Istanbul & Oostkust USA dag tot dag

---

Vrijdags moeten we nog werken. Andy op kantoor, ik thuis. Andy is op tijd thuis en ik was daar al, dus kunnen we mooi op tijd eten. Tegen achten rijden we naar Hoofddorp, naar het Bastion Hotel. Daar blijkt het een gekkenhuis te zijn. Er is een vlucht gecanceld, waardoor veel mensen een hotelkamer nodig hebben. Terwijl we wachten tot we aan de beurt zijn, kletsen we gezellig met een Amerikaan. Dan kunnen we naar onze kamer. Ziet er allemaal netjes uit. Helaas blijken de bedden minder lekker te slapen. Om een uur of 12 duiken we erin, om te kunnen blijven slapen tot 8 uur.

Dan gaat de wekker. Rustig opstaan, wassen, plassen, aankleden en om 9.15 met ons hebben en houden naar beneden. We checken vlot uit en wachten even op de gratis bus naar Schiphol. Die vertrekt elk half uur en brengt ons naar de terminal. Inchecken gaat razend snel. We zijn meteen aan de beurt om onze koffers af te geven en kunnen dan naar de gate. Het is best druk, dus schuifelen we braaf achter de meute aan door de beveiliging en naar onze gate. Om onduidelijke reden hebben we een half uur vertraging. En het vliegtuig zit behoorlijk vol, dus helaas geen rij van 4 voor onszelf.

De vlucht duurt ongeveer 3,5 uur en tot onze verbazing krijgen we een hele maaltijd: chicken or beef. Ik kijk een film terwijl Andy slaapt. Tegen half zes Turkse tijd zijn we geland. We’re in Turkey, baby! Dat is land # 35 en de 13e dit jaar…

We worden met een bus van vliegtuig naar terminal gebracht en gaan op weg naar de paspoortcontrole. Er staat een grote menigte te wachten, maar toch loopt het aardig vlot door. We krijgen van een onwijs chagrijnige beambte een stempel in onze paspoorten. Tot mijn verbazing vraagt hij niet naar onze visa. Ach, misschien ziet hij dat in zijn computer. Ik hoop tenminste niet dat we die voor niks hebben aangeschaft. Als we hier doorheen zijn, lopen we naar de bagageband, waar even later onze 2 koffers voorbij komen. We passeren een pinautomaat en slaan meteen Turkse liras in.

Dan naar de uitgang, kijken of we de shuttle naar ons hotel kunnen vinden. Nope. Ach, dan nemen we wel een taxi, het is niet ver. Het ritje kost 18 lira, Andy betaalt er 25, dus kost ons dat €7,45. Goed te doen. In het hotel wordt de deur voor ons geopend, de koffers naar binnen gesjouwd en worden wij, na even een krabbel te hebben gezet, naar onze kamer begeleid. Het is een mooi hotel en we hebben een mooie nette kamer. Niet te groot, maar ach. Als we geïnstalleerd zijn, wandelen we naar de Mc Donalds aan het einde van de straat. Want het is inmiddels half 9, tijd om iets te eten.

Als dat op is, slaan we bij de naastgelegen benzinepomp drinken in en wandelen weer terug naar ons hotel. We relaxen nog wat en gaan dan lekker slapen.

---

Na een goede nachtrust gaan we ontbijten, dat is inclusief. Niets op aan te merken. Could be better, could be worse. Goed genoeg voor de start van deze dag, waarop we Istanbul gaan verkennen.

De beste manier om naar het oude Istanbul te gaan is per taxi. Een metro station is te ver weg, dan zouden we eerst een taxi naar de metro moeten nemen. Dus laten we een taxi komen, die ons afzet bij Eminonu aan de Bosporus. We betalen 60 lira voor het ritje, een kleine 18 piek.

We worden meteen aangesproken of we een cruise over de Bosporus willen maken. Nou, toevallig wel ja! Kost 20 lira per persoon. Dat vinden we prima; de ferryboot die we in gedachten hadden kost 12 lira pp. En zoals later blijkt, zit je dan op een giga grote en volle boot. Deze boot is niet te groot en we kunnen heerlijk op het bovendek zitten, in de zon en met uitzicht naar alle kanten. Dus doe maar.

We worden met een busje een paar honderd meter verderop gebracht, waar de boot net aankomt. Om 12 uur vertrekken we en kunnen we gaan genieten van Istanbul. We zien de grote en prachtige monumentale gebouwen: Blauwe Moskee, Hagia Sophia, Topkapi Paleis. We varen onder de Bosporus brug door tot aan het Rumeli Fort en daar draait de boot weer om.

Als we willen, kunnen we iets te drinken bestellen. Ondertussen genieten we van het heerlijke weer en de prachtige stad. De Bosporus verdeelt de stad – en het land – in een Europees en een Aziatisch deel. We zien dus beide kanten. De tocht duurt ongeveer 2 uur, dan staan we weer aan wal.

We wandelen door de bazaar aan de overkant, daar waar we weer van de boot afkomen. Hier wordt van alles verkocht, van spijkerbroeken tot kruiden. En dat is dan meteen de Egyptische bazaar. Het is er prachtig.

We lopen langs een kebab tentje waar het wel erg lekker ruikt, dus nemen we lekker een portie. Heerlijk. Dan bekijken we de Yeni Cami moskee. Van buiten dan, we hebben niet zo de behoefte er in te gaan. We kijken naar het gekkenhuis bij de Galata brug. Daar stikt het van de mensen en vissers. Die zien we sowieso overal in de stad, hengelaars. Geen idee of iemand ooit iets vangt. Het zal wel, anders waren het er niet zoveel.

We wandelen naar het Gulhane Park, aan de voet van het Topkapi Paleis. Daar nemen we een cappuccino, voordat we richting paleis wandelen. Dat blijkt vanaf deze kant niet te bestormen, er staat een grote en vooral lange muur omheen.

Tegen de tijd dat we aan de voorkant zijn, zijn we best al een beetje moe en zien we nog steeds de voordeur niet. Eigenlijk vinden we het wel tijd om terug naar ons hotel te gaan. Als er net een taxi stopt om mensen af te zetten, springen wij erin. De chauffeur heeft moeite ons hotel te vinden en rijdt verkeerd. We rijden door een woonwijk en hij moet zelfs bij een benzinepomp de weg vragen.

Tja, er valt iets te zeggen voor navigatie… Als we er dan toch eindelijk zijn, moeten we 75 lira betalen. We mopperen maar niet dat dat komt doordat hij verkeerd reed en Andy geeft hem de 75 piek. Of niet? De chauffeur laat ons zien dat het geen briefje van 50, maar van 5 was. Huh? Dat is raar. We beginnen te twijfelen. We hebben alleen nog maar 25 lira en anders dollars. 25 lira en 20 dollar is goed. Stom genoeg betalen we dat en stappen uit. En bedenken dan dat we gewoon zijn opgelicht! Het kan niet dat we 5 in plaats van 50 hadden gegeven, want we hadden nog meer dan genoeg geld. Wat een vieze, vuile !@#$%^&*^&%$-Turk! Omgerekend hebben we bijna 50 euro betaald. Bah! We houden nog een tijd een naar gevoel. Ik had altijd gedacht dat als taxichauffeurs je oplichten, ze je teveel laten betalen. Nooit gedacht dat ze een wisseltruc met briefjes zouden uithalen.

We gaan maar gauw opfrissen en eten en hopelijk dit snel vergeten. We besluiten niet te moeilijk te doen en eten aan de overkant, op het terras van het hotel. Ik bestel köfta, Andy entrecote, wat draadjesvlees blijkt te zijn. We krijgen een soepje vooraf, broodjes erbij en Turkse zoetigheid na. Voor 35 piek totaal zitten wij wel vol!

Dan gaan we opruimen en alvast wat inpakken, want morgen vliegen we terug. Over ons deel van Europa naar Boston, USA!

---

Vandaag is onze laatste dag in Istanbul. En wordt het onze eerste in Boston! Maar dan moeten we daar nog wel even naartoe vliegen. We ontbijten in het hotel en tegen tienen stappen we in de gratis shuttle bus die ons naar het vliegveld brengt.

Voordat we überhaupt maar de terminal in mogen, moeten we al door een beveiligingsscan. Okay. Gisteren hadden we al online ingecheckt, maar we konden natuurlijk geen boardingpassen printen. Dus doen we dat als eerste op het vliegveld. Dan de koffers afgeven. Daarvoor moeten we eerst langs een heer zien te komen die onze paspoorten controleert en een aantal vragen over ons reisdoel en de bagage stelt. Dat is de procedure voor als je naar de USA reist. Ook vraagt hij naar onze ESTA. Ik ben blij dat ik daar een schermprintje van heb gemaakt, zodat ik onze goedkeuring kan laten zien. De ESTA is het elektronische bewijs dat je naar Amerika mag vliegen. Als je die toestemming eenmaal hebt, is dat 2 jaar geldig. Het kost 14 dollar per persoon. Onze vorige was verlopen, dus heb ik netjes voor vertrek nieuwe aangevraagd.

Geen idee waarom, maar dan vindt de heer dat hij nog even met zijn supervisor moet overleggen voor we door mogen. Nee, er is geen probleem, hij is over een minuutje terug. En dat klopt-ish. We krijgen onze paspoorten en mogen de koffers gaan afgeven. Met onze jassen erbijin zitten ze precies op het toegestane gewicht van 23 kilo per koffer.

Het volgende obstakel: paspoortcontrole. Deze keer zodat je een uitreisstempel van Turkije in je paspoort krijgt. Dan door de “echte” beveiliging, die iets uitgebreider is dan net bij het binnengaan van de terminal. Deze controle is alleen voor reizigers met een boardingpas, terwijl die eerste voor alle bezoekers, dus ook voor wegbrengers, was. Die hindernis wordt ook genomen.

We wandelen naar onze gate maar zijn een beetje vroeg, we kunnen nog niet gaan zitten. Dus gaan we eerst maar even iets drinken. We hebben enorme dorst, want het is hier behoorlijk warm. Het als vee achter elkaar aanschuiven langs controles helpt dan ook niet echt.

Volgende poging bij onze gate. Nu mogen we verder. Moeten we wel nog een keer door een controle. We beantwoorden weer wat vragen, laten weer onze paspoorten zien en nu wordt de handbagage uitgebreid gecheckt en wordt iedereen gefouilleerd.

Dan kunnen we wachten tot we mogen boarden. We zitten deze keer bijna achteraan, op rij 32 en op een rij van 2 naast elkaar. We zien verdacht veel kinderen. Wij zijn niet perse fan van kinderen, vooral niet in een vliegtuig… En ja hoor, we hebben het genoegen van 2 van die dingen op de rij van 4 naast ons. De jongste zal iets van 1/1,5 jaar zijn en blijkt mega irritant. Het kreng zit ongeveer 11 uur lang te jengelen, janken, krijsen en te dreinen. Mijn god, wat een rotkind! Het zenden van boze blikken naar de ouders helpt helaas niet, dus zit er niets anders op dan koptelefoons opzetten en het geluid hard. Toch komt het monster daar regelmatig bovenuit. Ik weet niet wat ik erger vind, die oplichter van een taxichauffeur gisteren of deze draak.

De vlucht is verder prima, we krijgen 2 uitstekende maaltijden – voor vliegtuigvoer dan. Tussendoor kunnen we een broodje of een cakeje pakken en er is genoeg te drinken. De stoelen zijn goed, we hebben eigen entertainment. Het wordt alleen af en toe bloedheet. Als we daar een paar keer over klagen, wordt daar gelukkig iets aan gedaan.

Na 10,5 uur vliegen landen we op Logan Airport in Boston. De eerste hindernis die we daar moeten nemen is door de immigratie. En dan mogen we kennismaken met iets nieuws: we kunnen tegenwoordig zelf “inchecken”. Dat is, als je vaker in Amerika bent geweest en een ESTA hebt. Er staan een stuk of 40 terminals waar je je paspoort en vingers laat scannen, foto laat maken en vragen beantwoord, die ook op het douaneformulier staan dat we in het vliegtuig invulden. Dat laatste was dus achteraf niet nodig geweest. Als we alle stappen netjes hebben doorlopen, krijgen we allebei een kruis… Dat betekent dat we alsnog een beambte moeten zien. Get. Gelukkig zijn de rijen daarvoor maar kort en worden we al snel geholpen. Weer een aantal vragen: wat komen we doen, hoe lang, hoeveel geld hebben we bij ons?

Dan krijgen we onze stempels en mogen we verder, naar de bagageband. We zien onze 2 koffers al snel, pakken ze van de band en sluiten aan in de volgende rij, die voor de douane. We hadden al netjes toegegeven dat we kaas bij ons hebben (nee, niet voor onszelf, zulke Hollanders zijn we niet. Tante Peggy wilde graag een stuk belegen kaas) en nu hoeven we alleen maar de printjes uit de terminal, die de beambte inmiddels “ontkruist” heeft, af te geven.

We kunnen naar buiten, waar de shuttlebus naar de autoverhuurder al klaar staat. We hebben geboekt bij Dollar en krijgen de sleutel voor onze mooie Nissan Maxima. Very nice car! De Dollar-jongen probeert ons nog een extra verzekering aan te smeren; niet nodig. En een pas om tol te kunnen betalen. Kost 59 dollar per week en dan wordt de tol voor ons betaald. Nee dank je, ik heb een route zonder tolwegen uitgekozen. En als we toch tolwegen tegenkomen, lossen we dat dan wel op.

Zo, nu ons hotel zien te vinden. Om files en tolwegen (…) te vermijden, nemen we de 1A, de 60 en de 1 naar het noorden, naar Wakefield. Daar heb ik 2 nachten in de Lakeside Inn geboekt. Inderdaad, aan een meer. Waarom daar? Overnachten in Boston is belachelijk duur, 200 dollar per nacht is niks als je op een handige locatie wilt zitten en je eigen badkamer wilt. Nu betalen we 75 piek per nacht en zitten we alvast een eindje buiten de stad, handig als we over 2 nachten gaan rondreizen. Wakefield dus.

We checken in en krijgen een prima kamer. Het hotel heeft ook een restaurant, waar we een burger met friet nemen. Prima burger, lekkere friet. Terug op de kamer organiseer ik de bagage alvast, zodat we straks steeds 1 koffer in de auto kunnen laten. Dan gaan we lekker slapen, we zijn helemaal gaar van de lange reis vandaag!

---

Naast avondeten kun je in ons hotel ook ontbijten. Dat is in Amerika niet standaard het geval. Hier kunnen we uitgebreid ontbijten, van de kaart en tegen betaling. Daar maken we gebruik van en we krijgen allebei een prima en vooral flink vullend ontbijt. I love my pancakes in the morning!

We waren trouwens vroeg wakker, dus zijn we ook vroeg klaar. Om 9 uur zitten we in de auto richting Boston. Oh sorry, schuiven we aan in de file naar Boston. Het verkeer rond deze stad is een hel. We zijn hier nog niet geweest zonder file en ook vandaag is geen uitzondering. Dus schuifelen we door tot we bij afslag 28 op de I-93 zijn.

We zoeken het Sullivan Square Station maar komen uit bij het Assembly Station. Ook goed. Oh ja, want we willen met de metro naar Boston, zodat we niet door Boston hoeven te rijden en niet voor aardig wat geld hoeven te parkeren. We parkeren de auto hier en betalen 7 dollar om hem er de hele dag te mogen laten staan.

We lopen naar het station en kopen een Charlie Card. Geen idee waarom, maar zo heet het metrokaartje dat je kunt “vullen” met geld. We beginnen met 5 dollar per kaart.

De metro wordt hier de “T” genoemd en we rijden vandaag met de oranje lijn. Die komt er al snel aan en even later zijn we in Boston.

We zijn uitgestapt bij de halte Chinatown en wandelen naar het Boston Common Park. Dat is een mooi stadspark rondom het capitool van de staat Massachussetts. Boston is de hoofdstad van de staat en daarom heb je hier het parlementsgebouw, het capitool. Met uitzicht daarop genieten we lekker in de zon op een bankje.

Als je in Boston bent, en vooral als je voor het eerst in Boston bent, dan is het handig om de Freedom Trail te lopen. Dat is een wandelroute door de stad, die langs de belangrijkste bezienswaardigheden voert.

Maar eerst gaan we op zoek naar Cheers. Inderdaad, de kroeg uit de gelijknamige tv-serie uit de jaren 80, waar Ted Danson, Woody Harrelson, Shelly Long, Kirsty Alley en Kelsey Grammer beroemd door zijn geworden. En waar iedereen je naam kent. De kroeg zit, vanaf het capitool gezien, aan het einde van het park aan Beacon Street. Dit was vroeger een kroeg, genaamd Butch & Finn en nu is het een kroeg, genaamd Cheers.

De kroeg in de kelder lijkt niet op de kroeg uit de serie, want dat was een filmset in Hollywood. De buitenkant is wel hetzelfde en zeer herkenbaar. Vanuit toeristisch oogpunt hebben ze op de 1e verdieping die kroeg nagemaakt, zodat het nu een echte kroeg is voor toeristen. Natuurlijk zit er een souvenirwinkel bij en – gelukkig – toiletten. Zo, Cheers kunnen we afstrepen op de bucketlist voor vandaag.

Er stopt een hop on bus voor de deur. Wij hoppen on, omdat we heel even denken dat we zo’n tour willen maken. Andy voelt zich niet helemaal fit vandaag, dus dan is zo’n bus wellicht handig. We kunnen geen kaartje in de bus kopen, maar kunnen wel meerijden naar een verkooppunt. Daar moeten we dan een kaartje kopen. Okay, doen we!

We gaan zitten en besluiten al snel dat we het niets vinden. Want ondanks dat de zijkanten open zijn, zit er een dak op het ding en daardoor zie je behoorlijk weinig. En we hadden eigenlijk al eens besloten dat die dingen vaak te hard rondscheuren om maar iets te kunnen zien of op de foto te kunnen zetten. Dus als hij bij de volgende halte aan Boylston Street stopt, springen we er gauw weer uit. Andy geeft een paar dollar fooi. De chauffeur lijkt te zijn vergeten dat we een kaartje hadden moeten kopen en allemaal zijn we tevreden.

We zijn uitgekomen bij Copley Square, waar vandaag een farmers market is. Veel mensen zitten lekker in het park hun lunch weg te werken. Er heerst een relaxte sfeer.

Aan het uiteinde staat de Boston Public Library. Die oude bibliotheken zijn vaak mooie gebouwen, met soms verrassende interieurs. We gaan een kijkje nemen. En inderdaad, de binnenkant is erg mooi. Ook is er een binnentuin, met een beeld en een fontein. En er is een restaurantje. We halen koffie en drinken dat lekker in de binnentuin op.

Eigenlijk was onze hop on actie niet zo handig, want we zijn nu een eindje van de start van de Freedom Trail verwijderd geraakt. Dus moeten we eerst terug naar het Boston Common Park. Daar pakken we de route op en wandelen langs prachtige gebouwen.

Voor de Faneuil Hall begint net een groep straatartiesten aan een showtje. Ze betrekken er publiek bij en vermaken ons uitstekend. Het duurt alleen een beetje te lang naar onze zin, dus kijken we het niet helemaal uit.

We lopen Quincy Market binnen. Hier zijn allemaal eetkraampjes in gevestigd. We laten ons al bij de eerste dogstand verleiden tot een hotdog. Beetje dom misschien, want er is nog veel meer lekkers te koop. Ach, je moet toch een keer kiezen.

We wandelen weer rustig verder. Aan Hannover Street is een mooi parkje waar je geweldig zicht hebt op de skyline van Boston. En ze hebben er schommelbanken. Prima plek om weer even te rusten!

We lopen door tot aan het water en dan vinden we het wel genoeg voor vandaag. Het is inmiddels ook al half 5, we hebben er al een hele dag Boston opzitten.

We zoeken het dichtstbij zijnde metro station van onze oranje lijn op. Dat wordt het North Station. Oh ja, een ritje met de T kost 2,65. Wij hadden kaarten met een bedrag van 5 dollar gekocht, we komen elk 30 cent tekort. Dus zetten we er nog even wat geld op en kunnen dan het station binnen. Er komt al snel een T aan. Hij zit behoorlijk vol, maar we hoeven maar 3 haltes mee dus dat is goed te doen. Op Assembly stappen we uit en zoeken onze auto. Dan sluiten we aan in de file om Boston uit te komen.

Terug in ons hotel frissen we ons eerst even op en gaan er dan weer op uit. We rijden een eindje, in de hoop een Walmart of zo tegen te komen. Helaas. Ach, dan kopen we wel even drinken bij een benzinepomp en zien we morgen wel wat we verder nog nodig hebben. We rijden weer terug en besluiten voor het avondeten niet moeilijk te doen We eten gewoon weer in ons hotel. Andy neemt weer een burger, ik neem pasta met kip. Ook lekker. Na het eten rommelen we wat aan en vallen al vroeg in slaap. Het was een lange, vermoeiende maar erg leuke dag!

---

Vandaag begint onze roadtrip. Daar zien we erg naar uit, we zijn bewust in de herfst naar dit deel van Amerika gegaan voor de Fall Foliage. Dat is het verkleuren van de bomen, wat hier erg spectaculair kan zijn. Voor de mooiste kleurige vergezichten moeten we naar New Hampshire, naar de White Mountains. Dus dat doen we.

Maar eerst ontbijt. Dat nemen we weer in ons hotel, want dat smaakt tenslotte prima. Tegen tienen gaan we on the road again. We nemen de 95 naar het noorden, tot we kunnen afslaan naar Salem. Van de heksen. Nou ja, heksen… Een verhaaltje.

Once upon a time, in 1692 in een plaatsje genaamd Salem, woonde bij het meisje Ann Putnam een dienstmeisje uit Barbados in huis, Tituba genaamd. Tituba mocht graag spannende verhalen vertellen, over Barbados en over voodoo. En een beetje toekomst voorspellen, dat deed het bij de tienermeisjes Ann en haar vriendinnen ook goed. Totdat dat uit de hand ging lopen. Ann en haar vriendinnen kregen visioenen en begonnen zich vreemd te gedragen. Ze klaagden over pijn, spraken vreemde talen, kregen een soort van stuiptrekkingen en kropen onder tafels en stoelen door. Het kon niet uitblijven dat de streng Protestantse gemeente Salem ervan overtuigd was dat dit de kracht van hekserij moest zijn. Onder aanvoering van Ann begon een bizar ritueel.

Ann wees in totaal 62 vrouwen aan (waaronder haar eigen moeder) die haar “bezeten” zouden hebben en ze leidde eigenlijk het hele heksenproces. Als de aanvoerder liet ze ook haar vriendinnen allerlei waanzinnige verhalen vertellen. Het kwam uiteindelijk tot een proces met verstrekkende gevolgen, want 19 van de 62 aangewezen vrouwen zijn opgehangen. De heksenjacht en de processen gingen door tot in 1693. Er kwam pas een einde aan de processen toen de ‘behekste’ meisjes vooraanstaande mensen gingen beschuldigden, zoals de vrouw van de plaatselijke predikant. Die juichte de heksenjacht aanvankelijk toe, maar schreef wel in een artikel dat het beter was dat tien heksen ontsnapten, dan dat er één onschuldige veroordeeld werd.

Vele familieleden van mensen die onterecht werden opgehangen, zochten naar gerechtigheid. Tussen 1692 en 1711 dienden zij telkens petities in, met als eis een vergoeding voor de onrechtvaardige veroordelingen. Uiteindelijk werd een bedrag van 578 pond en 12 shilling beschikbaar gesteld om te verdelen onder de slachtoffers of de nabestaanden daarvan. Bleef alleen nog over het onschuldig verklaren van de vals beschuldigden. Want ze waren tenslotte officieel veroordeeld en die veroordeling bestond nog steeds in 1954. Afstammelingen eisten van het General Court dat ook hun naam gezuiverd zou worden. In 1954 werd een wet van kracht waarin verklaard werd dat alle van hekserij beschuldigden en wegens hekserij veroordeelden, vrij van schuld zijn.

Dus. Nou. Salem blijkt inderdaad behekst te zijn, want we hebben moeite de weg te vinden en vooral de uitgang te vinden. Want we besluiten al snel dat Salem ons een beetje tegenvalt. Komt ook omdat we geen zin hebben een museum te bezoeken, wat wel aan te raden is als je je hier in de heksengeschiedenis wilt verdiepen.

We willen er weer uit. En dat lukt niet 1-2-3. En 4-5-6 ook niet, maar eindelijk, na ongeveer een half uur zoeken, zien we de 1A noord waar we zo graag op willen. Hèhè.

Van de 1A kunnen we naar de 127, die naar Cape Ann gaat. Dat is een mooie route langs de Atlantische kust. In Rockport stappen we uit, om foto’s van Motiff #1 te maken. Dat is een vissershutje en naar men zegt het meest geschilderde gebouw in Amerika. Wij kunnen niet schilderen, alleen filmen en foto’s maken.

Dus gaan we weer verder, richting Gloucester en naar de 133. Nu is het zaak om op de 153 in New Hampshire te komen en via wat linksen en rechtsen lukt dat. En dan kan het genieten beginnen. De herfstkleuren werken zich naar een hoogtepunt, wat een prachtig gezicht is. Vooral als we afslaan naar de Kancamagus Highway, wat volgens sommigen de mooiste route is om de Fall Foliage te bewonderen. En het is inderdaad erg mooi hier. We komen langs een meer, waar net de ideale weerspiegeling is. Kodak-moment!

Door het oponthoud in Salem komen we in tijdnood, waardoor ik een deel van de route schrap. Daarom gaan we aan het einde van de Kancamagus richting Lancaster, waar ik voor vanavond een kamer heb geboekt in de Cabot Inn.

Maar eerst: Santa’s Village! Dat is een pretpark op de weg naar ons hotel. En het is gesloten. Dat wisten we, maar we hebben nou eenmaal de gewoonte bij Santa te kijken als we in de buurt zijn. Dat deden we al eens in New York State, in Alaska, in Lapland en nu hier, in New Hampshire. Spannender dan dit is het niet, dus we rijden naar ons hotel.

We checken in, brengen onze spullen naar de kamer en rijden naar Lancaster zelf, voor het avondeten. We doen niet te moeilijk en stoppen bij de eerste de beste pizzatent. En daar krijg ik later spijt van….. Terug in onze kamer voel ik me niet zo lekker. Buikpijn, beetje misselijk. Hmm, ik denk dat mijn pizza niet helemaal goed was…. Dus ga ik maar gauw slapen.

---

En inderdaad, mijn pizza was niet goed. Hij wil er heel graag weer uit en doet dat met gerommel en af en toe een beetje buikkramp. Het is een “never trust a fart”-dag, ben ik bang……

Anyhow, vandaag is Andy jarig! En ik ben helemaal vergeten een kadootje te kopen…. Ik ben zo druk geweest met het overlijden van Andy’s vader, nog even voor de vakantie een andere auto kopen en met het voorbereiden van de vakantie zelf, dat ik dat helemaal vergeten ben. Voor het eerst in 23 jaar…. Shame on me!

Het minste wat ik kan doen, is onze kamer versieren. Dus dat doe ik. Natuurlijk heb ik ook geen slingers meegenomen, maar dan is er altijd wc-papier. Daar hang ik snel, als hij nog slaapt, de kamer mee vol. En daar schiet Andy van in de lach. Verder mail ik stiekem met neef Frank, die we morgen zullen zien, met het verzoek om een verjaardagstaart te regelen. Kijk, dan istie morgen ook nog een beetje jarig!

We hebben vandaag een lange dag voor de boeg, met veel miles. Dus beginnen we vroeg. Ons motel blijkt een best redelijk continental breakfast te bieden en daar maken we gebruik van. En zo zijn we al om 8 uur op pad.

We nemen de 2 west, naar de staat Vermont. En ook in Vermont is het prachtig, this time of year. Hadden we in New Hampshire de White Mountains, hier hebben we de Green Mountains. In beide staten zijn het in werkelijkheid grote lappendekens met prachtige herfstkleuren.

Ons eerste doel van vandaag is de Cabot Creamery, waar ze cheddar kaas maken. Daar kun je een factory tour volgen en samples proeven. De eerstvolgende tour is pas over 40 minuten. Dat duurt ons te lang, daar willen we niet op wachten. Eigenlijk kwamen we voor de samples en die kunnen we ook zonder tour proeven. Dus dat doen we. Andy is niet onder de indruk, ik vind sommige smaken wel lekker.

We gaan weer verder. Volgend doel: de Ben & Jerry’s Fabriek in Waterbury. Jawel, die van het ijs! Vroeger was dit de eerste fabriek van B&J, nu is het vooral een toeristenvermaakcentrum. Voor 4 dollar per persoon mogen we een tour volgen. Dat gaat blijkbaar de hele dag af en aan, want we moeten even wachten tot die van ons start. Dan volgen we onze gids.

We krijgen eerst een korte film te zien met het verhaal van Ben en Jerry. Daarna kunnen we van bovenaf in de fabriek kijken hoe ze het ijs maken. Ze maken er 1 smaak per keer, waarna de hele boel schoongemaakt moet worden, wat een hele dag duurt. Na de fabriek komen we bij het hoogtepunt van de tour: ijs proeven! Ik ben vergeten welke smaak we krijgen, maar het is in elk geval erg lekker. En dat was het einde van de tour.

Natuurlijk is het de bedoeling dat je daarna zowel ijs als souvenirs koopt, maar wij doen geen van beiden. We vinden het nog te vroeg voor ijs en willen geen 25 dollar betalen voor een T-shirt. Dus gaan we weer verder. Oh wacht, eerst nog even bij de Graveyard kijken, naar de smaken die helaas alweer overleden zijn. Daar is zo te zien gepast afscheid van genomen.

Dan gaan we verder. We nemen de 100 naar het zuiden en dat is een erg mooie route. Vooral als we ruim uitzicht op de bergen hebben. We passeren een leuke waterval, de Moss Glen Falls, en na dit stopje toeren we lekker door, tot aan Londonderry. Daar slaan we af voor een ministukje snelweg, zodat we naar het zuidwesten kunnen.

Die snelweg eindigt bij de grens van Vermont met New York State en daar moeten wij toevallig zijn. Net over de grens zit de Big Moose Country Store, waar ze allerlei souvenirs verkopen. En waar ze, gelukkig voor mij, wc’s hebben. Onderweg passeren we een Walmart, Lowe’s en Kohl’s. Andy moet nieuwe bretels, dus gaan we naar de Walmart. En we moeten nieuwe koffers, dus gaan we naar Kohl’s. De koffers die ik graag wil zijn maar liefst 60% afgeprijsd en zo besparen we 300 dollar! We krijgen ook nog eens een kortingsbon ter waarde van 40 dollar, die we volgende week zouden kunnen besteden. Kijk dat is nog eens de moeite!

Zo, nu wordt het zaak om óm de grote drukke stad Albany heen te rijden, naar de Catskills, naar ons onderkomen voor vannacht. En dat lukt prima eigenlijk. Om 7 uur, net voordat het helemaal donker is, komen we aan in Margaretvile. Daar heb ik een kamer geboekt in het Margaretville Motel.

Voor het avondeten wordt ons Summerfields aangeraden, een steakhouse in het dorp. Andy wil wel steak. En hij is jarig, dus hij mag kiezen. Ik bestel een grillcombo, in de verwachting dat ik dan een klein beetje van van alles krijg. Dat is dus niet zo…. Ik krijg een halve kip, een hele steak en een halve rij spareribs. OMG, dat krijg ik nooit op! Andy geniet van zijn steak en frietjes, ik vind mijn eten iets minder lekker. En het valt ook niet zo goed, waardoor ik me even later nog iets vervelender voel dan ik me de afgelopen dag al voelde. Laten we zeggen dat ik tussen het inrichten van de nieuwe koffers door, aardig wat tijd op de wc doorbreng. Nou ja, dat is dan weer goed voor de lijn. Als ik klaar ben met rommelen (…) ga ik maar slapen, hopen dat het morgen beter gaat.

---

Het regent als we opstaan. Tijd om te vertrekken, dus we zijn alweer vroeg op pad, om 8 uur. Maar we hebben nog niet gegeten. We stoppen in Phoenicia voor een ontbijt bij Brio’s. Daar aten we in 2009 ook al eens, maar toen ’s avonds, omdat we in Phoenicia sliepen. Vandaag ontbijt. Dat valt nogal tegen. Mijn omelet is hartstikke droog, Andy heeft zijn eieren al bijna op als eindelijk de bijbehorende bacon en sausage komen. Met de bacon kun je rustig iemand vermoorden, zo hard is het uitgebakken. Yuk. En dan is het ook nog behoorlijk aan de prijs, 28 dollar zonder fooi. Gauw verder dan.

We rijden door de Catskills, maar aangezien het weer niet denderend is besteden we er niet al teveel tijd aan. Want dat hebben we in 2009 al eens gedaan en kunnen we nu rustig overslaan, vinden we.

Als we uit de bergen rijden, komen we bij de Hudson River uit. Die volgen we naar beneden. Bij Highland hebben ze een voetgangersbrug over de rivier gemaakt en daar willen we wel even overheen lopen. We rijden naar de overkant, parkeren de auto en lopen de Walkway terug de Hudson over. Of nou ja, tot halverwege dan, zodat we boven de Hudson hangen.

Het weer is inmiddels goed bijgedraaid, het is droog, het zonnetje komt er voorzichtig bij en uiteindelijk zal het 21 graden worden.

Als we uitgewandeld zijn, rijden we verder langs de Hudson tot de afslag naar de 17K in Newburgh. Daar zit OCC, oftewel Orange County Choppers. Ook daar waren we in 2009 al en toen zagen we de zoons Teutel en een aantal medewerkers die we kennen uit de tv-show. De show is inmiddels afgelopen, de zoons zijn hun eigen gang gegaan. Maar de winkel van OCC staat er nog steeds. Het is een showroom voor allerlei bijzondere motoren, je kunt er kleding kopen, er is een café en zelfs een bowlingbaan. Die laatste 2 waren er in 2009 nog niet. Er zal ook nog wel een werkplaats zijn, maar die zien we niet.

Als we hier zijn uitgekeken, rijden we nog even een stukje verder naar het bedrijf van Paul Jr. Hartstikke gesloten. Okay.

Dan zoeken we de I-84 op, richting Pennsylvania. Van de 84 kunnen we naar de 209 en die gaat door de Delaware Gap. Dat is een mooi natuurgebied, waar ze onder andere watervallen hebben. Wij bekijken de Dingmans Falls. Mooi hoor.

Volgende doel is het plaatsje Nazareth, waar Martin zijn gitaren bouwt. Martin is HET merk voor country gitaren. Ze maken al sinds 1833 het neusje van de country-zalm. Je kunt er een tour door de fabriek maken, alleen zijn die vandaag allemaal al geweest. We zijn ook wel een beetje laat, zo tegen vieren. Maar dat geeft niet, er is ook een museum waar we rond kunnen kijken. We hebben tenslotte al eens een fabriekstour gemaakt door de Gibson Fabriek en we denken dat het maken van een Martin gitaar kinda like hetzelfde zal gaan, maar dan anders.

Als we zijn uitgekeken, rijden we in eerste instantie richting de Mack Truck museum. Maar dan bedenk ik me dat die maar tot 4 uur open is en het is nu na vieren. Dat heeft geen zin meer, dus zoeken we de snelste route richting hotel in Montgomeryville.

Gelukkig begint het keihard te regenen en is de vrijdagavondspits begonnen, dus we doen er 2,5 uur over om aan te komen. Natuurlijk rijden we ook nog een keer of 2 verkeerd, maar dan zien we toch onze Rodeway Inn. We checken in, frissen ons op en bellen tante Peggy dat we eraan komen. Bij tante Peggy zijn ook neef Frank en zijn zoon Bradon. Tante Peggy heeft heerlijke Mac & Cheese gemaakt en Frank heeft namens mij die verjaardagstaart voor Andy gehaald. Dus zitten we lekker te smikkelen en gezellig te kletsen. Voor we het weten is het half 11. Bedtijd voor ons, dus gaan we terug naar ons motel.

---

We hebben tussen half 10 en 10 afgesproken met tante Peggy, dus ontbijten we snel in ons hotel, met bagels en wafels. Bij tante Peggy drinken we eerst koffie met de verjaardagstaart van Andy erbij. Dan gaan we naar de mall voor wat boodschappen en kletsen vervolgens nog even na bij tante Peggy thuis.

We hebben met Frank afgesproken om te gaan lunchen, dus rijden we rond lunchtijd naar zijn huis. Daar ontmoeten we zijn verloofde Renee, een erg aardige en gezellige dame. We zouden vandaag op pad gaan in Frank’s classic Buick, maar die weigert te starten. Dan maar met de gewone auto.

We gaan lunchen bij Harvest, waar we gezellig kletsen en lekker eten. Dan rijden we naar de autoshop die het onderhoud aan Frank’s klassieker doet, want die hebben een “customer appreciation day” vandaag. Als we daar aankomen lijkt het alleen allemaal al afgelopen te zijn, dus rijden we verder. We toeren wat door de omgeving, terwijl we elkaar bijpraten over de familie en de verschillen tussen Nederland en Amerika. Tegen vijven zijn we terug bij Franks huis, waar we afscheid nemen.

We zouden vanavond eten bij Annette, de dochter van tante Peggy, maar die ligt met een zware griep op bed. Daarom neemt tante Peggy ons mee uit eten en om 6 uur halen we haar thuis op. Ze gidst ons naar een Chinees restaurant, waar de hele parkeerplaats vol staat. Ohoh….. Er blijkt een bruiloftsfeest te zijn en de tent is afgehuurd. Dan komt er iemand naar onze auto gelopen: Stephanie, de dochter van Frank. Dat is een leuke verrassing! Net als haar broertje Bradon zagen we Steph voor het laatst in 2009. Inmiddels is het een hele dame, die volgend jaar gaat trouwen met haar vriendin Chris, die we even later ontmoeten.

Steph en Chris rijden voor ons uit naar een andere Chinees en daar hebben we een gezellige maaltijd met zijn allen. Niet superlekker eten; in Nederland is het Chinees eten echt beter dan in Amerika. Maar we hebben het prima naar onze zin. Chris is een grappige meid en tante Peggy is verbaasd dat ze zoveel praat, ze schijnt meestal nogal stil te zijn. Steph is vrolijk als altijd.

Na het eten nemen we afscheid van de meiden en brengen we tante Peggy thuis. Daar gaan we nog even verder met kletsen. Tante Peggy vertelt over vroeger, over Andy’s ouders en zo en het is fijn die verhalen te horen en herinneringen op te halen, nu Pa net is overleden. Voor we het weten is de dag alweer om en is het tijd om naar ons motel terug te gaan.

---

Vandaag gaan we weer verder. Dus pakken we alles in, ontbijten lekker makkelijk en snel in het hotel en zitten om half 10 in de auto. Eerst moeten we voorbij Philadelphia zien te komen. Gelukkig is het zondag, weinig last van files.

Bij Exton slaan we af naar de 340 naar Intercourse. Dat is het hart van Amish County en toeristen kunnen hier hun hart ophalen. Maar niet op zondag, want dan is hier natuurlijk alles gesloten. En daar had ik even niet bij stilgestaan…..

Ik had deze route namelijk eigenlijk voor gisteren bedacht, maar de familieplannen liepen anders. Tante Peggy kan zo’n trip nog niet maken vanwege een recente operatie, Frank en Renee hadden een afspraak in de ochtend en Annette was ziek. Daardoor zijn we er nu op zondag. Nou ja, we kijken even rond bij Kitchen Kettle Village, waar allemaal (gesloten) winkeltjes zijn. En we bewonderen de omgeving hier. Amish County is namelijk erg mooi, erg landelijk. Tussen de dorpjes – waar je diverse paard & wagens tegenkomt en passeert – zie je grote open velden met grote boerderijen.

Vanuit Intercourse nemen we de 72 naar Lititz. Daar heb je de Wilbur Chocolate Factory en de Julius Sturgis Pretzel Bakery. Die dicht zijn op zondag. Oh well.

Van Lititz rijden we naar Hershey. Inderdaad, ook van de chocola. Hershey heeft een fabriek die je kunt bezoeken en die is gelukkig wel open op zondag. En het is erg leuk! Je kunt er van alles doen, je eigen candy bar maken, een taste experience beleven, 4d-tour doen, een tramritje door de omgeving maken en natuurlijk chocola en souvenirs kopen. En er is een gratis factory tour, waar wordt uitgelegd hoe de chocola wordt gemaakt.

Daar beginnen we mee en die tour is geweldig leuk! De Efteling is er niets bij; dit lijkt namelijk best wel op de Carnaval Festival. We moeten ook hier in karretjes stappen en worden langs het hele productieproces gereden, begeleidt door 3 zingende koeien. Erg leuk en interessant. Er wordt zelfs een foto van je gemaakt, a la Efteling. Die we niet kopen, ook a la Efteling. Aan het einde, als we zijn uitgestapt, krijgen we een sample met lekkere chocolaatjes. Een geslaagd uitje!

Maar we moeten weer verder. Naar Harrisburg. Daar zijn ze met de weg bezig, we moeten even file rijden.

In Harrisburg zit een Bass Pro winkel. Dat is een outdoor winkel, waar je van alles kunt kopen om je in de natuur te vermaken. Van visvoer tot speedboot en van jachtgeweer tot thermo onderbroek. Maar dat is niet het leuke: de winkels van Bass Pro zijn spectaculair ingericht. De hele winkel staat vol met opgezette dieren, er is een aquarium binnen en zelfs een waterval, waar een opgezette beer net een zalm vangt. Erg bijzonder allemaal.

Van Harrisburg gaan we naar Gettysburg. Daar vond in 1863 een slag plaats. Niet zo maar een slag, maar de grootste veldslag van de Amerikaanse Burgeroorlog. Generaal Robert E. Lee trok eropuit met zijn leger van Zuiderlingen om die Noorderlingen eens de pan in te hakken. Drie dagen lang werd er hevig gevochten in en om Gettysburg. Uiteindelijk resulteerde dat in een verlies voor Lee en de Zuiderlingen, waarbij maar liefst 51.000 soldaten omkwamen, gewond raakten, gevangen werden genomen of vermist raakten. Dit speelde zich af in en rond Gettysburg, Pennsylvania.

Dat hele stadje is nu een historisch park. Er is een autoroute uitgezet van in totaal 24 mijl. Die kun je zelf rijden door de bordjes te volgen. Onderweg kom je allerlei monumenten, displays met uitleg en uitkijktorens tegen en zo probeert men je te vertellen wat er zich hier precies heeft afgespeeld. Best indrukwekkend en een mooie route om te rijden. Je moet er wel even de tijd voor nemen, wij deden er ca. 1,5 uur over en we zijn niet overal gestopt. Want we moeten nog naar Washington DC en het is nu alweer 5 uur.

Dus gaan we op pad naar DC. Of eigenlijk naar College Park, want daar hebben we voor 3 nachten een hotel. We vinden onze Ramada Inn vlot en checken in. Op loopafstand zitten een paar restaurants. We zoeken eigenlijk de College Park diner, maar komen die niet tegen. Wel de Jerk Pit, die ook goede recensies had op Tripadvisor. Als we naar binnen stappen, voel ik me opeens wel erg blond….. Het zit vol met Jamaicanen en het lijkt meer op een woonhuis / kantine dan op een restaurant. Niemand groet ons of maakt daar aanstalten toe, dus draaien we maar gauw weer om.

We lopen terug naar ons hotel en nu een stukje er voorbij. Inderdaad, daar zit de diner die we op het oog hadden. Het is er simpel en vooral niet fancy, maar het eten smaakt prima en we worden vriendelijk bediend. Good enough dus. Na het eten rommelen we met de bagage, zoeken uit hoe we morgen gaan reizen en gaan dan lekker slapen.

---

Vannacht heeft men de weg voor ons hotel gerepareerd. Of zoiets. Het was in elk geval een hoop herrie buiten. En het blijkt dat je elk geluid van buiten hoort. Tegenover ons is men aan het bouwen en ook van die geluiden mogen we meegenieten. Dat slaapt niet echt rustig, kan ik u vertellen. Dus ga ik een andere kamer vragen. En die krijgen we, aan de andere kant van de gang. Dat is naar de achterkant gericht in plaats van naar de weg. En dat scheelt een hoop! Dus moeten we even al onze zooi verhuizen.

Dan gaan we ontbijten. We hebben onszelf een real American breakfast beloofd bij Denny’s een stukje verderop en dat gaat er prima in!

We rijden nog een klein stukje verder naar de parkeergarage van de College Park U-metro, want we nemen de metro naar de stad. Dat lijkt ons de handigste manier van reizen. Voor de metro moeten we natuurlijk een kaartje kopen. Omdat we hier 2 dagen zijn, willen we een SmarTrip-card. Beide machines die die dingen kunnen produceren zijn kapot. Daarom krijgen we allebei een doorpas naar onze eerste bestemming, Mount Vernon. Daar aangekomen moeten we de doorpassen inleveren bij een stationmedewerker en onze echte kaarten kopen. Okay, doen we.

We worden het perron opgelaten en nemen de Green Line naar de stad. Zoals gezegd, stappen we bij Mount Vernon uit, dat een half uurtje rijden blijkt te zijn. Daar lopen we naar een medewerkster, geven onze doorpassen af en worden het station uitgelaten.

De SmarTrip werkt ongeveer als de OV-chip bij ons. Je checkt in om door het poortje het perron op te mogen. En als je het station wilt verlaten, moet je uitchecken om het perron weer via zo’n poortje te mogen verlaten. Zo wordt het verschuldigde bedrag van je kaart afgehaald. Wij worden dus met ons tijdelijke pasje doorgelaten. En dat betekent dat we gratis met de metro hebben gereisd….

We wandelen Washington in. We’re in DC, baby! Via Chinatown lopen we richting het Witte Huis, waar we natuurlijk even rondkijken.

Langs the White House wandelen we verder, over Pennsylvania Avenue, tot we bij 23rd Street uitkomen. Daar zit City Segway Tours, waar we om 2 uur een tour hebben geboekt.

Aangezien we nog nooit op een segway hebben gereden en ik nou ook weer geen enorme held ben, vind ik het best een beetje spannend. We melden ons bij de balie. Daar moeten we wat papieren invullen. Dan een helm uitzoeken en even wachten tot we de instructiefilm kunnen bekijken. Ik word nog een beetje zenuwachtiger door de film…. Mijn god, wat er allemaal niet mis kan gaan!

Dan worden we in groepen verdeeld. Onze groep van 8 volgt Amanda naar buiten, waar we verdere uitleg krijgen. Amanda geeft ons instructies over het rijden op een segway. Na de uitleg gaan we het allemaal proberen. Ik ben als 2e aan de beurt. De mevrouw voor mij is wat nerveus en ik vind het minstens zo spannend. Maar het instructierondje gaat goed en even later gaan we allemaal achter Amanda aan de weg op. En ik vind het leuk! Je moet het heel even doorkrijgen, maar dan is de segway super eenvoudig te bedienen.

En het is een reuzehandig vervoermiddel om de monumenten van Washington te bekijken. De toer die wij hebben geboekt, gaat langs de monumenten en memorials in Washington. Daar mag je niet segwayeren (of fietsen), dus sjezen we er naartoe, stoppen, luisteren naar de uitleg van Amanda over wat we gaan zien en hebben dan ongeveer een kwartier de tijd om rond te kijken.

De route gaat grofweg om het Tidal Basin, het meer tussen de rivier de Potomac en het Washington Channel.

De eerste stop is bij het World War II Memorial. Dat staat aan het begin van de Reflecting Pool. Aan de overkant zie je het Lincoln Memorial, waar we later naartoe zullen gaan. Rechts van het WW II Memorial zie je het Washington Monument. Inderdaad, dat gigantische ding dat op het mannelijk geslachtsdeel lijkt. Met zijn 169 meter is dat de hoogste obelisk ooit gebouwd. Uhuh, obelisk…. Je kunt er trouwens ook in en helemaal naar boven: een lift brengt je naar ongeveer 150 meter hoogte, waar je naar buiten kunt gluren.

Volgende stop: het Thomas Jefferson Memorial. Dat kent u waarschijnlijk ook wel. Het is het ronde gebouw met de zuilen ervoor, dat uitkijkt over het Tidal Basin. Het zou zo in Rome kunnen staan: het Pantheon stond er namelijk model voor. Binnenin is een groot standbeeld van meneer Jefferson.

Next stop: het Franklin D. Roosevelt Memorial. Dat is gebouwd als een park. Het heeft 4 “kamers”, voor elke termijn dat hij president was. Daar kun je doorheen wandelen en onderweg zie je diverse beelden, reliëfs en citaten van FDR. Erg mooi.

We gaan weer verder, naar het Martin Luther King Jr. Memorial. Dat bestaat uit een gigantisch beeld van meneer King, die uitkijkt over het meer.

Dan tuffen we een stukje verder, langs de Potomac naar het Lincoln Memorial. Dat is een groot, rechthoekig gebouw, in dezelfde stijl als het Jefferson Memorial, met rondom 36 grote zuilen. Dat staat voor het aantal United States op het moment dat Lincoln overleed (tegenwoordig zijn het er 50). Het staat aan het ene eind van de Reflecting Pool en vanaf de trappen van dit Memorial zie je het Washington Monument en de weerspiegeling ervan in de pool. Binnenin het monument zit meneer Lincoln op zijn troon.

Dit was de laatste van de memorials die we op deze tour bezoeken, de 3 uur zijn alweer om. Het is omgevlogen en het was superleuk! Ik vind de segway helemaal top en ik denk dan ook dat ik een natuurtalent ben…..

We wandelen naar de metro Foggy Bottom GWU. Nu kopen we onze SmarTrip-cards, voor een tientje per stuk. Twee dollar is voor de plastic kaart, de rest is reisgeld.

Hoewel het al 6 uur is geweest, zijn we het nog niet zat in Washington. We gaan nog even bij het Capitol kijken. U weet wel, dat beroemde gebouw van waaruit het land bestuurd wordt. Het kantoor van de President Of The United States (POTUS) dus. Om daar te komen, nemen we de blue Line naar Capitol South. Terwijl de zon onder gaat, bewonderen wij het kantoor van Amerika. Waarvan de koepel in de steigers staat, wat dan weer jammer is.

Zo, nu zijn we wel klaar. We nemen de Blue Line weer 2 stations terug en stappen over op de Yellow Line richting huis. We zoeken onze auto op en rijden naar buiten. En dan blijkt dat we niet hoeven te betalen voor het parkeren. We konden al zo inrijden en nu kunnen we ook zo uitrijden. Nou, bedankt! Voor het eten doen we niet te moeilijk: we gaan naar dezelfde Denny’s als vanochtend. Andy’s burger en mijn pot roast smaken prima. Dan naar ons hotel, douchen en slapen. Best vermoeiend, zo’n dag in de stad!

---

We zijn een beetje traag met opstarten vandaag. Dat heb je wel eens. Bij mij komt dat vooral omdat ik nog steeds last van mijn darmen heb sinds die pizza vorige woensdag. Ook vannacht wilde al het eten dat ik gisteren heb genuttigd, er maar wat graag weer uit. Begint nu wel vervelend te worden.

Anyhow, pas rond half 11 rijden we naar de IHOP even verderop, voor ontbijt. IHOP staat voor International House Of Pancakes en ik ben een groot fan. Dus hebben we een lekker ontbijtje met pannenkoeken, ei, vlees en hash browns. Lekker hoor.

Dan gaan we naar dezelfde metro-parkeergarage als gisteren. We nemen weer de groene lijn, nu tot Fort Totten, waar we overstappen op de yellow naar het Pentagon. Je kunt het Pentagon in als je tevoren een tour hebt geboekt. Maar omdat ik las dat dat een beetje tegenvalt – je schijnt niet bar veel leuks te zien – hebben we dat niet gedaan.

We lopen om het immense gebouw naar het memorial waar de slachtoffers, die hier op 9/11 zijn gevallen, worden herdacht in een mooi park. Het Pentagon zelf is lastig te zien, omdat het zo enorm groot is.

Wist u trouwens dat neef Steve, waar we vanavond mee gaan eten, in het Pentagon werkte op de dag van de aanval? Hij had mazzel, want het vliegtuig dat hier invloog, vloog deels in een vleugel dat op dat moment gerestaureerd werd en daardoor vrij was van medewerkers. Steve werkte normaal in die vleugel en was tijdelijk ergens anders ondergebracht. Gelukkig maar, want anders hadden we waarschijnlijk geen cousin Steve meer gehad en waren er nog veel meer slachtoffers gevallen.

Anyhow. We zien hier niet zoveel en het is errug warm, inmiddels al 25 graden. We gaan gauw terug naar de metro.

Volgende stop is Arlington. Dat is de militaire begraafplaats dat u vast wel kent van de rijen en rijen met witte gedenkstenen. De begraafplaats is enorm groot, ruim 2,5 vierkante kilometer. Dat is een beetje veel om met deze warmte te lopen. Gelukkig gaat er een trammetje door het park. Kost wat, 12 dollar per persoon, maar hopelijk heb je dan ook wat.

We moeten even wachten voor we aan boord kunnen en dan rijden we langs de vele graven. Erg indrukwekkend. Er zijn meer dan 270.000 graven met daarin meer dan 400.000 overledenen. Dit zijn over het algemeen militairen en soms hun partners en kinderen.

Het trammetje is een hop on, hop of trammetje. Het is alleen best druk bij de haltes en daardoor kan het zijn dat je een trammetje of 2 moet wachten. Dus blijven wij lekker zitten en rijden mee tot terug bij het visitor center.

Vanaf daar wandelen we terug naar de metro en rijden mee tot het Rosslyn Metro station. Niet omdat daar veel te doen is, maar het is het dichtste bij ons volgende doel, Georgetown Waterfront Park. Dat ligt aan de overkant van de Potomac, de grote rivier die door Washington gaat en uiteindelijk in de Atlantische Oceaan uitkomt. Het park ligt aan de overkant van de Potomac, we moeten een brug over.

Na deze wandeling van een mijl komen we aan bij de aanlegplaats voor de riviercruises over die Potomac. Bij onze segway tour van gisteren konden we namelijk voor slechts een dollar per persoon een boottochtje boeken. Dat willen we wel, so here we are. De volgende boot vertrekt om 5 uur, we hebben nog even tijd voor drinken en een pizzapunt, van het tentje om de hoek.

Op de boot komen we naast mensen uit Schotland te zitten, waar we even gezellig mee kletsen. Dan genieten we van het uitzicht, onder andere op de diverse memorials die we gisteren met de segway zagen. En we zien het Nederlandse Carillon bij Arlington: dat hebben wij Hollanders in 1954 aan Amerika geschonken, als dank voor de hulp tijdens en na WW II. We zien ook de stad, tenminste, de Arlington-kant. Al met al een leuk tochtje en dat voor slechts een dollar!

Tegen 6 uur staan we weer aan wal. Nu wandelen we richting het Witte Huis. Helaas begint het net te regenen. Gelukkig zijn het buien en geen aanhoudend gezeik van boven, zoals ze nu in Nederland schijnen te hebben (bij ca. 8 graden ipv 25, gnagna), dus wordt het ook weer droog. Maar we vinden het wel tijd om weer een stukje met de metro te gaan. We stappen bij Foggy Bottom in en bij Mc Pherson weer uit. Dat is vlakbij het Witte Huis.

We lopen door Lafayette Park en zien het nu mooi verlichte huis van de voorkant. We genieten even op een bankje en voelen ons best bevoorrecht. Hoe goed is het leven, als je op een doordeweekse dinsdagavond op een bankje tegenover het Witte Huis kunt zitten? Erg goed, denk ik.

We wandelen langs the White House naar de Old Ebbitt Grill, waar neef Steve gereserveerd heeft. Het is de oudste bar en restaurant van Washington. Blijkbaar komen hier veel politici. En wij. We gaan naar binnen en botsen tegen Steve op, die net samen met dochter Kennedy is aangekomen. Helaas is Steve’s vrouw Dayle ziek en kon niet komen. We hebben een ontzettend leuke tijd met de cousins. Steve is een geweldige verteller. Hij heeft onder andere verhalen over vroeger, over familieleden die wij natuurlijk ook kennen.

Het eten is trouwens ook erg lekker. Ik heb de lobster pot pie besteld, Andy de Oktoberfest platter, met braadworst en zuurkool. Klinkt simpel, was volgens Andy heerlijk. En de ambiance is gezellig druk.

Na het eten en koffie biedt Steve aan ons naar ons hotel te brengen. Tenminste, de parkeergarage waar onze auto staat. Kunnen we nog even verder kletsen en lachen. Om 11 uur zijn we dan terug en wordt het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Hopelijk zien we deze familie volgend voorjaar, want er zijn plannen om naar Nederland en Duitsland te gaan.

Wij pakken de auto en moeten deze keer wel betalen voor het parkeren: $5,10 voor de hele dag. Betalen gaat met de SmarTrip-card, waar gelukkig nog genoeg op staat.

Gauw naar het hotel en naar bed. Oh nee, eerst klagen. Het blijkt namelijk dat onze kamer helemaal niet is gedaan vandaag. Het chagrijn aan de balie is echter niet heel erg meewerkend. Ze zegt dat ze geen andere kamer heeft en housekeeping is niet aanwezig. We kunnen een stapeltje schone handdoeken meekrijgen en morgen verder klagen wat haar betreft. Nou, dat zullen we dan wel doen!

---

Onze eerste taak vanochtend is klagen bij de manager. Die er natuurlijk niet is. Maar als we een notitie achter laten en ons e-mailadres, zal ze ons een e-mail sturen. Uhuh. Er zit niets anders op, want we hebben geen zin te wachten tot de manager er wel is. Note: na een aantal keer bellen, waarvan de laatste keer thuis, eindelijk de manager bereikt. Die heeft haar excuses aangeboden voor het niet schoonmaken en ze heeft 1 nacht gecrediteerd. Uiteindelijk dus netjes opgelost.

Wij gaan gauw op pad. Maar eerst ontbijten we in het hotel, want dat bespaart weer tijd. We hebben namelijk een lange rit voor de boeg.

Vandaag gaan we richting NY City en dat doen we via de kust van New Jersey. Eerst moeten we de stad uit zien te komen en dan naar de overkant van het water. Dat kan via de I-495 naar Annapolis. Over de indrukwekkende Chesapeake Bay Bridge steken we het water over. Dat is een tolbrug en kost 4 dollar. Aan de overkant nemen we een stuk van de scenic drive die omhoog door Maryland gaat. Dat is een mooie route door leuke dorpjes en langs grote boerderijen en landerijen.

In Middleford nemen we de 1 omhoog. Daar zien we een Kohl’s. We hebben nog een kortingsbon van 40 dollar, die we vorige week kregen bij de aanschaf van onze koffers en die deze week geldig is. Mooi, want Andy’s aftershave is op en dat verkopen ze daar ook. Betalen we slechts een tientje voor een fles Escape van CK.

We rijden een stukje door de staat Delaware naar de staat New Jersey. Bij Wilmington nemen we weer een tolbrug en dan toeren we richting de New Jersey kust. Oftewel de New Jersey Shores.

In Ocean City is een leuke boardwalk, maar om onduidelijke reden is die gesloten. Ach, je kunt er toch wel even op en rondkijken.

Dan toeren we verder langs de kust naar Atlantic City. Dat is een alternatief voor Las Vegas, als je wilt gokken. Maar dan veel kleiner en zonder de gekte en absurde hotels van Vegas.

Sommigen zeggen dat het een beetje vergane glorie is, maar wij vinden het er eigenlijk wel leuk. De boardwalk hier is erg gezellig en levendig. We kunnen ons voorstellen dat je je hier best een weekendje kunt vermaken.

Wij gaan gauw weer verder, want we hebben nog wat miles voor de boeg. Daarom nemen we de tolweg omhoog naar New York. Die kost ons in totaal slechts een paar dollar en dat kunnen we allemaal cash betalen. Zijn wij even blij dat we ons geen E-Z pass hebben laten aansmeren voor 59 dollar per week! En dat je bij sommige toll boots alleen met een E-Z kunt betalen, blijkt dus ook onzin.

Het is inmiddels donker geworden als we langs NY City rijden. Oh ja: onderweg hebben we onze plannen veranderd. We zouden eigenlijk morgen NY gaan bezoeken, maar dat wordt een beetje teveel van het goede. Na Istanbul, Boston en Washington DC gaat het niet lukken om nog een hele dag te lopen. Aangezien het hotel dat we voor 2 nachten hebben niet meer te annuleren is, zullen we daarom vanuit hier wat rond gaan toeren.

Tot we bij ons hotel aankomen is dat het plan. We checken in en gaan eerst even bij de buurman Brooklyn Grill eten. Daar zijn de hamburgers op. Dat is jammer, want dat is hun specialiteit. Daarom neemt Andy een steak en ik zalm. Ook lekker. Wel een stuk duurder dan een burger…

Terug in onze kamer zien we dat het er helemaal niet schoon is. De vloer is vies, de tafel plakt en we willen niet weten wat er op de muur is gebeurd. Dus vragen we een andere kamer. Er komt iemand kijken, ziet de vuiligheid en biedt ons de laatste beschikbare kamer aan. Die is niet in een veel betere staat. Dit willen we niet. Aangezien ze niets anders kunnen bieden, wordt de deal geannuleerd. En gaan wij gauw op pad, op zoek naar iets anders.

We besluiten voorbij NY te rijden. Dat valt niet mee in het donker. Voor we er erg in hebben, staan we voor de George Washington Bridge en om er overheen te mogen, moeten we 16 dollar tol betalen. Auch. Maar goed, dan zijn we wel aan de overkant van de Hudson en kunnen we via de I-87 naar de I-15. Dat is normaal een mooie snelweg, maar daar zie je natuurlijk niets van in het donker.

Om een uur of 11 vinden we in Standford, Connecticut een hotel, de America Best Value Inn. Als we een half uurtje wachten, hebben we voor $59 een kamer. Okay. Als de kamer klaar is checken we in en dan kost het opeens $95. De Indiase moteleigenaar beweert bij hoog en laag dat Andy het verkeerd verstaan heeft en de nummers heeft omgedraaid. Hmm.

We krijgen de sleutel en gaan naar de kamer. Die is ongeveer even ranzig als die we eerder verlaten hebben. En het is een rokerskamer, het meurt er verschrikkelijk! Maar ja, het is al half 12 en we hebben niet veel keus. Dus zetten we ons verstand op 0 en gaan zo snel mogelijk slapen.

---

Na een vreselijke nacht waar we liever niet meer aan denken, willen we zo snel mogelijk weg. Dus zitten we alweer om 8.15 in de auto. We pakken eerst de 95 noord en stoppen bij een service area waar ze een Subway en Dunkin Donuts hebben. Mooi, broodjes van Subway als ontbijt en koffie van Dunkin Donuts erbij! Dan weer verder.

Zodra we kunnen, slaan we af om naar de I-15 te kunnen. Dat is een mooie snelweg waar geen vrachtwagens mogen komen. Het mooie zit hem in de bomen en bruggen aan deze weg.

Zo toeren we lekker door tot aan Middletown. Daar begint een scenic drive, die ons door het landelijke Connecticut richting Gillette Castle brengt. In dit State Park staat een erg bijzonder huis, ontworpen door acteur William Gillette. Het staat bovenop een berg en kijkt uit over de Connecticut River. Je kunt het huis van binnen bekijken, er heerlijk rondwandelen of picknicken.

Wij wandelen een beetje rond, voor we naar ons volgende doel Mystic rijden. In dit plaatsje bevindt zich Mystic Seaport. Dat is een maritiem museum waar je verschillende historische schepen kunt bewonderen. Verder is er in Mystic een pizzeria te vinden, waar de film Mystic Pizza is opgenomen. U weet wel, met Julia Roberts en Lili Taylor. Het was ook het filmdebuut van Matt Damon.

We rijden langs de haven en naar de parkeerplaats bij het Mystic Seaport Museum. We hoeven niet zo nodig de hele geschiedenis te zien, we vinden dit al leuk genoeg. Dus als we uitgekeken zijn, tuffen we weer verder.

Net voordat we de grens naar Rhode Island over kunnen, is er een ongeluk gebeurd op de brug. Daardoor moeten we omrijden via de I-95. Ach, als we toch al op de snelweg zitten, rijden we wel even door. Naar Providence, de hoofdstad van Rhode Island. We rijden dwars door de stad, wat achteraf niet zo heel handig is. Het is nogal druk en dat houdt erg op. We zien zo echter wel dat Providence een leuke en aantrekkelijke stad is. Het heeft de Brown University, een van de Ivy League universiteiten waartoe ook Harvard en Yale horen. En verder mooie gebouwen.

Anyhow, wij zijn blij als we de stad weer uit zijn en op de I-95 zitten. Die volgen we verder naar het noorden. Dan nemen we de I-495 naar Wrentham. Want daar zit een groot outletcentrum. Tijd om te shoppen! We wilden eigenlijk nog wat sneakers voor Andy kopen, maar die vinden we best prijzig. Dus houden we het bij een paar leuke Blowfish-laarsjes voor mijzelf.

Het is inmiddels 5 uur, tijd om een plan voor de nacht te maken. Morgen willen we naar Cape Cod, dus lijkt het logisch vast die kant op te gaan. Dus rijden we naar Falmouth, waar we een behoorlijk prijzige kamer nemen in de Sleepy Hollow Motor Inn. Maar het is een mooie, nette kamer en 100 keer beter dan de dump van afgelopen nacht.

We krijgen tips en een kortingskaart voor het avondeten. De tip is om naar het Landfall Restaurant te gaan. En de kortingkaart komt goed van pas, want het is nogal een duur restaurant. Nu krijgen we het goedkoopste hoofdgerecht gratis. Andy neemt een heerlijke steak mignon, ik een schotel met shrimps, kabeljauw en zwaardvis. Erg lekker. Maar inderdaad erg prijzig, want zelfs met de korting zijn we nog steeds 70 piek (incl. fooi) kwijt.

Terug in ons motel organiseren we de bagage alvast wat voor de terugreis morgen en gaan dan lekker douchen en slapen. We hebben nog wat in te halen!

---

Vandaag vliegen we weer naar huis. Maar dat is pas om middernacht, dus we hebben nog de hele dag! Dat is mooi, want dan kunnen we nog een keer een rondje Cape Cod doen. Hoewel dat qua kilometers niet zo’n eind is, schiet de weg ernaartoe voor geen meter op en ben je er rustig een dag mee kwijt.

Maar eerst slapen we een beetje uit. Want zoals gisteren gezegd, hebben we nog wat slaap in te halen. Dat uitslapen is ook een goed idee, aangezien het vroeg in de ochtend onweert en hoost! Een geweldige bui trekt over. Gelukkig houdt die zich aan de voorspellingen, want om 10.10 uur is hij voorbij. Kort maar erg heftig.

Als we klaar zijn, zoeken we het centrum van Falmouth, om te gaan ontbijten bij de Country Fare. Lekker op zijn Amerikaans.

Dan beginnen we aan de tocht naar het puntje van Cape Cod, naar Provincetown. Dat doen we over de 28, wat een 2-baansweg door allerlei dorpjes is. Erg leuk, maar ook soms frustrerend als de toerist voor je 30 rijdt waar je 40 mag. Het schiet dus niet op.

Het is dan ook al 2 uur als we eindelijk in Provincetown aankomen. En daar is het onwijs druk. We rijden dwars door het centrum, waar het wemelt van de voetgangers.

Zoals we nog van vorige keer weten, is de gay community rijkelijk vertegenwoordigd. Het is er gezellig druk in elk geval. We struinen wat rond, kopen 2 T-shirts en een trui als aandenken en beginnen dan aan de reis terug. Maar nu nemen we aan het einde van de 28 de snellere variant via de 6. Niet dat dat erg snel gaat, maar er zijn in elk geval minder stoplichten.

Rond 5 uur komen we aan in Plymouth. Net zoals de pelgrims deden in 1620. De Engelse Pilgrim Fathers kwamen hier met hun schip de Mayflower aan, om een nieuw bestaan op te bouwen. Ze waren niet meer tevreden met de Engelse staatskerk en zochten een plaats waar ze hun religie vrij konden uitoefenen. Zo kwamen ze in ons eigen Leiden terecht, waar ze een tijdje naar volle tevredenheid leefden. Maar ook toen had je economische crisissen en een aantal pelgrims besloot de boot te nemen naar de Nieuwe Wereld. Amerika dus.

Ze worden gezien als de Founding Fathers van de Verenigde Staten en onder hun nageslacht bevinden zich maar liefst 7 presidenten.

We gaan naar de Plimoth Plantation en kijken wat rond in het visitors center. We wandelen er een keer omheen en gaan dan weer verder. We dachten langs de Mayflower II te komen, maar hoewel we de goede kant oprijden, zien we het niet. Nou, dan niet hoor.

Ergens aan de I-3 zien we bordjes met restaurants. We kiezen voor Friendly’s, dat kennen we nog niet. Bad choice. Het is eigenlijk een ijstent, dat ook hamburgers en zo verkoopt. En het is kind-friendly…. Veel geschreeuw en geren om ons heen en het eten is niet bepaald lekker. Bummer.

We gaan maar gauw weer weg. Naar Logan Airport in Boston. Boston zou Boston niet zijn zonder file en hoewel we bewust laat zijn in verband met die files, wordt het toch een stukje aansluiten en sukkelen.

Rond 8 uur zijn we bij Dollar om de Nissan Maxima terug te brengen. Wat best een droevig momentje is, want het was een erg fijne auto.

We stappen in de shuttle bus naar het vliegveld en moeten daar even wachten tot de balies van Turkish Airlines open gaan. We wegen eerst de koffers: we zijn een stuk lichter dan op de heenreis! Terwijl er volgens ons ongeveer evenveel uit is gegaan (kaas voor tante Peggy, douchespullen en zo) als weer is ingegaan (T-shirts, spijkerbroeken en schoenen). Dus dan zullen de nieuwe koffers wel minder wegen. Nice!

Omdat we toch 2 koffers per persoon mogen meenemen, checken we het kleine rode koffertje ook in. Hoeven we daar niet mee te zeulen. Dan begint het wachten op het boarden. We vliegen pas om kwart voor 12, dus dat duurt nog even.

Het vliegtuig is erg vol, bijna elke stoel is bezet. Ik heb een buurvrouw in onze rij van 3. Die ongeveer de hele rit slaapt of film kijkt, je hebt er geen kind aan. Volgens mij is ze niet eens een keer naar de wc geweest.

Na bijna 9 uur vliegen zijn we in Istanbul. Het was weer een prima vlucht, goed eten, genoeg te drinken en tussendoor konden we een broodje of muffin pakken. We hebben zowaar veel geslapen. Niet zo gek natuurlijk, aangezien we pas om middernacht zijn vertrokken.

In Istanbul moeten we naar de terminal voor overstappende internationale vluchten. En dat is een gekkenhuis! Deze terminal is veel te klein voor de hoeveelheid passagiers dat het moet verwerken. Er zijn veel te weinig zitplaatsen, veel te weinig wc’s en veel te weinig personeel om die schoon te houden. Complete chaos.

Helaas zijn we een uur te vroeg geland, waardoor onze overstaptijd maar liefst 4 uur is. Ik word helemaal gek van al die mensen om me heen. Maar ja, er is geen rustig plekje te vinden. Dus wisselen we af en toe van plek, als er net weer een vlucht geboard heeft en er heel eventjes iets minder mensen zijn op die plek.

Oh ja, omdat het zo klein is, stoppen hier bussen om alle mensen naar de vliegtuigen te brengen. Die staan namelijk een eindje verderop geparkeerd.

Als we dan eindelijk kunnen boarden, worden we meteen weer geconfronteerd met ons thuisland, dankzij het Hollandkoor. Laten we het er maar op houden dat we niet graag toegeven ook Nederlanders te zijn…… Voorbeeld: ze klappen na de landing. Hallo, dit is een lijndienst, opstijgen, vliegen en landen is wat lijndiensten doen.

Anyhow, we vallen al snel in slaap. Tot de mevrouw achter me aan mijn stoel gaat hangen en ik weer klaarwakker ben. Bedankt. Hebben we een keer geen krijsende kinderen, hebben we een kudde overenthousiaste zingende huisvrouwen. Nice.

Na 3 uur zijn we op Schiphol. We lopen vlot door de paspoortcontrole en gaan onze koffers opwachten. Het koor-volk heeft allemaal een bagagekar bij de band geparkeerd, zodat niemand er meer met goed fatsoen bij kan. Dus zijn we blij als onze koffers ergens achteraan komen, als de kudde grotendeels weg is.

Snel naar buiten. Daar staat de shuttlebus naar het Bastion Hotel al klaar. Mooi. We vinden ons ouwe trouwe Seatje op de parkeerplaats, gooien de bagage erin en rijden naar huis. Rond 12 uur zijn we thuis. Even bijkomen en dan lekker slapen!

---

Epiloog

Wat hadden we weer een heerlijke vakantie! En wat is de oostkant van Amerika toch geweldig mooi in de herfst! De explosie van kleuren om ons heen: knalrood, helgeel en alles daar tussen in. Fantastisch.

Het was sowieso een bijzondere reis, want wie vliegt er nou via Turkije naar Amerika? Dat heeft Andy zich ook een paar keer afgevraagd. Tja, wat zal ik zeggen? Het waren de voordeligste tickets, goed voor de airmiles (want Turkish Airlines hoort bij Star Alliance, waar wij airmiles bij sparen) en we waren nog nooit in Turkije geweest. Dus waarom niet? Precies! Istanbul was zeker de moeite waard. Prachtige stad, veel mooie oude gebouwen, lekker eten, goed betaalbaar. Een aanrader! Als u gaat, maak dan zo’n cruise over de Bosporus. Hopelijk heeft u er net zulks heerlijk weer bij als wij hadden. Niet zo gek dus, zo’n omweggetje!

In Amerika hadden we behalve de Fall Foliage nog meer op het wensenlijstje staan. Zo hebben we ein-de-lijk Boston bezocht. Dat was de moeite waard, want dat is een erg leuke stad. Niet zoals Istanbul, maar toch met een hoop historie en mooie oude gebouwen. Voor Amerika dan.

Washington DC was super en de segway tour geweldig! Wat is dat leuk zeg, op zo’n segway rijden. Zo konden we een hoop van die prachtige monumenten bekijken. Maar we zijn naar mijn idee nog niet uitgekeken in deze stad. Er is nog een hoop dat we niet hebben gezien. Ik heb mijn zinnen gezet op een tour door het Witte Huis, dus we moeten nog maar eens terug.

Wat een verrassing was, was Gettysburg. Nooit gedacht dat dat zo’n indruk zou maken. We hebben ons nooit bezig gehouden met burgeroorlogen of geschiedenis, maar hier rondrijden en beseffen hoeveel mensen hier vochten en omkwamen, gewond, gevangen of vermist raakten, dat doet wel wat met je.

Het was heerlijk om de familie weer te zien. Emotioneel ook, omdat Andy’s vader net is overleden. Maar ook mooi om met zijn jongste zusje Peggy herinneringen op te halen. En het was erg gezellig met Frank & Bradon, Frank & Renee en Stephanie & Chris. In Washington hebben we enorm gelachen met Steve & Kennedy. Omdat ze allemaal zo ver weg wonen zijn dit soort momenten goud waard.

---

We hebben met deze vakantie geen nieuwe staten van Amerika bezocht, want we waren in allemaal al eens geweest. Maar wèl een nieuw land: Turkije. Land # 35: check!

Facts & Figures 2015
Continent	Europa én Azië
Hoofdstad	Ankara
Grootte tov Nederland	18,86 x groter (783.562 km2)
Aantal inwoners	80 miljoen / 102,4 per km2
Beste reistijd	Voorjaar en najaar, ligt eraan waar je naartoe gaat
Visum nodig?	Vanaf maart 2020 niet meer
Tijdsverschil met Nederland	Zomer 1 uur later, winter 2 uur
Munteenheid	Turkse lira (TRY): 1 lira = €0,25
Taal	Turks
Facts & Figures 2015
Continent	Noord-Amerika
Hoofdstad	Washington DC
Grootte tov Nederland	236,54 x groter (9.826.675 km2)
Aantal inwoners	324 miljoen / 33 per km2
Beste reistijd	Hele jaar, ligt eraan waar je naartoe gaat
Visum nodig?	Ja, voor vertrek regelen
Visum kosten	$14,- per visum
Tijdsverschil met Nederland	Verschilt per deel, tussen 3 en 12 uur vroeger
Munteenheid	Amerikaanse dollar (USD): 1 dollar = €0,89
Taal	Engels (Amerikaans)