Florida & Bahama’s dag tot dag

---

Om half 7 gaat de wekker en om 8 uur vertrekken we naar Schiphol. We liggen netjes op schema. Het verkeer werkt goed mee en het regent gezellig. Net na negenen worden we op Schiphol afgezet. Op weg naar de incheckbalie. Terwijl we in de rij staan te wachten, wordt er Economy Plus aangeboden. United heeft blijkbaar door dat mensen best extra willen betalen voor meer beenruimte, dus de kans dat je dat gratis krijgt is wel verkeken. Wij zijn ook van die mensen. Voor €63,- pp krijgen we een stoel ergens in de rijen 17 t/m 26.

Bij het inchecken moeten we het formulier van de IATA (International Air Transport Association) laten zien, waarop staat waar we de eerste nacht slapen. Dit had ik gisteren thuis al ingevuld; het adres van ons 1e hotel staat erop.

We drinken nog even koffie en rond 11 uur gaan we richting gate. Hier is pas de beveiligingscheck. Eerst moet je vragen beantwoorden: “Wie heeft de koffers ingepakt?” “Hoe lang kent u elkaar al?” “Hoe bent u naar Schiphol gereisd?” etc. Daarna door de scanpoortjes. Dan wachten op het boarden, wat vrij soepel verloopt. Ook de vlucht gaat lekker. We zitten in een rij van 5 met onze benen te zwaaien, want die ruimte hebben we nu tenminste.

We pikken een filmpje of 2 mee, met de gratis headsets op. Vrij snel krijgen we een gigantisch klein zakje pretzels aangeboden, met drinken erbij. Dit wordt gevolgd door de warme hap, waarbij we kunnen kiezen uit kip of pasta. Best te pruimen. Na 7 uur vliegen krijgen we een “funbox” met chips, kitkat en een broodje.

Na 8 uur vliegen, om 14.50 uur plaatselijke tijd (het is aan deze kant van Amerika 6 uur vroeger), landen we in Washington Dulles. Alles gaat tot nu toe lekker vlot, ook door immigrations. De immigration-meneer vraagt wat we komen doen en waar we zullen blijven, hij wil graag vingerafdrukken en een foto en we mogen door. Gauw de bagage halen, zodat we naar Alex en Magda kunnen. Daar hebben we mee afgesproken voor een meet & great. Zij wonen namelijk vlakbij en wij hebben ruime overstaptijd. Dachten we…

We moeten dus eerst onze bagage ophalen, om dat op de volgende vlucht te zetten. De eerste koffer komt vrij snel voorbij, maar we hebben er 2. Die tweede laat echt een eeuwigheid op zich wachten. Samen met tig anderen staan we op onze bagage te wachten. En te wachten. En te wachten. Na drie kwartier stopt de band: de koffers zijn op. Dus haast iedereen zich naar de bagageclaim, want nog lang niet alles is er. Opeens begint de band weer nieuwe koffers te spugen, waaronder die van ons!

Oké, nu kunnen we ons verder haasten. Eerst de koffers meteen weer afgeven voor transport op ons volgende vliegtuig en dan door security. Eindelijk, om half 5, kunnen we op zoek gaan naar Alex & Magda. We hopen tenminste dat die de moed nog niet hebben opgegeven. Gelukkig nog net niet, we vinden ze in de aankomsthal. Maar omdat we voor onze volgende vlucht over krap een uur weer moeten boarden, hebben we nu niet zoveel tijd meer. Dus regelt Alex meteen 4 koffie en Magda begint met het uitdelen van Popeye-kippetjes, die ze heeft meegebracht. Heerlijk! Na deze korte ontmoeting gaan wij gauw weer verder.

Door de security en met de shuttlebus naar onze gate. Ze zijn al begonnen met boarden, dus we sluiten aan in de rij. Dan zien we dat ze een andere vlucht aan het boarden zijn. Die van ons heeft namelijk 3 uur vertraging…

Shoot, hadden we dat eerder geweten, hadden we nog wat leuks kunnen doen met Alex & Magda. Later komen we erachter dat er in het Noordoosten hevige sneeuwstormen zijn en dat alle luchthavens boven Washington gesloten zijn. We hebben dus nog mazzel dat er voor ons een vliegtuig binnenkomt om ons naar Miami te brengen. Goed, we moeten ons nu nog 3 uur zien te vermaken, voor die vlucht vertrekt.

Om half 9 kunnen we eindelijk gaan boarden. De vlucht gaat weer lekker, ondanks de krappe Airbus 300. We krijgen weer pretzels & drinken. Geen film deze keer, want daarvoor is de vlucht te kort. Wel gratis koptelefoons, voor als je muziek wilt luisteren. Tegen 12-en ’s avonds staan we met bagage en al op onze shuttlebus naar het Red Roof Inn Hotel te wachten. De eerste kamer die we krijgen, wordt bewoond door emmers verf en schoonmaakspullen. De tweede heeft opgemaakte bedden, dus daar duiken we om half 2 in.

---

Om 9 uur zijn we op. Ik haal eerst bij de receptie koffie en muffins, zodat we rustig wakker kunnen worden. Als we klaar zijn, checken we uit. We stallen onze koffers in de opslagruimte van het hotel en gaan bij de buren, Bennigans, verder ontbijten. Niks mis mee! Een gratis shuttlebus zal ons om 1 uur naar de haven brengen. Hiervoor hebben we ons gisteren opgegeven aan de receptie. Dus tot die tijd hangen we wat rond, terwijl de hal van het hotel volstroomt met cruisegangers en hun bagage.

Na ongeveer een half uur met de shuttlebus staan we in de Port of Miami bij onze boot, de “Majesty of the Seas”. Onze koffers worden tegen een fooi aangenomen en zullen later vandaag bij onze kamer worden afgeleverd. Omdat ik al online had ingecheckt, gaat het boarden snel. Eerst moeten we onze paspoorten laten zien. We ontvangen onze SeaPass-Cards en showen onze creditcard. Dan mogen we naar immigrations, om vingerafdrukken en een foto te laten maken. Dat is omdat we Amerikaans grondgebied zullen gaan verlaten.

Na immigrations mogen we bij een andere dame onze paspoorten inleveren. Geen prettig idee, maar ja, dan kunnen ze alles in orde maken voor ons bezoek aan de Bahama’s. Denk ik. Dan kunnen we aan boord. We checken in met onze SeaPass-Cards. Die gebruik je telkens als je aan en van boord gaat, zodat ze weten of je er wel of niet bent. Verder kun je hiermee alle betalingen aan boord doen. Het is namelijk gekoppeld aan onze credit card. Reuze handig.

We sluiten aan bij de excursiebalie. We willen meteen 2 excursies voor in Nassau boeken: de Thrillerboat-tour en die met een semi-onderzeeboot. Dat kost ons respectievelijk $100,- en $88,- per 2. Dan kunnen we op zoek naar onze kamer. We zitten op dek vier, kamer 4508. Die is iets kleiner dan op het plaatje… Wat nu nog banken zijn, zullen vanavond bedden moeten worden. We vragen ons af of we dat zelf moeten doen. Nee, gelukkig niet. Even later stelt onze Stateroom Attendant zich aan ons voor. Dat is degene die ’s avonds bedden van de banken maakt en ’s ochtends banken van de bedden.

Goed, laten we het schip gaan verkennen. Er is een rondleiding voor First Time Cruisers. Dat zijn wij. We hobbelen braaf achter onze reisleidster uit Zuid-Afrika aan, heel het schip over. Er zijn 14 dekken die boven water liggen en die voor passagiers toegankelijk zijn. Er is erg veel aan boord: twee diningrooms en een buffetrestaurant, een pizzabar, een stuk of wat andere bars & lounges, beautysalon, fitnessruimte, 2 zwembaden, jacuzzi, een klimwand, pingpong-tafels, basketbalveldje, discotheek, theaterzaal, casino, bibliotheek, internetcafé, winkeltjes, enz. enz.

We leren o.a. waar het Windjammer Café is. Daar is net een buffet-met-koffie aan de gang. Nou, dat lusten we wel! Wat we niet geleerd hebben, maar wat wel handig was om te weten, is dat je aan het begin van de cruise een beker kunt kopen en die voor iets van $5,- per dag onbeperkt kunt laten vullen met frisdrank. Beetje jammer dat wij hier pas op dag 3 achterkwamen. Om half 5 worden we op dek 7 verwacht voor de veiligheidsles. Dit wordt “mustering” genoemd. We moeten onze reddingsvesten omdoen, om dan te horen wat we moeten doen als er een calamiteit is. De dril duurt een half uur en dan kunnen we de vesten terug brengen naar onze kamers.

Dan is het haasten naar het bovendek. We gaan vertrekken en willen natuurlijk zien hoe we de haven van Miami uitvaren. Dat gebeurt met 3x luid toeteren. Op het zonnedek bij het zwembad is een Welcome-a-board feestje. Als we buitengaats zijn, wordt het wat ruwer op zee. Dat is de nasleep van het koufront dat gisteren over het noordoosten trok. De boot schommelt behoorlijk en ik word lichtelijk zeeziek. We gaan toch maar wat eten in de Windjammer. Nu hopen dat het ook binnen blijft.

We zullen tijdens deze cruise alleen in de Windjammer eten, want voor het diner moet je netjes gekleed zijn. Tijdens het Captains Dinner zelfs in het lang. Daar hebben we geen zin in, dus eten we lekker casual op zijn buffets. Na het eten lopen we wat rond en gaan dan naar de theaterzaal, voor de openingsshow met Johnny O. en de Royal Caribbean Dancers & Singers. Hoe we weten dat deze show er is? Nou, elke avond ligt er een Cruise Compass in je kamer, waarop alle activiteiten en openingstijden aan boord staan vermeld. Reuze handig!

Hierna belanden we op dek 5 in de Schooner Bar. Daar zit iemand achter de piano meebrullers te spelen, erg gezellig. Dit wordt gevolgd door een spelletje Trivia, aangekondigd door Janet, “from the land of Wooden Shoes and Tulips”… Later spreken we haar aan: ze komt inderdaad uit Nederland. Voorlopig is dit ook de laatste Nederlander die we tegen komen. Als we onze cocktails op hebben, zoeken we onze hut op en duiken erin.

---

Als we wakker worden, heeft het schip aangelegd in Nassau, op het eilandje New Providence. Nassau is de hoofdstad van de Bahama’s, dat uit ca. 700 eilandjes bestaan. Daarvan zijn er 30 tot 40 bewoond. De belangrijkste, maar niet de grootste, is dit eiland, New Providence. Hier ligt dus de hoofdstad op en hier woont zo’n 70% van de totale bevolking. Verder horen er een stuk of 2.000 cays tot de Bahama’s. Dat zijn zand- of koraalplaten. Morgen gaan we naar zo’n cay. Vandaag naar de hoofdstad.

We hebben om 10 uur onze eerste tour staan: een tochtje met een Thriller boat. Dus kleden we ons aan, ontbijten in de Windjammer en om 9 uur zakken we met de lift af naar dek 1. Er zijn trouwens een stuk of 10 liften aan boord. Voordat onze tour begint, kijken we zelf alvast een beetje rond op het eiland. Zodra we voorbij ons schip zijn, worden we belaagd door toeristenlokkers. Of we niet een toer, taxi, paard & wagen willen? Nee, dank je.

Dit is dus heel vervelend! Ik ben blij dat we de excursies al aan boord hebben geregeld. Het is misschien duurder dan ter plekke regelen, maar een stuk prettiger dan dit gedoe. Je ziet gewoon door de verkopers de Bahama’s niet meer. Met wat ellebogenwerk weten we de “aankomsthal” te bereiken. Als je daar eenmaal voorbij bent, wordt het gelukkig al een stuk rustiger. We hebben niet heel lang de tijd, dus lopen we terug naar de pier.

Daar wachten we tot onze excursie begint. We melden ons bij een dame met een bordje “Thrillerboat” in haar hand. Bij haar leveren we onze kaartjes in en we worden naar de speedboot geleid. Twee vrolijke Bahamanen besturen de boot. Eentje roept: “If you’re in the need for speed, say Ya man!” moeten zeggen. Ya man!! Meteen scheuren we weg, in volle vaart langs New Providence en Paradise Island.

En hard gaat het. Deze boot heeft maar liefst 1.000 pk en kan een snelheid halen van zo’n 140 km per uur. Dat is hard genoeg om Andy’s oorring uit zijn oor te laten trillen. Serieus, die schiet opeens uit zijn oor en beland in het water. Bye bye oorring. De snelheid zorgt ook voor een hoge spray van water achter de boot. Dat is mooi voor een foto, dus maakt één van de bootheren er eentje van elk stel aan boord.

We liggen even stil bij een party-vuurtoren op een privé partyeilandje. We zien het dolfijnen opvangcentrum. En natuurlijk Atlantis. Dat is het megahotel op Paradise Island. Het heeft 2317 kamers en suites en het is één van de duurste hotels ter wereld. De duurste kamer is die in de brug tussen de 2 delen. Daar mag je voor $25.000,- per nacht slapen. Volgens onze gids heeft Michael Jackson er een tijdje gelogeerd.

Dan gaat het weer in volle vaart, terug naar de kade. Als we weer aan wal staan, zien we een Starbucks. Daar hebben we wel zin in. Je kunt er lekker buiten op het balkon zitten. Daar heb je en mooi uitzicht over het water. Dan ellebogen we ons terug naar het welkomstgebouw en de kade weer op. We checken in met onze passen en gaan aan boord om te lunchen. Dat doen we weer in het buffetrestaurant in het Windjammer Café.

Onze volgende excursie staat om kwart over 1 gepland. Dus gaan we weer aan wal en op zoek naar de dame met het bordje “Seaworld Explorer”. We melden ons, geven onze kaartjes af en krijgen een oranje sticker. We worden weer naar de kleine haven gebracht. Daar stappen we aan boord van een ferry. Die draait een rondje door de haven en zet ons weer op de kant af. Oh, de boot is kapot. We moeten op een andere.

Deze ferry brengt ons naar de plek op zee waar een semi-onderzeeër ligt. Onderweg er naartoe zien we de enorme huizen op Paradise Island. Eentje schijnt het zomerverblijf van Oprah Winfrey te zijn. Ergens midden op het water ligt de semi-sub op ons te wachten. We klimmen aan boord en dalen af naar het benedendekje, dat onder water ligt. Vandaar dat het semi-onderzeeër heet. Die naam klinkt spannender dan het is.

De ruimte benedendeks bestaat uit allemaal raampjes met klapstoeltjes ervoor. Het ziet er een beetje uit als een aquarium. De boot beschikt over gigantische lampen. Zo kunnen we goed naar buiten kijken. We dobberen rustig over de bodem en zien een hoop vissen en koraal. Er is een gids die aan één stuk kletst. Niet bijster interessant helaas en hij doet iets teveel zijn best om grappig te zijn. Als we uitgedobberd zijn, brengt een ferry ons weer terug aan wal.

Als we weer aan wal zijn, laten we ons toch verleiden door een plaatselijke verkoper voor een ritje met paard & wagen. Was het toen we het vanochtend vroegen nog $15,- per persoon, nu willen ze $20,- pp hebben. Vooruit maar. Hoe lang duurt de tocht? Oh, 20-25 minuten. Tien minuten later staan we weer op straat… We voelen ons behoorlijk opgelicht! We hebben het dan ook wel gehad met Nassau en gaan terug aan boord.

Voor het eten schuifelen we weer langs de buffetten in de Windjammer. Dan haasten we ons naar de show van vanavond in het theater. Het is al begonnen, dus we glippen snel naar binnen. We liggen meteen al in een deuk. Er is vanavond een comedian, Jeffrey Jena, en die is echt goed. We besluiten daarom om de 2e show om 9 uur helemaal te volgen. Tot die tijd ploffen we neer op dek 11, op de ligstoelen bij het zwembad.

We krijgen gezelschap van Dan, een Amerikaan. Die heeft een trailer in Indiana staan en één in Florida. ’s Winters woont hij in Florida, ’s zomers in Indiana. Dan is erg geïnteresseerd in hoe wij Europeanen nu tegen Amerika en de Amerikanen aankijken. Hij heeft namelijk het idee dat Amerikanen momenteel niet zo welkom zijn in Europa, vanwege Bush enzo. Ja, die hebben wij inderdaad niet zo hoog zitten. We praten wat over de verschillen tussen Europa en Amerika en dan is het tijd om naar het theater te gaan.

Ook het begin van de show van Jeffrey Jena is komisch. Na de show belanden we in de Schooner Bar voor een drankje. Oh ja, het is vandaag Valentijnsdag, dus alles is versierd met ballonnen en harten. Vanavond is ook het Captains Dinner en daarom is ca. 80% van de passagiers helemaal opgetuigd in avondjurken en smokings. Wij horen bij de overige 20%…. We blijven een tijdje mensen kijken, tot het ons te vol wordt met al die feestgangers.

Als we in onze hut komen, vinden we een olifant van handdoeken op bed, met mijn zonnebril op. We moeten er erg om lachen. Ik werp een blik in de spiegel en zie dat ik, ondanks dat het niet zo heel warm was vandaag, een flink rode kop heb gekregen. Als ik naar mijn man kijk, heeft die eenzelfde soort kleur. Tja, de combinatie van zon en zee, dan verkleur je snel. Dan zoeken we onze bedden op en om half 12 liggen we op één oor.

---

Vandaag worden we wakker voor de kust van Coco Cay. Dit is het privé eiland van Royal Caribbean en puur bedoeld voor uw en mijn plezier. Na een uitgebreid ontbijt gaan we naar dek 1, waar een ferryboot al klaarligt. Dat is aan de buitenkant van onze cruiseboot. We liggen namelijk voor anker voor de kust. Om aan land te kunnen, worden we met zogenoemde tenderboten heen en weer gebracht.

We stappen op en even later staan we in het Paradijs! Daar lijkt het tenminste op: witte stranden, palmbomen, helder blauw water en hangmatten. Op het strand vind je overal ligbedden. Er is een souvenirmarktje, een openlucht buffetrestaurant, picknicktafels, barretjes en live muziek. En er is van alles te doen. Wij hebben ons nergens voor opgegeven, maar we hadden kunnen jetskiën, parasailen, duiken, snorkelen, volleyballen, zwemmen of zonnen.

In plaats daarvan kuieren we rustig rond. We nemen wat glaasjes Fruit Punch, eten een hamburger en een hotdog (eten & drinken is natuurlijk inclusief) en kuieren nog wat verder. We besluiten dat de souvenirs veel te duur zijn, dus dat laten we links liggen. We hangen wat rond aan het strand en luisteren naar de live band. Als we helemaal relaxed zijn, is het tegen 3-en. We nemen een tenderboot terug naar het schip.

Daar zijn we precies op tijd voor het koffie-met-wat-lekkers-buffet op dek 11. Lekker hoor. Om 4 uur licht het schip de ankers en zetten we koers naar Key West. Het is de bedoeling dat we daar morgenochtend aankomen. Terug bij de kamer vind ik twee formulieren bij de deur. Eentje gaat over de paspoortcontrole die morgen plaats zal vinden. Dat is omdat we terug naar de US gaan. Hopelijk krijgen we dan ook onze paspoorten terug.

Het andere formulier gaat over de mogelijkheid om fooien in één keer via je card te betalen. Dat kost $39,- per persoon voor 4 dagen en dit geld wordt verdeeld onder de bediening in de dinerzaal, en de Room Attendant. Wij besluiten hier geen gebruik van te maken. We hebben immers niet in het restaurant gegeten, alleen in de Windjammer. Dus het personeel van het restaurant willen we ook geen fooi geven.

We zullen wel $40,- fooi voor onze Attendant achterlaten. Voor het bedienend personeel in de bars is de fooi al in de rekening verwerkt en daar bovenop hebben we ook getipt. Dat het er al bij in zat, zagen we namelijk pas thuis… Ach, ze hadden het best verdiend. Rond half 7 zitten we weer in de Windjammer voor het avondeten. Aansluitend gaan we naar de show van vanavond, die uit dans en zang bestaat. Daarna gaan we winkeltjes bekijken, voor we terug gaan naar onze cabin.

---

We worden vroeg wakker, dus om 8 uur zitten we aan het ontbijt. Gauw naar boven om te kijken hoe we Key West binnen varen. Key West ligt in Florida, aan het einde van de Overseas Highway. Het is de meest zuidelijke stad van Amerika. We mogen pas aan wal als we door de paspoortcontrole zijn geweest. Daarvoor moeten we ons om 10 uur op dek 8 melden. Dit is voor de niet-Amerikanen. De wel-Amerikanen moeten ergens anders zijn.

Als we onze SeaPass-cards en rijbewijzen tevoorschijn halen, vraagt de jongen achter ons of dat een Nederlands rijbewijs is. En dat vraagt hij in het Nederlands. De jongen blijkt een uitwisselingsstudent te zijn. Hij woont nu 6 maanden ergens in New York State, volgt Highschool en is met zijn gastgezin lekker op vakantie. We kletsen wat over de verschillen tussen Amerika en Nederland, tot we aan de beurt zijn.

Bij het eerste tafeltje krijgen we onze paspoorten terug. Op naar de volgende rij tafels, waar streng kijkende douanemannen zitten te wachten. Onze ambtenaar wil weten hoe lang we in Amerika blijven, waar we logeren en wat de relatie is tussen Andy en mijzelf. Hij is tevreden met onze antwoorden, zet een mooie stempel in onze paspoorten en we mogen door naar tafel nummer 3. En wat is er achter tafel nummer 3?

Een mevrouw die aan de hand van de cards checkt of alle niet-Amerikanen zich wel netjes melden. Dan de laatste etappe: we krijgen een knipje in onze card, als bewijs dat we de paspoortproef goed hebben doorstaan. Nu mogen we eindelijk aan wal. Op naar Key West! We komen als eerste langs een ijssalon. Laten we daar eens mee beginnen, met een ijsje. Dan kijken we wat er allemaal te doen is.

We kopen kaartjes voor de Conch Tour Train en slikken een keer vanwege de hoge prijs. Het kost maar liefst $25,- per persoon. Daarvoor krijg je dan een rondrit van 1,5 uur langs zo’n beetje alle bezienswaardigheden. We installeren ons bij de halte. Om cameratechnische redenen willen we graag achteraan zitten, dus slaan we een trein over en wachten op de volgende. Ik sta precies goed, tot de trein eraan komt en een !@#$^&*-Duitser mijn plekje achterop inpikt. Heel boos! Dus wachten we nog een trein.

De rondrit is erg leuk. We zien veel, maar missen net de beroemde boei op het “Southernmost Point”. In elk geval zien we hem te laat om er een foto van te kunnen maken. Dat is volledig de schuld van een zoenend stelletje aan de overkant ervan, dat iedereen in het treintje afleidt. Na de rondrit gaan we eens lekker eten: burgers & friet! We hangen nog wat in de haven rond, waar pelikanen zitten, en gaan dan terug naar de boot.

Tegen zessen gaan we aan dek, om, terwijl we weer wegvaren, de beroemde zonsondergang van Key West te kunnen zien. Die valt echter achter de wolken in het water en is daardoor weinig spectaculair. We gaan een hapje eten in de Windjammer. Om 9 uur is er weer een show, de Farewell Show. Het is namelijk de laatste avond, boehoe. We worden bijna een uur lang vermaakt door een komiek genaamd Joey Van.

Voor sommige grappen moet je ofwel Amerikaans, ofwel wat ouder zijn. Ik bedoel, wie weet nog wie Dean Martin was? Maar verder is hij erg grappig en we schateren het regelmatig uit. Na Joey krijgen we de Royal Caribbean Singers & Dancers weer te zien. De boel wordt afgesloten door Johnny O, onze Cruise Director. Die tovert een hoop personeel op het podium en terwijl die ons uitzwaaien, voelen we ons een beetje verdrietig. Of je op kamp bent geweest, het heel leuk hebt gehad en nu moet je weer naar huis.

Dat laatste doen we dan maar. Nou ja, naar onze hut, om de laatste dingen in te pakken. We moeten vanavond al onze bagage voor de deur zetten, zodat dat morgen aan wal staat als we aankomen. Ik vul nog even het declaratieformulier voor de douane en de enquête van Royal Caribean in en dan kunnen we naar bed.

---

Achterlijk vroeg, om half 7, gaat de wekker af. Ze beginnen namelijk om half 8 met uitschepen, dus moeten we op tijd klaar zijn. Gisteravond hebben we gekleurde labels gekregen om aan onze koffers te doen en aan de hand van jouw kleur mag je van boord. Maar vóór onze kleur (bruin) wordt opgeroepen, gaan we nog even naar dek 11 voor een snel ontbijtje. We zijn om een uur of 8 al aan de beurt, dus gaan we naar dek 4.

We sluiten aan in de rij om voor de laatste keer met onze cards uit te checken. Dan van boord en naar de bagagecarrousel. Na een eeuwigheid komen eindelijk ook onze koffers voorbij en we sluiten weer aan in een rij. Nu voor de douane, waar we ons ingevulde declaratie formulier mogen inleveren. “Onze” beambte kijkt snel op het formulier en zegt dan “I have one question for you. How do you say “goodbye” in Dutch?” We antwoorden braaf “Tot ziens” en hij herhaalt dat. Al lachend mogen we doorlopen.

Als we weer aan wal staan, wachten we op de shuttle die ons naar Alamo brengt voor onze huurauto. De eerste bus zit vol, de tweede laat even op zich wachten. Terwijl we naar Alamo worden gebracht, zit ik gezellig te kletsen met het groepje dat ook meerijdt. Ze komen uit een dorpje ergens in South Dakota, met maar liefst 18 inwoners. Ze voelden zich dan ook enigszins claustrofobisch op de boot.

Ze vragen waar we vandaan komen. Ik zeg Holland en zij vragen of het daar mooi is. Nee, niet echt. Het enige platte land in Europa, en het kan mij niet meer zo bekoren. Als ze zich al claustrofobisch op de cruiseboot voelden, dan moeten ze zeker niet naar Nederland gaan! Ik adviseer ze dan ook liever naar Italië of Duitsland of zo te gaan. Ik geloof dat ze mijn advies ter harte namen.

Bij Alamo aangekomen mogen we weer in een rij aansluiten. Als we aan de beurt zijn, overhandigen we onze voucher. We laten de creditcard zien, Andy zet wat handtekeningen en we mogen in onze Chevy Trailblazer stappen. Oh, alles is trouwens al betaald, behalve de eerste tank benzine. Daarvoor betalen we via de creditcard $60,25. We mogen de wagen dan zo leeg mogelijk weer inleveren.

Goed, op weg dan maar. Ik had daarvoor het niet bijster slimme plan opgevat om eerst een rondje over Miami Beach te rijden. Ik wil namelijk graag het Art Deco district en het Holocaust Memorial zien. Er is een grote botenshow dit weekend, waardoor er veel verkeer op de weg is. We komen nogal vast te zitten. En dan nemen we een afslag te vroeg, waardoor we Ocean Drive niet kunnen vinden.

Nu willen we alleen maar zo snel mogelijk weg uit Miami. Dat lukt uiteindelijk, maar pas tegen twaalven. We hebben best trek, dus stoppen we bij Subway voor een lekkere footlong sandwich. Dan gaan we over de 1 richting Flamingo, naar de Everglades. We betalen $10,- entree om het Everglades National Park in te mogen. Zoals gebruikelijk bij de nationale parken in Amerika is dat bedrag voor 1 auto met alle inzittenden. En het is een week geldig.

We stoppen bij het Royal Palm Visitors Center. Zodra we voorbij dit gebouw zijn, schrik ik me rot omdat er meteen al een krokodil in het water ligt. Die had ik zo snel nog niet verwacht! We lopen de Anhinga Trail. Dat is een wandelroute die ons via een soort loopbrug door een deel van de Everglades voert. We komen onderweg allerlei vogels, schildpadden en alligators tegen. Ik vind dit een schitterend park.

Het is niet spectaculair, zoals bijvoorbeeld de Grand Canyon, maar wel een heerlijk rustig park. Als je er de tijd voor neemt, kun je er uren rondwandelen en kijken. Een beetje als de Biesbosch. Maar dan véél groter. En met meer en leukere dieren. De alligators zien er heel onschuldig uit, maar als ik op 50 cm langs eentje wil lopen, vindt Andy dat toch niet zo’n strak plan. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden, dus we stappen weer in onze auto-met-airco en gaan op weg naar de Tamiami Trail, oftewel de US 41.

Daar zitten we om een uur of 3 op. Bij de tweede de beste aanbieder van Airboattochten stoppen we. Dat willen we wel, op zo’n propellerboot! Dus kopen we aan de kassa van “Gator Park” twee kaartjes á $21,- pp (incl. tax). We moeten even wachten tot we aan boord mogen. Samen met nog 6 anderen stappen we in. De gids gaat veilig bovenop zitten en weet ons onderweg goed te vermaken en van informatie te voorzien.

Zo legt hij uit dat je het beste aan de zijkant van de boot kunt gaan zitten. Als een alligator erin wil springen, landt hij namelijk in het midden… Dus. Mocht u zich ook altijd afvragen wat het verschil is tussen een krokodil en een alligator: de krokodil heeft een grotere bek. Nou ja, langer en smaller. Als hij die dicht heeft, zie je nog steeds al zijn tanden. Bij een alligator zie je dan alleen de bovenste tanden.

En de krokodil komt vooral voor in Afrika, Zuidoost Azië, Australië en Zuid-Amerika. De alligator alleen in Noord- en Zuid-Amerika en China. We hebben hier dus te maken met alligators. Die zien we al snel, net als schildpadden. Want het eerste deel van dit ritje varen we rustig, met nauwelijks motorkracht. Het is hier erg mooi. Als we in een meer open gebied komen, gaat de gashendel naar beneden. We racen in volle vaart door ondiep water en over gras. Gaaf!

Daarna gaat het weer terug naar de kant. We bedanken onze gids en worden naar een ander deel van Gator Park geleid. Daar krijgen we een wildlife show te zien. Een aardige man a la Crocodile Dundee, maar dan met baard, toont ons een schorpioen, kikker, stinkdier, aapje (??) en verschillende maten alligators. Het verhaal van die kikker (of was het een pad?) is dat die sinds 1955 in Florida voorkomen, want toen is er eentje uit een vliegtuig geflikkerd. Tenminste, dat vertelt deze meneer ons.

Tot slot van de show krijgen we de kans met een minigatortje op de foto te gaan, maar dat vinden we niet zo nodig. Het is ondertussen tegen vijven en we zouden voor het eten bij Oom Han zijn. Dat gaat niet lukken, met dank aan de vertraging die we in Miami hadden. We rijden verder de Tamiami Trail af en komen dan bij de aansluiting met de 29. Als we in Immokalee zijn, zien we een Popeyes. We hebben alweer honger, dus stoppen we om hier te eten.

We nemen pittige kip met mashed potatoes, gravy en coleslaw. We voelen ons hier alleen niet zo op ons gemak. Laat ik het zo zeggen: ik lijk opeens wel errug blond tussen de Indiaanse, Afro-Amerikaanse en Hispanische mensen. Die ook nog eens allemaal chagrijnig kijken… We gaan daarom zo gauw mogelijk door naar Labelle. Aan de 80, vlakbij Oom Han, zien we een hotel, de Port of La Belle. Voor $83,- nemen we hier een kamer en dan haasten we ons naar oom Han.

Hij en zijn vrouw Laraine hebben ons uitgenodigd om bij hen te slapen, maar dan zouden we ons bezwaard voelen. Andy heeft oom Han voor het laatst gezien toen hij een kleine jongen was, dus we kennen ze nog niet zo goed. Bovendien zijn we hier maar kort, en dan lijkt het net of we uit zijn op een gratis slaapplaats. We hebben een heel gezellige avond bij ze. Tegen twaalven gaan we terug naar ons hotel. Lekker slapen!

---

We waren vergeten het alarm op de gsm uit te schakelen. Daarom ging om half 7 de wekker. Grmbl. Nou ja, dan maar douchen & aankleden & zo. Ik ga op zoek naar koffie en praat in de “ontbijtruimte” even met een echtpaar uit Michigan. Als we tegen half 10 het hotel verlaten, zit er niemand aan de receptie. Dus leggen we de sleutel neer en vertrekken richting Orlando. We zoeken Interstate 75, die we volgen tot de afslag naar de 17, richting Arcadia.

Daar ergens moeten we tanken. Andy zoekt de creditcard. En zoekt. En zoekt… En dan begint het ons te dagen dat we die in het hotel niet terug gekregen hebben. Ik bel naar het hotel en inderdaad, daar ligt ‘ie nog. Lekker dan. Die heeft het meisje van de receptie ons gisteravond niet terug gegeven. En omdat we haast hadden, hebben wij er niet naar gevraagd. Tja, wat nu? Andy wil in eerste instantie terugrijden. Maar daar zijn we minstens 2 uur mee kwijt en we hebben nog een eindje te gaan.

We hebben nog een andere creditcard en onze gewone bankpas waarmee we kunnen pinnen en tanken. Dus stel ik voor om oom Han in te schakelen. Als die onze Mastercard nou in het hotel ophaalt, dan kan hij het aan Andy’s vader geven. Die is daar namelijk volgende week en kan het dan mee terug naar Nederland nemen. Oom Han gebeld en die wil de kaart wel even ophalen. Hotel gebeld, omschreven hoe oom Han eruit ziet. Het meisje vroeg nog of ze hem naar een id moet vragen, maar dat hoeft van ons niet. Hoeveel Indo’s zullen zich melden met de naam Mouthaan?

Zo, is dat mooi geregeld en kunnen we weer verder. Bij de pomp zit ook een Subways, dus nemen we maar meteen een lekker broodje. Dan gaan we verder, richting Myakka River State Park. We komen uit bij de noordingang van het park. Na betaling van $5,- en het in ontvangst nemen van een folder, rijden we over een schitterende weg door het park. Aan deze weg staan allemaal palmbomen en andere mooie bomen. Velen zijn behangen met Spaans mos, wat een prachtig gezicht is.

Zo toeren we lekker door, tot we bij het Upper Myakka Lake aankomen. Hier maken we een sanitaire stop. Dan lopen een stukje langs het meer, voor we verder rijden naar de Canopy Walkway. Verstopt in het palmbomenbos vinden we een loopbrug. Die hangt 25 foot (7,5 meter) boven de grond en is 85 foot (25 meter) lang. Hier moeten we natuurlijk overheen lopen! Aan het eind staat een uitkijktoren, die je ook kunt beklimmen. Je komt dan op een hoogte van 74 foot (23 meter) en hebt een schitterend uitzicht over het park.

Weer op begane grond zoeken we de auto op en verlaten het park. We worden voor het eten in Winter Park verwacht. Dat is nog een stukkie. Daarom besluiten we lekker door te rijden. Zo komen we vanzelf bij Orlando aan. Vlak voor Kissimmee zijn ze met de weg bezig en wij sluiten gezellig aan in de file. We schuifelen door tot we bij International Drive komen. Hier willen we een hotel zoeken. De eerste 5 zitten vol. Morgen is de Daytona 500 en blijkbaar zijn veel hotels daardoor helemaal vol geboekt. Oh oh…

We rijden nog wat verder en zien opeens ergens het bordje “Rooms Available”. Het is bij Countryside Inn & Suites, bij de afslag Lee Road (exit 88). Ze hebben nog 3 kamers vrij, dus we checken in. We nemen de prijs van $100,- maar voor lief. Na een snelle blik in de kamer haasten ons naar Winter Park. Daar wonen onze vrienden Edwin & Priscilla Pfaff, aka PeeWee & Cil. We komen er tegen zessen aan. Cil’s nichtje Chessie, diens man Robert-Jan en hun 2 kinderen zijn er ook, all the way from Holland.

Cil is een grote pan spaghetti aan het maken en we brengen de avond door in de serre, met lekker eten, drinken, veel geklets en veel gelach. Om 11 uur nemen we afscheid. Ik stap naar buiten, zie een spin van een meter doorsnee zitten en sta heel snel weer binnen… Als Cil de spin heeft weggemaakt gaan we naar ons hotel. Leek in eerste instantie de kamer oké, nu we beter kijken zien we dat het er niet bepaald schoon is. De bedden gelukkig wel, maar ik vraag me af wanneer hier voor het laatst een stofzuiger binnen is geweest. De badkamervloer plakt en de wc-pot kan ook best een doekje gebruiken. Bah! Maar ja, het is laat, we zijn moe en de meeste hotels zitten vol. Klagen doen we morgen wel.

---

Als ik om een uur of 8 wakker word, ga ik eerst op zoek naar koffie. Suiker en melk kan er nog net vanaf, een dekseltje voor de koffiebekers niet. En vies, die koffie! Met stip is dit het smerigste, duurste hotel met de smerigste koffie! Als we uitchecken, vragen we eerst de rekening en gaan dan eens flink mopperen over onze kamer. Het knulletje aan de receptie maakt zijn excuus, verzint iets over “nieuwe eigenaars, verbouwing van de kamers”. Dat betekent echter nog niet dat er niet schoon gemaakt kan worden!

We vragen hoe we een klacht kunnen indienen. Hij geeft ons een blaadje en een pen en we schrijven ons verhaal op. We hebben niet de illusie dat daar iets mee gedaan wordt. Gelukkig hoeven e hier vanavond niet nog een keer te slapen. Oké, op naar Cape Canaveral en Kennedy Space Center. Ik heb een toeristische route uitgezet. Onderweg zien we een Denny’s, stappen naar binnen en meteen weer eruit. Man, wat een drukte! Bij de volgende Denny’s proberen we het weer, maar ook hier is het stervensdruk. Dan maar weer Subways als ontbijt, ook lekker.

Vol en voldaan volgen we de 50 tot Cocoa. Daar steken we over naar Merritt Island. Langs de kust rijden we omhoog, tot we de bordjes naar Kennedy Space Center zien. Hier komen we rond half 2 aan. We betalen een forse entree, $32,50 per persoon. Vervolgens moeten we onze tassen en persoonlijke spullen op een tafel leggen en zelf mogen we door een detectiepoortje. Daarna met onze spullen naar een tafel, waar een beveiligingspersoon een blik in onze tassen werpt. Ook moeten we onze camera’s aanzetten, zodat ze kunnen zien dat het echt camera’s zijn.

En dan kunnen we dit complex gaan bekijken. Kennedy Space Center staat volledig in het teken van de ruimtevaart. Het is de lanceerbasis en een ruimtevaartcomplex van de NASA. En een belangrijke trekpleister in Florida. Er is een bezoekerscentrum met diverse tentoonstellingen. Daar leer je over de geschiedenis en de toekomst van ruimtevaart. Er zijn een aantal historische raketten te bewonderen en je kunt een ritje langs lanceerlocaties maken. Er is dus van alles te zien en te doen.

Als we eenmaal binnen zijn, duiken we als eerste op de Dippindots-kraam af. Deze ieniemienie-ijsbolletjes heten hier heel toepasselijk Space Dots. Andy wil graag de IMAX-film van half 3 zien en tot die tijd bekijken we “Exploration in the New Millenium”, waar het een en ander wordt uitgelegd over ruimtevaart, de “Shuttle Explorer”, waar je een replica spaceshuttle van binnen kunt bekijken en we lopen langs het “Astronaut Memorial”, een eerbetoon aan omgekomen astronauten.

Dan is het tijd voor de film. We krijgen een 3D-brilletje uitgereikt en nemen samen met nog heel veel anderen plaats in de filmzaal. De film is ingesproken door Tom Hanks en ik zou best willen vertellen waar het over ging. Helaas zit ik al na 5 minuten ernstig te knikkebollen… Ik gok dat het iets met ruimtevaart te maken had. Om 10 over 3 is de film afgelopen. Nu willen we graag de tour over het terrein maken. De laatste toerbus gaat om kwart over 3, dus daar haasten we ons naartoe.

De bus brengt ons in 20 minuten naar “LC 39 Observation Gauntry”. Daar staat een enorme uitkijktoren. Een lift brengt ons naar de bovenste verdieping. Vanaf hier heb je normaal gesproken een goed zicht op de verschillende lanceerplatforms. Normaal gesproken, maar vandaag is het mistig en koud. Het zicht is daardoor een stuk minder. Weer terug de bus in, naar de volgende stop bij het “Apollo/Saturn V Center”.

Hier is een enorme hal. Binnenin ligt een 365 foot (ca. 110 meter) lange maanraket. Omdat het ding ligt, kun je hem goed bekijken. Hier en daar staan informatieborden, zodat je weet waar je naar kijkt. Verder zie je een maanautootje en de binnenkant van de cockpit van een shuttle. Je kunt een stukje maansteen aanraken, souvenirs kopen en een lancering meemaken. En natuurlijk eten en drinken.

Dat maansteen is trouwens heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik had een groot blok of zo verwacht, zoiets als lavasteen. Maar dit is een minuscuul stukje zwart, glad steen, waar iedereen al met zijn vette vingers aan heeft gezeten. Als we uitgekeken zijn, pakken we de bus terug naar ons beginpunt, het Visitor Complex. We hadden ook een kaartje kunnen kopen voor de “Astronaut Hall of Fame”, maar dat was weer $8,- pp duurder en daar hadden we geen zin in.

Gelukkig ook maar, want het is al half 6. We hebben er ook geen tijd voor, want we worden voor het eten in Kissimmee verwacht. We bellen maar even dat we later zijn. Via de tolweg 528 en na betaling van totaal $2,75 aan tol op 3 verschillende punten, rijden we richting Kissimmee. We hebben voor vannacht nog geen slaapplaats, dus gaan we daar eerst naar op zoek. Aan de 192 vinden we een Super 8. De prijs is goed, het hotel mooi, de kamers perfect. We boeken daarom meteen voor 2 nachten. Voor vannacht zijn we $79,- kwijt, morgen is het nog maar $56,50.

Goed, snel naar nichtje Corrie, want het is opeens al bijna 8 uur! Gelukkig hebben ze eten voor ons bewaard. We zitten al snel aan de rijst met gado gado en saté (heerlijk, tante Heel!). Corrie en Julie wonen erg mooi, in een wijkje waartoe je alleen toegang hebt via een hek en dus via de bewoners. Behalve hun zijn ook Magda, Amber & David met hun dochtertje Taylor en oom Winnie en tante Hely er. We kletsen bij en net na tienen zoeken we ons hotel weer op.

Hier gaan we bedenken wat we morgen willen doen. Het oorspronkelijke plan was om naar St. Augustine te gaan, de oudste stad van Amerika. Maar dat is minstens 3,5 uur rijden, enkele reis, dus daar zien we van af. In plaats daarvan besluiten we naar Sea World te gaan. We bellen Magda, of zij en Taylor zin hebben om mee te gaan. Die hebben helaas al afspraken staan. We bellen natuurlijk ook wel een beetje kort dag. Nou, misschien een volgende keer.

---

Noot: In 2006 werden er nog shows met “wilde” dieren gegeven in Sea World. Ook wij hebben hiervan genoten, eerlijk is eerlijk. Pas later leerden we het werkelijke verhaal achter de shows. Niet alleen van die in Sea World, maar van al het dierenleed dat voor de toeristenindustrie wordt veroorzaakt. Het is NIET okay om op een olifant te rijden, met dolfijnen te zwemmen of een tijgerwelpje te knuffelen. Of een demonstratie krokodil temmen te bekijken, zoals we deden in de Everglades. Sinds wij dit weten, gaan wij niet meer naar attracties die dierenleed veroorzaken. U hopelijk ook niet?

Rond 9 uur vertrekken we richting Sea World. Sea World is de Amerikaanse versie van ons Dolfinarium. Alleen hebben ze hier orka’s. Onder andere. Het is een beetje druk en pas tegen 11 uur staan we echt binnen. Dat is na betaling van $9,- parkeergeld, in de rij staan voor het kaartjesloket, kaartjes kopen á $65,- per persoon (!!) en wachten voor security, die in onze tassen wil gluren. Ja, je moet er wat voor over hebben, blijkt.

Bij de ingang zijn plattegronden te krijgen. Daarop staat waar we zijn, waar we naartoe willen, hoe we daar komen en welke shows waar en hoe laat zijn. We willen graag de show met Shamu de orka zien. De eerstvolgende begint om half 12. Dus sjokken we richting het Shamu Stadium. Bovenaan vinden we een mooi plekje op de tribunes. Onderaan wil je niet zitten, want dat is de “Soak Zone”. Oftewel: daar wordt je zeiknat.

De show is fantastisch en als afsluiting worden de mensen op de eerste 14 rijen beloond met een enorme plens water. Wij lachen, zij niet. Na Shamu gaan we naar Mango Joe’s Café voor de lunch. Twintig dollar later zitten we achter een tortilla salade met kip en een Captains Fish Sandwich. Als dat op is, gaan we naar “Wild Arctic”. We moeten even wachten en mogen dan in een nep helikopter stappen, die ons naar Antarctica brengt. Niet echt natuurlijk, maar wel net echt.

Tijdens de “vlucht” krijg je een film te zien, die de reis simuleert. Zo’n film waarbij het lijkt of je er ín zit. Het gaat behoorlijk tekeer en je hebt het idee dat je in een heftige achtbaan zit. Na deze funride stappen we uit op Antarctica. Het eerste dat we zien is een zielige ijsbeer, die steeds op een rots probeert te klimmen. Maar dat lukt niet. Hij glijdt steeds terug. Niet leuk. Verder komen we walrussen, witte dolfijnen en manatees tegen. Ik denk dat die laatste hetzelfde zijn als zeekoeien.

Als we weer terug op “Amerikaanse bodem” zijn, lopen we naar de Shark Encounter. Meer mensen waren op dat idee gekomen, want er staat een redelijke rij. Na ongeveer een kwartier mogen we de hal binnen. Eerst komen we langs wat blije vissen en zeepaardjes. Dan komen we bij een tunnel. Hier is een loopband dat ons door dit aquarium rolt. Boven, links en rechts van ons zwemmen zeer boos kijkende vissen, waaronder de haaien. Cool!

Nu is het zo langzaamaan tijd om naar de 2e show van vandaag te gaan. Die is in het Sea Lion & Otter Stadium. We willen graag weer bovenaan zitten, dus stapt Andy over een hekje en meteen schiet het in zijn kuit. Au! Gelukkig kunnen we tijdens deze show blijven zitten. Terwijl de tribunes vol stromen, worden we vermaakt door een mimespelende piraat. We houden niet zo van mime, maar deze kerel is echt grappig!

Dan begint de show. Het speelt zich af op een piratenschip en er doen 3 acteurs, 2 zeehonden en een otter mee. De show is best leuk, maar niet zo spectaculair als de Shamu-show.

Vanwege Andy’s nog steeds pijnlijke kuit strompelen we richting uitgang. Onderweg zien we nog dolfijnen, schildpadden, alligators, pinguïns en flamingo’s.

Om half 5 staan we bij onze auto. Ik wil graag bij het Race Rock Restaurant eten, aan International Drive. Daarvoor rijden we eerst 3 keer de verkeerde kant op. Eindelijk komen we in de juiste straat. Die trouwens best leuk is. Er staan veel mooie hotels, Ripley’s Believe it or Not zit hier en er is een Piratenmidgetgolfbaan. Genoeg te zien en te doen. Het Race Rock is ook erg leuk. Aan de voorkant staat een gigantische Bigfoot truck. Binnenin hangt aan de muur en het plafond van alles uit de racesportwereld. We bestellen meatloaf en Pork chops en dat smaakt prima.

Na het eten moeten we naar het vliegveld, want Pa en Gerda komen vanavond in Orlando aan. Nadat we 2 x $0,75 aan tol hebben betaald, rijden we vrij vlot naar de aankomsthal. Andy stopt even aan de kant, zodat ik kan kijken of hun vlucht op tijd aankomt. Als ik de hal binnenloop, zie ik Gerda zitten. Ze zijn een uur eerder geland. Hebben ze mazzel dat wij een half uur te vroeg zijn! We laden de koffers, Pa en Gerda in onze Trailblazer.

Om kwart voor 9 komen we aan bij het huis van Corrie. We kletsen en drinken nog wat met de Schardijn-familie en dan is het tijd voor ons om ons hotel op te zoeken. Dit was onze laatste dag in Amerika. Morgen vliegen we weer naar huis. Ik pak dus alvast zoveel mogelijk in en dan gaan we naar bed.

---

We zijn al voor de wekker wakker, om 7 uur. Wassen, aankleden, koffie halen, de laatste spullen inpakken, uitchecken en naar de buurman voor ontbijt. De buurman heet IHOP, International House Of Pancakes, en is een goede vriend van mij. Me love pancakes! Tegen negenen zitten we in de auto, richting vliegveld. We kunnen onze huurauto op het vliegveld terugbrengen en vandaar de lift nemen naar de terminals. We stappen op de verkeerde verdieping uit, zijn even in de war, maar vinden dan een brug naar de overkant.

We zijn veel te vroeg om in te checken. We vliegen pas om 13.45 uur en om half 10 hebben we al ingecheckt en onze koffers afgegeven. We betalen weer bij voor Economy Plus. Deze keer kost dat $79,- per persoon, wat omgerekend ongeveer hetzelfde is als heen. Met een shuttletrein gaan we naar onze gate. We nemen een emmer koffie en moeten ons dan nog een uur of 3 zien te vermaken. Er valt hier weinig te winkelen, dus nemen we de shuttletrein terug naar de terminal. Daar is het gedeelte waar wel allemaal winkeltjes en restaurant zijn, dus hier kunnen we de tijd wel uitzitten.

Als we weer terug naar de gate willen, moeten we opnieuw door de security. Dan boarden voor onze vlucht naar Washington. Die gaat vlotjes. Twee 2 uur later landen we daar. We lopen langs Auntie Anne voor een lekkere pretzel en een pretzeldog en om kwart voor 5 kunnen we gaan boarden voor onze volgende vlucht. Op die volgende vlucht zit Charles Groenhuijsen, voorheen van het NOS- journaal, en een Indo die zo’n stom belspelletje presenteert op tv. Die laatste zat trouwens ook al op onze heenvlucht.

Het vliegtuig is lang niet vol en wij hebben het geluk dat naast ons nog 2 stoelen vrij zijn. We krijgen al na een uur ons avondeten, pasta or beef. Een uur voor het landen krijgen we ontbijt. Om 7 uur NL-tijd zijn we geland. Nu door de paspoortcontrole en wachten op de bagage. Tegen achten staan we buiten, waar we worden opgehaald. Om 9 uur zijn we thuis, we begroeten de katten, drinken koffie en om half 10 liggen we in bed. Bijkomen van deze korte maar mooie vakantie!

---

Epiloog

We hebben weer een heerlijke vakantie gehad. We vonden vooral het cruisen boven verwachting en helemaal top. We kunnen het dan ook iedereen aanraden! Het is echt niet alleen voor rijke, oudere Amerikanen. Het is geschikt voor alle leeftijden en mensen van allerlei “pluimage”.

Er is ontzettend veel te doen aan boord en aan wal. En het is lang niet zo duur als je zou denken. Alles is tot in de puntjes verzorgd en geregeld, zonder dat je het gevoel hebt aan allerlei regeltjes vast te zitten. Het verloopt gewoon allemaal heel soepeltjes, als een goed geoliede machine.

Het fijne is ook dat je ’s nachts vaart en overdag ergens aan land bent. Het is natuurlijk wel erg lekker om ’s ochtends wakker te worden op de Bahama’s… Zo zijn we op 3 bestemmingen geweest, terwijl we sliepen tijdens het reizen. Wij gaan dit zeker nog eens doen!

Ook Florida is mooi en februari is een uitstekende maand om te gaan. De temperatuur is dan heerlijk aangenaam, zonder de verzengende hitte en luchtvochtigheid die je er in de zomer hebt. We hadden alleen iets meer tijd moeten nemen; een dag extra in Miami bijvoorbeeld. Maar ach, nu hebben we een goed excuus om nog eens terug te gaan.

Ik vond Kennedy Space Center een beetje tegenvallen. Je moet wel echt geïnteresseerd zijn in ruimtevaart om dit park te waarderen. SeaWorld daarentegen was hartstikke leuk. Daar zou ik zelfs nog wel eens naartoe gaan. Tja, ik hou tenslotte ook van dierentuinen.

---

Met deze vakantie kunnen we weer een staat aan onze been there lijst toevoegen: met Florida zitten we nu op 17 bezochte staten.

Facts & Figures
Continent	Noord-Amerika
Hoofdstad	Nassau
Grootte tov Nederland	3 x kleiner (13.878 km2)
Aantal inwoners	310.000 / 22,3 per km2
Beste reistijd	Mei & juni en september
Visum nodig?	Nee
Tijdsverschil met Nederland	Geen
Munteenheid	Bahamaanse dollar (BSD)
Taal	Engels
Facts & Figures
Continent	Noord-Amerika
Hoofdstad	Washington DC
Grootte tov Nederland	236,54 x groter (9.826.675 km2)
Aantal inwoners	324 miljoen / 33 per km2
Beste reistijd	Hele jaar, ligt eraan waar je naartoe gaat
Visum nodig?	Ja, voor vertrek regelen
Visum kosten	$14,- per visum
Tijdsverschil met Nederland	Verschilt per deel, tussen 3 en 12 uur vroeger