IJsland & Oostkust USA dag tot dag

---

We hebben weer vervoer geregeld naar het vliegveld en om half 10 rijden we naar Schiphol. We zijn een beetje vroeg. Het inchecken is nog niet eens begonnen. Om 11 uur gaat het los en mogen we als 4e inchecken. Onze eerste 2 koffers krijgen braaf een label. Als we koffer nummer 3 op de band willen zetten, krijgen we te horen dat we bij moeten betalen. Want? We mogen maar 20 kg per persoon meenemen naar IJsland. Ehm, we vliegen niet naar IJsland. We hebben tickets naar New York. We maken alleen een stop-over op IJsland. Doet u ons dus maar gewoon 2 koffers pp, elk max. 23 kg. Daar moet even over gebeld worden… Zie je wel, we kunnen gewoon 3 koffers inchecken. Gratis.

Dan moet onze handbagage gewogen worden. Te zwaar. Te zwaar? Ja, het mag max. 6 kg wegen. Grmbl. Ik gooi gauw wat zooi van de ene koffer in de andere. Zo, alles in orde. We kunnen met al onze bagage, zonder bij te betalen, vandaag naar IJsland en de 24e door naar New York. De 24e? Nee, dat is niet de bedoeling. De 21e graag! We worden doorverwezen naar de balie van Icelandair… Blijkt dat onze grondstewardess verkeerd gekeken heeft. We vliegen wel degelijk de 21e door. Iemand heeft duidelijk haar dag niet… Tegen twaalven gaan we door de security. Dat is een eitje. We hoeven niet eens onze schoenen uit te doen deze keer. We doen wat aan window shopping, eten en drinken nog wat en gaan dan naar onze gate.

We mogen vlot boarden, maar kunnen nog niet het vliegtuig in. Tijdens het wachten raken we aan de praat met een echtpaar dat hun zoon gaat opzoeken op IJsland. Ze geven ons wat tips. Dan kunnen we echt aan boord. Het is niet zo’n groot vliegtuig, 2 rijen van 3 stoelen en aardig krap. Beetje vervelend dat mijn stoel kapot is; hij kan niet achterover. Vrij vlot krijgen we drinken, gevolgd door een warme hap en koffie. Drie uur later landen we in Keflavik, IJsland. Oh ja, misschien handig om te weten: het is op IJsland 2 uur vroeger dan in Nederland. Alles gaat lekker vlot en al snel staan we met onze bagage in de aankomsthal.

Eerst maar even wat IJslands geld pinnen. We twijfelen over het bedrag. Ik ben daar meestal vrij voorzichtig in en stel voor met 500 IJslandse kronen te beginnen. Dat is omgerekend maar liefst €5,50… Daar komen we vast ver mee! Nu moeten we in Reykjavik zien te komen. Dat ligt hier een kilometertje of 50 vandaan. Er is een “fly-bus service” die ons er kan brengen. We kopen meteen een retourtje, voor ISK 3800,-. Dat is niet zo duur als het klinkt: 100 IJslandse kroon is €1,10, dus een retourtje kost ons totaal zo’n €42,-. We laden onze koffers onderin de bus en stappen in. Om 4 uur plaatselijke tijd vertrekken we. Zo krijgen we mooi een eerste indruk van IJsland.

We maken meteen kennis met het wisselvallige weer: het is gaan regenen. Een uurtje later worden we voor de deur van het Cabin Hotel afgezet. We gaan naar de bovenste verdieping en ontdekken waar dit hotel zijn naam aan heeft te danken: aan de miniatuurkamers die aan een cabin doen denken. Maar goed, alles zit erin, bed, kast, badkamer en zelfs een zitje. Als we uit ons raam kijken zien we… Subway! Nou, wij lusten wel een broodje als avondmaal. Na het eten gaan we lekker douchen. Dan lummelen we nog een beetje rond en gaan vroeg naar bed. Morgen moeten we vroeg op.

---

We zijn al vroeg uit de veren. Om 7.45 uur zitten we aan het ontbijt. Ontbijt op IJsland ziet er als volgt uit: verschillende soorten brood, ham, kaas, gekookt ei, tomaat, komkommer, jam en wat cornflakes-dingetjes. Na het ontbijt gaan we ons verder klaar maken, want het busje komt zo. We hebben voor vandaag een excursie naar de Blue Lagoon en een tocht over het schiereiland Reykjanes op het programma staan.

Stipt om 9 uur stopt het busje voor de deur en we worden naar de BSI, het centrale (tour-)busstation van Reykjavik, gebracht. Hier mogen we overstappen in een ander busje. We zijn maar met 4 personen, vandaar een klein busje. Voorzien van toeristische info van onze chauffeur/gids rijden we door het lavasteen-landschap naar de Blue Lagoon. Dit zwembad ligt in een oud lava-veld en het water heeft een temperatuur van 39graden.

De temperatuur wordt op peil gehouden door de geothermische centrale van Sedernes. Daardoor kun je als het buiten 14 graden is, hier heerlijk warm badderen. Buiten. Doordat we een pakket van hotel + excursies hebben geboekt, is de entree al betaald. We kunnen dus zo naar binnen. Maar eerst: een kop koffie in het restaurant. Dan gaan we richting spa. We huren 2 badhanddoeken en ontvangen een armbandje. Hier zit een sensor op, waarmee we naar binnen kunnen en waarmee we een kluisje kunnen openen.

Dan gaan we ons omkleden. We zien meteen dat IJslanders blijkbaar niet preuts zijn: één grote kleedkamer (wel per sekse), waar iedereen vrolijk in zijn/haar blote kont rondhuppelt. Eenmaal in ons zwemgoed gaan we naar buiten. Brrrr. Gauw het water in! Dat is inderdaad heerlijk warm, soms zelfs heet. Er komt ook enorm veel stoom vanaf. Dit in combinatie met het vreemd blauwe water heeft iets mystieks. We dobberen vrolijk rond en genieten van het water.

Er staan overal grote emmers met witte modder. Dezelfde modder die hier op de bodem ligt. Het is de bedoeling dat je je daarmee insmeert. Het reinigt namelijk de huid en heeft een revitaliserend effect. Dat, óf de uitbaters lachen zich suf om die domme toeristen die witte modder op hun gezicht smeren, alleen omdat er een bordje bij staat met de melding dat dit goed voor je is… Toegegeven, mijn huid wordt er lekker zacht van.

Naast badderen kun je een zelfmassage doen onder de waterval of uitpuffen in de sauna. Er zijn ook allerlei mogelijkheden in de vorm van massages en schoonheidsbehandelingen door professionals, die je -uiteraard- bij kunt boeken. Als we weer helemaal herboren zijn, gaan we ons eens aankleden. Tip van de dag: als je hier naartoe gaat, neem in elk geval een haarborstel mee en eventueel andere verzorgingsspulletjes. En doe vóórdat je in de Blue Lagoon springt flink wat conditioner in je haar. Dit is in de kleedruimtes aanwezig.

Ik was natuurlijk beide vergeten, zodat mijn haar vrolijk alle kanten op wijst. En mijn niet-waterproof mascara is ergens bij m’n oren terug te vinden. Het duurt dus even voor ik weer enigszins toonbaar ben. Dan gaan we wat eten in het restaurant. Voor mij een tosti, Andy een hotdog en een Magnum White. Wat een feest! Ik huppel nog wat rond met m’n camera en om 12.45 uur zitten we weer in de bus.

De rest van de middag krijgen we een stukje IJsland te zien: het schiereiland Reykjanes. We rijden door wat vissersplaatsjes, door lava-velden en over nog niet geasfalteerde weggetjes. We stoppen bij de vuurtoren op het meest westelijke puntje. Hier spettert het een beetje maar verder hebben we tot nu toe mazzel met het weer. Dan weer verder door de lava-velden. We stoppen bij een bruggetje dat 2 continenten met elkaar verbindt. IJsland ligt namelijk op 2 tektonische platen: die van Eurazië en die van Noord Amerika. Deze platen drijven van elkaar af.

Dit in tegenstelling tot de platen onder het continent Noord Amerika, waar ze naar elkaar toe drijven. Daarom heb je daar aardbevingen – u hebt vast wel eens van de San Andreas breuklijn gehoord – en op IJsland vulkaanuitbarstingen. De conclusie hieruit is dat IJsland ca. 2 cm per jaar groeit, doordat die platen van elkaar af drijven. Dat veroorzaakt weer scheuren, waarover ze een bruggetje kunnen leggen. En dáár zijn wij dus net even gestopt.

Goed, dan kunnen we nu door naar Keflavik, waar we overstappen in een grote bus. Deze zet ons tegen vieren af bij ons hotel. Van al dat zwemmen, rijden en rondlopen wordt je behoorlijk rozig, dus doen we eerst maar eens een tukje. We vragen de receptioniste naar een restaurant in de buurt. Ons hotel ligt namelijk buiten het centrum. We hebben hier verder geen vervoer, geen zin om een taxi te bestellen en al helemaal niet om een half uur te lopen richting downtown.

Blijkbaar hadden we de aanwijzingen niet goed begrepen, want we vinden niks. Ach, Subway was gisteren lekker dus zal dat ons vandaag ook wel smaken. En dat doet het inderdaad. We lopen nog even naar het water aan de overkant van ons hotel en gaan dan terug naar onze kamer. Rond 10 uur gaan de luiken dicht.

---

We worden vandaag om half 9 opgehaald voor de Golden Circle Tour. Daarom gaat om 7 uur de wekker. Eerst ontbijten en dan gauw naar buiten. Helaas heeft het busje een kwartier vertraging en moet hij naar nog 3 hotels om mensen op te halen. Als we eindelijk bij de BSI aankomen, zit de bus waar we in moeten al bomvol. Er zijn nog net 2 plaatsen over, maar niet naast elkaar en er zit een rij of 6 tussen. De mensen die er al zitten reizen alleen, maar willen niet van plaats wisselen. De ouwe brompot waar ik naast moet wil namelijk perse bij het raam zitten. Om vervolgens bijna meteen in slaap te vallen… Ja, dan had hij dus net zo goed naast die andere einzelgänger kunnen gaan zitten!

Onze eerste stop is in Hveragerdi. Dit is een kwekersstadje, dus bezoeken wij zo’n kwekerij. Het is een beetje vergelijkbaar met een tuincentrum bij ons. Als brave toeristen neuzen we er rond.
Als we 20 minuten later weer aan boord moeten, staan wij erop dat we naast elkaar kunnen zitten. Want zegt Andy: we zijn samen op vakantie en we hebben voor deze excursie betaald om ‘m samen te kunnen doen. Onze gids vertelt dat er nog een klein busje deze tour aan het maken is; misschien kunnen we daar bij. En jawel, daar is plek!

Er zitten 2 Amerikanen en 2 Hollanders in. Die Hollanders zitten in hetzelfde hotel als wij (ze hebben ook bij OAD geboekt). Ook hier kunnen we niet naast elkaar zitten, want het is een Mercedes Vito met 2×3 stoelen. Maar nu zitten we pal achter elkaar en hebben we heel wat meer beenruimte dan in de touringcar. Bovendien hebben we nu een erg aardige gids/chauffeur. Met zo’n klein groepje sjees je wat makkelijker heen en weer. En zo sjezen we dus over IJsland.

Eerst zien we nog meer lava-velden. Dan rijden we al snel door de bergen. We komen steeds minder verkeer tegen. Het is hier heerlijk rustig. Niet zo gek, in een land 2,5 keer zo groot als Nederland met maar 300.000 inwoners. Onze volgende stop is bij Kerid, een kleurrijke krater. Het waait hier als de tering, maar de krater is prachtig. Weer terug in het busje, op weg naar Skalholt. Daar staat een leuk wit kerkje. We lopen er in en uit, maken wat foto’s en stappen weer in het busje.

We worden naar Faxi gebracht. Dit is een waterval die volgens onze gids mooier is dan de beroemde Gullfoss. Dat maken we zelf wel uit, want daar is onze volgende stop. Hier waait het zo mogelijk nog harder dan bij de krater en ik heb spijt dat ik mijn oorwarmers niet heb meegenomen. Tip: neem naar IJsland oorwarmers of een muts mee! Er loopt een pad tot vlakbij de waterval en die nemen we om foto’s te kunnen maken. Erg indrukwekkend. Maar toch wint bij ons de Niagara Falls het van deze.

We zijn trouwens zeiknat door de harde wind. Die blaast het water van de waterval vrolijk over ons heen. Als we terugrijden vanaf Gullfoss, zien we rechts van ons een gletsjer liggen. Dit is de voedingsbron van de waterval.

Hierna worden we afgezet bij de geiservelden. Man, wat stinkt die zwavel toch! Voor wie nog geen kennis heeft gemaakt met die lucht: denk “rotte eieren”.

De naamgever van dit parkje, Geysir, is al op leeftijd. Eén x per 24 uur laat hij zijn kunstje zien, dus de kans dat we dat nu gaan meemaken is vrij klein. Zijn jongere broertje Strokkur is nog enthousiast. Die spuugt elke 5-10 minuten een spray van water de lucht in. Heel apart om te zien, vooral ook hoe het water weer terugstroomt in het gat. Op dit punt hebben we ook onze lunchstop. In het naastgelegen restaurant bestellen we friet met een hamburger.

Om half 2 worden we weer in het busje geladen. Door een steeds kleuriger wordende omgeving rijden we naar Pingvellir. Dat is een nationaal park en lid van de Unesco-clan van Werelderfgoederen. We zien hier wat meer begroeiing: kleine boompjes en struiken. De reden dat op IJsland zo weinig begroeiing is, is doordat het er zo waait. Alle zaden waaien gewoon weg voordat ze kunnen gaan wortelen. En de zaadjes die het toch voor elkaar krijgen boom te worden, worden door de snijdende wind niet erg groot.

Maar hier is dus toch begroeiing, die dankzij de herfstmaand waarin we zitten schitterend aan het verkleuren is. Volgens de gids beschouwden de IJslanders dit als bossen. Ze hadden het idee op een bosrijk eiland te wonen. Tot ze een keer in het buitenland kwamen… How little did they know! Pingvellir is een erg mooi park, waar je goed de werking van die 2 tektonische platen kunt zien. Je kunt helemaal door dit park lopen. De anderen van de groep doen dit. Wij besluiten de chauffeur te vergezellen, want die moet anders helemaal alleen omrijden naar de andere kant van het park. Dat is ook zo ongezellig.

Dit was meteen onze laatste stop. We gaan terug naar Reykjavik. Eerst de Amerikanen afzetten bij hun hotel en om 4 uur zijn we bij ons hotel. Andy geeft de chauffeur een flinke fooi. Het was een erg plezierige man om als gezelschap te hebben. In het hotel bespreken we bij de receptie een bus om ons morgen naar het vliegveld te brengen. Dan gaan we eerst een beetje bijkomen van het vroege opstaan. Als we wakker worden zien we dat we erg veel geluk met het weer hebben gehad vandaag. Het regent nu. Want ondanks dat het erg hard waaide en het af en toe gewoon barkoud was, was het vandaag in elk geval mooi, droog weer.

Andy was al lichtelijk verkouden toen we van huis gingen. Vanavond voelt hij zich behoorlijk beroerd. Ik had hem al steeds een antigriep drankje gegeven, maar dat mag toch niet helemaal baten. Ik ga snel naar de overkant om wat hotdogs te halen. Als dat op is, stapt Andy onder de warme douche en weer in bed. Ik volg hem al snel en tegen tienen zijn we in diepe rust.

---

Na een onrustige nacht – Andy maakt me om 4 uur wakker omdat hij zich steeds beroerder voelt- staan we om 8 uur op. Rustig aankleden en ontbijten. Dat ontbijt hier hebben we nu wel een beetje gezien; ham, kaas en jam gaat na 3 dagen echt vervelen. Na het ontbijt ga ik met mijn camera op stap om nog wat laatste foto’s van Reykjavik te schieten. Terug in het hotel maak ik ook nog wat foto’s boven vanaf de brandtrap. Ik trek de deur achter me dicht en heb mezelf daardoor buitengesloten. Handig.

Natuurlijk loopt er net nu niemand in de gang, dus dan maar met die brandtrap naar beneden. Zes verdiepingen… Terug op de kamer krijg ik van Andy op m’n flikker. Blijkbaar ben ik een beetje lang weggebleven… Andy vindt dat toch niet zo’n prettig idee, zijn vrouw die in d’r uppie door Reykjavik zwerft en maar niet terugkomt. Niks aan de hand, ik leef nog! Om 12 uur gaan we met al onze bagage naar beneden, want de bus komt om half 1 om ons naar het vliegveld te brengen.

Gelukkig voelt Andy zich wat beter, zodat we het vliegtuig naar New York kunnen nemen in plaats van naar Amsterdam. De bus is weer laat. Pas om 12.45 uur komt hij voorrijden. Bij de BSI moeten we overstappen. Voor de laatste keer rijden we door het IJslandse landschap, naar Keflavik Airport. Tegen 2-en zijn we daar en we gaan meteen inchecken. Nog even naar buiten voor wat foto’s, dan door security en richting gate.

Hier zijn wat restaurantjes en winkels. We nemen als lunch een brandzout broodje zalm (tip: neem op Keflavik Airport geen zalm!). Daardoor hebben we dorst, dus drinken nog wat. Dan kunnen we in de rij aansluiten om te boarden. Eens kijken welke stoelen we hebben. 7E en 7F. Zeven? Inderdaad, 7. Oftewel: in de First Class! We hebben een beenruimte, dat hou je niet voor mogelijk. We hebben een rij van 3 stoelen, maar zoveel ruimte dat dat niet eens irritant is. En achter ons zitten… de 2 Amerikanen van de excursie gisteren.

De vlucht naar New York duurt 6 uur. We krijgen vlot iets te drinken en een warme hap met lasagne of met vis. Daarna is het helaas wat sobertjes gesteld met de drankvoorziening. Dat is jammer, want het is aan boord aardig benauwd. We hebben continue de zon op ons raampje staan en dat maakt het er niet koeler op. We vliegen over Groenland, dat er geheel onbewolkt bij ligt. Daarom kunnen we het land zeer goed zien. Dat is wel een heel mooie ervaring! Oh, voor de duidelijkheid: IJsland is groen, op Groenland is ijs.

Tegen vijven Amerikaanse tijd begint Andy zich weer aardig beroerd te voelen. Hij begint steeds meer te hoesten en eet zich daarom suf in de Smintjes. Als we om 7 uur als een van de eersten naar buiten kunnen, staat hij te tollen op zijn benen. Dat valt de man van Immigrations ook op. Hij vraagt nogal streng of Andy zich wel goed voelt. Nee, zegt Andy eerlijk, op dit moment zou ik het liefst thuis in mijn bed liggen. Waarop de beambte zegt: That can be arranged! Ze zitten namelijk niet te wachten op enigszins Aziatisch uitziende, ziekte verspreidende mannetjes. Hm, dat is nou ook weer niet de bedoeling, dus Andy houdt zijn mond maar.

We mogen verder en gaan bij de bagageband staan wachten. Dat duurt natuurlijk weer een eeuwigheid. Weg voordeel van het als eerste van boord gaan. Na Immigrations moeten we nog langs declarations en dan staan we buiten. En inderdaad, daar staan we dan. We moeten op de een of andere manier bij onze huurauto zien te komen, maar we hebben geen idee waar die is. Dan maar even vragen. Tegenover de aankomsthal is een ander gebouw en vanaf daar kun je naar de Airtrain. Wij staan nu voor terminal 7 en moeten naar Terminal C.

Dus steken we over, nemen de lift naar de 3e verdieping en wachten daar op een Airtrain. Binnen het vliegveldterrein is gebruik van de Airtrain gratis. En de treinen komen zeer regelmatig. Algauw zitten we erin en even later staan we op Terminal C. Hier worden we verwezen naar de diverse autoverhuurders. Wij moeten bij Dollar zijn, dus gaan we daar in de rij staan. Gelukkig hebben we gereserveerd, want anders hebben ze alleen nog maar Minivans. Nu krijgen we een mooie rooie Dodge Charger mee.

We lopen naar het terrein waar de auto’s staan, laden al onze bagage in en om half 9 zijn we on the road again. Ons plan is: als de sodemieter New York uit zien te komen. Daarvoor moeten we eerst naar de Belt Parkway, die we ook al snel gevonden krijgen. Dan naar de Interstate 278. Daar komen we op via de mooi verlichte Verrazano-Narrows Bridge. Hiervoor moeten we wel tol betalen: $9,- / €6,50 maar liefst. Tip: zorg dat je dollars hebt als – of zodra – je in Amerika aankomt.

Dan naar de I-95, dat deels een tolweg is. Als we erop willen, moeten we eerst bij een tolhuisje een ticket nemen. Bij Hightstown komen we een Service Area tegen. De Charger is niet afgetankt, dus doen wij dat maar even. De benzineprijs is hier pas weer omlaag gegaan en tanken is nog steeds een feest. We betalen nu per gallon $2,50. Omgerekend is dat nog geen €0,50 per liter! Kom daar in Nederland maar eens om. In het gebouw van de Service Area bezoeken we de toiletten en slaan wat drinken in. We nemen cheeseburgers bij Roy Rogers en dan kunnen we er wel even tegen.

We pakken ook meteen even een motelgids. Daarin zien we dat bij de volgende afslag een aantal motels zitten. Dus stappen we in de auto en verlaten bij East Windsor de snelweg. Nu mogen we onze tolticket inleveren en $1,85/€1,35 aan tol betalen. We zien een Days Inn en met de coupon uit diezelfde motelgids krijgen we voor $67,85 / €50,- een kamer. Ik voer Andy nog wat paracetamol, stop hem in bad en daarna in bed. Midden in de nacht maakt hij me wakker. Hij hoest verschrikkelijk en heeft erge keelpijn. Ik strompel naar de receptie om ijsblokjes te halen en daar sabbelt hij de rest van de nacht op.

---

Rond half 8 word ik wakker. Eerst maar even koffie halen en een paar kleine muffins. Ik vraag bij de receptie naar een dokter, want Andy voelt zich inmiddels hondsberoerd. Daar worden we straks op onze kamer over teruggebeld. Later bedenken we dat we beter naar Frank kunnen rijden en daar naar een dokter gaan. Zij weten daar vast beter raad mee dan wij. We bellen ze of dit goed is en Sheryl maakt meteen een afspraak met hun huisarts. Oké, dan maar gauw wassen, aankleden en inpakken. Om 10.45 uur zitten we in de auto, op weg naar North Wales in Pennsylvania.

Als we de I-95 opwillen, moeten we weer een tolkaartje trekken. We blijven maar even op deze weg; na betaling van 32 cent slaan we af naar de I-287. Van hier zouden we op de 1 uit moeten komen. Dat lukt niet helemaal, maar na een kleine omweg komen we er toch. Die volgen we tot we op de Pennsylvania Turnpike (I-276) kunnen, wederom een tolweg, wederom een tolticket. We slaan af naar de 309 en betalen €2,20 tol. Niet slim deze afslag, want ik heb een routebeschrijving gemaakt vanaf een andere weg. Frank belt ons of we verdwaald zijn. Nee hoor, we zitten net op de 309. Van de 309 gaan we naar de 202. We bellen Frank: oké, nu zijn we dus wél verdwaald… We spreken ergens af waar hij ons op komt halen en even later rijden we achter hem aan naar de Conrad Lane.

Daar wacht tante Peggy ons al op. Tante Peggy is pas van de trap gelazerd. Nu zit ze met haar been in een soort beugel, met een knie 2 x zo dik als haar andere. Hierdoor kan ze even geen trappen meer lopen.  Die heeft ze nogal veel in haar eigen huis. Daarom logeert ze voorlopig bij Frank. Sheryl komt even later thuis met pizza. Andy heeft een doktersafspraak om 1.45 uur en Frank brengt ons er naartoe. Een erg aardige dokter gluurt eens in Andy’s gezichtsholtes en komt tot de conclusie dat hij een of andere infectie heeft. Hij geeft hem monsters van antibiotica mee, zodat dit gratis is, en een recept voor een hoestdrankje. Het doktersbezoek kost ons €73,- en de hoestdrank €30,-. Dat wordt dus declareren thuis (note: de ziekteverzekering heeft het netjes vergoedt).

Als we weer terug zijn, neemt Sheryl tante Peggy en mijzelf mee winkelen. Kan Andy mooi even bijkomen. Terug in de Conrad Lane gaan we lekker eten. Sheryl heeft smoor (hete Indische kip met ketjap) met rijst gemaakt. Na het eten spelen Andy en Frank een potje poolbiljart. Frank heeft namelijk een poolkamer in zijn huis. Na 14 jaar verbaast Andy me nog steeds: ik wist helemaal niet dat hij dat kan. Hij ook niet… Tegen elven gaan we allemaal naar bed.

---

Als ik om half 8 wakker word, zie ik dat het vannacht geregend heeft. Dat is balen, want we zouden vandaag naar een Muscle Car Show gaan. Daar zou Frank aan mee zou doen met zijn klassieke Buick GSX. Maar vanwege het weer gaat dat niet door. Daarom neemt Sheryl me vandaag mee uit, terwijl Andy besluit lekker thuis te blijven.

Eerst gaan we naar Valley Forge. Daar had generaal George Washington ooit zijn kamp. Nu is het een nationaal park. En het is erg mooi. Groot ook. De entree is gratis. Je kunt er uren wandelen, fietsen (die zijn er ook te huur), of met de auto een route rijden. Wij doen het laatste.

Eerst stoppen we even bij het Welcome Center om een kaart op te halen. Dan rijden we rustig door het park. We stoppen hier en daar. Bijvoorbeeld bij de hutten waarin de soldaten sliepen. En bij de Arc de Triomph (die hier National Memorial Arch heet). Er is een mooie overdekte brug en een kapelletje, de Washington Memorial Chapel.

Dan komen we bij het huis waar George al die tijd woonde. Hier mogen we na betaling van $3,- / €2,20 per persoon het huis bekijken. Een gids in kleding uit die tijd doet zijn verhaal en verder mogen we zelf rondneuzen.

Als ik genoeg foto’s heb geschoten rijdt Sheryl me naar de mall in King of Prussia. Dit overdekte winkelcentrum is gigantisch. Het was zelfs ooit de grootste van Amerika, is me verteld. Eerst gaan we naar de food court, want we hebben sinds het ontbijt niets meer gegeten. We bestellen kipburgers, wafelfrietjes en een lekkere aardbeienmilkshake bij Chick-fil-A.

Ik heb een boodschappenlijstje van dingen die ik moet halen, ook voor mensen thuis. Als we mijn lijstje hebben afgewerkt keren we weer huiswaarts. Andy is net op. Die heeft heerlijk de hele middag liggen slapen. Hij begint zich gelukkig al beter te voelen.

Ik help een beetje mee met het eten voor vanavond, wat we lekker buiten opeten. Steak, vis en aardappels van de grill met maïs en broccoli. Heerlijk! Na het eten komen Annette en Jaz langs. We hebben een hele gezellige avond, met zijn allen in de tuin. Rond half 11 gaan zij weer naar huis en wij zo langzaamaan richting bed.

---

Frank & Sheryl nemen ons vandaag mee Bucks County in. Onze eerste stop is in Doylestown, een gezellig historisch stadje met allemaal kleine restaurantjes en winkeltjes. We stoppen bij Starbucks, want dat heb ik nog helemaal niet op. Terwijl we alweer 4 dagen in Amerika zijn! De warme Caramel Machiatto smaakt me dan ook prima. Aan de overkant van de straat gaan we ontbijten. Lekker op z’n Amerikaans, met omeletten en aardappeltjes.

Van Doylestown rijden we naar New Hope. Hier zijn nog veel meer winkeltjes en restaurantjes, maar dan met een vrij hoog New Age gehalte. Je zou je hier de hele dag kunnen vermaken met mensen kijken. Beetje jammer dat we af en toe een regenbuitje te verduren krijgen. Van New Hope rijden we naar Peddlers Village. Alweer een winkeltjesplaatsje, maar nu met charmante shops rondom een pleintje. Vanwege het naderende Halloween is er een vogelverschrikkerswedstrijd.

Er staan een stuk of 20 creaties opgesteld aan het plein, wachtend om als winnaar te worden gekozen. We stappen hier en daar een winkeltje binnen, waarna we weer naar huis rijden. De rest van de dag lummelen we wat rond. Ik ben erg moe (toch nog last van jetlag?) en ga een tijdje slapen. Andy daarentegen mag met Frank en Bradon met de Buick spelen! Ik krijg later de video opname hiervan te zien. Op een gegeven moment rijden ze langs een ongeluk, waar allemaal politieauto’s staan. Hoor je Frank zeggen: “The good news is, they’ll be busy here for a while…” En dan zie je ze wegscheuren.

Als ik wakker word, is Sheryl al met het eten bezig. Voor vanavond staat er mashed potatoes met meatloaf en paarse bloemkool op het menu. Het is erg lekker en we hebben erg veel lol met z’n allen aan tafel. Steffie, de dochter des huizes, is er ook bij. Ze werkt naast haar studie in een restaurant, waardoor we haar nog maar weinig hebben gezien helaas. Frank gaat als echte fan naar de Eagles-game kijken. Oh, ik had gisteren nog een blunder gemaakt, in de rij bij K-Mart. Ik vroeg net iets te hard aan Sheryl wat “The Eagles” zijn… Zij meteen “ssssst” en op fluistertoon: “Dat is het football team van hier, en waarschijnlijk is iedereen hier in de winkel fan!”

Na de game gaan we nog lekker in de tuin zitten. Frank maakt een vuurtje en Sheryl tovert koekjes, chocola en marshmellows tevoorschijn. We gaan op z’n echt Amerikaans marshmellows roosteren! Lekker & leuk. Andy & Frank spelen nog een potje pool en rond half 10 gaan we allemaal naar bed.

---

We zijn alweer op tijd op vandaag. Aangezien ik de eerste ben, mag ik voor koffie zorgen. Dan eerst rustig verder wakker worden. En ontbijten, douchen en gezellig kletsen. Om 10 uur gooien we alle koffers in de auto en nemen afscheid. We hebben een onwijs gezellig weekend gehad met de Mouthaans en tante Peggy! Om kwart over 10 zijn we op weg, richting Ohio. Frank vraagt wat er in Ohio is. Niks, denken we. Daar is hij het mee eens….

Voor onderweg hebben we een aantal opties bedacht. We zullen zien waar we allemaal aan toekomen en waar we zullen eindigen. We moeten eerst Montgomery County uit zien te komen. Met aanwijzingen van Frank komen we op de 309 en van daar kunnen we naar de Pennsylvania Turnpike. Voor het stukje dat we er nu op zitten betalen we €1,10 tol. Dan naar de 30 richting Lancaster. We willen namelijk nog een keer door het gebied van de Amish rijden.

Bij Gap slaan we af en we rijden de 772 af. Het is hier erg mooi. Er zijn vandaag wel wat minder Amish-mensen op pad dan vorig jaar. Het blijft bij 2 of 3 buggy’s en een verdwaalde dame. In Intercourse eten we in hetzelfde restaurantje als vorige keer met tante Peggy. Andy neemt een burger, ik meatloaf met mashed potatoes. Na de lunch volgen we de route verder door het charmante landschap. Aan het einde gaan we terug naar de Pennsylvania Turnpike. We zullen nu een hele tijd op deze weg blijven.

We stoppen een keer bij een Service Area om te plassen en voor een lekker bakkie Starbucks koffie. We gooien meteen even de Charger vol en gaan dan weer verder. Het plan was om vandaag in de buurt van Bedford in Pennsylvania te eindigen. We komen daar eerder aan dan verwacht, dus besluiten we om nog even door te rijden. Vlakbij Somerset is het monument voor Flight 93. Dat was het 4e vliegtuig dat op 11 september 2001 is gekaapt en neergestort. We willen dit monument graag bezoeken. Daarom verlaten we even de snelweg, wat ons €6,- aan tol kost.

Bij het monument aangekomen zien we een aantal gedenkplaten. Er is ook een wand met “souvenirs”, die bezoekers als nagedachtenis hebben achtergelaten. Dat varieert van een geschreven tekst op de vangrail via bloemen naar bedrukte T-shirts. Er staan bankjes met daarop de namen van de omgekomen passagiers en personeelsleden. En er is een soort bouwkeet waar je wat meer informatie kunt krijgen. Je kunt er ook het gespreksverslag van wat er tijdens de kaping is gezegd, lezen. En je kunt het bezoekersregister tekenen.

Van de plek zelf is weinig te zien. Je kunt er niet dichtbij komen en eigenlijk zie je alleen een groot stuk grasland. Ik wist ook even niet welke kant ik op moest kijken. Maar al met al is het toch best indrukwekkend. Weer terug naar de snelweg. We krijgen weer een tolticket, waarna we op zoek gaan naar een Service Area. Ik moet namelijk weer plassen. In de Area hebben ze pizza en hotdogs. Die werken we meteen even naar binnen.

Bij New Stanton verlaten we de I-76. U raadt het al: we betalen tol, €1,65 deze keer. We besluiten door te rijden tot Washington, nog steeds in Pennsylvania. Daar nemen we een kamer in een Motel 6, voor €35,- We kijken nog wat tv op onze kamer en vallen rond half 10 in slaap.

---

Om 7 uur word ik wakker – bijna 10 uur geslapen! Eerst maar op zoek naar koffie. Er is helemaal niets op onze kamer om zelf koffie te kunnen maken. Maar dan is er altijd nog het continental breakfast. We storten ons op het ochtendritueel van wassen & aankleden en pakken alles weer in de auto. En dan hebben we alleen slappe koffie van het continental breakfast. Dus rijden we naar Denny’s, waar we om 10 uur aan het ontbijt zitten.

Na deze stevige start lopen we naar de overkant van de straat waar een soort Kruidvat zit. Ik ben gisteren namelijk aardig gestoken en heb daarom een anti-jeuk zalfje nodig. Oké, nu kunnen we op pad. We rijden eerst nog een stukje over de snelweg, West Virginia in. Dan slaan we af naar meer landelijke wegen, om bij ons eerste doel van vandaag aan te komen. Dat is het Palace of Gold. We rijden over een schitterende kronkelweg, rustig door de bergen.

Dan zien we het opeens liggen. De zwart met gouden torens van dit Hare Krishna Paleis steken boven de bomen uit. Volkomen misplaatst in de omgeving; geweldig! Als we geparkeerd hebben en uit onze auto stappen, worden we aangesproken door iemand die hier gids blijkt te zijn. We maken een kort praatje en gaan dan het paleis met de tuinen verkennen. We kunnen als we willen een tour door het paleis maken, maar daar moeten we a) een half uur voor wachten, b) €4,50 pp voor betalen en daar hebben we c) geen zin in. We zijn toch niet zo van de binnenkant bekijken.

Dus wandelen we zelf wat rond, maken foto’s en filmen een stukje. We verbazen ons over dit vreselijk kitscherige gebouw. Het zou eigenlijk “Hare Kitschna”-Paleis moeten heten. We rijden ook nog even naar de iets lager gelegen tempel. Hier staan 2 gigantische beelden. Die lijken in eerste instantie totaal uit proportie te zijn. Maar als we omrijden en bij het bijbehorende meer uitkomen, passen ze qua grootte toch wel in het hele plaatje. Al met al hebben we ons hier prima vermaakt.

We rijden weer terug en komen in Moundsville. Hier kunnen we over een brug Ohio inrijden. Dat doen we ook, want we willen een scenic route door het Wayne National Forrest rijden. Via  Clarington rijden we naar Woodsfield. Hier begint de Covered Bridge Byway. Die gaat over bergen, door bossen en langs een rivier. Net als we ons af beginnen te vragen of ze hier nou overdekte of verdekt opgestelde bruggen hebben, zien we er één. Een mooi, rood exemplaar. We maken er wat foto’s van en ik film terwijl we er overheen (of is het doorheen?) rijden.

Aan het einde van de route ligt Marietta. Hier kunnen we terug richting West Virginia. Ik had op mijn routelijstje het North Bend State Park staan, maar weet niet meer waarom. We gaan toch maar even kijken. Ik zal het tenslotte niet voor niets genoteerd hebben, toch? Als we het park inrijden, komen we een lodge/restaurant tegen. We hebben wel zin in koffie, dus stappen we er naar binnen. En meteen weer naar buiten, het terras op. Het is namelijk heerlijk weer, dus wat is er lekkerder dan met een kop koffie op een terras zitten? Dat dachten wij dus ook, niks!

Als we de bestelde koffie krijgen, vragen we meteen om de rekening. Die krijgen we niet. Huh? Nee, want de koffie is gratis. Ja maar, we logeren hier niet of zo, we komen gewoon even langs. Geeft niets, de koffie is toch gratis. Oh, oké, in dat geval hartelijk dank! Na de gratis koffie doen we een plas (ook gratis) en stappen in de auto om het park verder te verkennen. We zien al gauw herten en eekhoorntjes. We komen er ook achter dat dit park meer geschikt is voor sportieve mensen. Je kunt er wandelen, fietsen, tennissen, mini-golfen en aan watersport doen.

Wij geloven het wel en gaan weer verder. Het loopt al tegen zessen, dus wordt het tijd om een slaapplaats te zoeken. Bij de afslag naar Salem hangt een bordje met een bed erop. Wij denken: motel. Blijkbaar verkeerd gedacht, want we zien van alles in Salem behalve een motel. Hmm. Net voor Clarksburg passeren we het Towne House Motel. Een aardige oudere heer helpt ons voor €26,50 aan een kamer. We lopen er naartoe en zien onze buurman op zijn pick up truck zitten. Type Hillbilly (de buurman, niet de truck).

Als we de kamer binnenstappen, komt ons een behoorlijk muffe lucht tegemoet. Eerst maar de airco aanzetten, misschien trekt die lucht dan weg. Die komt met veel pijn, moeite en lawaai op gang. Ondertussen is Buurman Hillbilly van zijn pick up afgekomen en sjokt nu heen en weer. We krijgen een akelig gevoel. We kijken buiten een beetje om ons heen, ik pluk een zwart dingetje van mijn vinger, we kijken het nog even aan en besluiten dan dat we hier niet willen blijven. Dus leveren we de sleutel weer in. Omdat we met de credit card hebben betaald, kunnen we geen geld terug krijgen. Als er al is afgeschreven wordt het teruggestort (note: er is inderdaad niets afgeschreven).

Oké, we gaan dus weer verder. Bij de kruising met de I-79 in Bridgeport zien we een Super 8. Dat ziet er een stuk beter uit. Voor €55,- krijgen we een kamer die meteen al een stuk aangenamer ruikt. Ik pluk nog een zwart dingetje van mijn broek en zie dat het beweegt… Vlooien! Duidelijk opgelopen in dat smerige hotel bij Clarksburg. Ik gooi onmiddellijk al mijn kleren in de badkamer, sommeer mijn man om ook in zijn blote reet te gaan staan en spring onder de douche. Ja hoor, ik heb al overal rode plekjes. Geweldig!

Andy volgt me de douche in en ik stop onze kleren in een plastic zak. Stevige knoop erin en in het vriesvak van de koelkast – die toevallig op de kamer aanwezig is – ermee. Zo. Maar goed dat we nog geen spullen in die motelkamer hadden gezet, anders konden we de rest van onze rondreis in ons blootje doorbrengen.

Andy heeft niet echt honger, we hebben allebei overal jeuk, dus maak ik de meegebrachte bamisoep warm in de magnetron. We kijken wat tv en tegen half 11 gaan we slapen.

---

Ik ben weer eens op tijd wakker, rond half 8, en ga op zoek naar koffie. Onderweg kom ik bagels, wafels en beleg tegen. Zo kan ik mijn man ontbijt op bed brengen. Om 10 uur zitten we in de auto, op weg naar Fallingwater. Dit is één van de beroemdste gebouwen die architect Frank Lloyd Wright heeft ontworpen. Het ligt vlakbij Mill Run in Pennsylvania. We volgen de snelweg I-79 naar het noorden, tot we naar de I-68 kunnen.

Via wat leuke binnenweggetjes en een behulpzame mevrouw bij de benzinepomp komen we eerst in Ohiopyle bij een waterval uit. We kijken even rond, voordat we de weg verder volgen naar Fallingwater. Als we het huis, dat is gebouwd voor de familie Kauffman, willen zien, moeten we entree betalen. Voor de binnenkant is dat €12,-, voor alleen de buitenkant en het park €4,50. U kent ons waarschijnlijk al: de binnenkant hoeft van ons niet, dus kopen we een kaartje voor de buitenkant.

We parkeren de Charger en lopen naar het welkomstgebouw. Hier ontvangen we een plattegrond en 2 stickers, als bewijs dat we te krenterig waren om ook voor de binnenkant te betalen. Door het mooi aangelegde park wandelen we rustig richting huis. Precies zoals op de foto’s! Ik vind het mooi. Niet een “zo’n huis zou ik ook wel willen”-mooi, maar gewoon mooi. Andy vindt het niks. We lopen om het huis en dan naar het uitzichtpunt, vanwaar we een goed uitzicht hebben op het pand.

Dan lopen we terug naar het welkomstgebouw. Daar zijn ook toiletten en een restaurantje gevestigd. Omdat ze hier de prijzen wel weten voor een simpel broodje, nemen we alleen een kop koffie. We gaan weer terug naar de auto. We vervolgen de schitterende route door dit deel van Pennsylvania en rijden dan Maryland binnen. Als we een McDonalds zien, bedenken we dat we sinds het ontbijt niets meer hebben gegeten. Een burger met frietjes gaan er dus wel in.

Goed, op weg naar Cumberland. We twijfelen even of we hier al een motel zullen zoeken of dat we nog even doorgaan. In het gebied waar we nu naartoe gaan, terug in West Virginia, is namelijk erg veel te zien. Maar het is nog vroeg, 4 uur. We besluiten om toch nog even door te rijden. In Davis stoppen we om te tanken en informeren of er een motel in de buurt is. Zeker, namelijk even verderop in Canaan. Daar zit de Canaan Village Inn. Het ziet er goed uit en ze hebben voor €35,50 een nette kamer voor ons.

De receptioniste komt uit Hongarije. Volgens haar het kleinste land in Europa. Volgens mij is ze al lang niet meer in Europa geweest (of heeft ze er al lang geen kaart van gezien). Nederland is toch echt veel kleiner. Maar goed, we brengen eerst eens onze zooi naar de kamer. Dan lopen we naar de overkant van de straat, waar een multifunctioneel pand staat. Het is een benzinepomp, winkel, minirestaurantje, souvenir shop, skiverhuur en supermarktje. Dus. We slaan wat drinken in en stoppen dat in ons minikoelboxje.

Het volgende gebouw is een restaurant, Big John’s Family Fixin’s. Andy eet er een perfecte steak en ik heerlijk draadjesvlees. En dat voor de zeer schappelijke prijs van €20,-. Na het eten kijken we wat tv op onze kamer. Tegen half 10 weigeren mijn ogen nog langer dienst en sluiten zich.

---

En alweer om 7 uur wakker. U weet onderhand wat dan mijn missie is: koffie vinden! Maar vandaag zonder succes helaas. Grmbl. Er is ook niks op de kamer om koffie mee te maken. Als Andy om 8 uur ook wakker is en kleren aan heeft, gaan we naar buiten op zoek naar koffie. Als we langs de balie van de receptie lopen, zie ik toch opeens een koffiepot staan. Ik was dus gewoon te vroeg beneden. Nadat we deze broodnodige koffie op hebben, zorgen we dat we verder klaar zijn om te vertrekken.

Om 10 uur zitten we in de auto, voor een ommetje naar de Blackwater Falls. Dit gratis park ligt in een mooie omgeving. We wandelen rustig door het park, We komen bij wat trappen. Vooruit, we lopen wel naar beneden. Dan staan we opeens tegenover een waterval. De zwarte waterval. Nou ja, het water is gewoon waterkleur. De rotsen waar het over stroomt zijn wel nagenoeg zwart. Vandaar de naam. We genieten van het uitzicht en beginnen dan aan de tocht terug naar boven.

Om 11 uur rijden we weer terug naar Canaan. Hier willen we graag met een stoeltjeslift. Kunnen we van bovenaf van de schitterende herfstkleuren genieten. We zijn op tijd voor de Fall Foliage. In dit deel van West Virginia is de verkleuring al op zijn hoogtepunt. De bomen staan er in allerlei roodtinten bij, van heldergeel via oranje naar bloedrood. Schitterend! Canaan is een echt wintersportplaatsje, waardoor er veel skiliften aanwezig zijn.

Het is even zoeken waar we een kaartje kunnen kopen. Op aanwijzing van de liftboy krijgen we ze dan toch te pakken en voor €4,- pp mogen we mee met de lift. De tocht omhoog duurt een kwartier. Bovenaan moeten we uitstappen en mogen we rondwandelen. Er is alleen niet zo bar veel te beleven hierboven. En we voelen een drup water… Gauw weer naar beneden! Het begint nu echt te regenen. Maar ach, het uitzicht is geweldig. Bovendien kunnen we wel tegen een beetje regen, Hollanders als we zijn.

Weer beneden is het ook opgehouden met regenen. Uiteraard. Goed, volgende doel. Ik heb een kortere weg gevonden naar Seneca Rocks. Maar wat zou een stippellijn op de kaart betekenen? We slaan af en komen op een smal bergweggetje dat steeds steiler omhoog klimt. Andy zegt: “Ik geloof nooit dat dit goed is”. “Jawel hoor, gewoon doorrijden”. We slingeren verder de berg op. “Weet je zeker dat dit goed is?” “Ja.” Dus rijden we verder. En genieten: het is wel een prachtige route. De Alpen zijn er niets bij!

We komen uit bij Dolly Sods Recreational Area. Hier staat een bordje: “Unpaved road ahead”. Ik geloof dat ik nu weet wat die stippellijn betekent… Geen asfalt meer. Andy kijkt eens opzij en zucht – niet voor het eerst – “Als je nog eens wat weet!” We hobbelen vrolijk door, door bos en over berg. We  bewonderen de omgeving en laten meteen een grote stofwolk achter. Na een uur zo gereden te hebben, komen we weer op een stuk geasfalteerde weg.

In Seneca Rocks stoppen we bij… jawel, rotsen. Een hoog gebergte steekt boven ons uit en staat daar fotogeniek te zijn. Er is een informatie centrum en vanaf daar zijn er wat wandelpaden die je kunt volgen. Andy heeft geen zin. Die blijft liever op een bankje wachten, terwijl ik naar beneden huppel. Ik kom via een leuk bruggetje op een parkeerplaats uit. Daar staat een mooi, eveneens fotogeniek, huis. Als ik klaar ben met foto’s maken, zoek ik mijn man weer op. Die zit nog braaf waar ik hem heb achtergelaten.

We neuzen nog even in het informatie centrum rond (Ha, toiletten. Altijd leuk!) en stappen weer in de auto. Zo, verder staat er niets bijzonders op het programma vandaag. We lopen trouwens een dag voor op schema. Geeft niks, gewoon doorgaan. Net als we hoog in de bergen zitten, begint het te plenzen en hard te waaien. En dat blijft zo doorgaan. Soms wat harder, soms wat zachter. In Marlinton zien we een Motor Inn Motel. Dat lijkt ons een mooi punt om te overnachten.

We zijn vandaag €54,- kwijt voor een ruime kamer met koffiezetter. Dus nemen we eerst een bakkie Nescafé. Bij dit motel is ook een restaurant, waar we om 7 uur aanschuiven. We nemen allebei pork chops. Helaas zijn die karbonaadjes een beetje droog. Met volle magen en €20,- armer zoeken we onze kamer weer op, voor nog zo’n kop Nescafé. Het is trouwens eindelijk droog geworden, maar wel aardig frisjes.

---

Na een lekker bakkie instant koffie stappen we tegen tienen in de auto. Onze eerste stop is bij een benzinepomp, waar ook een Subway binnenin zit. Met volle maag en een goed gevoel gaan we op pad. Onze tweede stop van vandaag is bij Cranberry Glades Botanical Area. Andy gelooft het wel, dus sjees ik met mijn camera over het looppad door dit park. Mooi natuurgebied, vooral met die herfstkleuren.

We rijden naar het volgende punt op de agenda: Falls of Hills Creek. Ook nu gelooft Andy het wel en dat is maar goed ook. Dit is een wandelroute voor gevorderden, of voor mensen met goede conditie. Er gaan namelijk een heleboel trappen naar beneden. En die moet je ook weer omhoog. Maar het is zeker de moeite van de inspanning waard. Jammer dat ik niet meer tijd heb, dan zou ik iets rustiger op en neer rennen. In totaal passeer ik 3 watervallen en 2 andere wandelaars.

Nou was naar beneden nog niet zo moeilijk, maar weer omhoog blijkt toch een stuk lastiger. Ik ben op een gegeven moment opgehouden met treden tellen: teveel! Volledig buiten adem kom ik aan het eind van de route. Gelukkig gaan we nu weer een stukje toeren. Kan ik weer een beetje bijkomen van deze stevige ochtendwandeling. Het is begonnen te regenen en dat blijft het de komende 1,5 uur doen. Ach, we zitten droog.

We toeren nog een stuk binnendoor, door de binnenlanden van West Virginia. Dan komen we weer eens op een snelweg. Via deze interstate zeggen we West Virginia gedag en rijden Virginia binnen. Bij Lexington slaan we af voor een kleine D-tour. Ik heb namelijk gehoord dat Natural Bridge een omweg waard is. Op de weg er naartoe komen we eerst langs Foamhenge. ? Jawel, een replica van de wereldberoemde Stonehenge in Engeland, maar dan gemaakt van een soort piepschuim. Het bord erbij vertelt het volgende:

“Bedankt voor het bezoeken van Foamhenge, een replica op ware grootte van het mystieke Stonehenge in Engeland. Vermaak uzelf op deze plek maar weest u alstublieft voorzichtig; het is schuim, geen steen. Het duurde 1500 jaar om Stonehenge te bouwen, met stenen die 50 ton wegen. Naar schatting 600-1000 mannen sleepten de stenen van Marlborough Downs 20 miles naar het noorden. Misschien gebruikt als een tempel, een observatorium of tombe. Foamhenge was klaar in zes weken, gebruik makend van schuimrubberen blokken die elk maximaal 190 kg wegen. Er waren 4 tractors met trailer nodig om ze van Winchester, Virginia 100 miles noordwaarts te krijgen, 4-5 Mexicanen en 1 gestoorde man om het te bouwen. Het is bedoeld ter lering ende vermaak.”

Reuze grappig! En wat Andy helemaal leuk vindt: we staan op een verlaten stuk grond… Mooi plekje om een donut te maken. Als Andy is uitgespeeld gaan we verder richting Natural Bridge. Het is aardig druk op de parkeerplaats. Als we het welkomstgebouw binnenlopen, doet het ons wel erg commercieel aan. Een en al souvenirs, een restaurant en een koffiehoekje. Er staat een aardige rij voor de ticketbalie. We sluiten aan, tot we zien wat een bezoekje aan dit wereldwonder kost: €9,50 pp.

Dat gaat ons wat te ver. Een natuurwonder zou niet zo commercieel moeten worden uitgebuit. De Niagara Falls zijn tenslotte ook gratis. We gaan daarom niet kijken, maar rijden we terug naar de snelweg. Nu nemen we deze weg naar het noorden. Ik heb voor vandaag nog 1 omweggetje gepland: naar de Natural Chimneys in Mount Solon, net boven Staunton. Om daar te komen rijden we door laatst genoemde plaats. Staunton is een leuk stadje, met allemaal mooie gebouwen en zo te zien genoeg te doen.

Maar dit is niet onze bestemming, dus rijden we er doorheen. Even later komen we bij het parkje uit. Twee tieners wachten ons halverwege op en vragen of we voor het Spaghetti-Fest komen. Ehm, nee, we willen gewoon de natuurlijke schoorstenen zien. Oh, oké. We mogen verder, tot aan het bezoekerscentrum. Hier verlangt een andere tiener $8,- van ons. Nou, vooruit dan maar. We rijden verder. Weer twee andere tieners willen dat we afslaan, want verderop staan alle wagens van de bands geparkeerd. Blijkt er een of ander festival te zijn dit weekend, waar hele hordes tieners op af zijn gekomen.

Wij willen gewoon de chimneys zien. Die zijn het best zichtbaar vanaf het veldje waar een bandje op een podium zijn best staat te doen. We besluiten om de trail te lopen, voor een stunning view. Volgens het bordje is dit maar ¼ mile, 400 meter dus. Dat lukt ons wel. Er staat alleen niet bij dat dat berg op, over een soort geitenpad gaat. Het gaat aardig steil omhoog, over stenen en boomstronken. Het uitzicht maakt het geklauter goed; dat is geweldig!

Alleen, nou heb ik nog steeds die schoorstenen niet goed gezien, want we staan nu ongeveer op gelijke hoogte met de bovenkant ervan. We gaan weer naar beneden en rijden met de auto nog een rondje om het veldje, tot ik een goed zicht heb voor een foto. Dan gaan we weer op zoek naar een aansluiting met de snelweg. We rijden door tot aan Woodstock (nee, niet dé) en dan vinden we het wel welletjes voor vandaag. We vinden voor €65,- een kamer in de Budget Inn.

Het motel is omringd door vreetschuren. We kunnen eerst niet goed kiezen, maar eindigen dan toch bij Wendy’s. Dan terug naar onze kamer, waar we lekker relaxen tot het tijd is om te gaan slapen.

---

Omdat we gisteren laat zijn gaan slapen, zijn we vandaag voor de verandering eens laat op. Net voor 11-en leveren we de sleutel van de kamer in en gaan weer naar Wendy’s. Nu voor een ontbijt. Gisteren zagen we daar foto’s van broodjes die er wel erg lekker uitzagen. Dus die gaan we vandaag eens proberen. Nee, geen burgers, maar Italiaanse broodjes met veel vlees en kaas. En ze zijn inderdaad lekker. Tegen half 12 zitten we in de auto, op weg naar Fairfax. Daar in de buurt schuiven we aan in een file. Er is een ongeluk gebeurd, vandaar.

Om 1 uur staan we bij Alex & Magda voor de deur. Die zijn alleen nog niet thuis. Nou, dan gaan we eerst wel naar de mall. We kijken rond bij Wal*Mart en nemen een lunchbroodje bij Wendy’s. Als we uitgeneusd zijn, rijden we weer naar de Manor Hall Lane. Het is tegen drieën en Magda is inmiddels thuis. En even later komt ook Alex thuis. We kletsen lekker bij, half tussen de verhuisdozen in. Dit is namelijk de laatste keer dat we hen hier bezoeken. Over 2 weken verhuizen ze naar California. Deels om dichter bij oom Winnie en tante Hely te gaan wonen, deels omdat ze graag terug willen naar California.

---

Vanochtend zitten we om 9 uur met z’n allen aan de koffie. Magda maakt een lekker ontbijt voor ons, met eieren & spek. Andy en ik zaten eerst te denken om vandaag alvast richting New York City te rijden, want we willen Alex & Magda niet in de weg zitten. Maar Magda vraagt of we vanavond ook blijven slapen en Alex wil ons graag Washington laten zien.

Magda zou eerst verder gaan met inpakken, maar gelukkig gaat ze ook mee. En zo zijn we gezellig de hele middag in Washington DC. Alex rijdt ons door de stad, inclusief de wat mindere buurten. We kijken onze ogen uit naar alle prachtige gebouwen, gezellige straatjes en leuke drukte.

We stoppen bij het National Building Museum, waar een tentoonstelling is die The Green House heet. De expositie draait om een huis ontworpen door Michelle Kaufman: het Glidehouse. Daarin wordt gebruik gemaakt van duurzame, ecologische, gerecyclede en/of energiezuinige materialen. Erg interessant. We leren bijvoorbeeld dat Amerika nr. 1 energieverbruiker van de wereld is, met bijna 23% van het totaal.

Het museum zelf is trouwens een schitterend gebouw en we vermaken ons er prima. Vanaf daar gaan we naar Union Station, ook al zo’n mooi gebouw. We proberen er de treinen van Amtrak te zien, maar dat gaat niet. Zicht op het spoor wordt afgeschermd door een net te hoge muur en op de perrons kom je alleen als je een kaartje hebt. Veiligheid. Als Andy binnenin loopt te filmen, stormt er een dame van de beveiliging op hem af om hem dat te verbieden. Veiligheid.

Nou, dan nemen we maar wat lekkers van Starbucks en werken dat rustig weg in de centrale stationshal. We doen nog wat aan window shopping en dan lopen we terug naar de auto. We rijden verder door de stad. We komen door Chinatown, door gewone woonwijken (schitterende huizen!), door achterbuurtstraatjes en langs het Capitool.

We eindigen bij de rivier de Potomac. Alex vindt al gauw een parkeerplek en draait erin. We lopen eerst een straatje omhoog, zodat we bij een gracht uitkomen. Dan nog even naar het park aan de Potomac, met uitzicht op het Watergate- en Kennedyhuis.

Terug naar de auto, waar vrolijk een parkeerbon onder de ruitenwisser steekt. We snappen niet direct waarom. We hebben geld in de parkeermeter gestopt en we zijn niet te laat terug. Dan blijkt dat je hier niet vooruit in mag parkeren. Nee, om een vlotte uitdraai te bevorderen, moeten alle wagens met hun neus naar de weg geparkeerd worden.

Ik vraag me af wat hier het nut van is, want je moet hoe dan ook een keer achteruit, of het nou erin of eruit is. Maar goed, er blijken dus borden te hangen waarop staat dat je er achteruit in moet. En die had niemand van ons gezien. Resultaat: boete van $25,-. Is toch zonde-geld.

Iets minder vrolijk rijden we weer richting Fairfax. Magda moet even langs de drogist en ik wil nog graag even naar Michaels aan de overkant. Voor het eten gaan we naar… Hooters! We vallen middenin een footballgame binnen. Het is er dan ook aardig vol met enthousiaste sportfans. Nou, wij komen voor de kippenvleugeltjes. Dat smaakt prima.

Weer thuis drinken we koffie en installeren we ons op de bank voor een gezellige avond. Tegen half 12 duiken we in bed.

---

We zijn om half 8 net op tijd wakker om afscheid te nemen van Magda. Zij moet naar haar werk, wij naar New York. Ach, als we toch wakker zijn, gaan we maar meteen wassen, aankleden en inpakken. Alex maakt ondertussen koffie voor ons met een bagel-met-ei als ontbijt. Om 10 uur stappen we in de auto. Om op de snelweg I-66 gezellig aan te schuiven in de file. Pas een half uur later zitten we op de ringweg van Washington. Van daar kunnen we naar de I-95, die we helemaal tot aan ons hotel in New Jersey kunnen volgen.

Rond lunchtijd stoppen we bij een Service Area voor een broodje van Quiznos. Die maken namelijk reclame dat ze meer beleg op hun broodjes doen dan Subway. En dat klopt! We stoppen later nog een keer bij een Service Area, nu voor een lekker bakkie Starbucks-koffie met een bananen-noten muffin. Hier zien we op het nieuws dat een of andere idioot een aantal kinderen heeft doodgeschoten op een Amish-school. Raar idee, want een week geleden waren we nog in dat gebied.

Tegen vieren bereiken we North Bergen, New Jersey. Daar heb ik vanaf morgen een kamer besproken in de Super 8. Gelukkig kunnen we ook een dag eerder terecht en voor deze extra nacht kan ik een bonnetje uit m’n couponnengids gebruiken. Totaal zijn we voor 3 nachten €210,- kwijt. Dat is voor deze omgeving een koopje! Na een korte nacht en een lange rit zijn we allebei aardig moe. Dus gaan we even liggen en worden 2 uur later wakker. Honger! Probleem: er zit hier niets op loopafstand en we hebben geen zin om te rijden. Oplossing: bezorg-Chinees! Een half uurtje later wordt het eten bezorgd en kunnen we aanvallen.

---

Rond half 9 zijn we wakker. Als we naar buiten kijken, zien we dat het prachtig weer is. De voorspelling voor vandaag is 26 graden! We gaan eerst even wat te eten halen in de lobby van het hotel. Er zijn nog donuts en… wafels! Lekker, met maple syrup. Tegen half 11 stappen we in de auto. Voor de laatste keer deze vakantie. We hebben ‘m namelijk tot en met vandaag gehuurd. Tijd om Mr. Charger terug te brengen naar Dollar. We stallen dan meteen 3 koffers op het vliegveld, zodat we daar de laatste dag niet mee hoeven te zeulen. Houden we over: het helblauwe koffertje met alles wat we nog nodig hebben deze laatste dagen en onze handbagage.

Goed, nu de weg zien te vinden naar JFK Airport. Ik heb uitgebreid de kaart bestudeerd en opgeschreven hoe we moeten rijden. Eerst naar de Lincolntunnel. Die hebben we snel gevonden en na betaling van $6,- mogen we er doorheen. Als we eruit komen, hoeven we alleen maar de aansluiting met de I-495 te vinden. Klinkt simpel, is het niet… Als we uit de tunnel komen, hebben we geen idee waar we naartoe moeten. Veel tijd om dat te bedenken hebben we ook niet, want van alle kanten komt verkeer aangeschoten dat links en rechts invoegt en oversteekt. Volgens mij hebben we een verkeerde afslag genomen en zijn we terecht gekomen op de Highway to Hell…

Er staat helemaal niks aangegeven waar we iets mee kunnen. Alleen dat je hier niet mag toeteren. Dus toetert iedereen er lustig op los. We slaan op goed geluk maar ergens af en zien wel waar we uitkomen. Dat is op de 56th en we besluiten die maar gewoon helemaal uit te rijden. Dan zouden we vanzelf aan de andere kant van Manhattan moeten komen. Hopelijk zien we dan een brug of tunnel die ons naar de overkant in Queens brengt. Dat duurt een eeuwigheid. En aan het eind zitten we nog niet helemaal goed. We slaan nog maar eens af. En nog maar eens, tot we bordjes zien die ons naar de Williamsburg Bridge leiden. Héhé, we komen op een brug uit waardoor we eindelijk over het water kunnen.

Dan is het gelukkig niet meer zo moeilijk. De verkeersborden komen te voorschijn en zo komen we op de uiteindelijk bij John F. Kennedy Airport aan. We zijn er! Het is ondertussen half 1, wat betekent dat we er 2 uur over hebben gedaan. Tip: ga niet met de auto dwars door Manhattan. Geen goed idee. De auto is snel ingeleverd. We vinden een karretje voor onze koffers en we kunnen op weg naar de Airtrain. We vragen een security agent waar we onze bagage kunnen stallen: in Terminal 4. Op naar T4 dus. En inderdaad, daar is een stalling.Onze koffers worden opgemeten, want de maat bepaalt de prijs. Wij zijn voor het stallen $11,- per koffer per 24 uur kwijt. Auch.

Omdat we donderdag een late vlucht hebben, zullen we ze 3 dagen moeten stallen. Dat kost ons dus $99,-, of te wel €77,50. Maar ja, we hebben geen andere keus. Ja, we hadden de koffers gewoon op de kamer kunnen houden, maar dan zouden we op de dag van vertrek een taxi naar JFK moeten nemen om alles te vervoeren. En dat is zeker zo duur. Goed, stallen dus. We vullen een formulier in en krijgen voor elke koffer een ophaalbewijsje. Als dit geregeld is, kopen we een muffin. Terwijl we die opeten maken een plan. Dat wordt: met de Airtrain naar Jamaica Station en daar zien we wel weer verder. Als we op Jamaica Station aankomen, moeten we $5,- betalen voor het gebruik van de Airtrain.

Als je eerder uitstapt en dus op vliegveld-gebied blijft, is het trouwens gratis. We besluiten om met de metro verder te gaan naar Manhattan. Dat kost $2,-pp voor 2 uur. Dit kun je allemaal met een machine regelen. Je betaalt contant of met je credit card. Dan spuugt de machine een metrokaart uit. Daarmee kun je door de poortjes richting metro. Normaal gesproken dan, want die van ons doen het niet. De dame in het infohokje snapt ook niet waarom ze niet werken. Ze laat ons door een deur. Oké, doen we. Aan de andere kant van de deur worden we meteen aangesproken door beveiliging met de vraag “Waarom gingen jullie door de deur?” Ehm, omdat onze pasjes niet werken en de dame in het infohokje zei dat we dat moesten doen. Allebei? Ja. Oh, oké dan maar, have a nice day.

Goed, op weg naar de metro. We hebben de keuze uit een blauwe en een bruine lijn. We besluiten om eerst naar Ground Zero te gaan, dus nemen we de blauwe lijn. De metro komt al vlot, we stappen in, kunnen zitten en zijn op weg. Simpel. Halverwege beginnen we te twijfelen of we nog wel goed zitten, dus voor de zekerheid stappen we maar uit. Even het bord bestuderen: ja, we zaten nog goed… Vrijwel meteen komt er weer een metro aan, dus stappen we in en vervolgen de route. Tot aan het World Trade Center. Als je hier het station uitkomt, sta je al meteen bij de plek waar de wereldberoemde torens ooit stonden.

Tussen al die gigantische wolkenkrabbers is een heel groot gat met hekken er omheen. Daar wordt druk gewerkt. Ik had me hier een heel andere sfeer voorgesteld, maar het is hier gewoon erg druk. Druk met mensen en druk met werklui. Maar niks bedompte sfeer of zo. Terwijl we staan te kijken, krijgen we een folder uitgereikt. De dame die dat doet vertelt over een foto-expositie in Toren 7. Dat is één van de torens die om is gegaan en die als eerste weer is opgebouwd. Hij is 52 verdiepingen hoog en de expositie is op de 45e etage. Daar zie je niet alleen de foto’s, maar heb je ook een goed uitzicht op Ground Zero. En het is gratis. We gaan een kijkje nemen.

Om bij de liften te komen, moet je eerst door een detectiepoortje. Je tas en eventuele andere spullen gaan door de x-ray machine. Geen probleem en de beveiligingsmannen zijn erg vriendelijk. Een liftboy brengt ons naar de 45e. In het midden van deze verdieping is een grote kolom waar je helemaal omheen kunt lopen. Aan de wanden hangen allemaal foto’s van monumenten die mensen na 9/11 hebben gemaakt. Denk aan muurschilderingen, tatoeages, etc. Tegenover de kolom is glas. Heel veel glas. En ook hier kun je helemaal langs lopen, 360° rond, waarbij je een fenomenaal uitzicht hebt. Niet alleen op Ground Zero maar ook op de rest van New York. En dat is werkelijk schitterend!

We waren eerst van plan om naar het Empire State Building te gaan, want dat staat bekend om het uitzicht. Maar daar moet je in de rij staan en een kaartje kopen. Oké, het is 2 x zo hoog als dit, maar we vinden dit al geweldig, dus het Empire State hoeft van ons niet meer.

Als we uitgekeken zijn, gaan we weer naar buiten en zitten even in het parkje voor de deur, bij een kunstwerk van Jeff Koons.

Dan lopen we naar Battery Park. Dat is best een wandeling. We hebben geen haast en de route er naartoe is mooi. We doen dus lekker rustig aan. We komen bij een haventje, waar allemaal restaurants en terrasjes zijn. Mooie plek om een Italiaans ijsje te eten. We komen ook langs een stand van Bertolli, die er reclame staat te maken voor hun nieuwste diepvriesmaaltijden. Dat doen ze door je te laten proeven van de bereide maaltijd. Er zijn 2 smaken en als brave Hollanders proeven we ze allebei. Het is tenslotte gratis… Maar ook erg lekker!

We wandelen verder, langs de Hudson rivier en door een aantal parken waar veel gesport wordt. We worden regelmatig ingehaald door joggers, fietsers en skaters. Uiteindelijk komen we in Battery Park. Hier vertrekken de boten naar Liberty Island en Ellis Island. In Battery Park staan allemaal souvenir- en vreetkraampjes en al gauw worden ons ook Rolex-horloges aangeboden. Nee, dank je wel. De reden dat we hier naartoe zijn gelopen, is dat we met de ferry naar Staten Island willen. Deze ferry is alleen voor voetgangers en hij pendelt de hele dag heen en weer tussen Manhattan en Staten Island. Hij komt pal langs het Vrijheidsbeeld en is gratis!

Vanaf Battery Park is het nog een stukje lopen naar de terminal. Nog steeds door mooie stukken park. We zijn op tijd voor de ferry van 6 uur. Jawel, zo laat is het inmiddels. De zon begint zelfs al onder te gaan. Samen met vele anderen gaan we aan boord. Dat gaat opvallend relaxed, geen geduw of gestress, iedereen wandelt gewoon rustig aan boord. We installeren ons op het achterdek en zien zo Manhattan kleiner worden. Het Vrijheidsbeeld komt al snel dichterbij en met de ondergaande zon levert dat prachtige plaatjes op. Na een half uur zijn we aan de overkant. Gauw eruit en er weer in, want we willen meteen weer terug. Volgens mij hadden we ook gewoon kunnen blijven zitten, ondanks dat de medewerker die we dit vroegen, zei van niet.

Weer een half uur later zijn we terug in Manhattan. We besluiten de metro te nemen naar de Port Authority Bus Terminal, vanwaar we een shuttlebus naar ons hotel kunnen nemen. We kopen weer voor $2,- pp twee metrokaartjes en vragen aan 2 aardige dames hoe we bij het PABT komen. We kunnen gewoon met de rode lijn, uitstappen op 42nd, door het station lopen en dan zijn we er. En inderdaad, dat klopt. Er staat ook al een shuttlebus klaar bij Gate 51 en die brengt ons voor (alweer) $2,- pp naar ons hotel. Nou ja, bijna dan, want we worden er op de hoek uitgezet. Om half 9 zijn we terug op onze kamer. We laten pizza bezorgen, kijken ondertussen wat tv en rond half 11 vallen we in slaap.

---

De tweede dag om New York te verkennen! Als we gewassen, gestreken en aangekleed zijn, lopen we richting lobby.  Daar vertrekt om het kwartier een shuttle bus richting Manhattan. Dat kost $2,- per persoon per keer. We worden bij de Port Authority Bus Terminal afgezet. We willen vandaag met de hop-on/hop-off-bus van City Sights. Daarom lopen we naar 8th & 49th om kaartjes te kopen. Onderweg komen we een (van de vele) hotdogstand tegen. Aangezien we nog niet hebben ontbeten, gaat dat er wel in!

Twee hotdogs later staan we bij het punt waar we kaartjes kunnen kopen. Daar vertrekt ook de bus. We kiezen voor de All Around Tour. Dit kost ons $49,- pp en daarvoor krijgen we:

• Kaartjes voor de Downtown, de Uptown en de Nachttour
• Een kaartje voor een rondvaart van 75 minuten om Manhattan heen
• Toegang tot het Museum of the City New York
• Korting bij Planet Hollywood.

En al deze kaartjes zijn 48 uur geldig! De blauwe bussen van City Sights zijn dubbeldekkers, waar je alleen maar bovenop kunt zitten. Onoverdekt. Er gaat een gids mee en als je ergens wilt uitstappen steek je gewoon je hand op. We nemen eerst de Uptown tour. Die gaat hoofdzakelijk om Central Park heen en een stuk door Harlem. De gids wijst ons een hotdogrestaurant aan. Daar worden volgens haar de beste hotdogs in town verkocht. Heel wat beter dan die je op straat koopt, want daarvan moet je geheid een half uur later naar de wc.

Oeps… wij hebben net elk 2 van die dingen op… (note: niks aan de hand, we hoefden niet naar de wc te rennen en ze smaakten zeker lekker!) We zien een hoop mooie gebouwen en natuurlijk veel wolkenkrabbers. Verder is dit volgens ons de saaiste route. Maar dat komt misschien ook omdat we nergens zijn uitgestapt. Hoogtepunt zal hier Central Park zijn. Andy heeft echter nog de flinke wandeling van gisteren in de benen zitten, dus die voelt er weinig voor om door Central Park te lopen. Dat is namelijk erg groot.

Als we terug zijn bij het beginpunt, mogen we volgens de gids wel even plassen in het Hilton. Dat heb ik nou altijd al eens willen doen en inderdaad, geen probleem. Om het waterpeil weer aan te vullen stappen we bij Starbucks binnen voor ijskoffie. Dan nemen we de volgende bus, nu voor de Downtown tour. Deze is inderdaad leuker dan de eerste tour. We komen op Times Square, met alle giga neon-reclames. En door wat leuke buurten, zoals Greenwich, SoHo en Chinatown. Leuk!

Om een uur of 5 staan we weer op straat. We willen ook de nachttour doen. Het is tenslotte nog steeds heerlijk weer. Hij vertrekt om 7 uur vanaf Times Square. Dus wandelen we daar rustig naartoe. Maar eerst… Nog een keer plassen in het Hilton! Op Times Square kijken we wat rond en stappen een camerawinkel binnen. Fout! We maken hier kennis met agressieve verkoop en laten ons 2 digitale voorzetlenzen aansmeren. Eén voor mijn fotocamera en 1 voor Andy’s videocamera.

Het is een geweldige deal en het zijn geweldige lenzen. Vraagprijs is $1499,- per stuk, ex btw. We krijgen ze beide mee voor totaal $765, oftewel €615,-. Als we eindelijk de winkel verlaten, lopen we richting bus. Onderweg komen we een stel straatartiesten tegen en daar blijven we even bij kijken. Ze zijn erg goed! Dan gauw de bus in, want die begint al aardig vol te lopen. Om 7 uur vertrekken we. We zien een hoop mooi verlichte gebouwen. En dan natuurlijk Times Square. Dat ziet er ’s avonds geweldig uit!

Via de Manhattan Bridge rijden we naar Brooklyn. Daar maken we een stop aan de voet van de Brooklyn Bridge. Vanaf hier kunnen we mooie opnames maken van Manhattan-bij-nacht. Dan weer verder, door Brooklyn. Hé, voel ik nou een drup? Ja, en het blijft helaas niet bij 1 drup… Lekker dan, we hebben allebei geen jas meegenomen. En we zitten in een bus waar je alleen maar bovenop kunt zitten. U raadt het al: we komen bijna een uur later zeiknat en totaal verkleumd aan bij het eindpunt.

Hadden ze dan geen regenjassen of zo? Jawel, maar lang niet genoeg voor alle passagiers. Als we de bus uit kunnen, duiken we meteen de metro in. Daar is het tenminste warm en droog. Weer een beetje op temperatuur gaan we op zoek naar een wc. Geen Hilton in de buurt, maar wel een McDonalds. Daar hebben ze helaas de airco aan en omdat we net weer een beetje op temperatuur zijn, gaan we hier mooi niet eten. Wel even plassen natuurlijk.

We gaan richting PABT, om een shuttlebus naar ons hotel te nemen. We besluiten te gaan lopen, want het is niet ver. Dapper sjouwen we door donker New York. Ik word lichtelijk zenuwachtig als ik in een zijstraatje twee gozers zie die op het punt staan een vechtpartij te beginnen. We lopen maar gauw door. Bij PABT aangekomen stoppen we bij Villa Pizza voor… pizza natuurlijk. Dan naar gate 51, waar alweer een bus staat te wachten. We worden tot vlakbij ons hotel gebracht. We springen allebei gauw onder de douche en gaan om 11 uur slapen.

---

Midden in de nacht schrik ik wakker en het eerste wat ik denk is: “Ik wil die voorzetlens niet!” U weet wel, die we gisteren in de camerawinkel hebben gekocht. Het is niet de lens waar ik eigenlijk naar op zoek was. Deze is alleen voor de leuk. En dan vind ik €300,- een hele hoop geld. Als ik dat heb besloten, kan ik weer rustig verder slapen. Rond de normale tijd staan we op en we gaan ontbijten in de lobby. Dan alles verder inpakken, want vandaag is onze laatste dag in New York. Vanavond vliegen we terug naar huis.

Tegen 11 uur leveren we de sleutel van onze kamer in en stappen met het helblauwe koffertje en onze handbagage in de shuttlebus. Op PABT aangekomen nemen we de metro naar Times Square. Ik had Andy natuurlijk verteld waar ik vannacht van wakker schrok, dus gaan we eerst terug naar de camerawinkel. Op het bonnetje staat dat je wel mag ruilen maar geen geld terug krijgt. Hmm. Ik doe mijn verhaal, zeg dat dit niet de lens is waar ik om had gevraagd en dat ik hem terug wil brengen.

Daar doen ze eerst moeilijk over. Ze vinden dat ik moet wachten op de avondploeg, die ons gisteravond heeft geholpen. Ehm, ik denk het niet, want we hebben een avondvlucht. Ze regelen het nu maar! De grote baas wordt er bijgehaald en die ziet mijn punt: er is me een lens aangesmeerd die ik helemaal niet wil. Dus gaat hij me een ander bod doen. Wat ik wél wil is een 2-in-1 lens, groothoek + tele. Hij heeft een mooie 28-300 mm lens van Sigma in de aanbieding. Ik probeer hem uit en ben al bijna gelukkig: dit is wat ik bedoel!

Maar dan… de prijs. Op deze lens moet namelijk bijbetaald worden en dat zijn we eigenlijk niet van plan. Niet dat de lens het niet waard is, deze lenzen zijn nou eenmaal stikduur. Maar we hebben er gewoon geen budget voor. Nu heb ik een echtgenoot die zijn vrouw erg goed kent en die weet dat hij me hier erg gelukkig mee maakt. Bovendien kan ik deze lens goed gebruiken als ik een bruidsreportage maak, wat ik af en toe doe. Dus slaat Andy aan het onderhandelen.

Uiteindelijk komen we tot een deal: we betalen nog $540,- bij en dan hebben we voor $1305,- (€1050,-) twee schitterende lenzen. Want Andy heeft immers nog die andere lens die we gisteren kochten. En ik krijg er een “I Love New York”-T-shirt bij. Helemaal tevreden verlaten we de winkel.

Omdat we een late vlucht hebben, hebben we genoeg tijd om nog een keer met de Downtown tour te gaan.

Onze kaartjes zijn 48 uur geldig, dus we kunnen ook vandaag met de hop on bus. Kan ik meteen mijn nieuwe lens uitproberen. Wederom genieten we van de tocht. Om een uur of 4 zoeken we de metro op, om naar het vliegveld te gaan. Daar nemen we eerst wat te eten, voor we instappen. We hebben trouwens een sterk vermoeden dat ze iets in de lucht doen in de metro, want werkelijk iedereen zit er te knikkebollen of te slapen. Ook wij worden steeds aardig duf als we in de metro zitten.

Als we op Jamaica Station aankomen, kunnen we overstappen op de Airtrain naar JFK. Dit kost ons weer $5,- pp. We stappen uit bij terminal 4 om onze andere bagage op te halen. We betalen netjes en gaan met het hele zootje naar Terminal 7, waar ons vliegtuig zal vertrekken. We hebben de vlucht van 20.50 uur naar Keflavik. Alles verloopt vlot, volgens schema, en om half 7 vrijdagochtend komen we op IJsland aan. Hier drinken we een kop koffie voordat we op onze volgende vlucht stappen, om 8 uur richting Amsterdam.

Dat vliegtuig zit alles behalve vol, dus hebben we lekker de ruimte. Om 1 uur landen we op Schiphol. Ook nu gaat alles aardig vlot en een half uur later staan we met al onze bagage in de aankomsthal. Daar worden we al opgewacht om naar huis gebracht te worden. Op weg naar huis is het aardig druk. We komen uiteraard in de file terecht en zijn pas om 4 uur thuis. We begroeten de katten, drinken een kop koffie en dan ga ik even gauw wat boodschappen halen. Andy duikt al snel in bed, maar ik weet het vol te houden tot 11 uur ’s avonds. Dan ben ook ik helemaal op.

---

Epiloog

Voor het eerst in IJsland. Dat was zeker erg leuk. Alleen anders dan we ons hadden voorgesteld. Het was niet zo ruig als we hadden verwacht. Nou zijn we natuurlijk niet in het hoge noorden geweest. Misschien dat daar wel het ruige landschap is. Maar voor nu is onze conclusie: Ierland is qua natuur veel ruiger dan IJsland.

IJsland heeft “last” van de harde winden. Daardoor groeien bomen minder hoog en kunnen zaadjes zich moeilijk vestigen. Ze worden al weggeblazen voor ze de grond hebben bereikt en kunnen nestelen. Dus krijg je vrij veel kale grond. Van lava. Vanwege de aanwezige vulkanen.

Dat is meteen 1 van de attracties: vulkanische activiteit, bijvoorbeeld in de vorm van geisers. De watervallen zijn trouwens ook erg indrukwekkend. En hoewel tegenwoordig nogal prijzig, is het een hele bijzondere ervaring om in de Blue Lagoon rond te zwemmen. Vooral als het buiten vriest en je in dit warme, vulkanische bad dobbert.

En toen door naar Amerika. Dat was weer heerlijk. West Virginia is enorm mooi, vooral in de herfst met die schitterende herfstkleuren. Er heerst daar wel een hoog hillbilly-gehalte en het is duidelijk dat dit een niet zo welvarende staat is. Maar qua natuur prachtig.

En dan New York… NY vonden we fantastisch! Die stad heeft deze vakantie wel de meeste indruk op ons gemaakt. Natuurlijk hebben we lang niet alles gezien en gedaan. Het is een stad waar je makkelijk langer kunt blijven. Of naar terug gaat, om weer andere dingen te ontdekken.

Helaas was er nog wel een vervelend staartje. Toen we thuiskwamen, kwamen we er achter dat onze credit card is geskimmed. Iemand heeft er vanuit Oslo een betaling per internet mee gedaan, ter waarde van bijna €600,-. Dit hebben we uiteindelijk wel weer terug gekregen, dankzij een alerte bank. Maar het moest wel eerst even voorgeschoten en uitgezocht worden. Leuk is anders!

Ik heb het vermoeden dat dit op het vliegveld van Keflavik is gebeurd. Daar kochten we koffie aan een bar bij een restaurantje. Vanuit IJsland gaan er veel vluchten van en naar Oslo. Aangezien de misbruik pas plaatsvond na onze vakantie, moet het haast wel hier zijn gebeurd.

Facts & Figures
Continent	Europa
Hoofdstad	Reykjavik
Grootte tov Nederland	2,48 x groter (103.000 km2)
Aantal inwoners	340.000 / 3,3 per km2
Beste reistijd	Mei en september, of voor wintersport
Visum nodig?	Nee
Tijdsverschil met Nederland	1 uur vroeger
Munteenheid	IJslandse Kroon (ISK): 100 kroon = €0,81
Taal	IJslands
Facts & Figures USA
Continent	Noord-Amerika
Hoofdstad	Washington DC
Grootte tov Nederland	236,54 x groter (9.826.675 km2)
Aantal inwoners	324 miljoen / 33 per km2
Beste reistijd	Hele jaar, ligt eraan waar je naartoe gaat
Visum nodig?	Ja, voor vertrek regelen
Visum kosten	$14,- per visum
Tijdsverschil met Nederland	Verschilt per deel, tussen 3 en 12 uur vroeger
Munteenheid	Amerikaanse dollar (USD): 1 dollar = €0,89
Taal	Engels (Amerikaans)