze straat willen. Maar het lukt een klein stukje verder.

Daniel laat ons het appartement zien. Dat is erg groot. En erg warm. Er is een ruime woonkamer met open keuken, 3 slaapkamers en 2 badkamers. Helaas heeft er maar eentje een wc. Twee was handiger geweest. Zodra Daniel is vertrokken, gooien we de airco’s aan en hopen op afkoeling. Alleen de slaapkamers hebben airco. De woonkamer heeft een balkon. Waar je niet zoveel aan hebt, als het buiten nog steeds 25 graden is. Nou ja, als het goed is zullen we de komende 3 dagen niet veel in het appartement zijn. Als we de kamers hebben verdeeld en de spullen opgeruimd, gaan we maar eens slapen. Het is inmiddels 2 uur ’s nachts, dus dat wordt wel eens tijd!

---

Gelukkig was onze slaapkamer afgekoeld vannacht, dus ik heb eigenlijk wel prima geslapen. Om 9 uur ben ik wakker. Nu de rest nog. Die volgen 1,5 uur later. Linda en ik gaan even boodschappen doen, zodat we een brunch kunnen maken. De supermarkt zit om de hoek. En daar lopen we straal voorbij. Geen straf, want onderaan de straat is een baai. Met prachtig blauw water, bootjes en strand. Maar: we kwamen voor boodschappen. Dus lopen we weer terug en dan zien we het. Het is een klein winkeltje, waar ze hebben waar wij voor komen.

Met een volle tas lopen we terug naar ons appartement en gaan dan eerst gezellig eten. We moeten allemaal erg wennen aan de warmte, merken we. Het is in de woonkamer/keuken niet echt lekker, ook niet met de grote ventilator erbij. Op het balkon staat de zon al te branden, dus dat is ook geen optie. Alleen in de slaapkamers is het koel, dankzij de airco’s. Maar ja, dat is ook zo ongezellig zitten. We doen het daarom vandaag een beetje rustig aan.

Om half 2 gaan we op pad. We beginnen in eigen dorp, bij het haventje. Daar liggen mooie bootjes bij een mooie toren. Dan rijden we langs de kust, naar Zonqor Point. Hier zijn zoutpannen. Zoutpannen? Ja, zoutpannen. Gozo staat erom bekend, maar ook op dit eiland vind je ze: in de 18^e eeuw aangelegde kuilen in de rotsen. Hierin stroomt het zoute zeewater. Dan verdampt het en blijft er zout over. Tenminste, dat is de bedoeling. Zo wordt er jaarlijks tonnen zout gewonnen. En dat ziet er erg bijzonder uit. Die zoutpannen, niet dat verdampen. Dat lijkt me nogal saai, om daar op te wachten.

We gaan naar de andere kant van het eiland, naar een mooi baaitje. Het bevindt zich tussen de rotsen en bij een grot. Die grot heet Ghar Lapsi. Dat betekent vrij vertaald “Hemelvaartsgrot”. Om er te komen moeten we redelijk steil naar beneden, met een trap. Het is er erg druk, op deze warme zondag. Ghar Lapsi is een halfopen grot, waar hele gezinnen bivakkeren. Er dobberen er ook een flink aantal in het water rond.

Aan de andere kant, waar de boten het water in kunnen worden gelaten, is nog een baaitje met zwemmende mensen. En een rots boven het water. Daar springen de dare devils vanaf, in het prachtig blauwe water. We blijven even staan kijken. Er is een terrasje, waar we gaan zitten voor een koel drankje. We zitten alleen pal in de zon en dat is niet uit te houden. Het is namelijk erg warm, 34 graden. Met een brandende zon voelt dat zeker als 38 of  zo. Gelukkig zit het drinken in flesjes, dus rekenen we af, nemen het drinken mee en zoeken gauw de auto op.

Met de airco vol open vervolgen we de weg langs de kust. En dat is een erg mooie kust. Heerlijk ruig, met hoge kliffen. De Dingli Cliffs, om precies te zijn. Deze kliffen zijn  zo’n 12 kilometer lang en gemiddeld 220 meter hoog. Daardoor vormde het vroeger, toen dat nog nodig was, een natuurlijke bescherming tegen vijanden. Nu zijn ze gewoon erg indrukwekkend. Het uitzicht is magnifiek. We zien het onbewoonde eilandje Filfla liggen.

Bovenop de kliffen staat een schattig kapelletje. Die is er in de 17^e eeuw neergezet. Het is gesloten, dus we kunnen niet binnen gluren. Dan rijden we wel verder. We verlaten de kust en rijden het binnenland in. Naar het plaatsje Mdina. Dat spreek je uit als Imdina. Dit middeleeuwse stadje ligt op een rotsplateau en steekt daardoor ruim 20 meter boven de begane grond uit. Het is ommuurd en heeft allemaal smalle straatjes. Zoals een Marokkaanse medina.

Er rijden bijna geen auto’s. Daarom wordt het ook wel de Stille Stad genoemd. En dat gaan wij eens bekijken. Ik weet een parkeerplaats aan de westkant van de ommuurde stad. Daar kunnen we gratis parkeren en zo de stad inlopen. Via de poort Vilhena Gate stappen we door de stadsmuur. We komen meteen al op een leuk pleintje, de Publius Square. Daar staat het Vilhena Palace. Vroeger het gastenhuis van een of andere grootmeester. Nu een museum. Waar volgens mijn reisgids geen bal aan is. Het binnenplein is wel mooi, by the way.

We slenteren op ons gemak door de smalle straatjes en langs hele mooie gebouwen. Door de hoofdstraat Villegaignon Street komen we op het Bastion Square uit. Dit is aan de rand van het stadje, bij de buitenmuur. En vanaf hier heb je een prachtig uitzicht. Je kan de Rotunda in Mosta zien en de woonwijken van Valletta. In het hart staat de Sint Paul’s Kathedraal, aan het gelijknamige plein. Ik ga er een kijkje binnen nemen.

Gelukkig heb ik een redelijk lange jurk aan. Maar wel met blote schouders. Dat is niet gepast in een kathedraal. Bij de deur liggen daarom omslagdoekjes, die je kunt lenen. Reuze handig. Binnen is het prachtig. Het plafond is schitterend beschilderd. Dus.

Aan de overkant van het plein staat een ander prachtig  gebouw met die typische kleurige balkonnetjes die ze hier hebben.

We slenteren weer terug naar de auto. Er staat een meneer op de parkeerplaats die geld wil. Hoeft niet, mag wel. Dus geven we hem een euro, vooruit maar. Voordat we terug gaan naar ons appartement, gaan we boodschappen doen. Vanochtend hadden we alleen het hoognodige voor de brunch gehaald, nu de rest. In Marsaxlokk zit een Spar, waar we het een en ander inslaan. Dan naar ons huisje, lekker even opfrissen.

Voor het avondeten wandelen we naar het haventje in het centrum. Daar zitten allerlei restaurantjes. Het is er een gezellige drukte. We kiezen voor een grilltent. Daar hebben ze achterlijke porties eten. Ik bedoel, wie kan er nu een hamburger van 500 gram op? Nou, Linda. Tenminste, die komt een heel eind. Andy en ik hebben allebei een eigen (kleinere) variant. Het smaakt allemaal erg lekker. De prijs valt ook mee. Inclusief fooi zijn we €45,- kwijt voor 3 maaltijden.

Als we vol zitten, gaan we nog even wat aan de waterkant hangen. En halen aan de overkant een slush puppy. Dan wandelen we rustig terug naar ons appartement. Niet veel later gaan we lekker naar bed. Het is inmiddels 11 uur en we zijn allemaal moe.

---

Vandaag staat de hoofdstad van Malta op het programma: Valletta. De stad ligt op een schiereiland, Sciberras genaamd. Dat is eigenlijk een 60 meter hoge rots die in zee uitsteekt. De stad is heel compact, ongeveer 2 kilometer lang. De totale oppervlakte is zo’n 55 hectare. Het heeft nog geen 6.000 inwoners en daarmee is het de 3-na-kleinste hoofdstad in Europa. Alleen Vaticaanstad en Vaduz (Liechtenstein) zijn kleiner. Valletta staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst. En dat gaan we vandaag eens bekijken.

Maar eerst: ontbijt. We hadden gisteren natuurlijk boodschappen gedaan. Dus ontbijten we gezellig aan de keukentafel, met gekookte eitjes, tomaat, kaas en vlees. Oh, en lekkere bolletjes. En dan kunnen we naar Valletta. We zouden er gewoon naartoe kunnen rijden en bij de ommuurde stad kunnen parkeren. Maar dat is natuurlijk niet zo leuk als er met een boot naartoe gaan. Dat kan vanaf de Three Cities. Die liggen aan de andere kant. Het zijn de 3 steden Birgu, Senglea en Bormla. Op zich zijn dat ook al prachtige plaatsjes om te gaan verkennen.

Wij houden het voorlopig even bij Valletta. Want met 37 graden en volop zon is het eigenlijk geen weer om een stad te verkennen. Laat staan 4. Maar dat gaan we toch doen. Eentje dan. De ferry tussen de Three Cities en Valletta vertrekt vanuit Birgu, het middelste stadje van de drie. Dus rijden we naar Birgu. Hier is een prachtige haven, met mooie oude gebouwen. En een parkeerplaats met nog 1 plekje in de schaduw. Ideaal!

De ferryboot gaat elk half uur. Er komt er net één aangevaren. Dus snellen we naar de aanlegsteiger. Ik voorop, zodat ik vast de kaartjes kan kopen. Een retourtje kost €2,80 per persoon. We kunnen meteen doorlopen en nemen plaats op het bovendek. Niet veel later vertrekken we. Door de haven van Birgu en langs Fort St. Angelo varen we op Valletta af. Onderweg passeren we een paar idioot grote boten. Later blijkt dat de grootste in beslag is genomen wegens achterstallig salaris voor de bemanning. Dus als u nog een paar miljoentjes heeft liggen…

Het is een kort ritje met de ferry, krap 10 minuten. Valletta bevindt zich op de 1^e verdieping. Serieus: het ligt natuurlijk op die rots Sciberras, 60 meter boven zee. Daar kom je met een lift. Die kost 1 euro als je naar boven wilt. Tenzij je met de boot bent gekomen, dan is het gratis. Bovenaan de lift kom je uit in de Upper Baracca Gardens. Dat is een mooi park. Of eigenlijk zijn het tuinen. Omdat ze zo hoog liggen, heb je vanaf daar een prachtig uitzicht over de Grand Harbour, waarin de Three Cities liggen.

De Upper Baracca Gardens was vroeger de plek van een soort sportzaal. Die werd in 1775 deels afgebroken. Alleen de muren bleven staan. Hieromheen werden de tuinen aangelegd. Dus nu heb je tuinen met een muur met poorten eromheen. Erg mooi. Aan de kant van de Grand Harbour is een plateau met een metalen hek eromheen. Net een balkon, boven de stad en de haven. Op dat plateau staan kanonnen: de erebatterij, oftewel Saluting Battery. Elke dag om 12 uur wordt hieruit een schot gelost. Zo wist men vroeger (en nu) hoe laat het was.

We gaan op zoek naar de Triton Fontein. Die ligt aan het begin van de hoofdstraat door Valletta, Republic Street. Vroeger was deze fontein het middelpunt van een rotonde. Hieromheen bevond zich het busstation. Toen die werd verplaatst en toen Valletta werd verkozen tot culturele hoofdstad 2018, besloot men de fontein te restaureren. Want dat was nodig. Nu staat hij daar mooi te zijn. En water te spugen. We blijven er even zitten, in de hoop dat het stromende water iets van verkoeling biedt. Helaas. Het is en blijft bloedheet.

Dus gaan we maar op pad. Door die Republic Street. Dat is een winkelstraat, maar er staan ook een aantal bijzondere gebouwen. Waarvan de Sint John’s Kathedraal de grootste attractie vormt. Van buiten is hij best aardig, van binnen naar men zegt prachtig. Wij komen daar niet achter want we zijn a) principieel tegen betalen om een kerk in te mogen en hebben b) geen zin in de rij voor de ingang aan te sluiten. Want er staat een aardige rij belangstellenden. U moet het daarom zelf maar gaan bekijken. Of even Googelen.

Lopen wij ondertussen verder. Langs de zijstraten van de Republic Street. Die gaan allemaal stijl naar beneden. Op een aantal zijn gezellige terrasjes geplaatst. In andere zie je de prachtige balkonnetjes en gekleurde deuren. En dan lopen we weer terug naar de Upper Baracca Gardens. Het is gewoon te warm vandaag om door een stad te sjouwen. Of om überhaupt iets te doen. Bij de tuinen nemen we eerst een koud flesje water. De gozer die het verkoopt staat net tegen iemand op te scheppen welke talen hij allemaal spreekt. Hij spreekt bijvoorbeeld Dutch. Oh, je spreekt Hollands, vraag ik. Nee, dat spreekt hij niet… Hij gaat in het Duits tegen me verder. Ook goed, spreek ik ook.

Als we na het flesje koud water weer een beetje zijn bijgekomen, nemen we de lift naar beneden, naar de begane grond. En dan lopen we naar de ferry aan de overkant. Die komt er al snel aan. We gaan weer op het bovendek zitten. Even later zijn we terug in Birgu. We zoeken onze auto op en rijden naar ons appartement. Want we hebben een nieuw plan: we gaan zwemmen! Even een beetje afkoelen. Op loopafstand van ons huisje ligt St. Thomas Bay. Daar is een strandje en belangrijker: zee.

We trekken ons zwemgoed aan en lopen naar de baai. Het strandje is nog een stukje naar rechts, maar zo te zien kunnen we links ook prima zwemmen en liggen. Hier is geen strand, maar een soort betonnen plateau en een muurtje. Daar parkeren we onze spullen. Gauw het water in. Het eerste stukje gaat over een soort rots. En die is glad. Daarom is er een loopreling gemaakt, zodat je veilig voorbij het gladde stuk kunt.

Ik heb natuurlijk geen geduld te wachten tot ik er langs kan, dus loop er buiten om. En beland op mijn kont in het water. Het is inderdaad glad… Met 2 schaafwonden en een dikke blauwe plek rijker plons ik verder. Oh, wat is dat water heerlijk zeg! Ik denk dat het zo’n 25 graden is. Perfect dus. We blijven er dan ook een behoorlijke tijd in ronddobberen. Tot Andy iets aan zijn voeten voelt… Jawel, het knabbelt. Hij heeft het al niet op water waar leven in zit. Snorkelen en duiken zijn voor hem daarom een no go. Enigszins paniekerig roept hij “ER ZIT IETS AAN MIJN VOET!” Ik krijg meteen de slappe lach. Gierend (ik) en mopperend (Andy) gaan we naar de kant, waar Linda al lag te bruinbakken.

Terug in ons appartement gaan we allemaal eerst lekker douchen. Om een uur of 6 komt de eigenaar van het appartement, Jeffrey, langs. We hebben namelijk nog niet betaald, omdat we dat met credit card willen doen. En dat ging zaterdag niet bij neefje Daniel. Dus hebben we voor vandaag afgesproken met Jeffrey. Ik heb hem meteen gevraagd om nieuwe handdoeken en wc-papier mee te nemen. Dat heeft hij bij zich. Ja, 2 rollen pleepapier met 3 volwassenen, voor 4 dagen, is een beetje weinig.

Oh, die handdoeken worden we verondersteld zelf te wassen. Dat kan wel zijn, maar dan moeten we wel een klein voorraadje hebben. Nu hadden we elk 1 gewone en 1 badlaken en dat is net te weinig, vinden we. Gelukkig is het geen probleem. Ook vragen we iets meer elektriciteit. Daar zit namelijk een geldmeter op, om te voorkomen dat men maar de hele dag de airco’s aanlaat, bijvoorbeeld.

Eerlijk gezegd zouden wij dat ook doen als er geen meter op zat. Het is namelijk idioot warm in het appartement, doordat er in de woonkamer geen airco is. Alleen de slaapkamers zijn aangenaam. Tenminste, als de airco’s eventjes aanstaan. Anyhow, met ’s nachts die airco’s aan, 1 of 2 wasjes van handdoeken en badkleding, ontbijtje klaarmaken op het fornuis en een koelkast die ook nog draait, zijn we bang dat we het niet redden met de €24,- die neefje Daniel erop had gezet. Geen punt, Jeffrey gooit er nog 20 piek bij.

We betalen de kamer + een borg van €100,- en dan nemen we afscheid. Gaan wij ons verder klaarmaken om te gaan eten. Volgens Tripadvisor is de pizza van Al Legna erg goed. Die zit net voor St. Thomas Bay, dus vlakbij. Het hoort bij een hotel. Vandaar dat ze een binnenplein hebben met een zwembad. Daaromheen is het terras. De bediening is een beetje traag. Komt omdat er maar ober is die Engels spreekt, de rest waagt zich er niet aan.

Toch gek, want naast Maltees is Engels ook de officiële taal. En aangezien van het Maltees helemaal niets te maken valt, is Engels toch wel erg handig. Maltees, by the way, klinkt als Arabisch. Maar dan op zijn Italiaans uitgesproken. Dus dan weet u dat. Goed, we hebben dus pizza’s besteld. En die zijn inderdaad erg lekker. En veel. We hebben geen plek meer voor een toetje. We rekenen af: het is €35,-inclusief fooi. Dan lopen we terug naar ons appartement. Daar kletsen we nog even na, voor we lekker gaan slapen.

---

We beginnen de dag weer met een lekker ontbijtje: ik heb roerei gemaakt, met tomaat en bacon. We gaan vandaag een beetje op tijd op pad, want we gaan een boottochtje maken. Dat kan het beste ’s ochtends, heb ik gelezen. Dan heb je blijkbaar het beste licht. Dus zitten we om 10 uur in de auto, op weg naar de Blue Grotto. Dat ligt vlakbij Ghar Lapsi, het baaitje waar we eergisteren waren. De Grotto is een natuurlijke rotsformatie met iets van 7 grotten. Doordat de bodem van die grotten een witte, zandachtige kleur heeft, is het water er ongelofelijk blauw.

Nou, dat zullen we nog wel eens zien! Moeten we er wel eerst naartoe. Het is ongeveer een kwartiertje rijden vanaf Marsaskala. We komen bij een parkeerplaats uit, waar je gratis kunt parkeren. Er loopt wel een parkeer-meneer rond, die het erg op prijs stelt als je hem iets betaalt. Dus geven we hem een euro. Dat is blijkbaar prima. We moeten een stukje naar beneden wandelen. Bijna bij het water staat een kiosk, waar we kaartjes voor de bootjes kunnen kopen. Die kosten 8 piek per stuk. Daarvoor krijg je een tochtje van ongeveer 20 minuten langs de grotten.

De traditionele bootjes liggen al klaar. Er passen 9 mensen in 1 boot. Het gaat af en aan, dus ik denk dat ze er een mooi inkomen aan overhouden. Malta is duidelijk goed ingesteld op de vele toeristen die hier komen. Wij stappen in het eerstvolgende bootje, samen met nog 6 anderen, en gaan op pad. We varen diverse grotten binnen. Het is prachtig. Die kleur blauw is echt magnifiek. En het is lekker op het water.

Zoals gezegd zijn we 20 minuten later weer terug aan wal. De weg terug naar de auto gaat erg steil omhoog. Daar hebben we niet zo’n trek in. Veel te warm. Gelukkig gaan er ook golfkarretjes. Voor een euro per persoon brengt die ons naar boven. Mooi.

We stappen in de auto en rijden naar Ghajn Tuffieha Bay. Want daar kun je zwemmen.

En dat lijkt ons een uitstekend plan, aangezien het alweer errug warm is. Het strand dat we voor ogen hebben, ligt een stukje naar het noorden. We rijden er langs de Dingli Cliffs naartoe. Eerst komen we langs de Golden Beach. Dat is groter en drukker. Komt ook doordat er drie gigantische betonblokken staan, die samen het Radisson Blue Hotel vormen. Dat is dan ook deels je uitzicht. Lelijk! Daar gaan wij dus niet naartoe.

Een klein stukje verder ligt een rustiger baaitje: Ghajn Tuffieha Bay. Tenminste, ik denk dat het daar rustiger is. Je moet namelijk een behoorlijk lange trap af om er te komen. En dus ook weer omhoog. Maar eerst de auto kwijt zien te raken. Er is bovenaan bij de trap een klein parkeerplaatsje, waar we het laatste plekje in de schaduw vinden. Er is weer een parkeermannetje, die we deze keer 2 piek geven. Want we verwachten hier langer te blijven dan daarstraks bij de Blue Grotto.

We dalen af naar de trappen en gaan op zoek naar de toiletten. We hebben namelijk onze zwemkleding nog niet aan. Linda en ik vinden een smal, rustig paadje waar wij ons snel omkleden. Andy duikt een toilet in. Even later kunnen we een plekje op het strand gaan zoeken. Het is iets drukker dan ik had verwacht (en gehoopt), maar er is nog genoeg plek om niet kont-aan-kont met andere badgasten te hoeven liggen. En liggen doen we maar weinig: we gaan snel het heerlijke water in.

We wisselen zwemmen af met zonnen. Zo vermaken we ons wel een tijdje. Tot we honger krijgen. Het is inmiddels 2 uur geweest. Tijd voor een lunch. Daar waar we ons hadden omgekleed is een restaurant/ bar. We vinden een plekje op het terras en onder de parasol. Andy en ik nemen een panini, Linda een fruitsalade en allemaal een koud drankje. Kost wel wat, €18,-, maar dan heb je ook wat. Geen honger meer, namelijk.

Zo, nu beginnen we aan de lange, lange trap omhoog. Dat is nog even een behoorlijke klim. Gelukkig hebben ze bovenaan een ijstruck staan. Dat gaat er wel in, een koud ijsje. Dan stappen we weer in de auto. En gaan naar… Popeye Village, oftewel Sweethaven! Jawel. Er is hier een dorpje dat gebouwd is als filmset voor de film Popeye. Die kwam uit in 1980, met Robin Williams en Shelly Duvall in de hoofdrollen.

Er zit nog een Hollands tintje aan de filmset: het hout voor de 20 huisjes kwam met 3 vrachtwagens uit Nederland. De filmset is bewaard gebleven en nu is het een pretpark. Daar hebben wij geen behoefte aan, aan een pretpark. Daarom zijn we naar Anchor Bay gereden. Dat ligt er tegenover en vanaf daar heb je een magnifiek uitzicht op het dorpje. Het is gebouwd tegen de kliffen en het water ervoor is weer van dat schitterend blauw. Al met al een erg leuk stopje.

Hierna rijden we terug naar ons appartement. Daar gaan we eerst eens bijkomen van de hitte. En lekker douchen. En aankleden, want het wordt alweer tijd om te gaan eten. Eergisteren zagen we een restaurantje op de kruising bij de haven, waar het druk was en het eten er goed uitzag. Even spieken op de website: de menukaart ziet er veelbelovend uit. Dus wandelen we naar Grabiel. Nee, dat is geen spelfout. We zoeken een plekje buiten op het terras.

De nors kijkende, maar wel erg aardige eigenaar vertelt ons het een en ander. Geen idee wat, zijn Engels klinkt erg Maltees. We bestellen als voorafje bruschetta. Eén portie blijkt genoeg voor ons 3-en. Als hoofdgerecht hebben we tortellini, penne met zalm & garnaaltjes en spareribs. Het is allemaal heerlijk, maar veel. Achteraf was dat voorgerecht niet zo slim. We kunnen het niet helemaal op. We rekenen af – €50,- inclusief fooi –  en wandelen nog even langs de haven. Daar blijven we nog een tijdje op een bankje zitten uitkijken over het water. Live is good. Dan terug naar ons huisje. Alvast een beetje inpakken en op tijd naar bed.

---

Vandaag gaan we naar Gozo, het 2^e eiland van Malta. Daar blijven we 3 nachten. Dus moeten we uitchecken uit ons appartement hier in Marsaskala. We hebben om 10 uur afgesproken met Jeffrey. We zorgen dat we voor die tijd gewassen, gestreken en ingepakt zijn. En hebben gegeten. En hebben afgewassen. Jeffrey is stipt op tijd. We hebben als dankjewel Hollandse klompjes aan een sleutelhanger meegenomen. Vind hij leuk. Dan nemen we afscheid. Het appartement is betaald, de borg teruggestort, dus we zijn financieel gezien ook klaar.

We laden onze spullen in de auto en gaan op pad. Voordat we naar de ferry naar Gozo gaan, heb ik nog wat stopjes gepland. De eerste is in Marsaxlokk. Dat is een vissersdorpje hier vlakbij. Er zijn 2 bekende foto’s van Malta: die van de inmiddels ingestorte Azure Window en die van het haventje van Marsaxlokk. Maar voordat we naar dat haventje gaan, gaan we naar St. Peter’s Pool. Dat is een schitterende baai, waar vooral de locals graag schijnen te komen.

De weg er naartoe is niet de meest makkelijke en openbaar vervoer stopt niet echt in de buurt. Dan heb je een stuk minder toeristen, vooral als die geen eigen vervoer hebben. Er is ook geen strand, alleen rotsen. Dat ziet er een beetje uit als een terras rond een zwembad. Een heel mooi zwembad, met prachtig blauw water. Je moet er wel even een wandelingetje voor maken: stukkie naar beneden. Andy bekijkt het van bovenaf.

Linda haalt een keer adem en besluit dat we dan onze ochtendwandeling ook meteen gehad hebben. Hoewel het nog vroeg is, wordt er al druk gezwommen. Logisch, want het is alweer idioot warm. Deze warmte is misschien nog wel erger dan in Azië. Komt waarschijnlijk doordat de zon ook zo gemeen hard schijnt. Als Linda en ik zijn uitgekeken en de klim naar boven hebben gemaakt, rijden we terug. Dat duurt even, want er is een tegenligger op het smalle weggetje. Die zit te hannesen met heen en terug rijden. We wachten samen met een local even op een erf, tot de onhandige toerist zijn auto achteruit heeft gekregen.

Zo, nu rijden we dan naar de haven van Marsaxlokk. Die is inderdaad erg mooi. In de oude vissershaven liggen voornamelijk de traditionele en kleurige vissersbootjes. Aan de kade wordt de vis verkocht. En er is markt. Op zondag is dat een grote en erg drukke. Vandaag is er een meer bescheiden versie. Om de haven heen staan prachtige oude gebouwen, waaronder de mooie kerk. We kijken er rustig rond. Linda slaat bij de gebakkraam lekkers in: Maltese cannoli’s en koekjes. Dat eten we in de auto op, terwijl we naar het volgende stopje rijden.

Dat is in Naxxar. Daar staat een mooi gebouw, Palazzo Parisio. Dat is een 18e eeuws paleis. Blijkbaar is er iets te doen in Naxxar, want het centrum is afgesloten voor verkeer. Dus parkeren we aan de rand. Andy gelooft het wel, die blijft liever even in de koele auto zitten. Linda en ik gaan een kijkje nemen. En zien waarom het centrum is afgesloten: ze zijn vuurwerk aan het opzetten. Maltezen hebben namelijk iets met vuurwerk. Daar zijn ze nogal dol op.

Er zijn daarom maar liefst 35 vuurwerkfabrieken in het land. Dat amper 316 km2 groot is. En ze zijn dol op dorpsfeesten. Al was het alleen al omdat ze dan vuurwerk kunnen afsteken. Anyhow. We lopen eerst langs een prachtige kerk. Dan zien we het Palazzo. Nou ja, de ingang. Het beste zie je het mooie gebouw vanuit de tuin. Waar je alleen kunt komen na betalen van entree. We hebben geen portemonnee meegenomen. En Andy achtergelaten in de auto. Dus gaan we weer terug.

En door naar de Rotunda in Mosta. De Rotunda, ook wel Mosta Dome genoemd, is een koepelkerk in het centrum van het drukke plaatsje Mosta. Het is een erg mooi bouwwerkje. Linda en ik lopen er een rondje omheen, terwijl Andy weer even in de koele auto wacht.

Dan gaan we naar de ferry. Die vertrekt vanuit Cirkewwa en komt aan in Mgarr op Gozo.

Er gaat om de 3 kwartier een boot die kant op. Wij zijn op tijd voor de boot van 14.15. Je betaalt alleen voor de ferry als je van Gozo naar Malta vaart, van Malta naar Gozo is het gratis. We hebben daarom nu geen kaartjes nodig. De overtocht duurt een half uurtje en in de zomer vaart hij bijna 24 uur. Geen punt als je er eentje mist. Als we met auto en al aan boord zijn, sturen we de eigenaar van ons volgende appartement een smsje dat we eraan komen.

Gaan wij ondertussen op het bovendek van de ferryboot hangen. Zo hebben we een mooi uitzicht op Gozo en het kleinere Comino. Het is heerlijk op het bovendek, waar het gelukkig waait. Als we aan de overkant zijn, zien we dat George-van-het-appartement heeft gereageerd. Het appartement is nog niet klaar. Geen punt, dan gaan we eerst naar de citadel. Die kan je niet missen, want hij steekt hoog boven de hoofdstad van Gozo uit. Je ziet hem al van ver.

Die hoofdstad is trouwens Victoria, waar wij de komende 3 nachten slapen. En die citadel staat op de Werelderfgoedlijst. Het is een behoorlijke klim er naartoe, want je moet 30 meter omhoog. Gelukkig zijn wij met de auto. Bovenaan de straat, naast de citadel, is een parkeerplaats. Daar mogen we tegen betaling van €1,75 parkeren. De entree tot het complex zelf is gratis. Wil je uitleg over het bouwwerk, of de musea binnen het complex bezoeken, dan betaal je €5,-.

Linda en ik maken een wandelingetje over de bastions. Dat lijkt wel wat op de stadsmuur van Dubrovnik in Kroatië. Ook hier heb je een geweldig uitzicht, maar dan over Gozo. Binnen de citadel zijn kleine straatjes en een paar winkeltjes die typisch Maltese spulletjes verkopen. En je hebt er dus een paar musea. En een brandende zon. We houden het niet heel lang vol in die hitte. We zoeken Andy & de auto weer op en rijden naar ons appartement.

De auto kunnen we gratis parkeren op de grote parkeerplaats achter het busstation. Vanaf daar is het 70 meter lopen. We bellen George dat we voor de deur staan. Hij komt naar beneden en verwelkomt ons hartelijk. Hij gaat ons voor de trappen op. Want we hebben het penthouse. Op de bovenste, derde verdieping. Zonder lift. Bij ruim 35 graden… Pfoe, dat is wel even een klimmetje! Hijgend komen we boven aan, waar Georges’ vrouw Doris ons ook begroet.

We krijgen een rondleiding door het appartement. Dat is erg mooi en erg ruim. Er zijn 2 slaapkamers, 2 badkamers en 2 toiletten. En… een dakterras! Met een geweldig zicht over de omgeving en op de citadel. Helaas heeft ook dit appartement alleen in de slaapkamers airco. We hebben weer een erg warme woonkamer/keuken. Beetje jammer wel. We betalen voor de komende 3 nachten en nemen afscheid van George & Doris. Oh, hier geen borg nodig, trouwens.

We stropen de denkbeeldige mouwen op en gaan onze spullen halen. En 6 trappen opslepen… Tijd om af te koelen! We trekken onze badkleding aan en rijden naar Rambla Bay. Dat is een populair strand, want hij is heel goed bereikbaar. Parkeren is wel even een dingetje. Nou ja, dat zou makkelijk gaan als iemand van ons een portemonnee had meegenomen… Die zijn we dus allemaal vergeten. Daardoor kunnen we niet op het parkeerterrein, want dat kost €1,50. Dus moeten we langs de kant. Gelukkig zien we een plekje.

Dan lopen we naar het strand. Dat is erg rood. Van het zand. Dat rood is. We leggen onze handdoeken neer en duiken het water in. Heerlijk afkoelen! Maar niet te lang. Rambla Bay ligt namelijk tussen 2 heuvels in. Achter 1 daarvan begint de zon te zakken. Dat betekent dat we snel in de schaduw zullen zitten. Dat is nou ook weer niet de bedoeling. Aangezien we zijn afgekoeld, gaan we maar terug naar de auto. Er is bij de uitgang een waterkraan. Zonder water. Zo jammer, want dat rode zand blijft behoorlijk plakken. Dat wordt scrubben met een handdoek, willen we nog een beetje zandloos in de auto stappen.

We bedenken wat we met het avondeten zullen doen. We hebben geen van allen enorme honger. Komt omdat we die cannoli’s en koekjes uit Marsaxlokk hebben zitten snoepen. We hebben wel noodlesoep, meegenomen van huis. Laten we daar broodjes en beleg bij halen. Moeten we wel nog even boodschappen doen. Omdat we geen geld bij ons hebben, moeten we daarom eerst langs het appartement.

Ik kijk welke supermarkten er nog open zijn. De dichtstbijzijnde sluit om 8 uur. Het is kwart voor 8… Linda en ik snellen er naartoe. We komen er 6 minuten later aan. En mogen er niet in. Een of andere snotneus bij de ingang beweert dat hij al dicht is. Ehm, we hebben nog ruim 5 minuten hoor! We komen er toch niet in. Dus wensen we hem een “rotten evening” en lopen weer terug. In onze straat zitten een soort bakkerijtjes die warme snacks verkopen. Nemen we daar toch iets van.

Voor 14 piek nemen we 3 kipwraps, 2 tapenade broodjes en een soort saucijsbroodje. Bij het cafeetje verderop kopen we nog 4 flesjes water, zodat we koffie kunnen maken. Ziezo, nu kunnen we gezellig op ons dakterras dineren. We blijven lekker buiten zitten kletsen, met uitzicht op de nu verlichte citadel en op vuurwerk in de verte. Om 10 uur gaan we allemaal slapen.

---

Ik ben als eerste wakker. Dus ga ik meteen even boodschappen doen. Want we hebben natuurlijk nog niets in huis, omdat gisteravond de supermarkten al dicht waren. Vlakbij de parkeerplaats is een supermarkt, in een winkelcentrum. Daar haal ik alle benodigdheden voor in elk geval een lekker ontbijt. Met een volle tas sjouw ik weer terug. De rest is ook inmiddels wakker. Eerst koffie en dan ontbijten.

Zo, nu kunnen we Gozo gaan verkennen. We rijden als eerste naar de Azure Window 1.0. Dat is die ándere bekende foto van Malta: de rotsboog in het water. Die op 8 maart 2017 is ingestort. En dat is jammer. Maar niet getreurd: het is hier nog steeds erg mooi! De ruige kust en rotswanden zijn prachtig. Hier zien we ook al voorzichtig de zoutpannen, waar ik op dag 2 over schreef. Zo, nu naar Ta’Pinu. Dat is een plaats en daar staat een mooie basiliek.

Een hele mooie basiliek, mag ik wel zeggen. Van binnen niet zo spectaculair als de Sint Paul’s Kathedraal in Mdina, maar wel mooi. Met een omslagdoek om mogen Linda en ik naar binnen. Andy gelooft het wel, die blijft in de koele auto wachten. We kijken rustig rond in de kerk. Linda vindt een gang met hele vreemde dingen aan de wand. Er hangen bijvoorbeeld gipsbenen, krukken, babykleding en heel veel foto’s. Dit blijken bedankjes te zijn voor Maria. Het ziet er maar bizar uit, vinden wij.

Na dit kerkelijk bezoek proberen we het plaatsje Gharb te bereiken. Onze navigatie stuurt ons over de vreemdste weggetjes. Sommigen kwalificeren volgens ons niet echt als “weg”. Dus proberen we het zelf uit te zoeken. En komen zo per ongeluk bij Wied-il-Mielah uit. Nou staat dat ook op mijn to do-lijst, dus dat komt goed uit. Hier is namelijk Azure Window 2.0. En die is schitterend! Het is hier ook erg rustig. Zo druk als het bij de ingestorte 1.0 was, zo rustig is het hier.

Er zijn 2 andere stelletjes en dat was het. We kunnen op ons gemak de bijzondere boog en het prachtig blauwe water bewonderen. Dat doen we dan ook. We doen geen moeite meer om Gharb te vinden. Nu zoeken we Wied-il-Ghasri. Want daar is als het goed is een prachtige kloof. De weg er naartoe is afgesloten. Dus stuurt de navi ons via een andere route. Nou, die lijkt ons toch echt niet geschikt voor personenauto’s, dus dat doen we ook maar niet, Google Maps!

We gaan wel weer verder, over een normale weg naar Marsalforn. Dit is het meest toeristische plaatsje op Gozo, zegt men. Het valt vandaag alleszins mee met de drukte. Dat schijnt middenin de zomer een stuk erger te zijn. Wij komen er voor de zoutpannen en de bijzondere rots in het water van de Xwenji Bay. Want dat is mooi. En fotogeniek. Bij de haven zit een restaurantje. Mooi, we lusten wel een (late) lunch. We nemen bruschetta, carpaccio en mozzarella. Veel koud drinken erbij en voor €30,- totaal kunnen we er voorlopig wel tegen.

Next. We gaan cultureel doen: we gaan de tempels van Ghantija bekijken. De megalithische tempels van Malta zijn namelijk wereldberoemd. We vinden daarom dat we er zeker eentje moeten bekijken. Dat wordt het complex in Ghantija. Want dat zijn de oudste en meest bijzondere, zeggen ze. Wat het is? Ja, geen idee, ik moest het ook even aan Google vragen. Megalitische tempels zijn tempels van megaliet. Dat is een stenen monument.

Die vind je veelvuldig hier op Malta. En in Engeland: Stonehenge is ook een megaliet. Maar niet zo oud als de tempels hier. In Malta zijn 6 tempels die je kunt bezoeken. Ze staan allemaal op de Werelderfgoedlijst. De meest bijzondere zou deze hier op Gozo moeten zijn. Binnen dit complex zijn er 2, waarvan de oudste uit 3400 voor Christus stamt. Best oud dus. Om dat te mogen zien, moeten we entree betalen: €9,- per persoon.

Daarmee hebben we ook toegang tot de molen aan de overkant. Maar dan moeten we snel zijn, want die sluit zo. Mwa, we hebben thuis genoeg molens, dus slaan we over. We wandelen het complex binnen. Eerst komen we in een museum. Daar zijn de archeologische vondsten die gedaan zijn, tentoongesteld. Daarna wandelen we naar buiten, waar een grote hoop stenen ligt. Oh, dat is de tempel. Je kan er omheen en doorheen lopen en zo een beeld krijgen van hoe het complex ooit was. De informatieborden helpen daar een handje bij.

Helaas zijn wij redelijke cultuurbarbaren; we zijn snel uitgekeken. Het was een leuk stopje, maar of we het 9 piek per persoon waard vonden? Nee, niet echt. Het plan was om te eindigen op het strand. San Blas Beach zou de mooiste van het eiland moeten zijn. Navimiepje Google Maps overtreft zichzelf, door met de meest idiote route op de proppen te komen. Ze stuurt ons een pad op dat zó smal is, dat er aan beide kanten van de auto misschien 10 centimeter ruimte is.

En dan loopt het dood… Gelukkig staat er aan het eind van het pad een huis met een erfje, waarop we kunnen draaien. Achteruit rijden is namelijk niet bepaald een optie. Linda vindt het maar spannend. Andy & ik zijn wel wat meer rare weggetjes gewend… Als we weer op een normale weg zitten, komt Navimiep ook met een normale route. Zo bereiken we alsnog San Blas Beach. En zien dan dat dat een heel eind onder ons ligt.

Er gaat alleen een voetpad naartoe. Dat pad is nog steiler en nog langer dan de lange trap bij Ghajn Tuffieha Bay op Malta. Dat moesten we maar niet doen. We gaan lekker naar huis. Eerst even bijkomen van de warmte. Dan lekker douchen en op pad voor het avondeten. Vlakbij is een leuk pleintje, waaraan het stadhuis staat. Hier staan allemaal terrasjes. We bekijken de kaart van 1 van de omliggende restaurants.

Ziet er goed uit, dus nemen we plaats op het terras. Het is van een Maltees restaurant, It-Tokk. Ze serveren onder andere het traditionele en typisch Maltese Rabbit stew. Oftewel konijnstoofpot. Ik hou van stoofpot en ben voor het proeven van lokale gerechten. Hoewel ik eigenlijk konijn niet zo lekker vind, smaakt deze verrassend goed. Andy en Linda hebben voor iets van kip gekozen. Dat smaakt ook goed. En we zijn weer voor 45,- klaar.

Op de terugweg naar ons appartement stoppen we bij de ijssalon voor het toetje: heerlijk Italiaans ijs. Eenmaal in ons appartement (damn you, stairs) gaan we op tijd slapen. Morgen moeten we vroeg op!

---

Na Malta en Gozo is Comino het 3^e bewoonde eiland. Nou ja, bewoond: er wonen 3 mensen. De jongste is nu 66. Vorig jaar (2017) overleed de 4^e inwoonster op 90-jarige leeftijd. Het eilandje is slechts 3,5 vierkante kilometer groot. Er is niet veel bebouwing en het is er verboden voor auto’s, behalve voor de 3 bewoners en voor een paar toeristische bedrijfjes. Lekker rustig, zou je denken. Nou, niet echt!

Het is erg populair bij toeristen, vanwege de Blue Lagoon. Dat is een baai met heel helder blauw water. Net zwembadwater. Daar kun je prima zwemmen. Zonnen is wat lastiger, want het kleine stukje zandstrand staat vol met te huren strandstoelen en parasols. Als je daar geen zin in hebt, of – grote kans – als ze allemaal bezet zijn, moet je je handdoekje op de rotsen uitspreiden. Verder kun je er parasailen, op een groot, rond soort luchtbed achter een speedboot aan en vast nog veel meer. Klinkt precies als waar wij van houden… Not!

Toch gaan we er naartoe. Ik heb namelijk een segway tour over het eiland gevonden. Dan kom je op plekken waar waarschijnlijk al die andere toeristen niet zo snel komen. Het is helemaal niet duur: €39,- per persoon, voor 120-130 minuten. Het is een verrassing voor Linda, die weet nog van niks. Om de hitte en drukte op het eilandje een beetje voor te zijn, nemen we een vroege tour, om kwart voor 10. Maar dan moeten we er wel eerst zien te komen.

Dat kan met de ferry vanuit Mgarr. Die gaat elk uur op het hele uur en de overtocht duurt een klein kwartier. Wij moeten die van 9 uur hebben. De kaartjes heb ik online gekocht. Je kan kiezen tussen een rechtstreekse, of eentje die terug langs de grotten vaart. Dat lijkt me wel leuk, dus heb ik die geboekt. Kost €13,- per persoon. Omdat we de boot van 9 uur moeten hebben, moeten we op tijd weg. De haven is een kwartiertje rijden en we moeten er natuurlijk nog parkeren. Dus willen we om 8.15 vertrekken.

We hebben allemaal nog niet echt zin in ontbijt. We houden het daarom bij watermeloen en een maaltijdreep (meegenomen voor noodgevallen). Dan naar de haven. Daar is een gratis parkeergarage. En die is vol. Crap. Gelukkig is er bovenaan de straat nog een parkeerplekje te vinden. We lopen naar de boten en worden meteen aangesproken voor een ritje. Ik laat mijn reservering zien “Hmpf, that’s the other company” wordt mij toegesnauwd. Ja, en? Geen reden om te snauwen.

We vinden onze boot en stappen in. Als de boot vol is, gaan we op weg. Even later zijn we in de prachtige baai van de Blue Lagoon. Waar je struikelt over de strandstoelen, vreetkraampjes en tour-aanbieders. Wij bellen even onze tourguide. Die komt er over een kwartiertje aan. Mooi. We lopen op ons gemak naar het parkeerplaatsje net boven de drukte. Daar staat Sam van Outdoor Explorers Malta al met zijn busje. En nu weet Linda eindelijk wat we gaan doen.

Sam is een vrolijke gozer, met een verloofde in… Helmond. Jawel, ik verzin het niet. Terwijl hij de 4 segways uitlaadt, vertelt en vraagt hij van alles. We hebben alle drie al eens eerder op een segway gereden. Linda in Den Bosch, Andy & ik in Washington DC. En we vonden het superleuk. Deze is wel net iets anders, want dit is een offroad segway. Met grotere wielen en hogere zijkanten. We maken allemaal een proefrondje. Sam is tevreden, we kunnen het allemaal nog goed.

Dus gaan we op pad. Over de ruige paden van Comino. Er ligt hier geen asfalt, alleen een soort gravel. Daar zitten veel grote keien tussen. We moeten daarom opletten waar we rijden. Niemand zit op een lekke band te wachten. Dus rijden we netjes achter elkaar aan. Oh, we hebben natuurlijk wel een helm op. En een haarnetje, wel zo fris. Ook op de segway is het soort van fris. Heel gek, hoe meer gas je geeft…

Onze eerste stop is bij een schattig kapelletje. Hier wordt met regelmaat een kerkdienst gehouden, voor de 3 inwoners. Sam laat ons de vrucht van de cactus proeven. Daar hebben we al hele bossen van gezien. De vrucht lijkt wel wat op dragonfruit, wat natuurlijk ook aan een cactus groeit. Ik heb het deze week ook al ergens op een groentemarkt zien liggen. De vrucht is nog niet helemaal rijp, maar we hebben een idee van hoe het smaakt. Niet slecht.

We rijden om het politiebureau naar de Santa Marija Bay. Daar is het rustig. Later horen we van Sam dat je hier niet wilt zwemmen, want hier leggen veel plezierbootjes aan. En legen hun tanks. U weet wel, die van het toilet en zo. Het water is daarom niet al te fris, aldus Sam. We parkeren de segways bij de baai en volgen Sam te voet. Naar een grot, blijkbaar. Andy ziet een lang pad en geen einde. Die slaat daarom over. Linda en ik lopen braaf verder. We komen inderdaad bij een grot aan. We denken dat dat het is. Leuk hoor.

Maar nee, er komt nog meer. Het is namelijk de bedoeling dat we die grot in gaan. Oh okay. Dat betekent wel dat we door een nauwe ingang over rotsen moeten klauteren. Linda vind dat best spannend, die heeft het niet zo op hoogtes. Ik verbaas mezelf, want ik klauter vlot achter Sam aan. Samen helpen we Linda om ook in de rots te komen. En daar hebben we een geweldig uitzicht. Op schitterend blauw water en op het baaitje aan de andere kant van de rots.

Sam besluit creatief te doen. Hij laat me in de grot op het randje boven het water zitten, in een aantal poses. En zo krijg je best leuke foto’s. Linda gelooft het wel, die waagt zich niet zo dicht bij de rand. Tja, en dan moeten we ook weer terug. Voorzichtig klimmen we de grot uit, met hulp van Sam. Eenmaal weer buiten zijn we best trots en ook wel een beetje verbaasd dat we dit gedaan hebben. Dat hadden we zelf nooit bedacht.

We wandelen weer terug naar de segways. Daar treffen we Andy aan. Op een terrasje, onder een parasol, met koud drinken. Goed bekeken! En koud drinken willen Linda en ik ook wel. Dan gaan we gauw weer verder, want we hebben nog meer eiland om te ontdekken. We rijden langs de begraafplaats en komen dan bij het huis van Salvu, de jongste inwoner van het eiland. Volgens Sam is Salvu een uitvinder. Zo heeft hij zonnepanelen op zijn jeep gemaakt. Genoeg zon hier!

Langs het oude ziekenhuis en langs de mooie kust rijden we naar de Santa Marija Battery. Dat is een verdedigingswerk met een rij kanonnen. Daarmee werden vroeger de piraten weggehouden. Aan de overkant op Malta staan ze ook. Zo konden ze vanaf beide kanten schieten. En elkaar waarschuwen. We rijden weer terug over het pad, naar de Santa Marija Tower. Ook dit werd gebruikt om de piraten te bestrijden. Het is 12 meter hoog en ligt ook nog eens op een verhoogd platform. Dus heb je van bovenaf een prima uitzicht.

Wij gaan echter niet naar de toren, maar naar de Blue Lagoon. Of naar het plateau erboven, waar vanaf we een perfect uitzicht hebben op de mooie blauwe baai. En op andere baaitjes. Hier zien we de kuddes toeristen weer. Maar dat maakt niet uit, want het is hier enorm mooi. Wij staan hoog boven die toeristen te genieten, zonder andere mensen om ons heen. Live is good. En dan is het helaas alweer tijd om terug te gaan, de 2 uur zijn allang om.

We betalen Sam, geven hem een ruime fooi en nemen afscheid. Wat een ontzettend leuke ochtend was dit! Sam was een geweldige gids, we hebben erg met hem gelachen. Het eilandje is schitterend, als je de moeite neemt om buiten de baai van de Blue Lagoon te gaan. En segway rijden is gewoon enorm leuk.

Het was de bedoeling dat we hier nog lekker zouden gaan zwemmen. Dat kan eigenlijk alleen in de Blue Lagoon. Waar het echt zwart ziet van de mensen. Ik krijg het er gewoon benauwd van. Nee, hier willen we niet blijven.

Nou hadden we voor de terugtocht kaartjes om langs de grotten te varen. En die tocht gaat om 14.15 of 16.15. Het is net half 1… We hebben echt geen zin om hier zolang rond te hangen. Het is ook veel te warm. Dan gaan we liever op Gozo ergens zwemmen. Dus stappen we op de eerstvolgende boot naar Gozo. Volgens de kapitein kunnen we een deel van ons geld terugkrijgen, omdat we niet die duurdere cavetour gaan doen. Oh okay. Aan de overkant in Mgarr vraag ik ernaar bij de grote baas. Die besluit dat hij me wel een tientje terug kan geven. Aangezien ik nergens op had gerekend, vind ik dat enorm attent.

Goed, nu terug naar onze auto. Die staat bovenaan de straat. En in de hitte is dat best een intensieve wandeling. We zijn dan ook blij als we erin zitten en de airco aan kunnen gooien. Inmiddels hebben we best honger gekregen. We hebben vanochtend immers niet veel gegeten. We besluiten eerst naar ons appartement te gaan. We hebben nog eieren, bacon, kaas, tomaat en brood. Daar kunnen we best een lekkere late lunch van maken. Dus rijden we terug naar Victoria. Waar we weer die !@#$%^*%&!#-zes trappen op klauteren.

Na onze lunch hebben we eigenlijk niet zo heel veel zin meer om er op uit te gaan. Dan moeten we wéér die trappen af en op. Dus relaxen we lekker. We doen eens een dutje, gaan lekker douchen en hangen gezellig op ons dakterras. Daar zien we vuurwerk. Of eigenlijk horen we alleen maar knallen en zien we rookwolkjes. Want overdag is vuurwerk moeilijk te zien… Dat zouden ze toch moeten weten? Maakt blijkbaar niet uit. Vooral hier op Gozo zijn ze zo dol op vuurwerk, dat ze niet op de klok kijken als ze het willen afsteken. Rare jongens.

Sam had ons een tip gegeven voor het avondeten. In Nadur zit een klein bakkerijtje, de Maxokk Bakery. Daar maken ze ftira. Dat is geen pizza en geen foccacia. Maar als het goed is, wel heel lekker. Dat willen we dan wel eens proberen. Sam heeft ons het adres geappt, dus kunnen we het makkelijk vinden. Het zit in een smal straatje in een woonwijk. Binnen zijn 3 dames aan het werk. Twee zijn er zussen: een tweeling. De familiebakkerij bestaat sinds 1930, dus al bijna 90 jaar.

We bestellen 3 ftira’s, 2x de Maxokk Special en 1x de pepperoni. En dan moeten we wachten. We waren al gewaarschuwd dat het even duurt. Maar dan heb je hopelijk ook wat. Rond de bakkerij en in de straat stikt het van de katten. Zwerfkatten waarschijnlijk. Niet veel later begint 1 van ons te krabben en de rest volgt al snel…. Vlooien! We gaan maar gauw in de auto zitten, want we hebben het idee dat we continue worden gebeten en gestoken. Van de gedachte alleen aan vlooien krijg je al jeuk – sorry.

Terwijl we wachten, is het een komen en gaan van mensen die eten komen afhalen. Het duurt 50 minuten voor ook onze bestelling klaar is. We nemen er 3 flesjes koud drinken bij en rekenen af: €22,- totaal. Dan gaan we op zoek naar een rustig plekje om ze op te eten. We zien een mooi verlichte kerk. Daar kunnen we vast wel zitten. Ja hoor, op de stoep voor de deur gaat dat best. En dan vallen we aan. We vinden het erg lekker. Vooral de Maxokk Special, die Linda en ik hadden genomen. Het is een dunne broodbodem, belegd met gehakt, tomaat, mozzarella en knoflook. Het wordt afgedekt met een laag dunne aardappelschijfjes. Daardoor duurde de bereiding natuurlijk zo lang, omdat die aardappels gaar moesten worden.

Het is heerlijk, maar erg machtig. We kunnen allemaal maar de helft op. De rest nemen we mee. Terug in ons appartement gaan we met koffie op ons dakterras zitten. Het is eindelijk afgekoeld en het is nu heerlijk buiten. We horen een knal en nog een paar… Er wordt weer vuurwerk afgestoken. Waarschijnlijk in Xaghra, een dorpje een paar kilometer verderop. Daar vindt vanavond een vuurwerkshow plaats, is ons verteld door Sam. Wij zitten eerste rang op ons terras: we hebben een perfect zicht op de show. En die is spectaculair! Het mooiste vuurwerk komt voorbij, tot en met smiley’s en hartjes. En er lijkt geen eind aan te komen. Daar moet toch voor een vermogen de lucht in zijn gegaan. Deze vuurwerkshow is de perfecte afsluiting van een heerlijke vakantie!

---

Het zit erop. Vandaag vliegen we terug naar huis. Gelukkig pas om 4 uur vanmiddag, dus we hebben genoeg tijd. Want we moeten natuurlijk nog even van Gozo terug naar Malta zien te komen. Maar eerst ontbijten. En verder inpakken. We hebben gisteravond met George afgesproken dat we om 11 uur uitchecken. Dus is hij er even voor 11 uur, om achter ons te kunnen afsluiten. Ik had hem ook even bericht over de lage waterdruk. Die was – net als in het vorige appartement – dramatisch.

Probeer maar eens je lange haar te wassen onder een miezerstraaltje. Dat valt niet mee. George controleert de druk en komt tot de conclusie dat er iets niet goed is met de pomp op het dak. Ah, dat wisten we niet, van die pomp. Die zagen we namelijk niet. Anders hadden we ons wel eerder gemeld met dit probleem. Nou ja, voor ons niets aan te doen. George is blij dat we het gemeld hebben, want nu kan hij het in elk geval fixen.

We nemen afscheid en geven ook George de oranje klompjes-sleutelhanger. Hij vindt het erg leuk en attent. Dan gaan we met al onze bagage naar beneden en naar de auto. We rijden naar de ferry in Mgarr. Heen naar Gozo was dat gratis, terug naar Malta moeten we betalen. Voor een auto + chauffeur kost dat €15,70. Verdere passagiers betalen €4,65 per persoon. We zijn dus samen €25,- kwijt voor de overtocht naar Cirkewwa op Malta.

De ferry zou om 12 uur moeten vertrekken, maar gaat al eerder. Oh okay. Maakt ons niet uit. We zijn even voor 12 uur aan de overkant. En onderweg zaten we natuurlijk weer lekker in de wind op het bovendek. Eenmaal op Malta rijden we meteen naar het vliegveld. Eerst de auto inleveren. Die moeten we parkeren en dan de sleutels in een kluisje in de terminal gooien. Want er is niemand van Aquarius (waar we gehuurd hebben) om hem in ontvangst te nemen. In de terminal is hiervoor een speciale wand met kluisjes.

Als we de sleutel hebben gedropt, proberen we van onze koffers af te komen. Dat duurt eventjes, er staat een aardige rij voor de balies. Dan gaan we op zoek naar de food court, want we hebben inmiddels weer honger. We nemen panini’s bij de panini-tent. Dat kost volgens goed vliegveld-gebruik een vermogen. We gaan eens kijken of onze gate al bekend is. Nee, die wordt pas later aangekondigd. We zullen moeten wachten.

De terminal is maar klein en is afgeladen vol met mensen. Teveel naar mijn zin. Ik zie een rustige wachtruimte bij een gate waar niemand zit. Dus duiken we daar naar binnen. Als het niet mag, worden we vanzelf weggestuurd. Dat gebeurt niet. Maar als ze er een vlucht naar Denemarken gaan boarden, zoeken we toch maar een andere plek. Onze vlucht heeft vertraging. Fijn. Uiteindelijk vertrekken we bijna een uur te laat.

De vlucht zit behoorlijk vol, met vlakbij een ontzettend irritante baby. Wat kan er toch een lawaai uit zo’n klein mensje komen. Dus zetten we gauw onze koptelefoons op en slaan ons door de 3 uur durende vlucht. Om half 8 landen we in Brussel. Zodra we onze koffers hebben, bellen we met Times Parking. Die komen ons over een kwartier ophalen. Mooi, lopen we vast naar buiten. Het busje komt er inderdaad al vlot aan.  Tien minuten later zijn we bij onze auto.

En dan kunnen we terug naar Brabant. In Tilburg stoppen we bij de Mac voor een burger & shake. En dan naar huis. Daar nemen we afscheid van Linda, die nog even door mag naar haar huis in Boxtel. We gaan douchen en dan lekker slapen. Nadromen van een heerlijke week.

---

Epiloog

Man, wat was het warm! Het was Niet-Meer-Leuk-Warm. Natuurlijk had ik van tevoren uitgezocht wat de beste reistijd is voor Malta. Mei, juni en september, vond ik op de diverse websites. In september is het ongeveer 28 graden en nog weinig kans op regen. Klinkt goed, dus september it is. Nou, dat klopt niet helemaal. Het was elke dag minimaal 34 graden. Met de brandende zon voelt dat als 38-40 graden. Geen goede temperatuur als je bijvoorbeeld een dagje wilt stedentrippen.

Als het minder heet was geweest, hadden we Valletta wat beter en uitgebreider bekeken. De eerste dag was de luchtvochtigheid ook nog eens erg hoog. Daar hebben we gelukkig de rest van de week weinig last van gehad. Dit weer was wel goed voor de watertemperatuur. Dat was heerlijk. En erg welkom, voor de broodnodige afkoeling. We hebben dan ook meer gezwommen dan we normaal op een vakantie doen.

Wat ook niet erg hielp, was dat de appartementen alleen airco in de slaapkamers hadden. Het was in de woonkamer/keuken gewoon niet te doen, zo warm. Nu zijn wij niet gewend om in appartementen te verblijven. Normaal slapen we in hotels, waar je over het algemeen alles in dezelfde ruimte hebt. Inclusief de airco. Zouden we ooit weer naar Malta gaan, dan is dat zeker iets waar we op zullen letten.

Maar hoe was Malta? Oh, erg mooi! Nee, het is geen groen eiland. Hoewel, al die cactussen zijn natuurlijk wel groen. En daar heb je plenty van. En van de bougainvillea, met de prachtige paarse bloemen. De gebouwen zijn zandkleurig, met vrolijk gekleurde deuren, kozijnen en de typische balkons. Het deed me erg aan Marokko denken, en dan met name het Atlas-gebied. De eilanden zijn rotsachtig. Daardoor heb je een lekker ruige kust, met hoge, stoere kliffen.

Je hebt er ontelbare inhammen en baaien. Daar vind je het onvoorstelbaar blauwe water, dat echt schitterend is. Stranden zijn er niet zoveel, doordat het van die rotsachtige eilanden zijn. Maar ach, op rotsplateautjes kun je ook prima liggen, bleek. Er zijn allemaal leuke dorpjes en een aantal prachtige steden. Hoofdstad Valletta is erg mooi. Het oude gedeelte is zeer compact, waardoor je het makkelijk te voet kunt verkennen. Mdina, de oude ommuurde stad, is schitterend. Het doet inderdaad aan een Marokkaanse medina denken, met de smalle straatjes en bijna tot geen verkeer.

Malta is een gelovig landje: 98% van de bevolking is katholiek. Dat merk je aan de vele kerken, basilieken en kathedralen. De meesten zijn schitterend van binnen en – al dan niet tegen betaling – te bezoeken. Wel even sjaal omdoen, mocht je blote schouders of een te korte broek/rok aanhebben. In de gebouwen waar wij binnen gingen, lag er een voorraadje sjaals bij de deur.

Wij bezochten de 3 bewoonde eilanden van Malta. Malta zelf is het grootst. En zeer toeristisch, ook in september. Het meest toeristisch zijn de plaatsen St. Julian en Sliema, links van Valletta. Daar heb je de grote hotels en het uitgaansleven. Dus daar zijn we vandaan gebleven. Gozo is qua oppervlakte ongeveer een derde van Malta. Het zou er een stuk rustiger moeten zijn dan op Malta. Dat vonden wij wel meevallen: ook hier struikel je over de toeristen.

Het 3e eilandje Comino is maar een speldenknop van 3,5 km2. En het is idioot toeristisch. Maar: alleen rondom de Blue Lagoon. Als je daar voorbij bent, heb je een prachtig ruig en rustig paradijsje. Alleen jammer dat de zwemmogelijkheden afnemen als je voorbij de Blue Lagoon bent. Nou ja, je kunt niet alles hebben. De verdeling van 4 nachten Malta en 3 nachten Gozo was perfect, we hebben precies alles kunnen doen wat we wilden. We hadden nergens tijd te kort of teveel.

Hoewel je veel plekken met het openbaar vervoer kunt bereiken, vonden wij het toch wel erg handig om een auto te hebben. Dan kom je ook nog eens ergens waar niet iedereen komt. We moesten onze huurauto met een lege tank inleveren. We vroegen ons wel af het ging lukken om ‘m leeg te rijden. Ja, dat is aardig gelukt. Het lampje van de lege tank was nog net niet aangesprongen. Nou hebben wij daar wel een week voor nodig gehad. Ik kan me voorstellen dat als je hier korter bent, of als je alleen op Malta blijft, het je dan niet lukt een tank leeg te rijden. Mooi verdienmodel voor de autoverhuurders.

Al met al hebben we een heerlijke vakantie gehad. Door de hitte hebben we het verplicht rustig aan gedaan. En hebben we zoals gezegd, meer gezwommen dan we anders zouden doen. Dat is natuurlijk ook wel eens lekker. Het was ook erg leuk en gezellig om Linda mee te hebben. Zeker voor herhaling vatbaar! Ik hoef niet perse nog een keer naar Malta. Ik denk dat we alles wel zo’n beetje hebben gezien. Maar als vakantiebestemming vind ik het echt een aanrader!

Facts & Figures
Continent	Europa
Hoofdstad	Valletta
Grootte tov Nederland	131,4 x kleiner (316 km2)
Aantal inwoners	416.300 / 1317,5 per km2
Beste reistijd	Mei & juni en september
Visum nodig?	Nee
Tijdsverschil met Nederland	Geen
Munteenheid	Euro
Taal	Maltees en Engels